«Ὁ ἀληθινός σκοπός τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», ἀναφέρει ὁ μεγάλος Ρῶσος ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ. Εἶναι ἡ ἐμπειρία του μέσα ἀπό τήν ἀσκητική ζωή πού ἐκεῖνος ἀκολούθησε. Ὁ λόγος αὐτός εἶναι ὁ αὐθεντικός τῆς παράδοσής μας καί ἀναφέρεται σέ κάθε ἀσκητή, καί στόν σήμερα ἑορταζόμενο ἅγιο Σάββα, τόν καθηγητή τῆς ἐρήμου. Οἱ ὅσιοι ἀσκητές εἶναι ἐκεῖνοι γιά τούς ὁποίους ἰσχύει ὁ ἀποστολικός λόγος: «Οἱ δέ τοῦ Χριστοῦ τήν σάρκα ἐσταύρωσαν, σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις», δηλ. ὅσοι εἶναι τοῦ Χριστοῦ σταύρωσαν τόν σάρκινο ἑαυτό τους μαζί μέ τά πάθη καί τίς ἐπιθυμίες (Γαλ. 5,26), δείχνοντάς μας τόν τρόπο γιά νά ἀποκτήσουμε τό Ἅγιο Πνεῦμα καί τούς καρπούς του.
Τό σαρκικό φρόνημα
Ἡ σάρκα εἶναι στοιχεῖο τῆς ὕπαρξής μας. Εἶναι ὅ,τι μᾶς ὑπενθυμίζει τήν ἀνθρώπινη διάστασή μας. Δέν εἶναι μόνο τό σῶμα καί οἱ ἀνάγκες του. Εἶναι καί τό ἦθος, ὁ τρόπος πού μᾶς κρατᾶ προσκολλημένους στό ἐδῶ καί μᾶς ὑποδεικνύει ἕναν δρόμο πού νομίζουμε ὅτι μπορεῖ νά μᾶς ὁδηγήσει στήν εὐτυχία καί στό νόημα τῆς ζωῆς. Ἐνῶ μᾶς δόθηκε ἀπό τόν Θεό, ἡ σάρκα μᾶς ζητᾶ νά τόν ἀγνοοῦμε. Μᾶς γεννᾶ τήν ψευδαίσθηση τῆς ἀθανασίας. Μᾶς κατατρώει τόν χρόνο τῆς ζωῆς μας μέ τήν ἰδέα πώς ἄν τήν ἱκανοποιήσουμε, θά εἴμαστε καλά. Τό σαρκικό φρόνημα κάνει τό σῶμα καί τήν ψυχή μας νά συνεργάζονται ὄχι γιά νά δοθοῦν στόν Θεό, ἀλλά γιά νά μείνουμε στό παρόν. Ἀπορροφᾶ τόν νοῦ καί τήν καρδιά μας. Μᾶς θέλει «μοντέρνους». Μᾶς παραδίδει στίς βιοτικές μέριμνες. Ἀποκόπτει τήν ὕπαρξή μας ἀπό τήν ἀγάπη. Καί ὑποκαθιστᾶ τήν πνευματικότητα μέ τήν κοσμική γνώση, τήν ἐλευθερία τῆς ἀρετῆς μέ τήν ψεύτικη ἐλευθερία τῆς ἁμαρτίας.
Πάθη καί ἐπιθυμίες σήμερα
Τά παθήματα, δηλαδή τά πάθη, κρύβουν στήν ἀρχική γλυκύτητα τῆς ἡδονῆς τήν παγίδα τῆς ἁμαρτίας. Θεωροῦνται δικαίωμά μας. Θεωροῦνται στοιχεῖα τοῦ χαρακτήρα καί τῆς προσωπικότητας πού ἀποτυπώνουν τό «ἐγώ» μας. «Σ’ ὅποιον ἀρέσουμε», ἀναφωνοῦμε. Καί δέν εἴμαστε πρόθυμοι νά τά περιορίσουμε, ἀφοῦ ἡ κυριαρχία τους ἐπάνω μας μᾶς δίνει τήν αἴσθηση τοῦ ξεχωριστοῦ. Μᾶς κάνει ἐξουσιαστές τῶν ἄλλων. Καθώς ὅμως νιώθουμε ὅτι ὅλος ὁ κόσμος πορεύεται πάνω στίς συγκρούσεις τῶν παθῶν, παρασυρόμαστε στήν ψευδαίσθηση ὅτι ἐμεῖς θά νικήσουμε. Τά πάθη ὅμως μᾶς ἀπομονώνουν ἀπό τόν πλησίον, διότι μᾶς καθιστοῦν κουραστικούς καί κάνουν τήν ὅποια ἀγάπη νά νικιέται.
Οἱ ἐπιθυμίες, τέλος, ἀποτελοῦν τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἐκδηλώνουμε τό πῶς βλέπουμε, ἀλλά καί τί θέλουμε ἀπό τόν κόσμο καί τή ζωή. Οἱ ἐπιθυμίες μας στρέφονται πρός τούς ἄλλους ἀνθρώπους καί τί ζητοῦμε νά μᾶς δώσουν. Γινόμαστε βέβαια κι ἐμεῖς ἀντικείμενο τῆς ἐπιθυμίας τους, παύοντας νά εἴμαστε πρόσωπα. Ὡστόσο, δέν εἶναι ὅλες οἱ ἐπιθυμίες ἁμαρτωλές. Κάθε ἐπιθυμία ὅμως πού μᾶς χωρίζει ἀπό τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο, συνήθως μᾶς κάνει τυφλούς ἐξουσιαστές καί κάποτε ἀντίκειται καί στή φύση, ὅπως ὁ Θεός τήν δημιούργησε. Ἔτσι γίνεται ρίζα ἁμαρτίας. Ξεχνοῦμε ἔτσι τήν ἐπιθυμία τοῦ Θεοῦ, τήν ἐπιθυμία τῆς ἀγάπης, τήν ἐπιθυμία τῆς αἰωνιότητας.
Βαδίζοντας «ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι»
Στήν πνευματική ζωή τά τρία στοιχεῖα – σαρκικό φρόνημα, πάθη καί ἐπιθυμίες –, χρειάζεται νά περάσουν ἀπό τόν τρόπο τοῦ Σταυροῦ. Σταυρός σημαίνει ἀγώνας γιά νά μήν εἶναι αὐτά ἐκεῖνα πού καθορίζουν τήν πορεία τῆς ζωῆς μας, ἀλλά νά «στοιχῶμεν Πνεύματι», νά βαδίζουμε κατά τόν τρόπο καί τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Σταυρός σημαίνει ἀπόφαση ἐντός μας τά τρία στοιχεῖα νά βροῦν τόν ἀληθινό τους προορισμό: ἡ σάρκα τόν ἁγιασμό διά τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, τά πάθη νά μεταμορφωθοῦν σέ ἀγώνα δημιουργίας καί οἱ ἐπιθυμίες νά γίνουν ἀγάπη. Ἄν δεν σταυρώσουμε ὅμως τό ἐγώ μας ἐντός τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, ἐντός τῆς κοινότητας, μέσα στή σχέση μέ τόν κάθε συνάνθρωπο, ἡ καρδιά μας θά παραμείνει ἄγευστη τῆς ζωῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Μπορεῖ αὐτός ὁ δρόμος νά ἀντιμετωπίζεται μέ περιφρόνηση ἀπό τήν ἐποχή μας καί τόν κόσμο μας. Καλεῖται ὅμως ὁ καθένας, μιμούμενος τούς Ἁγίους, νά ἐπιδιώκει τή χάρη καί τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος μέ τή ζωή του καί νά παλέψει νά βρεῖ δρόμο αἰωνιότητας, νικώντας τόν θάνατο. Ἡ ὀμορφιά τῆς ἁγιότητας, ἄλλωστε, εἶναι ἡ μόνη πού μπορεῖ νά κάνει τόν κόσμο νά ἀνασάνει ἀληθινά. Ἡ ἁγιότητα νικᾶ τόν χρόνο. Κι ἄς μήν κάνει τόν θόρυβο τοῦ πολιτισμοῦ μας. Κι ἄς μήν πέφτουν ἐπάνω της τά φῶτα τῆς ζωῆς. Εἶναι ὅμως καί θά παραμένει ὁ ἀληθινός σκοπός τῆς ζωῆς καί τῆς πίστης μας.
π. Θ.Μ.
http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2021/49_2021(3575).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου