Ναπολέων Λιναρδάτος
Η απέχθεια για τον ιδιωτικό τομέα δεν είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μια υπερκομματική συνήθεια που εξηγεί σ’ ένα σημαντικό βαθμό την σχετικά πρόσφατη χρεοκοπία μας. Ο λατρευτός των ΜΜΕ και του κατεστημένου, κ. Χάρης Θεοχάρης, καταδεικνύει ότι η φορολαγνεία είναι ένα ενδημικό στοιχείο του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Ίσως η καλύτερη δικαιολογία για τα πεπραγμένα του κ. Θεοχάρη ως γενικού γραμματέα Εσόδων είναι ότι απλά εκτελούσε αποφάσεις μέσα σ’ ένα περιβάλλον που διαμορφωνόταν από τις πολιτικές αποφάσεις της κυβέρνησης. ‘Όμως, μια πιο προσεκτική ματιά αποδεικνύει ότι έδειξε ιδιαίτερο ζήλο επιβάλλοντας μια πολιτική που είχε ως κεντρικό στόχο την δήμευση του εν Ελλάδι ιδιωτικού πλούτου προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα χρέη που δημιουργήσαν η πολιτική τάξη και οι πελάτες της.
Αν ο κ. Θεοχάρης ανέπτυξε μια ειδικότητα ήταν στο να βάζει εμπόδια στις αποφάσεις της κυβέρνησης Σαμαρά που είχαν ως στόχο έστω και μια μικρή ελάφρυνση των φορολογικών βαρών για τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις. Φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να εμποδίζει ακόμα και την απαλλαγή «καταβολής ΦΠΑ από εταιρείες που έκαναν δωρεές τροφίμων, φαρμάκων και άλλων αγαθών για φιλανθρωπικούς σκοπούς.» Το ότι ο κ. Θεοχάρης θεωρούσε ότι το κράτος έπρεπε να φορολογήσει ακόμα και την φιλανθρωπία στην διάρκεια μιας τεράστιας κρίσης που το ίδιο δημιούργησε, αποδεικνύει το εύρος της κρατικιστικής του εμμονής.
Την εποχή Θεοχάρη ένα «λογιστικό λάθος 4 ευρώ μπορούσε να φτάσει σε 12 μήνες στα 43.055,68 ευρώ πρόστιμο.» «Οφειλή ύψους 5 ευρώ μπορούσε να ενεργοποιήσει διατάξεις που προβλέπει ο νόμος για κατάσχεση μισθών και ακινήτων.» Το κράτος θα μπορεί να βάλει χέρι σε καταθέσεις και θυρίδες και «θα μπορεί να προχωρά σε προληπτικές κατασχέσεις, οι οποίες θα γίνονται με την αιτιολογία διασφάλισης του δημοσίου συμφέροντος». Θα υπάρξει ακόμα και η ιδέα για «αναδρομικούς φόρους σε… λίστες γάμων, για όσους παντρεύτηκαν από το 2001».
Η φιλοσοφία Θεοχάρη, απλοϊκή θεωρητικά, τιμωριτική ηθικά και καταστροφική οικονομικά, θα έχει ως βασικό αξίωμα ότι η πρωταρχική ιδιότητα του πολίτη είναι ότι συνιστά φορολογητέα ύλη για το κράτος. Το κράτος δεν υπάρχει για να εξυπηρετεί τον πολίτη, αλλά ο πολίτης υπάρχει για να παράγει φόρους για το κράτος.
Θα δηλώσει ο κ. Θεοχάρης «ότι οι επιχειρήσεις που οφείλουν και δημιουργούν ελλείμματα είναι προτιμότερο να κλείσουν παρά να παραμείνουν ανοιχτές και να συνεχίσουν να παράγουν ελλείμματα στο κράτος, στα ασφαλιστικά ταμεία και τους εργαζομένους.» Για τον κ. Θεοχάρη δεν είναι το κράτος που με τις μεγάλες δαπάνες και τα χρέη του και με την επακόλουθη υψηλή φορολογία, δημιουργεί μαύρες τρύπες στις επιχειρήσεις, αλλά το αντίθετο. Γενικά, το κράτος δαπανά και χρεώνεται και αν η πολίτης δεν μπορεί να πληρώσει τα σπασμένα τότε δημιουργεί ελλείματα στο κράτος. Κορυφαίο παράδειγμα διεστραμμένης λογικής.
Πρόσφατα ο κ. Θεοχάρης αποχώρησε από το Ποτάμι. ‘Όλοι καταλαβαίνουν ότι αυτή η κίνηση του έχει περισσότερο να κάνει με τα ιδιαίτερα χαμηλά ποσοστά του Ποταμιού στις δημοσκοπήσεις. Είναι προφανές ότι ο κ. Θεοχάρης θα προσπαθήσει να μεταπηδήσει σε κόμμα που θα του εξασφαλίσει την διατήρηση της βουλευτικής έδρας. Πάση θυσία θα πρέπει να παραμείνει τρόφιμος του ελληνικού δημοσίου. Ως πρώην γενικός γραμματέας Εσόδων κατανοεί πόσο επικίνδυνο θα ήταν να καταλήξει φορολογητέα ύλη στον ιδιωτικό τομέα.
Εστία, 9.5.2016
Η απέχθεια για τον ιδιωτικό τομέα δεν είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μια υπερκομματική συνήθεια που εξηγεί σ’ ένα σημαντικό βαθμό την σχετικά πρόσφατη χρεοκοπία μας. Ο λατρευτός των ΜΜΕ και του κατεστημένου, κ. Χάρης Θεοχάρης, καταδεικνύει ότι η φορολαγνεία είναι ένα ενδημικό στοιχείο του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Ίσως η καλύτερη δικαιολογία για τα πεπραγμένα του κ. Θεοχάρη ως γενικού γραμματέα Εσόδων είναι ότι απλά εκτελούσε αποφάσεις μέσα σ’ ένα περιβάλλον που διαμορφωνόταν από τις πολιτικές αποφάσεις της κυβέρνησης. ‘Όμως, μια πιο προσεκτική ματιά αποδεικνύει ότι έδειξε ιδιαίτερο ζήλο επιβάλλοντας μια πολιτική που είχε ως κεντρικό στόχο την δήμευση του εν Ελλάδι ιδιωτικού πλούτου προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα χρέη που δημιουργήσαν η πολιτική τάξη και οι πελάτες της.
Αν ο κ. Θεοχάρης ανέπτυξε μια ειδικότητα ήταν στο να βάζει εμπόδια στις αποφάσεις της κυβέρνησης Σαμαρά που είχαν ως στόχο έστω και μια μικρή ελάφρυνση των φορολογικών βαρών για τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις. Φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να εμποδίζει ακόμα και την απαλλαγή «καταβολής ΦΠΑ από εταιρείες που έκαναν δωρεές τροφίμων, φαρμάκων και άλλων αγαθών για φιλανθρωπικούς σκοπούς.» Το ότι ο κ. Θεοχάρης θεωρούσε ότι το κράτος έπρεπε να φορολογήσει ακόμα και την φιλανθρωπία στην διάρκεια μιας τεράστιας κρίσης που το ίδιο δημιούργησε, αποδεικνύει το εύρος της κρατικιστικής του εμμονής.
Την εποχή Θεοχάρη ένα «λογιστικό λάθος 4 ευρώ μπορούσε να φτάσει σε 12 μήνες στα 43.055,68 ευρώ πρόστιμο.» «Οφειλή ύψους 5 ευρώ μπορούσε να ενεργοποιήσει διατάξεις που προβλέπει ο νόμος για κατάσχεση μισθών και ακινήτων.» Το κράτος θα μπορεί να βάλει χέρι σε καταθέσεις και θυρίδες και «θα μπορεί να προχωρά σε προληπτικές κατασχέσεις, οι οποίες θα γίνονται με την αιτιολογία διασφάλισης του δημοσίου συμφέροντος». Θα υπάρξει ακόμα και η ιδέα για «αναδρομικούς φόρους σε… λίστες γάμων, για όσους παντρεύτηκαν από το 2001».
Η φιλοσοφία Θεοχάρη, απλοϊκή θεωρητικά, τιμωριτική ηθικά και καταστροφική οικονομικά, θα έχει ως βασικό αξίωμα ότι η πρωταρχική ιδιότητα του πολίτη είναι ότι συνιστά φορολογητέα ύλη για το κράτος. Το κράτος δεν υπάρχει για να εξυπηρετεί τον πολίτη, αλλά ο πολίτης υπάρχει για να παράγει φόρους για το κράτος.
Θα δηλώσει ο κ. Θεοχάρης «ότι οι επιχειρήσεις που οφείλουν και δημιουργούν ελλείμματα είναι προτιμότερο να κλείσουν παρά να παραμείνουν ανοιχτές και να συνεχίσουν να παράγουν ελλείμματα στο κράτος, στα ασφαλιστικά ταμεία και τους εργαζομένους.» Για τον κ. Θεοχάρη δεν είναι το κράτος που με τις μεγάλες δαπάνες και τα χρέη του και με την επακόλουθη υψηλή φορολογία, δημιουργεί μαύρες τρύπες στις επιχειρήσεις, αλλά το αντίθετο. Γενικά, το κράτος δαπανά και χρεώνεται και αν η πολίτης δεν μπορεί να πληρώσει τα σπασμένα τότε δημιουργεί ελλείματα στο κράτος. Κορυφαίο παράδειγμα διεστραμμένης λογικής.
Πρόσφατα ο κ. Θεοχάρης αποχώρησε από το Ποτάμι. ‘Όλοι καταλαβαίνουν ότι αυτή η κίνηση του έχει περισσότερο να κάνει με τα ιδιαίτερα χαμηλά ποσοστά του Ποταμιού στις δημοσκοπήσεις. Είναι προφανές ότι ο κ. Θεοχάρης θα προσπαθήσει να μεταπηδήσει σε κόμμα που θα του εξασφαλίσει την διατήρηση της βουλευτικής έδρας. Πάση θυσία θα πρέπει να παραμείνει τρόφιμος του ελληνικού δημοσίου. Ως πρώην γενικός γραμματέας Εσόδων κατανοεί πόσο επικίνδυνο θα ήταν να καταλήξει φορολογητέα ύλη στον ιδιωτικό τομέα.
Εστία, 9.5.2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου