Οι διωγμοί του Θείου Βρέφους – Η θηριωδία του Ηρώδη και η θυσία των αθώων νηπίων

Οἱ διωγμοί τοῦ Θείου Βρέφους

1. Μόλις γεννήθηκε ό Χριστός ἄρχισε καί ὁ διωγμός ἐναντίον Του. ‘Ο ‘Ηρώδης φοβήθηκε τό Θεῖον Βρέφος, γιατί ἡ δύναμη τῆς ἀγάπης καί τῆς ταπεινώσεώς Του ἀνέτρεπε τόν ἐγωισμό καί τή φιλοδοξία τοῦ βασιλέα τῆς Ἰουδαίας. Ἡ δαιμονική δύναμη ἐξαγριώνει τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου μέχρι σημείου πού νά διαπράττει φοβερά ἐγκλήματα, ἀρκεῖ νά διασώσει τόν ἑαυτό του. Αὐτό ἔκανε καί ὁ ‘Ηρώδης, ὅταν ἔσφαξε τά ἀθῶα νήπια τῆς Βηθλεέμ.

2. Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης λέγει γιά τόν ἐρχομό τοῦ Κυρίου στόν κόσμο: «Εἰς τά ἴδια ἦλθεν καί οἱ ἴδιοι αὐτόν οὐ παρέλαβον». Δικοί Του δέν ἦσαν μόνον οἱ Ἑβραῖοι, ἀλλά ὅλος ὅ κόσμος. ‘Ο Χριστός διώκεται μέχρι σήμερα, ὅπως ἀκριβῶς διώχθηκε τόν καιρό τῆς γεννήσεώς Του ἐπί τῆς γῆς. ‘Η παρουσία τοῦ Κυρίου, τῆς Ἐκκλησίας, στόν κόσμο μας εἶναι πράγματι ἐνοχλητική. Μᾶς φανερώνει τήν ἀγάπη καί τήν ταπείνωση ὡς ἀληθινό τρόπο ὑπάρξεως, ἐνῶ ἐμεῖς προτιμᾶμε τήν ἀσφυκτική φυλακή τοῦ ἐγωισμοῦ.

3. Ὁ Χριστός μᾶς βοηθεῖ νά ξεπεράσουμε τά ὅρια τοῦ ἐγωισμοῦ καί ἀτομισμοῦ μας, πού ἡ διεκδίκησή τους δημιουργεῖ ὅλους τούς κινδύνους τῶν ἀναταραχῶν καί ἀναστατώσεων. ‘Ο ἴδιος δοκίμασε τούς πειρασμούς τῶν δικῶν μας ἁμαρτιῶν καί τούς ξεπέρασε μέ τή θεανθρώπινη ἀγάπη, τήν ταπείνωση καί τήν ὑπομονή Του. Γνωρίζει ὁ Χριστός τίς δυσχέρειες πού ἀντιμετωπίζουμε στή ζωή μας. Μᾶς προσφέρει τήν κοινωνία τοῦ Ἑαυτοῦ Του γιά νά ξεπεράσουμε ὅλα ἐκεῖνα τά ἐμπόδια, πού ἐπιζητοῦν νά μᾶς ἀποσπάσουν ἀπό τήν μετά τοῦ Θεοῦ κοινωνία μας (βλ. Ἑβρ. δ, 15-16).

Ἡ θηριωδία τοῦ Ἡρώδη - Ἡ θυσία τῶν ἀθώων νηπίων.

1. Ὁ αἱμοχαρής Ἡρώδης δέν ἐκπροσωπεῖ μόνον τή θηριωδία τοῦ ἀνθρώπου τῆς ἐποχῆς Του, ἀλλά καί τόν ἄνθρωπο κάθε ἐποχῆς, πού εἶναι κλεισμένος στόν ἑωσφορικό ἐγωισμό του. Γιά νά ἐπικρατήσει ὁ ἐγωιστής ἐξοντώνει ὅλους τούς ἄλλους, πού εἶναι γι’ αὐτόν ἐπικίνδυνοι ἀντίπαλοι καί ἐχθροί. Γιά νά έπικρατήσει ὁ Ἡρώδης χρησιμοποιεῖ τή δύναμη, τό μῖσος καί τό αἷμα. Καί ἔτσι χωρίς νά τό καταλαβαίνει δημιουργεῖ τούς πρώτους μάρτυρας τῆς Ἐκκλησίας.

2. Εἶναι τά ἀθῶα νήπια «ἀπό διετοῦς καί κατωτέρω», πού ἔχυσαν τό αἷμα τους γιά νά ἱκανοποιηθεῖ ἡ θηριωδία τοῦ ἐγωισμοῦ. Ἐμεῖς συνήθως θεωροῦμε ἀδικία τό θάνατο τῶν νηπίων. Δέν πρόλαβαν κἄν νά ζήσουν τή ζωή τους. Τό μυστήριο ὅμως τῆς ζωῆς δέν ὡριμάζει φυσικά καί βιολογικά, δηλ. μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου. Ἡ ζωή ὁλοκληρώνεται ἀπό τή στιγμή πού ἑνώνεται μέ τόν Θεό. Ἄν γίνει αὐτό -ὅπως καί ἔγινε μέ τά νήπια- τότε ἡ ζωή ἐξετέλεσε τόν προορισμό της ἐπί τῆς γῆς.

3. Ὁ μάρτυρας εἶναι ἐξαγιασμένος, γιατί ἑνώνεται μέ τόν Χριστό. Τό ἔγκλημα τοῦ Ἡρώδη καταστρέφει τόν ἴδιο (πεθαίνει σκωληκόβρητος) ἐνῶ ἡ ἀποτρόπαια πράξη του μεταμορφώνεται σέ ὑψίστη ὑπηρεσία στόν Θεό. Εἶναι τό μαρτύριο, πού ἀκτινοβολεῖ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τήν ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μαζί Του.

4. Μέ τό μαρτύριο ἐπιτυγχάνεται τό μεῖζον (=τό κτιστόν, δημιούργημα ἑνοῦται κατά χάριν μέ τόν Θεό, τό ἄκτιστον) ἐνῶ τό ἔλασσον (=ἡ παροῦσα ζωή) προσφέρεται θυσία καί ὁλοκληρώνεται, ὅταν ἐνδύεται τήν εἰκόνα τοῦ ἐπουρανίου (Βλ. A Kop. ιστ 49).

5. Ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀγάπης καί τῆς θυσίας βρίσκεται πάντα ὑπό τήν προστασία τοῦ Θεοῦ. Ὅπως ἔγινε καί μέ τό θεῖον Βρέφος. Θά εἴμαστε εὐτυχεῖς, ἄν ἀποδεχόμαστε τίς ταλαιπωρίες τοῦ παρόντος κόσμου καί ἀκτινοβολοῦμε τήν ἀγάπη τοῦ Σαρκωθέντος Θεανθρώπου Κυρίου μας.

Ἀπό τό βιβλίο τοῦ θεολόγου - ἐκπαιδευτικοῦ κ. Κωνσταντίνου Γρηγοριάδη «Λόγος καί Ὕπαρξη - Σχόλια στά Εὐαγγέλια τῆς Κυριακῆς».

«Παναγία Εκατονταπυλιανή» τεύχος ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ - ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2001