Τῆς Ἐκκλησίας τοὺς λύκους, διὰ δογμάτων ἀπήλασας, καὶ ὀρθόδοξον πίστιν σαφῶς τρανώσας….
Γράφει ο Χρήστος Βλαμάκης
Ζούμε στην εποχή που ο καθησυχασμός, η αδράνεια, η εκκοσμίκευση και το βόλεμα κυριαρχούν στην ζωή των πιστών. Και ενώ η εκκλησία μας εορτάζει τους μεγάλους αγίους των πρώτων ημερών του μηνός Δεκεμβρίου, οι σύγχρονοι ιεροκήρυκες στέκονται μόνο στα θαύματα τους, άντε και στην άσκηση τους (αλλά και αυτή μοιάζει ως κάτι πολύ μακρινό και σχεδόν ως παραμύθι για τις ζωές των Χριστιανών μας οπότε “δεν αξίζει να τους μιμηθούμε ούτε εκεί”), αλλά ουδέποτε στους αντιαιρετικούς τους αγώνες.
Τι κι αν μας το λένε τα βασικά τροπάρια της ακολουθίας των αγίων μας, όπως το δοξαστικό των αίνων του αγίου Σπυρίδωνος [1] το οποίο ονομάζει λύκους (όπως και το Ευαγγέλιο και όλοι οι άγιοι) τους αιρετικούς και ως βασικά σημεία του έχει την δράση του αγίου εναντίον αυτών; Οι ιερείς μας δεν θέλουν να ασχοληθούν με αυτά. «Εσείς να σιωπάτε και να προσεύχεστε» λένε. Λες και ο άγιος Σπυρίδωνας δεν ήξερε πότε να σωπάσει και πότε να λαλήσει, λες και ο άγιος Νικόλαος (η εικόνα πραότητος – όπως μας λέει το απολυτίκιο του) δεν ήξερε πότε να χαστουκίσει, λες και ο άγιος Σάββας δεν ήξερε πότε να εγκαταλείψει (προσωρινά) την άσκηση του. 20 λεπτά κήρυγμα, καμία αναφορά στους αγώνες αυτούς. Ακόμα κι αν οι μεγαλύτεροι άγιοι της εκκλησίας μας είναι πρώτα άγιοι για αυτή τους την δράση, που διαφύλαξε την πίστη μας άσπιλη και αμόλυντη.
Η καθαρή ζωή τους, τους έκανε να έχουν δογματική συνείδηση. Τι θα ήθελε άλλωστε ο άγιος Σπυρίδωνας να θυμόμαστε περισσότερο; Την δράση του στην πρώτη οικουμενική σύνοδο ή τα θαύματα του; Σε τι ωφελούνται σήμερα οι παπικοί – που και εκείνοι τον γιορτάζουν – από τα θαύματα του; Σε τίποτα. Σε απολύτως τίποτα. Και ακόμα κι από τα θαύματα του, εναντίον τους, ως μια ακόμα ενέργεια της δογματικής συνείδησης του αγίου, δεν συνήλθαν.
Έτσι δεν θα συνέλθει και το ποίμνιο, αλλά ούτε και οι ιερείς μας, αν δεν μιμηθούμε τους αγώνες των αγίων. Παράλληλα με τους πνευματικούς μας αγώνες, πρέπει να κάνουμε και αντιαιρετικούς. Άλλωστε και τα δυο είναι απαραίτητα κουπιά για να μην βυθιστεί το καράβι της πίστεως στην χώρα μας.
Δεν γίνεται να αγαπάς τον Θεό και να σε αφήνουν αδιάφορο τα αίσχη των ημερών, που συνηθίσαμε τους λύκους μέσα στην μάνδρα και δεν μιλάει κανείς. Ή μάλλον σχεδόν κανείς. Διότι αυτοί που μιλάνε και σήμερα, πληρώνουν το τίμημα της ανυπακοής τους προς τας αρχάς και εξουσίας του σκότους (ακόμα κι αν εκείνες φοράνε κουκούλια και καλλυμαύχια) με όπλα που δεν υπήρχαν τους πρώτους αιώνες. Κι όσο κι αν θέλουν να τους συντρίψουν, ο Θεός δεν θα τους αφήσει. Άλλωστε, όπως διαβάζουμε στην παλαιά διαθηκη και στα αναγώσματα της εορτής του αγίου Ιώαννου του Χρυσοστόμου [2] τίποτα δεν θα τους περάσει !
Ο άγιος Σπυρίδωνας, όπως και οι υπόλοιποι μεγάλοι άγιοι του Δεκεμβρίου ψάχνουν μιμητές. Εορτή αγίου, μίμηση αγίου. Ο αναιρετικός αγώνας και ο αγώνας ενάντια στην κάθε μισόχριστη εξουσία είναι καθήκον μας. Τώρα που το κακό έχει προχωρήσει, όσοι ιεροκήρυκες είναι φιλόθεοι οφείλουν να ενημερώνουν τον λαό και οι υπόλοποι να τους μιμηθούμε.
Παραπομπές
(1) Δοξαστικό Αίνων εορτής αγίου Σπυρίδωνος, Μηναίον Δεκεμβρίου
Ὅσιε Πάτερ, Ἱεράρχα ἀοίδιμε, ἀποστολικῆς διδασκαλίας γενόμενος ἔμπλεως, καὶ τοῦ θείου Πνεύματος καταγώγιον, δι’ ἐναρέτου πολιτείας ἀναδειχθείς, τῆς Ἐκκλησίας τοὺς λύκους, διὰ δογμάτων ἀπήλασας, καὶ ὀρθόδοξον πίστιν σαφῶς τρανώσας, στῦλος ἀναδείκνυσαι, καὶ εὐσεβείας πρόμαχος. Ὅθεν καὶ θαυματουργῶν ἐν τοῖς πέρασιν, ὄφιν εἰς χρυσοῦν μετέβαλες, καὶ νεκρὰν πρὸς ἐρώτησιν ἤγειρας. Ἀλλ’ ὦ Πατέρων ἀξιάγαστε, καὶ Διδασκάλων συνόμιλε, τὸν Σωτῆρα πρέσβευε, τοῦ σωθῆναι τὰς ψυχάς ἡμῶν.
(2) Σοφία Σολομῶντος (τρίτο ανάγνωσμα στον εσπερινό του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου)
Αὕτη τοὺς θεραπεύσαντας αὐτὴν ἐκ πόνων ἐρρύσατο, καὶ ὡδήγησεν ἐν τρίβοις εὐθείαις. Ἔδωκεν αὐτοῖς γνῶσιν ἁγίαν, καὶ διεφύλαξεν αὐτοὺς ἀπὸ ἐνεδρευόντων, καὶ ἀγῶνα ἰσχυρὸν ἑβράβευσεν αὐτοῖς, ἵνα γνῶσι πάντες, ὅτι δυνατωτέρα παντὸς ἐστιν ἡ εὐσέβεια, καὶ οὐ μὴ κατισχύσῃ ποτὲ κακία σοφίας, οὐδ’ οὐ μὴ παρελεύσεται πονηρούς ἐλέγχουσα ἡ δίκη. Εἶπον γὰρ ἐν ἑαυτοῖς, λογισάμενοι οὐκ ὀρθῶς. Καταδυναστεύσωμεν τὸν δίκαιον, μὴ φεισώμεθα τῆς ὁσιότητος αὐτοῦ, μηδὲ ἐντραπῶμεν πολιὰς πρεσβύτου πολυχρονίους· ἔστω δὲ ἡμῶν ἡ ἰσχὺς νόμος. Καὶ ἐνεδρεύσωμεν τὸν δίκαιον, ὅτι δύσχρηστος ἡμῖν ἐστι, καὶ ἐναντιοῦται τοῖς ἔργοις ἡμῶν καὶ ἐπιφημίζει ἡμῖν ἁμαρτήματα παιδείας ἡμῶν. Ἐπαγγέλλεται γνῶσιν ἔχειν Θεοῦ, καὶ παῖδα Κυρίου ἑαυτὸν ὀνομάζει. Ἐγένετο ἡμῖν εἰς ἔλεγχον ἐννοιῶν ἡμῶν. Βαρὺς ἐστιν ἡμῖν καὶ βλεπόμενος· ὅτι ἀνόμοιος τοῖς ἄλλοις ὁ βίος αὐτοῦ, καὶ ἐξηλλαγμέναι αἱ τρίβοι αὐτοῦ. Εἰς κίβδηλον ἐλογίσθημεν αὐτῷ, καὶ ἀπέχεται τῶν ὁδῶν ἡμῶν, ὡς ἀπὸ ἀκαθαρσιῶν, καὶ μακαρίζει ἔσχατα δικαίων, ἴδωμεν οὖν εἰ οἱ λόγοι αὐτοῦ ἀληθεῖς, καὶ πειράσωμεν τὰ ἐν ἐκβάσει αὐτοῦ. Ὕβρει καὶ βασάνῳ ἐτάσωμεν αὐτόν, ἵνα γνῶμεν τὴν ἐπιείκειαν αὐτοῦ, καὶ δοκιμάσωμεν τὴν ἀνεξικακίαν αὐτοῦ. Θανάτῳ ἀσχήμονι καταδικάσωμεν αὐτόν· ἔσται γὰρ αὐτοῦ ἐπισκοπὴ ἐκ λόγων αὐτοῦ. Ταῦτα ἐλογίσαντο, καὶ ἐπλανήθησαν· ἀπετύφλωσε γὰρ αὐτοὺς ἡ κακία αὐτῶν. Καὶ οὐκ ἔγνωσαν μυστήρια Θεοῦ, οὐδὲ ἔκριναν, ὅτι σὺ εἶ Θεὸς μόνος, ὁ ζωῆς ἔχων καὶ θανάτου ἐξουσίαν, καὶ σῴζων ἐν καιρῷ θλίψεως καὶ ῥυόμενος ἐκ παντὸς κακοῦ, ὁ οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων, καὶ διδοὺς τοῖς Ὁσίοις σου χάριν, καὶ τῷ σῷ βραχίονι τοῖς ὑπερηφάνοις ἀντιτασσόμενος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου