Μιά μεστή σωστικῶν μηνυμάτων εὐαγγελική περικοπή ἀκοῦμε σήμερα νά διαβάζεται κατά τή θεία Λειτουργία τῆς Γ΄ Κυριακῆς τῆς σειρᾶς τῶν περικοπῶν ἀπό τό ἱερό Εὐαγγέλιο τοῦ ἁγίου ἀποστόλου καί εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου. Μέ λύχνο, λυχνάρι δηλαδή, ἕνα πασίγνωστο φωτιστικό σκεῦος τῆς ἐποχῆς, παρομοιάζεται ὁ ὀφθαλμός τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι σίγουρα ἡ κυριότερη ἀπό τίς θυρίδες, τίς μικρές δηλαδή εἰσόδους, μέσω τῶν ὁποίων εἰσέρχονται μέ τρόπο ἀπίθανο καί ἀπερίγραπτο καί συνάμα καταιγιστικό εἰκόνες, παραστάσεις, ἐρεθίσματα, συμπεριφορές τοῦ κόσμου καί τῆς δημιουργίας στόν ἔσω ἄνθρωπο. Ἔτσι ἐκεῖνος ἀντιλαμβάνεται καί διαμορφώνει τή στάση του ἀπέναντι στόν Θεό καί τήν εἰκόνα του μέσα στόν κόσμο πού εἶναι ὁ συνάνθρωπος, παιδαγωγεῖται καί παιδαγωγεῖ ἤ τό ἀντίθετο, ἀνάλογα μέ τήν καρδιακή διάθεση καί τήν πνευματικότητά του.
Τά μάτια τῶν Ἁγίων
Διαβάζουμε στά Γεροντικά ὅτι «τά μάτια τῶν Ἁγίων εἶναι οἱ καλοί λογισμοί». Πολλές φορές πληροφορούμαστε μέσα ἀπό τήν ἀνάγνωση τῶν βίων τῶν Ἁγίων τά περί αὐτῶν. Θαυμάζουμε τή συμπεριφορά τους καί ἀποροῦμε μέ τόν τρόπο πού ἀντιμετωπίζουν τίς δυσκολίες καί τά ἐμπόδια, τήν κακία καί τήν ἀγνωμοσύνη τῶν ἀνθρώπων, τίς σωματικές ἀσθένειες καί κακοπάθειες, καί αὐτόν τόν θάνατο ἀκόμη. Συγκρίνουμε, δυστυχῶς ἐπιφανειακά, διότι γνωρίζουμε ὅτι τά ἀποτελέσματα μιᾶς οὐσιαστικῆς σύγκρισης καθόλου δέν θά μπορούσαμε νά τά ἀντιμετωπίσουμε μέ πνευματική ὠφέλεια, περιπτώσεις καί περιστάσεις τῆς δικῆς μας ζωῆς μέ ἀντίστοιχες τῆς ζωῆς τῶν Ἁγίων καί ἀποροῦμε μέ τήν ὑπομονή, τήν ἀνεκτικότητα, τήν ἀνεξικακία τους.
Πῶς τά κατάφερναν νά συγχωροῦν, νά ἀγαποῦν, νά προσεύχονται «ὑπέρ τῶν διωκόντων» αὐτούς; Τί ἦταν αὐτό πού οἱ Ἅγιοι ἔβλεπαν καί ἐμεῖς δέν καταφέρνουμε νά δοῦμε; Τί ἦταν ἐκεῖνο πού οἱ Ἅγιοι ἐπεδίωκαν ὡς πρώτιστο καί σέ ποιά, ἄραγε, σειρά ἐμεῖς τό κατατάσσουμε ἱεραρχώντας τίς προτεραιότητες τοῦ ἀγώνα μας; Πῶς, τελικά, οἱ Ἅγιοι μποροῦσαν αὐτό πού ἐμεῖς δέν μποροῦμε, ἤ δέν θέλουμε –καλύτερα– νά μπορέσουμε πρῶτα νά τό ποθήσουμε καί ἔπειτα νά ἀγωνισθοῦμε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ γιά νά τό κάνουμε ἐμπειρία καί τῆς δικῆς μας ζωῆς; Ἡ ἀπάντηση βρίσκεται, ὀλιγόλογη καί διδακτική, στό σημερινό ἱερό Εὐαγγέλιο: Ὁ ὀφθαλμός τους ἦταν ἁπλός καί ἡ ἁπλότητα ἀποτελοῦσε πνευματική διόπτρα, μέσα ἀπό τήν ὁποία ἔβλεπαν, διύλιζαν καί ἀντιμετώπιζαν τά συμβαίνοντα. Ὕφαιναν στολή μέ νῆμα τήν ἁπλότητα καί τήν καθιστοῦσαν ἐξαίρετη πανοπλία γιά ὁλόκληρο τό σῶμα τους. Ἔβλεπαν τό ἕνα καί μοναδικό καλό, πού οἱ ἄνθρωποι θεωροῦσαν ἀπίθανο, ἀνάμεσα στά ἐννιακόσια ἐνενήντα ἐννέα ἀνθρωπίνως δεδομένα κακά.
Τό φῶς τοῦ Χριστοῦ
Πάντοτε, ἀδελφοί μου, τό σκοτάδι τοῦ διαβόλου καί τῶν ὀργάνων του ἐπιθυμεῖ λυσσαλέα νά ἐπιβληθεῖ στό φῶς τοῦ Χριστοῦ καί σέ ἐκείνους πού ἐπιθυμοῦμε νά φωτιζόμαστε ἀπό αὐτό τό φῶς. Ὁ Χριστός ὅμως μέ τήν Ἀνάστασή του ἐπάτησε τόν θάνατο, δώρισε στόν ἄνθρωπο τή ζωή καί ἔλυσε τά ἔργα τοῦ διαβόλου. Ὁ διάβολος «ὡς λέων ὠρυόμενος» ποτέ δέν ἔβαλε νερό στό κρασί του. Ζητᾶ μέχρι καί σήμερα νά καταφάγει τούς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ, νά διαστρέψει τά ἔργα τους, νά διαβάλει τίς προθέσεις τους καί νά συσκοτίσει τόν νοῦ τους. Ἡ ἐπιβολή τοῦ φόβου καί τῆς ψευδαίσθησης ὅτι δέν ὑπάρχει ἐλπίδα ἀνέκαθεν ἀποτελοῦσε ὅπλο στά χέρια του. Μοιάζει ὅμως μέ ἕνα σκυλί δεμένο στόν κορμό ἑνός δέντρου, τό ὁποῖο γαβγίζει φθονερά καί δυνατά γιά νά φαίνεται πειστικά ἀπειλητικό. Ὁ ἀπελπισμένος καί φοβισμένος ἄνθρωπος δέν μπορεῖ δυστυχῶς νά διακρίνει ὅτι αὐτό τό σκυλί δέν μπορεῖ νά τόν πειράξει, παρά μόνον ἐάν τό πλησιάσει, καί μάλιστα μόνο στήν ἀκτίνα πού καταλαμβάνει τό μῆκος τοῦ σκοινιοῦ μέ τό ὁποῖο εἶναι δεμένο. Ἑπομένως, χῶρο στόν διάβολο δίνουμε ἐμεῖς ὅταν καί μόνο οἱ ἐπιλογές μας εἶναι ἀλλότριες ἀπό τήν ὁδό τοῦ Κυρίου μας. Ἄς στρέψουμε τό βλέμμα μας σέ ἐκεῖνον καί θά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἡ πατρική του ἀγκαλιά εἶναι πάντοτε ἀνοιχτή καί μᾶς ἀναμένει στοργικά.
Ἀρχιμ. Ἄ. Ἀ.
https://apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2022/27_2022(3605).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου