Το μεγάλο γεγονός της Γεννήσεως του Χριστού, της παρουσίας του Θεού στον κόσμο, της σαρκώσεως του Λόγου, δεν ήταν αφετηρία μόνο της αποστολικής πίστεως, αλλά περιεχόμενο της πίστεως των δικαίων της Παλαιάς Διαθήκης και των προπατόρων της κατά σάρκα γεννήσεώς του: «Ο Αβραάμ βασίστηκε στην πίστη του στον Θεό και έγινε πάροικος στην γη της επαγγελίας, ξένος σε ξένη χώρα», λέει ο απόστολος Παύλος για να δείξει ότι η πίστη στον ίδιος Θεός ενώνει τις δύο Διαθήκες, αλλά και τους προ Χριστού αγίους με τους μετά Χριστόν αγίους της Εκκλησίας.
Σο βιβλίο της Σοφίας Σειράχ αναφέρεται ότι ο Αβραάμ «διατηρούσε, σεβόταν τον νόμο του Υψίστου και είχε εδραιώσει μέσα στην καρδιά του διαθήκη (συμφωνία με τον Θεό) και διαπιστώθηκε η πίστη του μέσα από τους πειρασμούς». Πίστευε από τα βάθη της ψυχής του στον αληθινό Θεό και μετέδωσε την πίστη του αυτήν στους γιούς του και σ’ ολόκληρο το γένος του. Και δεν διαψεύσθηκε. Ο Θεός τον έκανε πατέρα του εβραϊκού έθνους, αλλά και πνευματικό πατέρα πολλών Εθνών. Γιατί την πίστη του στον Θεό την επιβεβαίωνε και ό ίδιος ο Κύριος όταν έκρινε τους φαρισαίους για την απιστία του: «Εάν ήσασταν τέκνα (γνήσιου απόγονοι) του Αβραάμ, θα κάνατε τα έργα (πίστεως) του Αβραάμ». Αλλά και στην παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου ανέφερε ότι όταν ο πτωχός Λάζαρος εκοιμήθη, «οι άγγελοι τον πήγαν στον κόλπο Αβραάμ».
Δεν ήταν βέβαια μόνον ο Αβραάμ και οι συγγενείς του που δικαιώθηκαν αλλά, όπως γράφει ο Απόστολος «δεν θα με πάρει ο χρόνος να διηγηθώ» για τους κριτές και τους προφήτες. Όλοι τους με την δύναμη της πίστεως στον αληθινό Θεό κατατρόπωσαν βασίλεια, όπως ο Αβραάμ, ο Γεδεών και ο Δαβίδ, καλλιέργησαν αρετές, όπως η πραότητα του Δαβίδ, η φιλοξενία του Αβραάμ και η υπομονή του Ιώβ. Έκλεισαν στόματα λεόντων, όπως ο Δανιήλλ που ρίφθηκε στον λάκκο των λεόντων, και ο Σαμψών που ήλθε σ’ αυτόν Πνεύμα Κυρίου και θανάτωσε το λιοντάρι που εβρυχάτο να κατασπαράξει τους γονείς του.
Αλλά και οι τρείς παίδες έσβεσαν δύναμιν πυρός, μείωσαν την δύναμη της φωτιάς μέσα στο καμίνι που τους έριξαν και αντί να καίγονται δροσίζονταν. Και ο προφήτης Ηλίας και ο Δαβίδ έφυγαν στόματι μαχαίρας, γλίτωσαν δηλ. από βέβαιο θάνατο που τους απειλούσαν η Ιεζάβελ και ο Σαούλ. Και σε κάθε εχθρική προσβολή βγήκαν θριαμβευτές, ισχυροί εν πολέμω, με την δύναμη της πίστεως στον Θεό. Και τα εμπόδια των εχθρών τους τα έριχναν κάτω και συνέχιζαν με πίστη την ανοικοδόμηση του ιερού και της πόλεως Ιερουσαλήμ μετά την βαβυλώνια αιχμαλωσία. Με το ένα χέρι έκτιζαν και με το άλλο πολεμούσαν.
Είδαν να πραγματοποιούνται οι υποσχέσεις του Θεού σ’ αυτούς, όπως η κυοφορία της Σάρρας, η απελευθέρωση από την δουλεία των Αιγυπτίων, η επιστροφή στην γή της Επαγγελίας. Ακόμη άντεξαν και θεραπεύτηκαν από ποικίλες ασθένειες, ενδυναμώθηκαν από ασθενείας, όπως οι Εβραίοι από τις κακουχίες της αιχμαλωσίας στους Αιγυπτίους και του Βαβυλωνίους. Χαρακτηριστικά τα λόγια του προφήτη Ιεζεκιήλ: «Ξεράθηκαν τα οστά μας, χάθηκε η ελπίδα μας». Κι όμως η δύναμη της πίστεως στον Θεό τους ενδυνάμωσε και ξαναβρήκαν την ελευθερία τους και γύρισαν στην γή τους.
Και όσοι από τους δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης υπέστησαν ποικίλα βάσανα για την ευσέβεια και την πίστη τους δεν έχασαν την ελπίδα τους στον Θεό και την βέβαιη ανταπόδοση. Υπέμειναν μαστιγώσεις όπως ο Ελεάζαρος, δεσμά και φυλακίσεις όπως ο Ιερεμίας, λιθοβολισμούς όπως ο Ναβουθαί από την Ιεζάβελ και ο ιερέας Αζαρίας από τον λαό, πριονισμούς όπως ο Ησαΐας από τον βασιλέα Μανασσή.
Έτσι λοιπόν έζησαν με στερήσεις, «εν μηλωταίς, εν αιγείοι δέρμασι» όπως οι προφήτες Ηλίας και Ελισαίος. Με θλίψεις και κακουχίες κατέφευγαν στα σπήλαια και στις τρύπες για να κρυφτούν και να διατηρήσουν αλώβητο το φρόνημα της πίστεώς τους. Ο Θεός όμως δεν τους ξέχασε.
Για να είναι η τιμή και η δικαίωσή τους μεγαλύτερη ο Θεός οικονόμησε ώστε όλοι οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης να συμπεριληφθούν ισάξια με τους αποστόλους και τους αγίους της Καινής Διαθήκης και τους ανά τους αιώνες αγίους της Εκκλησίας. Σε τίποτα δεν μειονέκτησαν σε σχέση με τους ένδοξους αποστόλους, τους μάρτυρες και τους οσίους. Τουναντίον ήσαν ομοιοπαθείς στα βάσανα αλλά και ομόγνωμοι στην πίστη. Ορισμένοι δε από αυτούς αποτελούν ορόσημα αληθείας, ευσέβειας, ανδρείας και θυσίας.
Ο απ. Παύλος λέει χαρακτηριστικά: «Και αυτοί όλοι, που είχαν την καλή μαρτυρία της πίστεως, δεν πήραν ακόμη όσα τους υποσχέθηκε ο Θεός. Γιατί είχε προβλέψει να τελειωθούν (να αγιασθούν) και αυτοί μαζί με εμάς» τους χριστιανούς. Και εκείνοι, όπως και εμείς, περιμένουμε να γίνουμε πολίτες όχι του κόσμου αυτού αλλά του κόσμου που έκτισε και δημιούργησε για μας ο Θεός από την πολλή του αγάπη, «την πόλη που έχει θεμέλια στέρεα (αιώνια, άφθαρτα), γιατί αρχιτέκτονάς της και δημιουργός είναι ο ίδιος ο τρισυπόστατος Θεός».
Αγαπητοί αδελφοί, ας μείνουν ανεξίτηλα τα λόγια του αγ. Ιγνατίου του Θεοφόρου που ήθελε, εκφράζοντας τον πόθο όλων των αγίων, να γίνει σιτάρι που θα άλεθαν στα δόντια τους τα λιοντάρια και θα τον έκαναν προσφορά στον αγαπημένο του Ιησού. Δεν είχε επιθυμία «φιλόυλη» (υλική), αλλά επιθυμία που τον οδηγούσε με πάθος θείο στην αιώνια ζωή, στο «ύδωρ αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον». Αμήν.
Αρχιμ. Χ.Ν.
Σημείωση elekklesia
Δεν πρόκειται φυσικά περί προπατόρων του Ιησού αλλά περί προπατόρων του δικαίου Ιωσήφ, ο οποίος κατά το ιουδαϊκό δίκαιο θεωρείται πατέρας του Ιησού, αφού έλαβε ως σύζυγο την Μαρία, την μητέρα του Ιησού Χριστού.
Σο βιβλίο της Σοφίας Σειράχ αναφέρεται ότι ο Αβραάμ «διατηρούσε, σεβόταν τον νόμο του Υψίστου και είχε εδραιώσει μέσα στην καρδιά του διαθήκη (συμφωνία με τον Θεό) και διαπιστώθηκε η πίστη του μέσα από τους πειρασμούς». Πίστευε από τα βάθη της ψυχής του στον αληθινό Θεό και μετέδωσε την πίστη του αυτήν στους γιούς του και σ’ ολόκληρο το γένος του. Και δεν διαψεύσθηκε. Ο Θεός τον έκανε πατέρα του εβραϊκού έθνους, αλλά και πνευματικό πατέρα πολλών Εθνών. Γιατί την πίστη του στον Θεό την επιβεβαίωνε και ό ίδιος ο Κύριος όταν έκρινε τους φαρισαίους για την απιστία του: «Εάν ήσασταν τέκνα (γνήσιου απόγονοι) του Αβραάμ, θα κάνατε τα έργα (πίστεως) του Αβραάμ». Αλλά και στην παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου ανέφερε ότι όταν ο πτωχός Λάζαρος εκοιμήθη, «οι άγγελοι τον πήγαν στον κόλπο Αβραάμ».
Δεν ήταν βέβαια μόνον ο Αβραάμ και οι συγγενείς του που δικαιώθηκαν αλλά, όπως γράφει ο Απόστολος «δεν θα με πάρει ο χρόνος να διηγηθώ» για τους κριτές και τους προφήτες. Όλοι τους με την δύναμη της πίστεως στον αληθινό Θεό κατατρόπωσαν βασίλεια, όπως ο Αβραάμ, ο Γεδεών και ο Δαβίδ, καλλιέργησαν αρετές, όπως η πραότητα του Δαβίδ, η φιλοξενία του Αβραάμ και η υπομονή του Ιώβ. Έκλεισαν στόματα λεόντων, όπως ο Δανιήλλ που ρίφθηκε στον λάκκο των λεόντων, και ο Σαμψών που ήλθε σ’ αυτόν Πνεύμα Κυρίου και θανάτωσε το λιοντάρι που εβρυχάτο να κατασπαράξει τους γονείς του.
Αλλά και οι τρείς παίδες έσβεσαν δύναμιν πυρός, μείωσαν την δύναμη της φωτιάς μέσα στο καμίνι που τους έριξαν και αντί να καίγονται δροσίζονταν. Και ο προφήτης Ηλίας και ο Δαβίδ έφυγαν στόματι μαχαίρας, γλίτωσαν δηλ. από βέβαιο θάνατο που τους απειλούσαν η Ιεζάβελ και ο Σαούλ. Και σε κάθε εχθρική προσβολή βγήκαν θριαμβευτές, ισχυροί εν πολέμω, με την δύναμη της πίστεως στον Θεό. Και τα εμπόδια των εχθρών τους τα έριχναν κάτω και συνέχιζαν με πίστη την ανοικοδόμηση του ιερού και της πόλεως Ιερουσαλήμ μετά την βαβυλώνια αιχμαλωσία. Με το ένα χέρι έκτιζαν και με το άλλο πολεμούσαν.
Είδαν να πραγματοποιούνται οι υποσχέσεις του Θεού σ’ αυτούς, όπως η κυοφορία της Σάρρας, η απελευθέρωση από την δουλεία των Αιγυπτίων, η επιστροφή στην γή της Επαγγελίας. Ακόμη άντεξαν και θεραπεύτηκαν από ποικίλες ασθένειες, ενδυναμώθηκαν από ασθενείας, όπως οι Εβραίοι από τις κακουχίες της αιχμαλωσίας στους Αιγυπτίους και του Βαβυλωνίους. Χαρακτηριστικά τα λόγια του προφήτη Ιεζεκιήλ: «Ξεράθηκαν τα οστά μας, χάθηκε η ελπίδα μας». Κι όμως η δύναμη της πίστεως στον Θεό τους ενδυνάμωσε και ξαναβρήκαν την ελευθερία τους και γύρισαν στην γή τους.
Και όσοι από τους δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης υπέστησαν ποικίλα βάσανα για την ευσέβεια και την πίστη τους δεν έχασαν την ελπίδα τους στον Θεό και την βέβαιη ανταπόδοση. Υπέμειναν μαστιγώσεις όπως ο Ελεάζαρος, δεσμά και φυλακίσεις όπως ο Ιερεμίας, λιθοβολισμούς όπως ο Ναβουθαί από την Ιεζάβελ και ο ιερέας Αζαρίας από τον λαό, πριονισμούς όπως ο Ησαΐας από τον βασιλέα Μανασσή.
Έτσι λοιπόν έζησαν με στερήσεις, «εν μηλωταίς, εν αιγείοι δέρμασι» όπως οι προφήτες Ηλίας και Ελισαίος. Με θλίψεις και κακουχίες κατέφευγαν στα σπήλαια και στις τρύπες για να κρυφτούν και να διατηρήσουν αλώβητο το φρόνημα της πίστεώς τους. Ο Θεός όμως δεν τους ξέχασε.
Για να είναι η τιμή και η δικαίωσή τους μεγαλύτερη ο Θεός οικονόμησε ώστε όλοι οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης να συμπεριληφθούν ισάξια με τους αποστόλους και τους αγίους της Καινής Διαθήκης και τους ανά τους αιώνες αγίους της Εκκλησίας. Σε τίποτα δεν μειονέκτησαν σε σχέση με τους ένδοξους αποστόλους, τους μάρτυρες και τους οσίους. Τουναντίον ήσαν ομοιοπαθείς στα βάσανα αλλά και ομόγνωμοι στην πίστη. Ορισμένοι δε από αυτούς αποτελούν ορόσημα αληθείας, ευσέβειας, ανδρείας και θυσίας.
Ο απ. Παύλος λέει χαρακτηριστικά: «Και αυτοί όλοι, που είχαν την καλή μαρτυρία της πίστεως, δεν πήραν ακόμη όσα τους υποσχέθηκε ο Θεός. Γιατί είχε προβλέψει να τελειωθούν (να αγιασθούν) και αυτοί μαζί με εμάς» τους χριστιανούς. Και εκείνοι, όπως και εμείς, περιμένουμε να γίνουμε πολίτες όχι του κόσμου αυτού αλλά του κόσμου που έκτισε και δημιούργησε για μας ο Θεός από την πολλή του αγάπη, «την πόλη που έχει θεμέλια στέρεα (αιώνια, άφθαρτα), γιατί αρχιτέκτονάς της και δημιουργός είναι ο ίδιος ο τρισυπόστατος Θεός».
Αγαπητοί αδελφοί, ας μείνουν ανεξίτηλα τα λόγια του αγ. Ιγνατίου του Θεοφόρου που ήθελε, εκφράζοντας τον πόθο όλων των αγίων, να γίνει σιτάρι που θα άλεθαν στα δόντια τους τα λιοντάρια και θα τον έκαναν προσφορά στον αγαπημένο του Ιησού. Δεν είχε επιθυμία «φιλόυλη» (υλική), αλλά επιθυμία που τον οδηγούσε με πάθος θείο στην αιώνια ζωή, στο «ύδωρ αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον». Αμήν.
Αρχιμ. Χ.Ν.
Σημείωση elekklesia
Δεν πρόκειται φυσικά περί προπατόρων του Ιησού αλλά περί προπατόρων του δικαίου Ιωσήφ, ο οποίος κατά το ιουδαϊκό δίκαιο θεωρείται πατέρας του Ιησού, αφού έλαβε ως σύζυγο την Μαρία, την μητέρα του Ιησού Χριστού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου