Κυριακή 31 Μαΐου 2020

Κυριακή των Αγίων Πατέρων, Ευαγγ. Aνάγνωσμα: Ιω. ιζ΄ 1-13 (31-05-2020)

Αγίων Πατέρων Α’ Οικουμενικής

Πρεσβ. Φιλίππου Φιλίππου

Πρωτότυπο Κείμενο 

Τῷ καιρῷ ἐκείνω, ἐπάρας ὁ Ἰησοῦς τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν, εἶπε· πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τὸν υἱόν, ἵνα καὶ ὁ υἱός σου δοξάσῃ σε, καθὼς ἔδωκας αὐτῷ ἐξουσίαν πάσης σαρκός, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκας αὐτῷ δώσῃ αὐτοῖς ζωὴν αἰώνιον. Αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν. Ἐγώ σε ἐδόξασα ἐπὶ τῆς γῆς, τὸ ἔργον ἐτελείωσα ὃ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω· καὶ νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί. Ἐφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις οὓς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κόσμου. Σοὶ ἦσαν καὶ ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας, καὶ τὸν λόγον σου τετηρήκασι. Νῦν ἔγνωκαν ὅτι πάντα ὅσα δέδωκάς μοι παρὰ σοῦ ἐστιν· ὅτι τὰ ρήματα ἃ δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, καὶ αὐτοὶ ἔλαβον, καὶ ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρὰ σοῦ ἐξῆλθον, καὶ ἐπίστευσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας. Ἐγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ· οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ, ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι, καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστι καὶ τὰ σὰ ἐμά, καὶ δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖς. Καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ οὗτοι ἐν τῷ κόσμῳ εἰσί, καὶ ἐγὼ πρὸς σὲ ἔρχομαι. Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς. Ὅτε ἤμην μετ’ αὐτῶν ἐν τῷ κόσμῳ, ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου· οὓς δέδωκάς μοι ἐφύλαξα, καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μὴ ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ. Νῦν δὲ πρὸς σὲ ἔρχομαι, καὶ ταῦτα λαλῶ ἐν τῷ κόσμῳ ἵνα ἔχωσι τὴν χαρὰν τὴν ἐμὴν πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς.

Νεοελληνική Απόδοση 

Εκείνο τον καιρό, ο Ιησούς αφού σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό, είπε: «Πατέρα, έφτασε η ώρα· φανέρωσε τη δόξα του Υιού σου, ώστε κι ο Υιός σου να φανερώσει τη δική σου δόξα. Εσύ του έδωσες εξουσία πάνω σε όλους τους ανθρώπους· έτσι κι αυτός θα δώσει την αιώνια ζωή σε όλους αυτούς που του εμπιστεύτηκες. Και να ποια είναι η αιώνια ζωή: Ν’ αναγνωρίζουν οι άνθρωποι εσένα ως τον μόνο αληθινό Θεό, καθώς κι εκείνον που έστειλες, τον Ιησού Χριστό. Εγώ φανέρωσα τη δόξα σου πάνω στη γη, αφού ολοκλήρωσα το έργο που μου ανέθεσες να κάνω. Τώρα λοιπόν εσύ, Πατέρα, δόξασέ με κοντά σ’ εσένα με τη δόξα που είχα κοντά σου προτού να γίνει ο κόσμος. Εγώ σε έκανα γνωστό στους ανθρώπους που τους πήρες μέσα από τον κόσμο και μου τους εμπιστεύτηκες. Ανήκαν σ’ εσένα, κι εσύ τους έδωσες σ’ εμένα, κι έχουν δεχτεί τον λόγο σου. Αυτοί τώρα ξέρουν πως όλα όσα μου έδωσες προέρχονται από σένα· γιατί τις διδαχές που μου έδωσες, εγώ τις έδωσα σ’ αυτούς, κι αυτοί τις δέχτηκαν και αναγνώρισαν πως πραγματικά από σένα προέρχομαι, και πίστεψαν πως εσύ με έστειλες στον κόσμο. Εγώ γι’ αυτούς παρακαλώ. Δεν παρακαλώ για τον κόσμο, αλλά γι’ αυτούς που μου έδωσες, γιατί ανήκουν σ’ εσένα. Κι όλα όσα είναι δικά μου είναι και δικά σου, και τα δικά σου είναι και δικά μου, και δι’ αυτών θα φανερωθεί η δόξα μου. Τώρα δεν είμαι πια μέσα στον κόσμο ενώ αυτοί μένουν μέσα στον κόσμο, κι εγώ έρχομαι σ’ εσένα. Άγιε Πατέρα , διατήρησέ τους στην πίστη με τη δύναμη του ονόματός σου που μου χάρισες, για να μείνουν ενωμένοι όπως εμείς. Όταν ήμουν μαζί τους στον κόσμο, εγώ τους διατηρούσα στην πίστη με τη δύναμη του ονόματός σου. Αυτούς που μου έδωσες τους φύλαξα, και κανένας απ’ αυτούς δεν χάθηκε παρά μόνο ο άνθρωπος της απώλειας, για να εκπληρωθούν τα λόγια της Γραφής. Τώρα όμως εγώ έρχομαι σ’ εσένα, και τα λέω αυτά όσο είμαι ακόμα στον κόσμο, ώστε να έχουν τη δική μου τη χαρά μέσα τους σ’ όλη την πληρότητά της».

Σχολιασμός

Η σημερινή Κυριακή είναι η έβδομη κατά σειρά Κυριακή από το Πάσχα και η Εκκλησία όρισε να εορτάζουν οι Άγιοι 318 Θεοφόροι Πατέρες οι οποίοι συγκρότησαν την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο το 325 μ.Χ. στη Νίκαια της Βιθυνίας. Το κύριο θέμα της Συνόδου ήταν η καταδίκη της αίρεσης του Αρείου, ο οποίος δεν μπορούσε να κατανοήσει ότι ο Θεός είναι ένας ως προς την φύση Του αλλά Τριαδικός στα πρόσωπα, Πατήρ Υιός και Άγιο Πνεύμα. Για τον λόγο αυτό δίδασκε ότι ο Χριστός είναι κτίσμα, απειλώντας έτσι τη σωτηρία του ανθρώπου που προέρχεται από το Χριστό. Η Σύνοδος με πρωτεργάτη το Μέγα Αθανάσιο, μετέπειτα πατριάρχη Αλεξανδρείας, καταδίκασε την αιρετική αυτή διδασκαλία διακηρύσσοντας την ομοουσιότητα του Υιού με τον Πατέρα. Εκτός όμως από την καταδίκη της αίρεσης του Αρείου η Σύνοδος ασχολήθηκε και με κάποια άλλα θέματα τα οποία απασχολούσαν την εκκλησία την περίοδο εκείνη. Τέτοια θέματα ήταν το Μελιτιανό σχίσμα, η επιστροφή των πεπτωκότων, h ημερομηνία εορτασμού του Πάσχα και η σύνταξη των 6 πρώτων άρθρων του Συμβόλου της Πίστεως.

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή αποτελεί ένα απόσπασμα από την αρχιερατική προσευχή του Κυρίου η οποία έλαβε χώρα λίγη ώρα πριν τη σύλληψη του. Η προσευχή αυτή λέγεται αρχιερατική επειδή εκφωνήθηκε από τον Μέγα Αρχιερέα, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Την προσευχή αυτή μπορούμε να την χωρίσουμε σε τρία μέρη. Στο πρώτο μέρος όπου ο Χριστός παρακαλεί τον επουράνιο Πατέρα να ενδυναμώσει τους μαθητές του στο έργο της διάδοσης του λόγου του Θεού. Στο δεύτερο μέρος όπου ο Χριστός παρακαλεί τον επουράνιο Πατέρα του να ενδυναμώσει τους ανθρώπους οι οποίοι θα πιστέψουν στο όνομα Του, ακούγοντας το κήρυγμα των Αποστόλων. Και στο τρίτο μέρος όπου ο Χριστός ζητά από τον Πατέρα Του να βρεθούν όλοι οι άνθρωποι κοντά Του στον παράδεισο και να απολαμβάνουν την δόξα Του.

Μέσα από την αρχιερατική προσευχή ο Χριστός βρίσκεται σε διάλογο με τον Θεό Πατέρα φανερώνοντας την απόλυτη ισότητα που υπάρχει ανάμεσα τους. Μέσα από αυτό τον διάλογο φανερώνεται το έργο του Χριστού επί της γης, που δεν είναι άλλο από το να γνωρίσουν οι άνθρωποι τον Θεό Πατέρα. Τώρα που έχει τελειώσει το έργο αυτό και οι άνθρωποι γνώρισαν τον μόνο αληθινό Θεό ήρθε η ώρα να δοξαστεί ο ίδιος ο Χριστός μέσα από το εκούσιο πάθος και την ένδοξο ανάστασή Του που θα ακολουθήσει.

Η αποκάλυψη του Θεού στον κόσμο διά του Υιού αυτού του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού δείχνει στον άνθρωπο την αγάπη με την οποία περιβάλλει ο Θεός τον άνθρωπο. Η γνώση του αληθινού Θεού και η πίστη στο Χριστό χαρίζουν στον άνθρωπο το μεγαλύτερο αγαθό που μπορούσε ποτέ να αποκτήσει και που δεν είναι άλλο από την αιώνιο ζωή. Αυτή την αιώνιο ζωή καλεί τους μαθητές του ο Χριστός να πάνε να την διδάξουν σε όλα τα έθνη και να βαπτίσουν τους ανθρώπους στο Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος έτσι ώστε να μπορούν να καταστούν μέτοχοι της.

Η γνώση του αληθινού Θεού δια του Υιού αυτού Ιησού Χριστού από τους ανθρώπους, τους καθιστά υπεύθυνους ώστε να διαφυλάξουν αυτή τη γνώση ακέραια και ανόθευτη. Η διαφύλαξη ακεραίας της ορθής πίστης αποτελεί ζωτικής σημασίας θέμα για την πνευματική ζωή των πιστών που τους εξασφαλίζει την αιώνιο ζωή. Αντιθέτως η προσθήκη διαφόρων άλλων διδασκαλιών στην πίστη, πέρα από τις αποκεκαλυμμένες, δεν εξασφαλίζει τη σωτηρία, στους ανθρώπους αλλά τους οδηγεί στην δημιουργία αιρέσεων, στην αποκοπή από το σώμα της εκκλησίας και τελικά στην απώλεια.

Ένα άλλο στοιχείο εξίσου σημαντικό το οποίο παίρνουμε μέσα από την αρχιερατική προσευχή του Χριστού είναι ο τρόπος επικοινωνίας που έχουν τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος μεταξύ τους. Ο τρόπος αυτός της επικοινωνίας είναι η προσευχή στην οποία βλέπουμε το Χριστό να καταφεύγει πριν από κάθε σημαντικό βήμα της επί γης παρουσίας Του. Είναι  κατάσπαρτη η Καινή Διαθήκη από παραδείγματα στα οποία ο Χριστός καταφεύγει στην προσευχή. Εξαιτίας όμως του ότι ο Χριστός όταν προσευχόταν ήταν μόνος του δεν μπορούμε να γνωρίζουμε το περιεχόμενο αυτών των προσευχών. Οι Απόστολοι όμως διαπίστωσαν την σπουδαιότητα της προσευχής βλέποντας το Χριστό να προσεύχεται συχνά και έτσι του ζητούν να τους διδάξει και αυτούς πώς να προσεύχονται. Το ότι γνωρίζουμε το περιεχόμενο της Αρχιερατικής προσευχής του Χριστού αυτό οφείλεται στο ότι αυτή έγινε ενώπιον  Μαθητών του Κυρίου.

Ένα μήνυμα που μπορούμε να πάρουμε μέσα από την Αρχιερατική προσευχή του Χριστού είναι η σωστή διαφύλαξη του ονόματος του Θεού όπως μας το έχει φανερώσει ο ίδιος ο Χριστός. Για την ακέραια διαφύλαξη του ονόματος του Θεού αγωνίστηκαν και οι τιμώμενοι σήμερα 318 Άγιοι Πατέρες της Ά Οικουμενικής Συνόδου αλλά και οι υπόλοιποι Πατέρες των άλλων Οικουμενικών Συνόδων όπως και πολλοί άλλοι κατά τη διάρκεια της ζωής της Εκκλησίας μας, έτσι ώστε να έχουμε σήμερα και να ζούμε την ορθόδοξη πίστη. Αυτό ας συνεχίσουμε και εμείς να πράττουμε ο κάθε ένας στην ζωή του έτσι ώστε να αξιωθούμε της αιωνίου ζωής κοντά στον Χριστό. Αμήν.    

http://www.imconstantias.org.cy/2020270-2/

Kυριακή Ζ΄ Πράξεων, Αποστ. Ανάγνωσμα: Πράξεις των Αποστόλων κ’ 16-18, 28-36 (31-05-2020)

Απόστολος Παύλος

Πρεσβ. Ανδρέα Παπαμιχαήλ

Πρωτότυπο Κείμενο

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἔκρινε γὰρ ὁ Παῦλος παραπλεῦσαι τὴν Ἔφεσον, ὅπως μὴ γένηται αὐτῷ χρονοτριβῆσαι ἐν τῇ Ἀσίᾳ· ἔσπευδε γάρ, εἰ δυνατὸν ἦν αὐτῷ, τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς γενέσθαι εἰς Ἱεροσόλυμα. Ἀπὸ δὲ τῆς Μιλήτου πέμψας εἰς Ἔφεσον μετεκαλέσατο τοὺς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας. Ὡς δὲ παρεγένοντο πρὸς αὐτόν, εἶπεν αὐτοῖς· ὑμεῖς ἐπίστασθε,ἀπὸ πρώτης ἡμέρας ἀφ᾿ ἧς ἐπέβην εἰς τὴν Ἀσίαν, πῶς μεθ᾿ ὑμῶν τὸν πάντα χρόνον ἐγενόμην. Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος. Ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου· καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν. Διὸ γρηγορεῖτε, μνημονεύοντες ὅτι τριετίαν νύκτα καὶ ἡμέραν οὐκ ἐπαυσάμην μετὰ δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον. Καὶ τὰ νῦν παρατίθεμαι ὑμᾶς, ἀδελφοί, τῷ Θεῷ καὶ τῷ λόγῳ τῆς χάριτος αὐτοῦ τῷ δυναμένῳ ἐποικοδομῆσαι καὶ δοῦναι ὑμῖν κληρονομίαν ἐν τοῖς ἡγιασμένοις πᾶσιν. Ἀργυρίου ἢ χρυσίου ἢ ἱματισμοῦ οὐδενὸς ἐπεθύμησα· αὐτοὶ γινώσκετε ὅτι ταῖς χρείαις μου καὶ τοῖς οὖσι μετ᾿ ἐμοῦ ὑπηρέτησαν αἱ χεῖρες αὗται. Πάντα ὑπέδειξα ὑμῖν ὅτι οὕτω κοπιῶντας δεῖ ἀντιλαμβάνεσθαι τῶν ἀσθενούντων, μνημονεύειν τε τῶν λόγων τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ὅτι αὐτὸς εἶπε· μακάριόν ἐστι μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν. Καὶ ταῦτα εἰπών, θεὶς τὰ γόνατα αὐτοῦ σὺν πᾶσιν αὐτοῖς προσηύξατο.

Νεοελληνική Απόδοση 

Εκείνες τις ημέρες, ο Παύλος αποφάσισε να παρακάμψει την Έφεσο, για να μην χρονοτριβήσει στην επαρχία της Ασίας· βιαζόταν να είναι στα Ιεροσόλυμα, αν του ήταν δυνατό, την ημέρα της Πεντηκοστής. Από τη Μίλητο ο Παύλος έστειλε στην Έφεσο και κάλεσε τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας. Όταν ήρθαν και τον συνάντησαν τους είπε: «Εσείς οι ίδιοι ξέρετε πως συμπεριφέρθηκα απέναντί σας όλον τον καιρό, από την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου στην επαρχία της Ασίας. Προσέχετε, λοιπόν, τον εαυτό σας και όλο το ποίμνιο, στο οποίο το Πνεύμα το Άγιο σας έθεσε επισκόπους για να ποιμαίνετε την εκκλησία του Κυρίου και Θεού, που την έκανε δική του με το αίμα του. Εγώ το ξέρω ότι μετά την αναχώρησή μου θα εισβάλουν σ’ εσάς λύκοι άγριοι, που δε θα λυπηθούν το ποίμνιο. Ακόμα και από ανάμεσά σας θα βγουν πρόσωπα που θα διδάσκουν πλάνες για να παρασύρουν τους πιστούς με το μέρος τους. Γι’ αυτό να αγρυπνείτε, και να θυμάστε ότι τρία χρόνια συνέχεια δεν έπαψα νύχτα και μέρα να νουθετώ με δάκρυα τον καθένα σας. Τώρα, αδελφοί, σας εμπιστεύομαι στο Θεό και στο κήρυγμα που σας αποκάλυψε η χάρη του. Αυτός μπορεί να σας κάνει ώριμους στην πίστη και να σας δώσει την επουράνια ζωή μαζί με όλους όσοι είναι δικοί του. Ασήμι ή χρυσάφι ή ιματισμό από κανέναν δε ζήτησα. Εσείς οι ίδιοι ξέρετε ότι για τις ανάγκες τις δικές μου και των συνοδών μου δούλεψαν αυτά εδώ τα χέρια. Με κάθε τρόπο σας έδωσα το παράδειγμα, ότι πρέπει να εργάζεστε έτσι σκληρά, για να μπορείτε να βοηθάτε αυτούς που έχουν ανάγκη. Να θυμάστε τα λόγια του Κυρίου μας Ιησού, που είπε: «καλύτερο είναι να δίνεις παρά να παίρνεις». Αφού είπε αυτά τα λόγια, γονάτισε αυτός κι όλοι εκείνοι και προσευχήθηκε.

Σχολιασμός

«Αποστολικών παραδόσεων, ακριβείς φύλακες γεγόνατε, άγιοι πατέρες · της γαρ αγίας Τριάδος το ομοούσιον, ορθοδόξως δογματίσαντες, Αρείου το βλάσφημον, συνοδικώς κατεβάλετε…» (Δοξαστικό αποστίχων εσπερινού αγίων Πατέρων).

Σήμερα, μια Κυριακή πριν την Πεντηκοστή, η αγία μας Εκκλησία εορτάζει τους 318 Πατέρες της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, που πραγματοποιήθηκε στη Νίκαια της Κωνσταντινούπολης το 325 μ.Χ.. Στη Σύνοδο αυτή οι άγιοι Πατέρες διατράνωσαν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, ομοούσιος και ομότιμος με το Θεό Πατέρα.

Στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα τονίζεται η σημασία της συνεχούς επαγρύπνησης των ποιμένων της Εκκλησίας προς κάθε ένα που θα προσπαθήσει να διαστρέψει την αλήθεια και την παραδεδομένη πίστη του σώματος της Εκκλησίας. Επειδή όμως το θέμα των αιρέσεων-αιρετικών και των ποιμένων της Εκκλησίας αναπτύχθηκε στα προηγούμενα έτη, θα αναπτύξουμε το θέμα της προσευχής, ορμώμενοι από τον τελευταίο στίχο της αποστολικής περικοπής.

«και θείς τα γόνατα συν πάσι τοις άλλοις προσηύξατο»

Στο στίχο αυτό ο απόστολος και ευαγγελιστής Λουκάς μας περιγράφει τον απόστολο  Παύλο να γονατίζει και να προσεύχεται με τους πρεσβυτέρους, αφού πλέον έχει τελειώσει την αποχαιρετιστήρια ομιλία του προς αυτούς. Η προσευχή αυτή έρχεται να επισφραγίσει την ενότητά τους και την αδιάσειστη εμπιστοσύνη τους στην πρόνοια του Θεού. Αξίζει να σημειωθεί πως οι πρώτοι χριστιανοί είχαν τη συνήθεια να προσεύχονται γονατιστοί ως ένδειξη συντριβής έναντι του Κυρίου (π.χ. βλ. Πράξ. 7, 60 και 21,5) και επίσης να προσεύχονται θερμά προς τον Κύριο όταν θα χωρίζονταν μεταξύ τους για κάποιο ταξίδι (π.χ. βλ. Πράξ. 21, 5-6).

Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός συχνά αποσυρόταν και προσευχόταν, θέλοντας εμπράκτως να μας διδάξει τη μεγάλη αξία της προσευχής στη ζωή μας (βλ. π.χ. Λκ 6,12). Χαρακτηριστική είναι η προσευχή του Κυρίου στο όρος των Ελαιών πριν από το θείο πάθος (Λκ. 22, 39-44) και η υπόμνησή Του προς τους μαθητές : «προσεύχεσθε, ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν» (Λκ. 22, 46).

Κατά τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος η προσευχή είναι «συνουσία και ένωση του ανθρώπου με το Θεό, συμφιλίωση με το Θεό, γέφυρα που σώζει από τους πειρασμούς, τοίχος που μας προστατεύει από τις θλίψεις, συντριβή των πολέμων, έργο των αγγέλων, η μελλοντική ευφροσύνη, πηγή των αρετών, πρόξενος των χαρισμάτων, αποκάλυψη των μελλοντικών πραγμάτων…» (Κλίμακα, Λόγος περί προσευχής, §1). Η προσευχή είναι κοινό έργο των ανθρώπων και των αγγέλων και διαφοροποιεί τους πρώτους από τα άλογα ζώα. Όταν ο άνθρωπος δεν είναι περιτειχισμένος με την προσευχή, τότε εύκολα τον υποτάσσει ο διάβολος και τον κάνει δεκτικό κάθε αμαρτίας, όπως ο εχθρός εύκολα κυριεύει μια πόλη  που δεν έχει κανένα τοιχόκαστρο (πρβλ. Μαργαρίται Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Λόγος περί προσευχής). Η προσευχή συνοδεύει κάθε φάση και έκφανση της ζωής του χριστιανού: «Ο άνθρωπος του Χριστού όλα τα κάνει προσευχή. Και τη δυσκολία και τη θλίψη, τις κάνει προσευχή. Η προσευχή ωφελεί σε όλα, και στα πιο απλά…» (Βίος και Λόγοι Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Εκδ. Ι.Μ. Χρυσοπηγής, σ. 280).  

Ο γέροντας Παΐσιος  ο Αγιορείτης συμβουλεύει ότι μια καλή προετοιμασία για την  προσευχή είναι η μελέτη πνευματικών βιβλίων: «Η μελέτη πνευματικών βιβλίων συγκεντρώνει το νου, θερμαίνει την καρδιά και προετοιμάζει για την προσευχή» (Ιερομ. Ισαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, σ. 492). Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος τονίζει ότι προυπόθεση της προσευχής είναι η αμνησικακία (βλ. Κλίμακα, Λόγος περί προσευχής, §4). Βέβαια, προϋπόθεσή της είναι και η ταπείνωση, όπως φαίνεται καθαρά μέσα από την παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου ( ).

Η προσευχή καλό είναι να περιλαμβάνει πρώτα την ειλικρινή ευχαριστία, έστω και για τα πιο μικρά, έστω και για το ότι υπάρχουμε. Δεύτερον, ας περιλαμβάνει την συναίσθηση των αμαρτιών και των παθών μας και την ομολογία τους προς τον Κύριο. Τέλος, ας περιλαμβάνει την αναφορά των αιτημάτων μας (πρβλ. Κλίμακα, Λόγος περί προσευχής, §6).

Τα είδη και οι τρόποι της προσευχής ποικίλουν. Προσευχή γίνεται στις ακολουθίες της Εκκλησίας μας και στη μυστηριακή της ζωή. Υπάρχει βεβαίως και η κατά μόνας προσευχή του πιστού και η λεγόμενη «προσευχή του Ιησού». Στην τελευταία θα σταθούμε λίγο, γιατί συχνά παραθεωρείται ως έργο μόνο των μοναχών. Η αξία της μονολογίστου ευχής «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με» έχει ανυπολόγιστη αξία, γιατί μέσα σε λίγες λέξεις συνδέεται η ομολογία του Θεανθρώπου με την ομολογία της ανάγκης μας για το έλεός Του σε μας. Γνωρίζουμε τη δύναμη του Χριστού, γνωρίζουμε τη δική μας ασθένεια και γι’ αυτό ριχνόμαστε στο πέλαγος της ευσπλαχνίας Του και της θείας πρόνοιάς Του. Ας προσπαθούμε να λέμε την ευχή όποτε μας δίνεται η ευκαιρία, άλλοτε ψιθυριστά, άλλοτε νοερά, άλλοτε φωνακτά, ως να έχουμε τον Κύριο ενώπιόν μας και τότε θα απολαύσουμε τους θησαυρούς της. Ο γέροντας Πορφύριος αναφέρει: «Για μένα το «Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» τα λέει όλα!» (Ανθολόγιο Συμβουλών, Εκδ. Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος Μήλεσι Αττικής, σ. 380).  

Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να κάνουμε την προσευχή αναπόσπαστο στοιχείο της ζωής μας, αφού όποιος θέλει να αγαπά το Θεό ξέρει να προσεύχεται.

http://www.imconstantias.org.cy/2020273-2/

«ΦΑΝΕΡΩΣΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ»

 Στήν Ἀρχιερατική του προσευχή πρός τόν Πατέρα του, μετά τόν Μυστικό Δεῖπνο καί λίγο πρίν τά Πάθη του, ὁ Κύριος λέει μεταξύ ἄλλων ὅτι «φανέρωσα τό ὄνομά Σου στούς ἀνθρώπους» (Ἰωάν. 17,6). Ἀναρωτιόμαστε, καθώς ἀκοῦμε αὐτόν τόν λόγο: ἄραγε οἱ ἄνθρωποι δέν ἤξεραν ὅτι ὁ Θεός ὑπάρχει; Περίμεναν τόν Χριστό νά τούς τόν καταστήσει γνωστό; Ποιό εἶναι τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖο φανέρωσε ὁ Χριστός στούς ἀνθρώπους καί σέ ποιούς τό φανέρωσε; 

Ἡ ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ
 Οἱ ἄνθρωποι ἤξεραν ὅτι ὑπάρχει κάποιος θεός εἴτε μέ τή μορφή τῆς πολυθεΐας καί τῆς εἰδωλολατρίας εἴτε μέ τήν ἀποκάλυψη στόν Ἀβραάμ καί στούς Ἑβραίους. Ὁ Χριστός ὅμως, ἐρχόμενος στόν κόσμο, φανέρωσε τό ἀληθινό ὄνομα τοῦ Θεοῦ σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Κατέδειξε καί μέ τή διδασκαλία καί μέ τή ζωή του καί μέ τά πάθη καί τήν ἀνάστασή του ὅτι ὁ Θεός εἶναι Τριαδικός. Εἶναι κοινωνία τριῶν προσώπων καί ταυτόχρονα Ἕνας κατά τήν οὐσία. Πατήρ, Υἱός καί Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ καί σ’ αὐτό τό ὄνομα μᾶς κάλεσε νά βαπτιζόμαστε, πάν - τα τά ἔθνη (Ματθ. 28,19). Αὐτό τό ὄνομα δείχνει ἕναν Θεό πού καλύπτει ὅλες τίς ἀνθρώπινες ἀναζητήσεις. Τόν Θεό πού δημιούργησε τά πάν τα, πού δέν περιορίζεται στόν ἑαυτό του ἀλλά εἶναι κοινωνία, δηλαδή συνύπαρξη τριῶν προσώπων· τόν Θεό πού εἶναι ἡ σοφία τοῦ παντός, πού ἔρχεται σέ συνάντηση καί κοινωνία μέ τούς ἀνθρώπους πού τόν ἐγκατέλειψαν καί προτίμησαν νά εἶναι θεοί χωρίς αὐτόν, ὁδηγήθηκαν στόν θάνατο· καί τόν ὁδήγησαν στόν θάνατο· τόν Θεό πού ἀναστήθηκε ἀνασταίνοντας τόν κάθε ἄνθρωπο πού θά τόν ἀκολουθήσει· τόν Θεό πού δέν διάλεξε ἕναν λαό μόνο, ἀλλά καλεῖ τόν καθέναν νά σωθεῖ.

                                                               Ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη 
Τό δεύτερο χαρακτηριστικό τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ εἶναι πώς «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί» (Α΄ Ἰωάν. 4,16) Δέν ἔχει ἁπλῶς ἀγάπη, ἀλλά εἶναι ἀγάπη! Ὁ Χριστός φανερώνει τόν Θεό ὡς ἀγάπη, ὡς κένωση, ὡς θυσία, ὡς δίψα γιά συνάντηση μέ τόν κάθε ἄνθρωπο κάθε ἐποχῆς. Αὐτή ἡ δίψα φτάνει μέχρι τόν θάνατο καί τόν Ἅδη. Ἀγάπη ὅμως σημαίνει καί ἐλευθερία. Σημαίνει σεβασμό στήν ἀνθρώπινη ἀπόφαση νά εἶναι ἤ νά μήν εἶναι μέ τόν Θεό. Σεβασμό στήν πτώση, στήν ἀποτυχία τοῦ ἀνθρώπου νά ἀγαπήσει τόν Θεό, σεβασμό στήν ἐπιλογή νά διαλέγει –ἀντί γιά τήν προτεραιότητα τοῦ Θεοῦ– τήν προτεραιότητα τῆς καλοπέρασης σ’ αὐτή τή ζωή, τήν ἐξουσία, τό συμφέρον, ἀκόμη καί τήν πίστη ὅτι ὁ θάνατος εἶναι τό τέρμα.

                                                         Ὁ Χριστός καί τά μυστήρια 
Τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ γνωρίζεται στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ὅποιος γνωρίζει τόν Θεάνθρωπο Κύριό μας, μπορεῖ νά γνωρίσει τόν Θεό Πατέρα καί νά γευτεῖ τούς καρπούς τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ καρποί, πέρα ἀπό τά προσωπικά χαρίσματα, δίδονται ὡς δωρεές ἀνεξάλειπτες στά μυστήρια: 
Τό Βάπτισμα μᾶς καθαρίζει ἀπό τήν ἁμαρτία καί τό κακό καί μᾶς εἰσάγει ὡς μέλη μέ πλήρη δικαιώματα στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Τό Χρίσμα μᾶς κάνει νά μετέχουμε στό «τρισσόν ἀξίωμα» τοῦ Κυρίου: στό βασιλικό, δηλαδή ἐνεργοποιεῖται ἡ εὐλογία νά ἀγαποῦμε διακονώντας τούς πάντες, στό ἱερατικό, δηλαδή ἐνεργοποιεῖται ἡ εὐλογία τά πάντα νά γίνονται πρός δόξαν Θεοῦ καί κάθε τι πού μᾶς δίδεται νά τό ἐπιστρέφουμε στόν Θεό καί στόν συνάνθρωπο, ὡς ἕνα συνεχές «τά σά ἐκ τῶν σῶν σοί προσφέρομεν κατά πάντα καί διά πάντα», καί στό προφητικό, δηλαδή ἐνεργοποιεῖται ἡ εὐλογία νά μιλᾶμε γιά τόν Θεό καί μέ λόγια καί μέ ἔργα, νά γινόμαστε ἡγέτες στή ζωή τή δική μας καί τῶν ἄλλων, ὄχι ὅμως ἐξουσιάζοντας ἀλλά φανερώνοντας τήν ἀλήθεια. Ἡ Θεία Εὐχαριστία μᾶς δίνει τήν εὐλογία νά κοινωνοῦμε τόν Θεό στό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ, νά γινόμαστε ἕνα μαζί Του καί μέ τούς συνανθρώπους μας, ζώντας τή χαρά τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἡ Μετάνοια καί τό Εὐχέλαιο μᾶς δίνουν τήν εὐλογία νά ξεκινοῦμε ἀπό τήν ἀρχή, διαπιστώνοντας τά τραύματα καί τίς ἀδυναμίες μας καί ἐπιστρέφοντας στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἐπίσης καί νά ζητοῦμε τήν ἴαση τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος. Ὁ Γάμος καί ἡ Ἱερωσύνη γίνονται τρόποι συνάντησης μέ τόν πλησίον μας, διακονίας του εἴτε σέ μιά σχέση ἑνός πρός τόν ἄλλο, εἴτε σέ μιά σχέση μέ ὅλο τόν κόσμο, γιά νά μποροῦμε νά γευόμαστε καθημερινά τή σημασία τῆς ἑνότητας καί τῆς ἀγάπης, πού γίνονται αἰωνιότητα.

                                                              Οἱ Πατέρες καί οἱ ἅγιοι
 Τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ συνεχίζουν νά τό φανερώνουν στή ζωή τῆς πίστης οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί ὅλοι οἱ ἅγιοι. Ὁ καθένας μας στόν παρόντα χρόνο καί τήν ἐποχή στήν ὁποία κληθήκαμε νά ζοῦμε, θά δώσει τήν προσωπική του ἀπάντηση, ἄν θά ἀποδεχθεῖ τό ὄνομα ὡς πίστη, ἀγάπη, κοινωνία μέ τόν Χριστό καί τόν συνάνθρωπο. Εἶναι ἡ δική μας σειρά τώρα, ἡ δική μας εὐθύνη, ἡ δική μας ἀπόφαση ἄν θά συναντήσουμε τόν Θεό. Δέν διαλέγει ἄλλωστε ὁ Θεός ποιούς θά σώσει, ἀλλά τούς καλεῖ ὅλους. Ἑμεῖς διαλέγουμε ἄν θά τόν δοῦμε καί θά τόν ζήσουμε ὡς τόν σωτῆρα καί λυτρωτή μας. 

π. Θ.Μ.

Πάλι λάθος κάναμε με τον Ερντογάν και την Αγιά Σοφιά – Δεν είχε στόχο την Ελλάδα και τον Ελληνισμό…

Πάλι λάθος κάναμε με τον Ερντογάν και την Αγιά Σοφιά – Δεν είχε στόχο την Ελλάδα και τον Ελληνισμό…

Ερντογάν, Ισλάμ, Κεμάλ και Αγιά Σοφιά

Του Σάββα Καλεντερίδη

Ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα που χαρακτηρίζει την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, είναι αδυναμία σωστής ανάγνωσης, ερμηνείας και κατανόησης των ενεργειών της Τουρκίας απέναντι στη χώρα μας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η μόνιμη επωδός των πολιτικών μας, που αντί να ερμηνεύσουν σωστά τις ενέργειες της Τουρκίας που στρέφονται εναντίον των εθνικών μας συμφερόντων, τις αποδίδουν σε «εξαγωγή της κρίσης» που αντιμετωπίζει κάθε φορά η γειτονική χώρα και για κινήσεις που γίνονται για εσωτερική κατανάλωση.

Επειδή, δε, παρακολουθώ σε καθημερινή βάση τον τουρκικό τύπο, για να ευσταθεί μια τέτοια ερμηνεία, ότι δηλαδή οι κινήσεις της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδα στοχεύουν στην τουρκική κοινή γνώμη, θα πρέπει κάθε φορά οι τουρκικές εφημερίδες να έχουν πρωτοσέλιδο τις τουρκικές προκλητικές ενέργειες, για να ικανοποιήσουν τις λαϊκές μάζες. Και ω του θαύματος, τις περισσότερες φορές, τα θέματα αυτά δεν τα βρίσκεις ούτε στις εσωτερικές σελίδες.

Έναυσμα για το άρθρο αυτό αποτέλεσε η απόφαση του Ερντογάν να διοργανώσει μια φιέστα στην Αγία Σοφία Κωνσταντινουπόλεως, ανήμερα της Άλωσης της Πόλης και οι ερμηνείες που δόθηκαν από πολιτικούς και αρθρογράφους.

Να πούμε λοιπόν και τη δική μας ερμηνεία, παραθέτοντας τις απόψεις και την κρυφή ιδεολογία του πολιτικού Ισλάμ και του Ερντογάν.

Υπογραμμίζεται, για να μην παρεξηγηθούμε, ότι τα παρακάτω είναι ερανίσματα επιχειρημάτων της κρυφής ιδεολογίας και της κρυφής ατζέντας του πολιτικού Ισλάμ, που εκφράζεται από τον Ερντογάν και το ΑΚΡ και δεν είναι απόψεις του συγγραφέα του άρθρου:

Για το πολιτικό Ισλάμ της Τουρκίας, που σήμερα εκπροσωπείται κυρίως από το Κόμμα της Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης και τον Ταγίπ Ερντογάν, ο Μουσταφά Κεμάλ υπήρξε ένα όργανο των ξένων και συγκεκριμένα των Άγγλων και του σιωνιστικού παράγοντα.

Γι’ αυτό, ο Κεμάλ, καθοδηγούμενος από τα συγκεκριμένα κέντρα, δέχτηκε την αποϊσλαμοποίηση της Τουρκίας και την αποκοπή της από το οθωμανικό της παρελθόν.

Για το λόγο αυτό κατήργησε το χαλιφάτο και εγκατέλειψε την οθωμανική γραφή, για το λόγο αυτό διέλυσε τα ισλαμικά τάγματα, για το λόγο αυτό επέβαλε τον δυτικό τρόπο ζωής, ακόμα και στη φορεσιά των Τούρκων.

Και όλα αυτά με τη βία.

Επίσης, σύμφωνα με την κρυφή ιδεολογία του πολιτικού Ισλάμ, ο Μουσταφά Κεμάλ και το κόμμα του (CHP, Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα), έγραψαν την νέα ιστορία που διδάσκεται από το 1923 σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης στην Τουρκία, η οποία ιστορία αρχίζει τις αρχές του 20ού αιώνα και κυρίως το 1919, με την εμφάνιση του Κεμάλ στο πολιτικοστρατιωτικό προσκήνιο και τελειώνει με τον θάνατό του.

Με άλλα λόγια, μετά το 1923, με την ίδρυση της νέας Τουρκίας, ο Κεμάλ και οι κεμαλιστές, αφού υπέγραψαν τη Συνθήκη της Λωζάνης, που θεωρείται προδοτική, αφού δεν συμπεριλαμβάνει στα όρια του τουρκικού κράτους τις περιοχές του “Εθνικού Όρκου”, φρόντισαν να αποκόψουν τους Τούρκους από το «ένδοξο» παρελθόν τους και από την πιο νέα –άρα και και καλύτερη- θεόσταλτη θρησκεία του κόσμου, με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση της χώρας και ορατό τον κίνδυνο του διαμελισμού της.

Όλες αυτές τις δεκαετίες οι κεμαλιστές καταπίεζαν τους πολίτες της Τουρκίας, επιβάλλοντας με τη βία την κεμαλική ιδεολογία και απαγορεύοντας και την ελεύθερη πολιτική έκφραση του πολιτικού Ισλάμ.

Πρώτα ο Νετζμετίν Ερμπακάν με το Κόμμα της Ευημερίας και τώρα ο Ταγίπ Ερντογάν, με το Κόμμα της Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, έρχονται να «γκρεμίσουν» τον κεμαλισμό, που λειτουργούσε επί σχεδόν έναν αιώνα ως μια θρησκευτική σέχτα, με τον Μουσταφά Κεμάλ να λατρεύεται περίπου ως θεότητα, για να παλινοθρώσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία και το Χαλιφάτο και να καταστήσουν το Ισλάμ ξανά καθοριστικό παράγοντα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής της χώρας.

Γι’ αυτό, ο πραγματικός αντίπαλος του Ερντογάν, δεν είναι τα κόμματα και οι ηγέτες της αντιπολίτευσης, αλλά ο ίδιος ο Μουσταφά Κεμάλ, που η μορφή του είναι παντού και εξουσιάζει ακόμα σοβαρά τμήματα του κράτους και της κοινωνίας.

Ένα από τα εγκλήματα, σύμφωνα με τους ερντογανιστές, που διέπραξε ο Κεμάλ, ήταν να κλείσει την Αγία Σοφία το 1931 στην ισλαμική προσευχή και να τη μετατρέψει σε μουσείο με διάταγμα που υπέγραψε το 1935, η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε μουσείο.

Αποτελεί ιερή υποχρέωση των πιστών μουσουλμάνων να ξανανοίξουν την Αγία Σοφία και να την ξανακάνουν τζαμί, γιατί αυτό θα έχει έναν τεράστιο συμβολισμό, για την εκ νέου Άλωση της Πόλης, και την απελευθέρωσή της από τα ενεργούμενα της Δύσης και του σιωνισμού.

Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η κρυφή ιδεολογία του πολιτικού Ισλάμ στην Τουρκία και με βάση όλα αυτά κινείται ο Ερντογάν, σε ό,τι αφορά την αποκαθήλωση του Κεμάλ και την παλινόρθωση του Χαλιφάτου και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Με βάση τα παραπάνω, μπορούμε να ερμηνεύσουμε μια σειρά ενεργειών του σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και εν προκειμένω, τη φιέστα που διοργάνωσε στην Κωνσταντινοιύπολη και την Αγία Σοφία, στις 29 Μαΐου 2020, μαύρη επέτειο της Άλωσης της Πόλης από τους Οθωμανούς.

Δημοσιεύεται στην εφημερίδα κυριακάτικη δημοκρατία και το pontos-news

https://infognomonpolitics.gr/2020/05/pali-lathos-kaname-me-ton-erntogan-ke-tin-agia-sofia-den-iche-stocho-tin-ellada-ke-ton-ellinismo/#.XtNS0vX2zP0.twitter

Όλοι τους έλαμπαν από ένα εσωτερικό φως που προερχόταν από τον Θεό, ένα φως όπου διακρινόταν καθαρά η αλήθεια.

Όλοι τους έλαμπαν από ένα εσωτερικό φως που προερχόταν από τον Θεό, 
ένα φως όπου διακρινόταν καθαρά η αλήθεια.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Σήμερα η Εκκλησία μας γιορτάζει τη μνήμη, μίας πολύ μικρής ομάδας μαθητών και φίλων Του. Σήμερα παρουσιάζει μπροστά σου μόνο τριακόσιους δεκαοκτώ γλυκείς, ευώδεις και αμάραντους καρπούς. Μια μικρή, αλλά εκλεκτή ομάδα. 

Αυτοί είναι οι τριακόσιοι δεκαοκτώ άγιοι πατέρες της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου, που συνήλθε στη Νίκαια το 325 μ. Χ., την εποχή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Μεγάλου, για την υπεράσπιση, αποσαφήνιση και βεβαίωση της Ορθόδοξης Πίστης.

Την εποχή εκείνη στην Εκκλησία είχαν εμφανιστεί «λύκοι βαρείς» (Πραξ. κ’ 29), που φορούσαν ρούχα όμοια με των ποιμένων. Αυτοί είχαν έκλυτη ζωή και γι’ αυτό δεν μπορούσαν να βρουν μέσα τους τόπο για την αλήθεια του Χριστού. Έτσι έπεσαν κι οι ίδιοι, αλλά παρέσυραν και τους πιστούς σε πλάνες. Η διδασκαλία τους ήταν διαβρωτική, όπως κι η ζωή τους. 

Το Άγιο Πνεύμα λοιπόν σύναξε τους αγίους αυτούς του Θεού σε μια Σύνοδο, ώστε να φανούν οι αληθινοί διδάσκαλοι του Χριστού, σε αντίθεση με τους πλανεμένους• να φανεί η δύναμη εκείνων που αγωνίζονται για τον Χριστό εναντίον εκείνων που τον πολεμούν και να διακριθεί ο γλυκύς καρπός του καλού Δέντρου, που είναι ο Χριστός, σε αντίθεση με τους σάπιους και πικρούς καρπούς του δέντρου του πονηρού.

Οι άγιοι πατέρες έλαμψαν στη Νίκαια, όπως τα άστρα στον ουρανό, που παίρνουν το φως τους από τον ήλιο. Έτσι και εκείνοι φωτίστηκαν από τον Κύριο Ιησού Χριστό κι από το Άγιο Πνεύμα. Ήταν Χριστοφόροι άνθρωποι, ο Χριστός ζούσε κι έλαμπε μέσα από τον καθένα τους. 

Ήταν ουρανοπολίτες μάλλον, παρά πολίτες της γης, αγγελόμορφοι, έμοιαζαν περισσότερο με αγγέλους, παρά με ανθρώπους. Ήταν πραγματικά «ναός Θεού ζώντος, καθώς είπεν ο Θεός ότι ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω» (Β’ Κορ. στ’ 16).

Πιστεύω πως είναι αρκετό ν’ αναφερθώ σε τρεις μόνο απ’αυτούς• εκείνους που σου είναι οι πιο γνωστοί, για να ‘χεις μια ιδέα πως ήταν κι οι υπόλοιποι τριακόσιοι δεκαπέντε. Κι αναφέρομαι στον άγιο πατέρα Νικόλαο, στον άγιο Σπυρίδωνα και στον άγιο Αθανάσιο τον Μέγα. 

Πολλοί από τους άγιους πατέρες έφτασαν στη Σύνοδο φέροντας στο σώμα τους τραύματα που είχαν δεχτεί για χάρη του Χριστού.

Ο άγιος Παφνούτιος, για παράδειγμα, είχε χάσει το ένα του μάτι όταν τον βασάνιζαν. Όλοι τους έλαμπαν από ένα εσωτερικό φως που προερχόταν από τον Θεό, ένα φως όπου διακρινόταν καθαρά η αλήθεια. Ως ακόλουθοι του Εσταυρωμένου δεν λογάριαζαν τα βασανιστήρια. Η αφοβία τους στην υπεράσπιση της αλήθειας ήταν μέγιστη, απεριόριστη. 

Με τη θεόσδοτη γνώση της αλήθειας που κατείχαν και την τόλμη τους στην υπεράσπισή της, οι άγιοι αυτοί πατέρες αναίρεσαν και συνέτριψαν την αίρεση του Αρείου και καθιέρωσαν το Σύμβολο της Πίστεως, που κρατούμε ως σήμερα και ομολογούμε ως τη μόνη σωστική αλήθεια του Θεού.

Tο σημερινό ευαγγέλιο δεν μας μιλάει για τη Σύνοδο αυτή, αλλά για την τελευταία προσευχή του Κυρίου Ιησού στον Ουράνιο Πατέρα Του. Γιατί διαβάζουμε το ευαγγέλιο αυτό στη σημερινή γιορτή; Επειδή δείχνει την επιρροή του στην Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο. 

Με τη δύναμη της προσευχής αυτής, ο Θεός ενίσχυσε τους αγίους πατέρες της Συνόδου και τους έκανε ατρόμητους υπερασπιστές της αλήθειας, νικητές στις αμφισβητήσεις και την κακία ανθρώπων και δαιμόνων. 

Να, πως αρχίζει η προσευχή αυτή:

«Ταύτα ελάλησεν ο Ιησούς, και επήρε τους οφθαλμούς Αυτού εις τον ουρανόν και είπε· Πάτερ, ελήλυθεν η ώρα· δόξασόν Σου τον Υιόν, ίνα και ο Υιός Σου δοξάση Σε» (Ιωάν. ιζ’ 1). Όλα όσα δίδαξε ο Κύριος στους ανθρώπους, τα είχε εφαρμόσει ο ίδιος. Είχε διδάξει τους ανθρώπους πως να προσεύχονται: «Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς…» (Ματθ. στ’ 9)….

Υπάρχουν γονείς που ζητούν μεγαλύτερη δόξα, απ’ αυτήν που τους δίνουν τα παιδιά τους; Η μεγαλύτερη χαρά του Κυρίου είναι να δοξάζεται από τα παιδιά Του, τους πιστούς Του.

«Και ουκέτι ειμί εν τω κόσμω, και ούτοι εν τω κόσμω εισί, και εγώ προς σε έρχομαι. πάτερ άγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου ω δέδωκάς μοι, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς» (Ιωάν. ιζ’ 11). Γιατί λέει ο Κύριος πως δεν είναι πια στον κόσμο; Επειδή τελείωσε το έργο Του και τώρα πια περιμένει να υποστεί το έσχατο και μέγιστο πάθος, να σφραγίσει το τελειωμένο έργο με το αθώο αίμα Του.

Προσέξτε με πόση αγάπη προσεύχεται για τους μαθητές Του! Καμιά μητέρα δεν θα προσευχόταν με τόση στοργή για τα παιδιά της. Πάτερ άγιε, τήρησον αυτούς. 

Τους αφήνει ως πρόβατα ανάμεσα σε λύκους. Αν δεν τους προστάτευε κάποιο μάτι από τον ουρανό, θα τους είχαν κατασπαράξει όλους οι λύκοι. Τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου, ως γονιός, ως Πατέρας. 

Γίνου δικός τους Πατέρας, όπως είσαι και δικός Μου. Με την πατρική Σου αγάπη στήριξέ τους και προστάτεψέ τους από τους κακούς λύκους, οδήγησέ τους, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς. Στην τέλεια αυτή ενότητα δεν θα δεις μόνο την πανίσχυρη δύναμη των πιστών, μα και τη δόξα του Θεού. 

Όπως ο Πατέρας κι ο Υιός έχουν την ίδια ουσία και διαφέρουν μόνο στα πρόσωπα, ας γίνει το ίδιο και στους πιστούς: πολλά και διάφορα τα πρόσωπα, αλλά ουσιαστικά ένας στην αγάπη, το θέλημα και το νου….

Όλοι τους έλαμπαν από ένα εσωτερικό φως που προερχόταν από τον Θεό, 
ένα φως όπου διακρινόταν καθαρά η αλήθεια.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς


Απολυτίκιον των Πατέρων Ήχος πλ. δ”

Υπερδεδοξασμένος εί, Χριστέ ο Θεός ημών, ο φωστήρας επί γης τούς Πατέρας ημών θεμελιώσας, και δι' αυτών προς την αληθινήν πίστιν, πάντας ημάς οδηγήσας, πολυεύσπλαγχνε, δόξα σοι.

Κοντάκιον, Ήχος πλ. δ”

Αποστόλων το κήρυγμα, και των Πατέρων τα δόγματα, τη Εκκλησία μίαν την πίστιν εκράτυνεν, ή και χιτώνα φορούσα της αληθείας, τον υφαντόν εκ της άνω θεολογίας, ορθοτομεί και δοξάζει, της ευσεβείας το μέγα μυστήριον.

Δόξα των αίνων του όρθρου… Ήχος πλ. δ”

Των αγίων Πατέρων ο χορός, εκ των της οικουμένης περάτων συνδραμών, Πατρός, και Υιού, και Πνεύματος αγίου, μίαν ουσίαν εδογμάτισε και φύσιν, και το μυστήριον της θεολογίας, τρανώς παρέδωκε τη Εκκλησία, ους ευφημούντες εν πίστει, μακαρίσωμεν λέγοντες. Ω θεία παρεμβολή, θεηγόροι οπλίται, παρατάξεως Κυρίου, αστέρες πολύφωτοι, τού νοητού στερεώματος, της μυστικής Σιών οι ακαθαίρετοι πύργοι, τα μυρίπνοα άνθη τού Παραδείσου, τα πάγχρυσα στόματα τού Λόγου, Νικαίας το καύχημα, οικουμένης αγλάϊσμα, εκτενώς πρεσβεύσατε, υπέρ των ψυχών ημών.

Ταις των αγίων τριακοσίων δέκα και οκτώ θεοφόρων Πατέρων πρεσβείαις, 
Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς. Αμήν...

αντιγραφή από εδώ