ΕΝΑΣ ΑΠΡΟΣΜΕΝΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ

     Καθώς ὁ Ἰησοῦς Χριστός κατευθυνόταν πρός τήν πόλη Ναΐν, βρέθηκε μπροστά σέ ἕνα πλῆθος ἀνθρώπων πού συνόδευαν τή σορό ἑνός νεαροῦ, ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ μοναχογιός μιᾶς χήρας. Μπροστά στό γεγονός αὐτό, ὁ Κύριος συναισθάνθηκε τόν πόνο τῆς γυναίκας καί, πλησιάζοντάς την, τῆς εἶπε νά μήν κλαίει. Ἔπειτα, ἀφοῦ ἄγγιξε τό νεκρό σῶμα τοῦ νεαροῦ, τόν ἀνέστησε ζητώντας του νά σηκωθεῖ ἀπό τή νεκρική κλίνη. Ὁ λαός πού ἦταν παρών, βλέποντας τό θαῦμα αὐτό, ἔνιωσε δέος καί ἀνέπεμψε δοξολογία, «ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεός τόν λαόν αὐτοῦ». 

    Παρατηροῦμε λοιπόν ὅτι ὁ Κύριός μας λυπήθηκε βλέποντας τό νεκρό σῶμα τοῦ νεαροῦ καί τό πλῆθος πού συμπαραστεκόταν στή χήρα μητέρα του. Ἡ λύπη του σχετίζεται ἰδίως μέ τή μία ἀπό τίς δύο φύσεις του· ἡ ἀνθρωπότητά του, τά ἀνθρώπινα συναισθήματά του, ἐκδηλώθηκαν μέ τόν ἴδιο τρόπο, ὅπως συμβαίνει σέ κάθε ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος γίνεται μάρτυρας μιᾶς τέτοιας σκηνής, δηλαδή τῆς ταφῆς ἑνός νέου. Οἱ γονεῖς καί οἱ συγγενεῖς εἶναι ἀσφαλῶς ἀπαρηγόρητοι. Ψάλλουμε στόν Ἐπιτάφιο Θρῆνο κατά τόν Ὄρθρο τοῦ Μεγάλου Σαββάτου: «Ὦ γλυκύ μου ἔαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, ποῦ ἔδυ σου τό κάλλος;», ἀποδίδοντας τόν θρῆνο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου μπροστά στό νεκρό σῶμα τοῦ Υἱοῦ της. Μπροστά στό γεγονός τοῦ θανάτου, καί μάλιστα ἑνός νεαροῦ ἀνθρώπου, εἶναι δύσκολο νά ἁπαλύνει κάποιος τόν πόνο τῶν γονέων. Συχνά, καί μόνο ἡ συμπαράσταση στούς πενθοῦντες ἔχει μεγάλη ἀξία.

Ὁ Χριστός καί ὁ πόνος τοῦ ἀνθρώπου 

    Σέ ὅ,τι ἀφορᾶ στή θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, θά μποροῦσε κανείς νά ἀναρωτηθεῖ γιά ποιόν λόγο ἔνιωσε θλίψη, ἐνῶ ὡς Θεός ἤξερε πώς θά μποροῦσε νά ἀναστήσει τόν νεαρό. Ὡστόσο, ἀπό τήν Καινή Διαθήκη μᾶς εἶναι ἐπίσης γνωστή καί ἡ περίπτωση τοῦ θανάτου τοῦ φίλου του, Λαζάρου. Καί ἐκεῖ ὁ Κύριός μας, βλέποντας τόν λαό πού θρηνοῦσε καί τίς ἀδελφές τοῦ νεκροῦ, λυπήθηκε τόσο πολύ ὥστε, ὅπως ἀναφέρεται στά ἱερά κείμενα, δάκρυσε. Γιατί ἐκδηλώθηκε μέ αὐτόν τόν τρόπο, ἐνῶ ἤξερε ὅτι μποροῦσε νά τόν ἀναστήσει; 

    Ἡ λύπη καί τά δάκρυά του δέν ἀφοροῦν μόνο στήν ἀνθρώπινη φύση του, ἀλλά καί στή θεία. Ὁ Δημιουργός τῶν πάντων, αὐτός πού πλάθει, πού εὐλογεῖ καί ἁγιάζει τά σύμπαντα, ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καί ζωῆς χορηγός, ἡ αὐτοζωία, δέν εἶναι δυνατόν νά ἀποδεχθεῖ καί νά συμβιβασθεῖ μέ τόν θάνατο καί τή φθορά. Ἡ κατάσταση τῆς κτιστότητας ἀντιβαίνει στήν ἀφθαρσία, μέ τήν ὁποία μᾶς προίκισε ὁ Τριαδικός Θεός κατά τή Δημιουργία. Μέ τό προπατορικό ἁμάρτημα εἰσῆλθε ἡ φθορά στήν κτίση καί ἀμαυρώθηκε ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε γιά νά ὁμοιάσει στόν Θεό μέσω τῆς κοινωνίας μαζί του. Ὁ θάνατος εἶναι ἐνάντια στή ζωή. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός μπροστά στό γεγονός τῆς ταφῆς λυπήθηκε, γιατί ἔβλεπε ὅτι τό πλάσμα, πού ὁ ἴδιος εἶχε δημιουργήσει, κατέληγε στόν τάφο ἐξαιτίας τῆς φθορᾶς τῆς ἀνθρώπινης φύσης. Ἄν ἐμεῖς, οἱ ἄνθρωποι, φτιάχναμε κάτι μέ ἀγάπη καί ζῆλο, κάτι ὄμορφο καί ἀξιόλογο, καί μετά τό βλέπαμε στόν κάλαθο τῶν ἀχρήστων, δέν θά μᾶς προξενοῦσε αὐτό θλίψη; Πολύ περισσότερο ἰσχύει τό ἴδιο γιά τόν Θεό, ὁ ὁποῖος δημιούργησε τά πάντα μόνο ἀπό ἀγάπη, διότι ὁ ἴδιος εἶναι ἡ Ἀγάπη. 

Ἡ βεβαιότητα τῆς αἰωνιότητας 

    Ἡ φθορά ὡς κατάσταση τῆς κτιστότητας βρίσκεται σέ ἀντίθεση μέ τό ἀγαπητικό καί σωτηριολογικό σχέδιο τοῦ Θεοῦ. Ἡ συμμετοχή μας στή θεία Κοινωνία, στό ζωντανό σῶμα καί αἷμα τοῦ ἀναστάντος Θεοῦ, εἶναι τό δῶρο πού μᾶς προσφέρει γιά αἰώνια ζωή ἐκεῖνος πού, μή ἀνεχόμενος τόν θάνατο, τόν κατήργησε μέ τή θυσία του καί ἀνακαίνισε τήν ἀμαυρωμένη του εἰκόνα. «Εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί ζωήν αἰώνιον» εὔχεται ὁ ἱερέας κατά τή μετάδοση τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων στούς πιστούς. Ἄς προσερχόμαστε λοιπόν μέ σεβασμό, μέ πίστη καί μέ ἀγάπη στό ἱερό Ποτήριο γιά τή θεία Μετάληψη, ἄς προετοιμαζόμαστε πνευματικά μέ τήν ἐξομολόγηση τῶν ἁμαρτημάτων μας καί τήν καθημερινή μας νήψη καί ἄς ἁγιαζόμαστε μέ τή μετάληψη τοῦ σώματος καί τοῦ αἵματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. 

Ἀρχιμ. Ἄ. Ἀ.