Στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή ἡ Ἐκκλησία μᾶς φέρνει μπροστά στό μεγάλο κεφάλαιο τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, πού δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τίς διαπροσωπικές σχέσεις. Ὁ Θεός, βλέποντας ἀπό τήν ἀρχή τῆς Δημιουργίας ὅτι δέν εἶναι καλό ὁ ἄνθρωπος νά εἶναι μόνος, ἔφτιαξε ἕνα συνοδοιπόρο τῆς ζωῆς του. Ἀπό τήν ἀρχαία φιλοσοφία γνωρίζουμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι κοινωνικό ὄν καί πώς ὁ ἀπομονωμένος ἄνθρωπος εἶναι εἴτε θεός, εἴτε θηρίο. Οἱ κοινωνίες ἀποτελοῦν καθρέφτη τῆς ἐπαφῆς τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν ἑαυτό του καί, κατ’ ἐπέκταση, καθρέφτη τῶν ἀνθρώπινων σχέσεων. Ἔχει γίνει πολύς λόγος κατά καιρούς σχετικά μέ τή διαφορετικότητα, τήν ἀποδοχή τοῦ ἄλλου, τήν ἀλληλεγγύη, καί μάλιστα σέ τέτοιο βαθμό, ὥστε ἀρκετές φορές λαμβάνει φονταμενταλιστικές διαστάσεις, μέ ἀποτέλεσμα ἡ θεματολογία του νά καταντᾶ κάπως τετριμμένη.
Τό ὑπόδειγμα τῆς εὐαγγελικῆς ἀγάπης
Ὁ Ἰησοῦς Χριστός μέ τήν παραβολή τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη προσεγγίζει αὐτές τίς πτυχές τῆς κοινωνικῆς προβληματικῆς, χωρίς ὡστόσο νά κοινωνιολογεῖ ἤ νά ἠθικολογεῖ. Σέ αὐτήν βλέπουμε ἕναν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος ἔπεσε θύμα ληστῶν πού τόν κακοποίησαν καί τόν ἄφησαν ἔκθετο στόν δρόμο. Τό θύμα ἀρχικά προσπέρασε ἕνας ἱερέας πού, ἐνῶ θά περίμενε κανείς νά σταθεῖ καί νά τόν βοηθήσει ἐπιτελώντας ἔργο θεάρεστο καί ποιμαντικό, τόν ἐγκαταλείπει ἀβοήθητο.Ἔπειτα ἕνας Λευΐτης, ὁ ὁποῖος ἦταν γνώστης τοῦ Νόμου, ἀδιαφορώντας, συνέχισε τόν δρόμο του.
Τό τρίτο πρόσωπο πού πέρασε ἀπό ἐκεῖνον τόν τόπο ἦταν ἕνας ἀλλοεθνής, ἕνας Σαμαρείτης, ὁ ὁποῖος τόν περιέθαλψε ἀναλαμβάνοντας ἀκόμη καί τά ἔξοδα τῆς φροντίδας, τῆς διαμονῆς καί τῆς νοσηλείας του. Παρατηροῦμε λοιπόν ὅτι ὁ Σαμαρείτης, ἄν καί ξένος, λόγω τῆς ἀγάπης πρός τό πρόσωπο τοῦ θύματος, δέν ἔδειξε δισταγμό ἤ δειλία, διότι «ὁ φόβος οὐκ ἔστιν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἀλλ’ ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον» (Α´ Ἰωάν. 4,18). Ἀνέλαβε ἐκεῖνος τό βάρος καί τό κόστος τῆς περίθαλψής του, ἐφαρμόζοντας τόν ἄγραφο νόμο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ταυτόχρονα καί τή ρητή ἐντολή τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν: «Ἀλλήλων τά βάρη βαστάζετε καί οὕτως ἀναπληρώσατε τόν νόμον τοῦ Χριστοῦ». (Γαλ. 6,2). Σπλαγχνίσθηκε καί ἔδειξε ἔλεος στό πρόσωπο τοῦ ἄτυχου συνανθρώπου, καθώς ἐλεήμων εἶναι καί ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος μᾶς βεβαιώνει: «Ἔλεον θέλω καί οὐ θυσίαν».
Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ἐπεκτείνεται σέ ὁλόκληρη τήν κτίση. Ὁ ἴδιος ἀπό ἀγάπη γιά τό πλάσμα του ἔλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση, ἔχοντας ὡς μοναδικό σκοπό νά θεραπεύσει τό ἀμαυρωμένο κατ’ εἰκόνα καί νά τό ὁδηγήσει στό καθ’ ὁμοίωσιν. Ὁ νέος Ἀδάμ, ὄντας ἡ ἴδια ἡ ἀγάπη, σταυρώθηκε γιά νά συναναστήσει τόν παλαιό Ἀδάμ καί μαζί μέ αὐτόν ὁλόκληρη τήν κτίση. Μέσω τῆς διδασκαλίας, τῶν παραβολῶν, τῆς βιοτῆς καί τῆς σταυρικῆς του θυσίας, ἀναδεικνύει τήν ἀγαπητική σχέση πού πρέπει νά ἔχουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι μεταξύ τους, μέ ἀναφορά στήν ἐσχατολογική ὁλοκλήρωση τοῦ καθενός, πού δέν εἶναι φυσικά ἄλλη ἀπό μία νέα κοινωνία προσώπων, ἁγιασμένη, τή θεία Κοινωνία.
Ἡ θυσιαστική προσφορά
Καλούμαστε, λοιπόν, ἔχοντας τόν καλό Σαμαρείτη τῆς παραβολῆς ὡς ὑπόδειγμα χριστιανικῆς διδασκαλίας καί ποιμαντικῆς, νά δίνουμε ἐμπράκτως τό «παρών» στήν καθημερινότητα τοῦ ξένου, τοῦ διπλανοῦ, τοῦ πλησίον, εἴτε ἀνήκει στή στρατευομένη Ἐκκλησία, δηλαδή στό σύνολο τῶν βαπτισμένων πιστῶν, εἴτε βρίσκεται ἐκτός αὐτῆς. Στό Εὐαγγέλιο τῆς Κρίσεως λέει ὁ Κύριος: «Ξένος ἤμην καί συνηγάγετέ με, γυμνός καί περιεβάλετέ με». Μᾶς καλεῖ δηλαδή κάθε φορά νά πορευόμαστε στή ζωή μας μέ ἀγάπη, καί μάλιστα μέ τήν ἔννοια τῆς ἔμπρακτης, τῆς ἀνιδιοτελοῦς, τῆς θυσιαστικῆς προσφορᾶς, καί ὄχι μέ τήν ἔννοια τῆς ἁπλῆς ἔκφρασης τοῦ συναισθήματος. Χρειάζεται νά ἀγαπᾶμε τόν ἄλλον, τόν ἕτερο, τόν διαφορετικό, ὅπως ἀγαπᾶμε τόν ἴδιο μας τόν ἑαυτό. Μέ πιό ἁπλά λόγια, νά ἀγαπᾶμε χωρίς διακρίσεις, ὅπως ἄλλωστε ἔκανε καί ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός, γιά τή σωτηρία ὄχι μόνο ἑνός μέρους τοῦ κόσμου ἤ μιᾶς μερίδας ἐκλεκτῶν ἀνθρώπων, πού πιστεύουν ὅτι κατέχουν τό πλήρωμα τῆς γνώσης, ἀλλά γιά ὅλο τόν κόσμο.
Ἀρχιμ. Ἄ. Ἀ.
https://apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2022/46_2022(3624).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου