Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΗΡΘΕ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ

            Στην σημερινή τελευταία στην σειρά ευαγγελική περικοπή τού έτους, αγαπητοί αδελφοί, μεθεόρτια τών Χριστουγέννων, βλέπουμε τον μνήστορα Ιωσήφ να έρχεται στο προσκήνιο ως υπόδειγμα αγόγγυστης, κυρίως όμως αμετεώριστης υπακοής στό θείο θέλημα. Τρείς φορές ο άγγελος Κυρίου εμφανίζεται στόν ίδιο και τού λέει να προχωρήσει σε συγκεκριμένες ενέργειες. Και τίς τρείς φορές υπακούει αδιαμαρτύρητα, βέβαιος πλέον ότι παίρνει μέρος κι αυτός στο σχέδιο τής θείας Οικονομίας που ξετυλίγεται μπροστά του.

            Αναφέρονται επίσης στο κείμενο προφητείες τού Ωσηέ και τού Ιερεμία για τήν φυγή στήν Αίγυπτο και για τήν σφαγή τών νηπίων αντίστοιχα.

            Η περικοπή καταλήγει στήν επιστροφή τού Ιωσήφ με τήν Θεοτόκο και τον Χριστό, αφού πρώτα τού διαβεβαιώθηκε άνωθεν ότι έχουν πλέον πεθάνει αυτοί που ήθελαν να δολοφονήσουν το θείο Βρέφος. Τελικά, επιλέγεται ως τόπος διαμονής η Ναζαρέτ και όχι η Ιουδαία, διότι ο Ηρώδης Αντύπας, που ήταν ηγεμόνας εκεί, ήταν λιγότερο σκληρός από τον Αρχέλαο τής Ιουδαίας. Έτσι εκπληρώνονται και οι προφητείες ότι ο Χριστός θα επονομασθεί Ναζωραίος.

            Φαίνεται εκ πρώτης όψεως ότι ο Χριστός διώκεται, ηττάται. Γνωρίζει τήν προσφυγιά. Απομακρύνεται από τήν πατρίδα του. Έτσι και ο χριστιανός στην ζωή του, φαίνεται να υφίσταται εξοντωτικούς πειρασμούς και σφοδρές ήττες, πράγμα που δεν παραλείπει να αναφέρει και ο απόστολος Παύλος. Η ίδια η Εκκλησία μας στήν πορεία της γνώρισε φοβερούς διωγμούς από αιμοσταγείς αυτοκράτορες, αλλά και από αμετανόητους αιρετικούς.

            Όπως ακριβώς ο Χριστός άφησε τήν τελευταία του πνοή πάνω στόν Σταυρό, γνωρίζοντας κατά τήν ανθρωπότητά του τήν τέλεια αδυναμία και εξουθένωση,, κατέβηκε στόν τάφο σαν κοινός θνητός, έτσι και το σώμα του, που είναι η Εκκλησία, φαίνεται να κλυδωνίζεται και όντως από τις δοκιμασίες, όμως στό τέλος νικά γιατί έχει θεμελιωθεί πάνω στό αίμα τών απειράριθμων μαρτύρων της, οι οποίοι άλλο δεν κάνουν από τό να συνεχίζουν τήν ζωή τού Χριστού.

            Στό τέλος όμως, όπως λέει το σημερινό Ευαγγέλιο, «τεθνήκασιν οι ζητούντες τήν ψυχήν τού παιδίου», και τό παιδίον πορεύεται ανεμπόδιστα και νικητήρια στό έργο του. Στό τέλος ο Χριστός ανασταίνεται και διαλύει το σκότος και τον φόβο τού θανάτου για πάντα.

            Πολλές φορές στήν ζωή τού χριστιανού, έρχονται στιγμές που φαίνεται να τον έχει εγκαταλείψει ο Θεός. Στιγμές, όπου κάποιος νιώθει στήν ζωή του τήν θανάσιμη παρουσία τού πονηρού. Τότε ακριβώς έχει έρθει η ώρα που ο χριστιανός οφείλει μετά κραυγής ισχυράς και δακρύων να απευθυνθεί στον μόνο δυνάμενο να σώσει και αν επιμείνει στήν σωτήρα αυτήν κραυγή, η νίκη είναι βέβαιη.

            Συμβαίνει πολλές φορές στήν διάρκεια τής πνευματική ζωής ο πιστός με τήν βοήθεια τής νηστείας, τής αγρυπνίας και τής προσευχής, αλλά και τού προσεκτικού βίου, να λαμβάνει στεφάνια πνευματικά. Όμως ο Πανάγαθος Θεός του αποκρύπτει επιμελώς νίκες, οι οποίες είναι όντως πολλές, και επιμελώς – επίσης – τού φέρνει προ τών οφθαλμών του τίς ήττες που έχει υποστεί για να μην υπεραίρεται. Έτσι αποδεικνύεται πολύ χρήσιμη η παιδεία αυτή τού Κυρίου στόν άνθρωπο, ώστε ταπεινός και ασφαλής να διαπλέει ακινδύνως τό πέλαγος τού παρόντος βίου προς τήν άνω Ιερουσαλήμ.

            Μόνο που χρειάζεται πολλή υπομονή και μια ευλογημένη επιμονή μικρού παιδιού, ας μας επιτραπεί, να στέκει κανείς προσηλωμένος αμετεώριστα στο θείο θέλημα, όπως και ο σήμερα σχολιαζόμενος στό ευαγγελικό κείμενο μνήστωρ Ιωσήφ.

            Ο Ιερέας μέσα στήν θεία Λειτουργία, με τρόπο πνευματικό και σε χρόνο λειτουργικό και τόπο νοητό, ζει ως πνευματικές αλλαγές ηλικίας όλη τήν ζωή τού Χριστού. Όντως μπροστά από τήν ιερή Πρόθεση βιώνει τήν Γέννηση, λέει τα αντίστοιχα λόγια και βρίσκεται πρό τού Σπηλαίου. Σπαργανώνει τον Χριστό με τα πολύτιμα καλύμματα και τον αέρα, έχοντας μνημονεύσει εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες ονομάτων ζώντων και κεκοιμημένων, αισθανόμενος πατέρα τους, όλων όσοι υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν μέχρις ότου η Αγάπη κλείσει τούς αιώνες, ως Κύριος προϋπάρχων, ερχόμενος, ελθών και μέλλων έρχεσθαι. Συνοδοιπόρος του καθίσταται και ο Ιερέας σε αυτήν τήν πορεία. Και γίνεται σύλληψη ξένη μέσα στήν καρδιά τού Ιερέα. Αισθάνεται η δόξα τού Φωτός να έρχεται από τό μέλλον, από τα έσχατα: ζεί τα έσχατα. Αδιαφορεί πλήρως για όλες τίς ιδιωτικές εσχατολογίες που τώρα τελευταία ταλαιπωρούν και βασανίζουν τον λαό τού Θεού. Συμβαίνει αυτό διότι μια ιδιωτική εσχατολογία προέρχεται από μιά ιδιωτική θεολογία, συχνά με τρομοκρατικό χαρακτήρα, ξένη προς το εκκλησιαστικό γεγονός που μας καθιστά πρόσωπα σχετιζόμενα μεταξύ μας εν πνεύματι και αληθεία και όχι νευρόσπαστα άτομα που γυρνούν μόνο γύρω από τον εαυτό του χορεύοντας τον χορό τού θανάτου ήδη από τα εδώ.

            Είθε ο γεννηθείς εν σπηλαίω και ανακλιθείς εν φάτνη Κύριος, με τίς πρεσβείες τού μνήστορος Ιωσήφ να μας χαρίσει ακλινή και ασινή πίστη, ώστε ήδη από τά τώρα και από εδώ να ζήσουμε στην καρδιά μας τα αληθινά Χριστούγεννα, αγαπητοί αδελφοί.

Αρχιμ. Ε.Τ.