Τρίτη 31 Μαρτίου 2015

ΜΙΧΑΉΛ ΑΚΟΜΙΝΆΤΟΣ “ΤΟ ΘΡΗΝΗΤΙΚΌ ΤΡΥΓΌΝΙ ΤΗΣ ΑΙΏΝΙΑΣ ΑΘΉΝΑΣ”…


Ο πικραμένος ονειροπόλος της αρχαιότητας, που είχε μοιρασμένη την καρδιά του στον Χριστό και στον Πλάτωνα. Ένας δεσπότης και συνάμα αρχαίος ρήτορας…
Από την πένα του μοναδικού Φώτη Κόντογλου.
Τούτη η παμπάλαιη και περιβόητη πολιτεία της Αθήνας, που μαζευτήκαμε απ’ Ανατολή και Δύση, από στεριά κι από θάλασσα, ήρθε καιρός που είχε ρημάξει σχεδόν ολότελα, κ’ είχε γίνει σα χορταριασμένο νεκροταφείο. Και πάλι με τα χρόνια ξαναγέμισε ανθρώπους κι άνθισε όπως τώρα. Και πάλι θα ‘ρθει ένας καιρός που θα ξαναρημάξει, κι ας μην το βάζει με το νου του κανένας μας σήμερα. Έτσι γυρίζει η ρόδα του κόσμου.
Η Αθήνα ρήμαξε μαζί με τον αρχαίο κόσμου, που ήταν η κούνια του κ’ η μάνα του. Από τα χρόνια που βασίλευε στην Πόλη ο Ιουστινιανός, η Αθήνα ήτανε ένα ρημάδι. Κανένας δεν συλλογιζόταν πια αυτήν την ξακουστή πολιτεία, γιατί όλα είχανε μετατοπιστεί στην Ανατολή. Κάπου – κάπου ξέπεφτε κατά δώθε κανένας ταξιδευτής, επειδής οι δρόμοι που πηγαίνανε από την Πόλη στην Ιταλία, στην Ιερουσαλήμ και σ’ άλλες μεγάλες και πολυσύχναστες πολιτείες, δεν περνούσανε από την Αθήνα.
Κατά τα 700 μ. Χ, ένας δεσπότης Φράγκος λεγόμενος Μπιλιμπάλντος γράφει δυο λόγια, που δείχνουν πως υπήρχε ακόμα Αθήνα. Ένας Αραβας γεωγράφος Ισταχής λεγόκενος, στα 1000 μ. Χ, γράφει για την Αθήνα πως μαζί με την Ρώμη ήτανε οι μανάδες των Ρουμ (των Ελλήνων) και πως η Αθήνα προ πάντων στάθηκε ο τόπος της σοφίας των Γιουνάν (Ιώνων, Ελλήνων, που ευρήκανε τη φιλοδοφία, και τις επιστήμες. Κι άλλοι Αραβες γράψανε για την Αθήνα σε κείνα τα χρόνια, όπως ο Εδρισής, ο Αμπουλφέδας κι ο Ιμπν – Χαουκάλ, που λέγει την Αθήνα Ιτσχανιγιάχ, δηλαδή πολιτεία των σοφών Ελλήνων. Πλην αυτά τα γράφανε για την πεθαμένη Αθήνα, γιατί η ζωντανή ήτανε ένα χωριό ελεεινό και τρισάθλιο.
Οι Σταυροφόροι δεν ξέρανε καν τ’ όνομα της Αθήνας, ούτε οι άλλοι χατζήδες που πηγαίνανε χιλιάδες στον Άγιο Τάφο. Κατεβαίνανε από τα βορινά μέρη και μπαρκάρανε στην Πόλα ή στα Ραγούζα ή στο Μπάρι, πιάνανε στα Εφτάνησα, στα Κύθηρα, στην Κρήτη, στην Ρόδο, στην Κύπρο, και ξεμπαρκάρανε στην Γιάφα.
Μέσα σε κείνο το σκοτάδι που βρισκότανε χαμένη και ξεχασμένη η πολιτεία της Αθήνας, ένα μικρό φως άναψε κ’ έδειξε για μια στιγμή στον κόσμο πως δεν είχε λείψει η Αθήνα ολότελα από τη γη, πως υπήρχε ακόμα αυτό το άψυχο κουφάρι της. Εκείνο το μικρό φως ήτανε ένας σπουδαίος δεσπότης, ο Μιχαήλ Ακομινάτος, μια ψυχή που θαρρεί κανένας πως εβγήκε από κανέναν αρχαίο τάφο του Κεραμεικού, μ’ όλο που γεννήθηκε στην Ανατολή. Μα από κάμποσους αιώνες, οι Ανατολίτες βαστούσανε με πάθος την ελληνική σοφία, και τη φυλάγανε με αγάπη, όπως εκείνος που φυλάγει τ’ άγιο φως μέσα σ’ ένα μικρό σφαλιχτό φανάρι για να μην το σβήσει ο άγριος βοριάς.
Ο Ακομινάτος γεννήθηκε στα 1140 σε μια πολιτεία της Φρυγίας στη Μικρά Ασία που τη λέγανε Χώνες ή Κολοσσές. Σπούδασε στην Πόλη κ’ είχε δάσκαλο τον σοφό Ευστάθιο, που ήξερε τ’ αρχαία ελληνικά όσο κανένας άλλος και που έγινε ύστερα επίσκοπος Θεσσαλονίκης. Ο Μιχαήλ είχε κ’ έναν αδερφό που γίνηκε πολιτικός κ’ έγραψε πολλά κι αυτός, τον Νικήτα Χωνιάτη. Ο Μιχαήλ αγαπούσε τη θρησκεία, και στα 1182 έγινε μητροπολίτης Αθηνών.
Η χαρά του Ακομινάτου ήταν μεγάλη, που αξιώθηκε να γίνει πνευματικός ποιμήν απάνω στους απογόνους των αρχαίων Αθηναίων, που τους λάτρευε η ψυχή του ύστερ’ από τον Χριστό.
Ο Παρθενώνας είχε γίνει εκείνον τον καιρό εκκλησιά της Παναγιάς. Εκεί μαζευτήκανε οι Αθηναίοι για να υποδεχτούνε τον δεσπότη. Κ’ εκείνος, τρέμοντας από συγκίνηση, έβγαλε έναν λόγο αρχαιοπρεπέστατον. Μίλησε στο ποίμνιό του εγκωμιάζοντας την ένδοξη καταγωγή τους, “Αθηναίοις ούσι και εξ Αθηναίων αυθιγενών”. Αλλά ο ενθουσιασμός του από την αρχαιότητα κρύωνε, βλέποντας σε τι χάλι βρισκότανε η πολιτεία και οι άνθρωποι που την κατοικούσανε. Γι’ αυτό στο λόγο του έλεγε με παράπονο πως ο άσπλαχνος καιρός, τ’ άλλαξε όλα , μάρανε το κάλλος χάλασε τη γλώσσα, και παρομοίωσε την Αθήνα με τη Φιλομήλα της μυθολογίας, που είχε κόψει τη γλώσσα της ο άσπλαχνος Τηρεύς. Εξύμνησε, με φωνή που έτρεμε, την μητέρα της ρητορικής και της σοφίας, μα μιλούσε σε ανθρώπους που δεν είχανε ιδέα απ’ όσα έλεγε. Σα να έψελνε τηυν ακολουθία των κεκοιμημένων.
Τριανταοχτώ χρόνια κάθησε δεσπότης της Αθήνας ο Ακομινάτος, ζωσμένος από ερείπια που κειτόντανε σωροί χορταριασμένοι, “εν μέσω Σκυθικης ερημίας”, υλικής και πνευματικής. Κι αυτός ήτανε σαν ένα ερείπιο, σαν ένας βρυκόλακας που φώλιαξε σε κείνο το ένδοξο νεκροταφείο. Βαρυθυμία, μελαγχολία για τον άστατο κόσμο σκοτεινιάζει την καρδιά του, τις αισθήσεις του, που μ’ αυτές θαρρεί πως βλέπει την πομπή της λαμπαδηφορίας, τα λαμπρά χτίρια, τις στοές, τα ωραία φορέματα, και πως ακούγει τον κόσμο να συζητά μέσα στην αγορά, ν’ αγωνίζεται στα στάδια, να πανηγυρίζει στα θέατρα, πως αφουγκράζεται τον Περικλή και τον Σωκράτη να μιλούνε σε κείνη τη γλώσσα που τη λάτρευε σαν να ‘τανε η γλώσσα των αγγέλων.
Βουβή ερημιά τον περίζωνε. “Ειμί ξένος εν Αθήναις”, έλεγε. “Δεν ξέρω αν απόμεινε από τούτη την πολιτεία τίποτ’ άλλο από το ένδοξο όνομά της. Που είναι ο Περίπατος, που είναι η Στοά, που είναι ο Φανός του Διογένη;” Η ψυχή του ποθούσε να ταιριάξει τα ερείπια και την αρχαία δόξα με τους απελέκητους ανθρώπους που έβλεπε, αλλά δεν μπορούσε. Εκείνο το παλιοχώρι ήτανε η αρχοντικιά Αθήνα που διάβαζε στα βιβλία; Εκείνοι οι λιγοστοί φοβισμένοι και φτωχοί άνθρωποι, αυτοί ήταν οι απόγονοι των ημιθέων;
Πριν από λίγο είχανε ρημάξει το χωριό ακόμα πιο πολύ η πανούκλα και η πείνα. Οι κουρσάροι ληστεύανε γη και στεριά. Κοντά στη φτώχεια, βρίσκεται και κάθε κακομοιριά. Σπάνια βρίσκεται στην Αθήνα άνθρωπος να ξέρει λίγα γράμματα. “Σπανίζει” , γράφει, “ η πόλις φιλοσόφων ανδρών, αλλ’ ήδη και βαναύσων αυτών”. Παρομοιάζει την Αθήνα με την κατεστραμμένη Ιερουσαλήμ και τον εαυτό του με τον προφήτη Ιερεμία που κλαίγει γι’ αυτή. Κλαίγει κι αυτός, βλέποντας τα γκρεμνισμένα κάστρα, τους έρημους δρόμους, και τους ανθρώπους που είναι σκεπασμένοι με κουρέλια. Και σιγολέγει “Γενεά πορεύεται και γενεά έρχεται, η δε γη εις τον αιώνα έστηκεν”.
Αληθινά, η έμορφη Αττική φεγγοβολούσε από τον ήλιο, ο γλυκός Υμηττός λιαζότανε ξαπλωμένος και μακάριος, η δροσερή Πεντέλη σα να έβγαινε εκείνη την ημέρα από τα χέρια του Θεού, η Ακρόπολη στεκότανε περήφανη απάνω από το χωριό, πέρα η θάλασσα και τα νησιά γαλανιάζανε ευτυχισμένα. Μοναχά οι άνθρωποι και τα έργα τους είχανε χαθεί, σα να μη γινήκανε ποτέ στον κόσμο.
Όσο περνούσε ο καιρός, τόσο ο δυστυχής Ακομινάτος καταλάβαινε πως εζούσε στην εξορία, “εν τη κατωτάτη εσχατιά της γης, εν τω Ταρτάρω ένθα ειδώλοις ανθρώποις συνδιητάτο”.
Λέγει, σα να μιλά η πολιτεία των Αθηνών. “Οράς με την θρυλουμένην των πόλεων, όπως ο μεν χρόνος ανάλωσε, τοις δε λειψάνοις του χρόνου συνεπέθετο κακία πολύτροπος και κατέλειπε χωρίον μικρόν και αοίκητον, ονόματι μόνω και σεμνοίς ερειπίοις γνωριζομένην. Η δε εγώ, η τλήμων, η πάλαι μεν μήτηρ σοφίας παντοδαπής και πάσης καθηγεμών αρετής, η πεζομαχίαις και ναυμαχίαις Πέρσας πολλάκις καταστρατηγήσασα, νυν δε σκαφιδίοις ολίγοις πειρατικοίς καταπολουμένη και ληιζομένη τα επί θαλάττη πάντα. Η πιούσα το εκ χειρός Κυρίου ποτήριον, καντεύθεν λιμώ και δίψει και πτωχεία προσταλαιπωρήσασα”.
“Ο καιρός”, λέγει “στέρησε την Αθήνα από όλους, κι απ΄αυτήν τη γλώσσα. Κ’ έμεινε χωρίς γλώσσα (άγλωττος) η μήτηρ της σοφίας, εκεί που κάποτε η δόξα της Στοάς και τον Περιπατητικών εγέμισε τη γη, εκεί που μιλούσε ο ολυμπιος Περικλής, και που ο Δημοσθενης, ο Λυσίας, ο Ξενοφών κι ο Ισοκράτης κελαϊδούσανε πιο γλυκά από τις σειρήνες”.
Λέγει πως κι αυτός ο ίδιος, που αγαπούσε τόσο την αρχαιότητα, είναι δυστυχισμένος μέσα στην ερημιά των Αθηνών και, καθισμένος απάνω σε κείνον τον βράχο, ακούγει μοναχά τον αντίλαλο της φωνής του.
Ο καιρός στάθηκε για την Αθήνα πιο βάρβαρος από τους Πέρσες, και κατάντησε ένα ελεεινό χάλασμα, την εξαίσια εκείνη “Ποιμένες μεν ουκ αναπαύονται εν αυτή, αναπαύονται δε θηρία πονηρά, δαιμόνια τε ενορχούνται και ονοκένταυροι κατοικούσι, και εχίνοι τοις οίκοις εννεστεύουσιν”.
Στα τελευταία χρόνια που πνίγεται μέσα στην μοναξιά του, δε βρίσκει άνθρωπο να τον καταλάβει και θέλει να φύγει από την Αθήνα. Γράφει πως κι αυτός έγινε βάρβαρος, ανάμεσα σε κείνους τους βαρβάρους “Βιώ εν μέσω σμήνους βαρβάρων πάσης φιλοσοφίας εστερημένων”. Λέγει πως η ωραιότερη γλώσσα που μίλησε άνθρωπος κατάντησε η πιο βάρβαρη. Και πως “μάλλον όνοι λύρας και κάνθαροι μύρου αισθήσονται, ή ούτοι αρμονίας λόγου και χάριτος”.
Στα 1216 έφυγε κρυφά από την Αθήνα και πέρασε στην Τζια, για να μην τον πιάσουνε οι Φράγκοι που πήρανε την Αθήνα, “οι Ιταλοί ούτοι βάρβαροι”, όπως έλεγε.
Πέθανε στην Τζια στα 1220, αυτός ο πικραμένος ονειροπόλος της αρχαιότητας, που είχε μοιρασμένη την καρδιά του στον Χριστό και στον Πλάτωνα, που στάθηκε δεσπότης μαζί κι αρχαίος ρήτορας, φορεμένος το ωμοφόριο απάνω από τον αρχαίον μανδύα.
Ακόμα και σήμερα, όποιος έχει μέσα στην καρδιά του λίγη από τη νοσταλγία που είχε ο Ακομινάτος, σα ν’ ακούγει, περπατώντας το βράδι κοντά στην Ακρόπολη, αυτό το θρηνητικό τρυγόνι, που ήρθε από την Ανατολή για να κλάψει απάνω στ’ αρχαία μνημούρια, να λέγει λυπητερά :
Έρως Αθηνών των πάλαι θρυλουμένων
έγραψε ταύτα ταις σκιαίς προσαθύρων
και του πόθου το θάλπον υπαναψύχων.
Επεί δ’ ετ’ ουκ ην ουδαμού φευ! προσβλέπειν
αυτήν εκείνην την αοίδημον πόλιν
την, δυσαρίθμου και μακραίωνος χρόνου
λήθης βυθοίς κρύψαντος, ηφαντωμένην,
ερωτολήπτων ατεχνώς πάσχω πάθος˙
οί τας αληθείς των ποθουμένων θέας
αμηχανούντες ως παρόντων προσβλέπειν,
τας εικόνας ορώντες αυτών, ως λόγος,
παραμυθούντας, των ερώτων την φλόγα.
Ως δυστυχής έγωγε, καινός Ιξίων,
ερών Αθηνών, ως εκείνος της Ήρας.
είτα λαθών είδωλον ηγκαλισμένος.
Φεύ! οία πάσχω και λέγω τε και γράφω.
Οικών Αθήνας ουκ Αθήνας που βλέπω,
κόνιν δε λυπράν και κενήν μακαρίαν.
Πού νυν τα σεμνά, τλημονεστάτη πόλις;
Ως φρούδα πάντα και κατάλληλα μύθοις,
δίκαι, δικασταί, βήματα, ψήφοι, νόμοι,
δημηγορίαι ( τε ) πειθανάγκη ρητόρων,
βουλαί, πανηγύρεις τε και στρατηγίαι
των πεζομάχων άμα και των ναυμάχων,
η παντοδαπή Μούσα, των λόγων κράτος.
Όλωλε σύμπαν των Αθηνών το κλέος˙
γνώρισμα δ’ αυτών ουδ’ αμυδρόν τις ίδη.
Συγγνωστός ουκούν, είπερ ουκ έχων βλέπειν
των Αθηναιων την αοίδημον πόλιν,
ίνδαλμα ταύτης γράφειν.

Οι υδρογονάνθρακές μας μεταξύ 5ης Λεωφόρου και 5ης Αξιολόγησης


Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Μέχρι την ημέρα των εκλογών, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛ συνωμοσιολογούσαν και λοιδορούσαν κάθε προσπάθεια της χώρας στον τομέα της έρευνας και της εξόρυξης των υδρογονανθράκων της και καταψήφισαν (τον Σεπτέμβριο του 2014) τις συμβάσεις για έρευνα και εξόρυξή τους.

Το τι ακούστηκε σ’ εκείνη τη συνεδρίαση και το τι έχει ακουστεί κάθε φορά που κάποιος τολμούσε να μιλήσει για το θέμα, δεν λέγεται – προϊόντα εξωθεσμικών επιτροπών, υπέρ των εργολάβων, υπέρ των πολυεθνικών, μονομερείς, προκλητικά ετεροβαρείς, success story χωρίς επιστημονική βάση, αποικιοκρατικές, δώρα στις πρώην «επτά αδελφές», παράδοση του ορυκτού πλούτου σε μια χούφτα ομίλους, προϊόντα εγωκεντρικού ψευδοπατριωτικού παραληρήματος και έντονου μικροπολιτικού και αποπροσανατολιστικού λαϊκισμού».

Και τελικά μας διαβεβαίωσαν ότι ερχόμενοι στην εξουσία θα προχωρούσαν σε έναν «δημοκρατικό ενεργειακό σχεδιασμό»!

Σ’ όλο αυτό το διάστημα, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνιστώσες του ξεσπάθωναν με κάθε ευκαιρία κατά κάθε προσπάθειας της προηγούμενης κυβέρνησης να χαράξει μια εθνική ενεργειακή στρατηγική.

Οι συμφωνίες του Καϊρου ανάμεσα στην Ελλάδα, την Κύπρο και την Αίγυπτο χαρακτηρίστηκαν (με κείμενα στο επίσημο όργανο της «Αριστερής Πλατφόρμας», την Ίσκρα) «αιματοβαμμένες».

Τα συνθήματα έδιναν και έπαιρναν: Όχι στον ιμπεριαλισμό, όχι στην «εθνική συστράτευση» για το «κυριαρχικό δικαίωμα» στην ΑΟΖ, όχι στην ιμπεριαλιστική συμμαχία με Ισραήλ - ΗΠΑ - Ε.Ε., όχι στην απάτη ότι οι λαοί έχουν να κερδίσουν κάτι από το αστικό σχέδιο «μνημόνιο + υδρογονάνθρακες»! – ναι, ναι όλα αυτά έχουν γραφτεί!

Και άλλα πολλά. Όπως:

«Ελλάδα και Ρωσία στο στόχαστρο του δυτικού ιμπεριαλισμού», αφού «η Δύση και συγκεκριμένα ο αμερικανο-νατοϊκός ιμπεριαλισμός, συνεπικουρούμενος από την ΕΕ, μεθοδεύει σχεδιασμένα εδώ και μήνες την κάθετη πτώση των διεθνών τιμών του πετρελαίου», προκειμένου «να πλήξουν βαρύτατα τη ρωσική οικονομία ως βασική εξαγωγό υδρογονανθράκων»!

Και υπήρχαν και χειρότερα:

Σχετικά με την Διακήρυξη του Καϊρου και υπό τον τίτλο «Ειρήνη στο Αιγαίο, καμιά σταγόνα αίμα για τα πετρέλαια», άλλη συνιστώσα… έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για τι νομίζετε;

Μα επειδή η «πολεμοχαρής συμφωνία Σαμαρά- Αναστασιάδη με τον τύραννο της Αιγύπτου», κατά την οποία (τον Νοέμβριο του 2014) αποφασίστηκε η επίσπευση των διαπραγματεύσεων μεταξύ Ελλάδας-Κύπρου και Αιγύπτου για την οριοθέτηση των μεταξύ τους ΑΟΖ αποδεικνύει ότι «η ελληνική (και η κυπριακή) πλευρά έχει προχωρήσει σε μια ισχυρή συμμαχία με τις πιο μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στον πλανήτη, κύρια τις ΗΠΑ και τις πολυεθνικές τους, αλλά και με το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ και κάνει ό,τι απαιτούν οι δυνάμεις αυτές προκειμένου να αποσπάσει για λογαριασμό της ελληνικής κυρίαρχης τάξης ένα κομμάτι από τα μελλοντικά κέρδη από την άντληση υδρογονανθράκων».

Και μάλιστα «η συνάντηση του Καΐρου εκτός από τα στενά εθνικιστικά συμφέροντα των τριών χωρών, εξυπηρέτησε σε πολλά επίπεδα τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τους τοπικούς συμμάχους του: Ενίσχυσε τη συμμαχία Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου σε βάρος της Τουρκίας, προσθέτοντας και άλλες δυσκολίες στις πολλαπλές που αντιμετωπίζει η Άγκυρα αυτόν τον καιρό, καθώς βλέπει να υποβαθμίζεται ο ρόλος της στη Μ. Ανατολή»! Τέτοιος θρήνος για τη γείτονα!

«Αναβαθμίζεται ο αντιδραστικός άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου», μας ενημέρωναν!

Και ένας υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριζε πως η εκ μέρους της Κύπρου ανακήρυξη της ΑΟΖ αποτελεί… μονομερή ενέργεια σε βάρος οκτώ όμορων κρατών!

Διότι «μνημόνιο και υδρογονάνθρακες είναι πλευρές του ίδιου, ενιαίου σχεδίου και όχι παράλληλες και μη σχετιζόμενες πραγματικότητες».

Επομένως, «η Αριστερά πρέπει να σπάσει το αστικό σχέδιο «μνημόνια + υδρογονάνθρακες» και στους δύο του πυλώνες και όχι να το υιοθετήσει διά της εθνικής παρακαμπτηρίου»!

Μετά τις εκλογές, στο τιμόνι της προσπάθειας βρέθηκε ο άνθρωπος που φιλοξενούσε όλα αυτά τα κείμενα.

Και άρχισε να μας μιλά για «μια νέα ενεργειακή στρατηγική με σαφές προοδευτικό πρόσημο», για ανάπτυξη «μιας ανεξάρτητης, πολυεπίπεδης και πολυδιάστατης ενεργειακής στρατηγικής πολλαπλών δεσμών και συνεργασιών χωρίς μονομερείς εξαρτήσεις και τεσσάρων οριζόντων», με γνώμονα το «λαϊκό συμφέρον», για την ανάγκη η χώρα να πάψει να είναι «εξαρτημένος ενεργειακός δορυφόρος ορισμένων ηγεμονικών κρατών ή ομάδων κρατών, για «εξαρτημένο τροϊκανό οικονομικό προτεκτοράτο» και για «ενεργειακή μπανανία».

Μετά μας είπε πως οι διαγωνισμοί στις τρεις χερσαίες περιοχές θα προχωρούσαν κανονικά και για τους υπόλοιπους (για τα είκοσι θαλάσσια οικόπεδα) θα ακολουθούσε διαφορετική πρακτική – το αποτέλεσμα ήταν να ανακρούσουν πρύμναν όλες οι ξένες εταιρίες, ακόμη και η ENEL, που πρώτη είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον.
Ο λόγος για διαγωνισμούς που έχουν δημοσιευθεί (από τις 13 Νοεμβρίου 2011) στην Εφημερίδα της ΕΕ και αυτό σημαίνει πως η Ελλάδα, χωρίς καν να έχει ανακηρύξει ΑΟΖ, κατόρθωσε τα οικόπεδα αυτά, πολλά από τα οποία βρίσκονται εκτός των χωρικών της υδάτων, να αναγνωριστούν από την ΕΕ.
Είχαν προηγηθεί, τον Απρίλιο του 2012 και τον Δεκέμβριο του 2013, συναντήσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με αντιπροσωπείες από την Αργεντινή, όπου όλοι μαζί διακήρυξαν την υποστήριξή τους στη χώρα αυτή έναντι της Ισπανίας, καθώς και την ανάγκη να «εθνικοποιηθεί συνολικά ο ορυκτός πλούτος της Ελλάδας.
Ανάμεσά τους και ο αρμόδιος σήμερα υπουργός, αλλά και ο σημερινός γγ Ενέργειας και Ορυκτών Πρώτων Υλών, που μάλιστα, όπως έγινε γνωστό μόλις την περασμένη Κυριακή, 29 Μαρτίου, ορίστηκε και πρόεδρος της Επιτροπή Αξιολόγησης των προσφορών για την έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στις περιοχές Άρτα - Πρέβεζα, Αιτωλοακαρνανία και Βορειοδυτική Πελοπόννησο!
Μιλάμε για τα ίδια πρόσωπα που ξεσπάθωναν κατά των συμβάσεων – ειδικά ο σημερινός πρόεδρος, ως βουλευτής, υπήρξε και ο εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ στις γνωστές «επαναστατικές» συνεδριάσεις στη Βουλή.
Όπως καταλάβατε, ο ελληνικός λαός έβαλε τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα.
Και σα να μην έφθαναν αυτά, το περασμένο σαββατοκύριακο είχαμε και δηλώσεις εξ Αμερικής από τον… αντίποδα (που όμως συμβαίνει να είναι εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση).
Πληροφορηθήκαμε, λοιπόν, ότι ο υπουργός Άμυνας έχει αναλάβει πρωτοβουλία για δημιουργία κλίματος… συνεκμετάλλευσης των κοιτασμάτων με τις ΗΠΑ, ώστε να οδηγηθούμε σε «γραμμή χρηματοδότησης» - και προφανώς να μην έχουμε ανάγκη τους «τοκογλύφους δανειστές της ΕΕ», που θέλουν να μας αξιολογούν!
Ο ίδιος μάλιστα αποκάλυψε πως πρότεινε στην Αμερικανίδα υφυπουργό Νούλαντ μια συμφωνία μεταξύ των δύο κυβερνήσεων και πως εκείνη του αντιπρότεινε συμφωνία με αμερικανικές εταιρίες (οπότε πάει περίπατο ο «δημοκρατικός ενεργειακός σχεδιασμός»  του ΣΥΡΙΖΑ.
Και έστειλε και το μήνυμα από την… 5η Λεωφόρο του Μανχάτταν, για να «χτίσουμε μια μεγάλη συμμαχία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ με τη συνεργασία των ΗΠΑ».
Ο ίδιος, σε συνέντευξη Τύπου, μόλις στις 21 Ιανουαρίου 2015, είχε ταχθεί υπέρ «μιας στρατηγικής συμμαχίας με τη Ρωσία σε ενεργειακό και οικονομικό επίπεδο».
Ωστόσο, στις 28 Μαρτίου, μας είπε ότι «θα επιδιώξουμε να εμπλακούν στην εξόρυξη και αμερικανικές εταιρίες». Διότι «είναι σημαντική η αμερικανική παρουσία για την ασφάλεια των επενδύσεων».
Πάνε και τα προτεκτοράτα, πάνε και οι μπανανίες, πάνε και οι ιμπεριαλιστές και οι «αιματοβαμμένες συμμαχίες».
Αλλά αυτά είναι θέματα που καλείται να λύσει ο κ. Τσίπρας στο εσωτερικό της κυβέρνησής του.
Το πρόβλημα είναι πως εντελώς ξαφνικά, η Ελλάδα εξελίσσεται σε μια παραπαίουσα χώρα, που πότε τα βάζει με τον ένα σύμμαχό της και πότε με τον άλλο.
Και η τραγωδία είναι πως μεταξύ 5ης Λεωφόρου και 5η Αξιολόγησης μπορεί να κινδυνέψουν οι υδρογονάνθρακές μας!

Η Αγια- Σοφιά και ο Παρθενώνας, οι μήτρες της Επανάστασης του 1821

Γράφει ο Φώτιος Μιχαήλ, ιατρός
Από το 1453 μέχρι το 1821 πραγματοποιήθηκαν πάνω από 100 κατά τόπους επαναστατικά κινήματα και τουλάχιστο 6 οργανωμένες επαναστάσεις.
Το 1462 επαναστατεί η Λέσβος.
Το 1481 ξεσηκώνεται η Ήπειρος.
Το 1571 επαναστατούν Ρούμελη και Ήπειρος μαζί.
Το 1585 επαναστατεί η Ακαρνανία.
Το 1617, με επικεφαλής τον Επίσκοπο Σταγών Διονύσιο, απελευθερώνονται τα Τρίκαλα.

Το 1678 επαναστατεί η Πιερία με αρχηγό τον Επίσκοπο Κίτρους Νικόλαο. κ.ο.κ.
Λένε μερικοί, ότι τάχα η Επανάσταση του ’21 είναι απότοκος του λεγόμενου Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού.
Αλήθεια, στα 1462 και στα 1481 τί επικρατούσε στην Ευρώπη; Επικρατούσε Διαφωτισμός ή μήπως μεσουρανούσε μαύρος και απάνθρωπος Μεσαίωνας; Ασφαλώς, Μεσαίωνας, απολυταρχικός, φεουδαρχικός και προπάντων φράγκικος στα μέτρα του Καρλομάγνου και των αιρετικών απογόνων του. Από πού κι ως πού, λοιπόν, το Απελευθερωτικό Κίνημα των Ελλήνων κατά των Τούρκων είναι ''πνευματικό τέκνο του διαφωτισμού'';
Εδώ είναι, που ο Λόγος του Μεγάλου Στρατηλάτη Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ακυρώνει εντελώς κάθε παρόμοια αντίληψη: ’’ Όταν επιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και έπειτα υπέρ Πατρίδος ’’. Επανάσταση για την Ορθοδοξία και την Ελλάδα. Πού τον βρήκαμε τον Διαφωτισμό στα λόγια του Κολοκοτρώνη;
Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, στα Απομνημονεύματά του, μας παραδίδει επίσης πειστικότατο δείγμα για τα κίνητρα και τους σκοπούς της Επανάστασης. Κίνητρα και σκοπούς, που ανάγονται στο Πνεύμα και τα κατορθώματα των Αρχαίων προγόνων μας και όχι στις ταξικές διεκδικήσεις του ’’Ευρωπαϊκού σκοταδισμού’’.
Διηγείται: ’’Είχα δυο αγάλματα περίφημα, μια γυναίκα κι’ ένα βασιλόπουλο, ατόφια – φαίνονταν οι φλέβες· τόση εντέλειαν είχαν. Όταν χάλασαν τον Πόρον, τα ’χαν πάρη κάτι στρατιώτες και εις τ’ Άργος θα τα πουλούσαν κάτι Ευρωπαίων· χίλια τάλλαρα γύρευαν. Άντεσε κ’ εγώ εκεί, πέρναγα· πήρα τους στρατιώτες, τους μίλησα· «Αυτά, και δέκα χιλιάδες τάλλαρα να σας δώσουνε, να μην το καταδεχτήτε να βγουν από την πατρίδα μας. Δι’ αυτά πολεμήσαμεν».
Για τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, για την Δωδώνη, για τους Δελφούς, για την Αμφίπολη και την Μαρώνεια πολεμήσαμε, δηλώνει ξεκάθαρα ο μεγάλος μας Στρατηγός Μακρυγιάννης. Υπάρχουν ακόμη αμφιβολίες;
Φτάνει πια τόση παραχάραξη και τόση διαστρέβλωση της Ιστορικής μας Αλήθειας εν ονόματι της όποιας ιδεολογικής ''προκρούστειας κλίνης''. Ας διαβάσουμε, επιτέλους, και λίγη Ιστορία κατευθείαν από τις Πηγές και όχι από τα ράφια των κομματικών μας γραφείων. Και τούτο για έναν και μόνο λόγο: Την διακονία της Αλήθειας και της Ενότητας του Λαού μας, που, την περίοδο αυτή, την χρειαζόμαστε τόσο πολύ… 
27 Μαρτίου 2015

Τερτσέτης και Βερναδάκης για τον Αυτοχθονισμό και την βουλευτοκρατία

Ο Γεώργιος Τερτσέτης (1800 - 1874) ήταν Έλληνας αγωνιστής της επανάστασης του 1821, ιστορικός, πολιτικός, συγγραφέας, ποιητής, φιλόσοφος, απομνημονευματογράφος και νομικός. Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο από πατέρα καθολικό και μητέρα ορθόδοξη. Ο πατέρας του τον βάφτισε καθολικό, μα η μητέρα τον βούτηξε κρυφά στην ορθόδοξη κολυμπήθρα. Όταν το έμαθε ο πατέρας του, τον ξαναβάφτισε για τρίτη φορά καθολικό. Όταν μεγάλωσε ο Τερτσέτης προτίμησε το ορθόδοξο βάπτισμα. Το 1832 διορίστηκε από την Αντιβασιλεία μέλος του πενταμελούς δικαστηρίου του Ναυπλίου που δίκαζε τους Κολοκοτρώνη, Πλαπούτα κ.ά. Ο Τερτσέτης τότε μαζί με τον πρόεδρο του δικαστηρίου Αναστάσιο Πολυζωίδη, γνωρίζοντας πολύ καλά την αθωότητα των κατηγορουμένων, αρνήθηκε να υπογράψει την απόφαση καταδίκης τους σε θάνατο δια αποκεφαλισμού για εσχάτη προδοσία. Η κίνησή τους αυτή προκάλεσε την οριστική τους παύση, τη φυλάκιση και την άγρια κακοποίησή τους από την Αντιβασιλεία.


Ο Δημήτριος Βερναρδάκης (Μυτιλήνη 21 Νοεμβρίου 1833 - 12 Ιανουαρίου 1907) υπήρξε πολυπράγμων λόγιος συγγραφέας και καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Μέσα από το βιβλίο «Η Εθνική μας παράδοση» του καθηγητή Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου, θα παραθέσουμε μερικές σκέψεις του γενναίου δικαστή, Γ. Τερτσέτη (1800-1874), ο οποίος, όχι μόνο αρνήθηκε να καταδικάσει τον θρυλικό Θ. Κολοκοτρώνη (1770-1843), όπως επεδίωκαν οι Άγγλοι "σύμμαχοι" και ηΒαυαρική αντιβασιλεία με τους εδώ υποτακτικούς τους, αλλά και υπερασπίστηκε με περισσή τόλμη και εθνικό πάθος την Εθνική μας παράδοση.
Είναι ο αληθινός πνευματικός ταγός για τον οποίο ο ιστορικός Α. Βακαλόπουλος θα πει: "Το πέρασμά του στάθηκεαναγεννητικό, γιατί αποκάλυψε καιπρόβαλε τις αξίες της εθνικής ψυχής, της λαϊκής παραδόσεως, τονίζοντας τησημασία της δημοτικής γλώσσας καιδιασώζωντας τις μνήμες των ηρώων του‘21".
Απευθυνόμενος ο Γ. Τερτσέτης στους νέους της Ελλάδος τους συνιστά εκθύμως: "Πρωτόβουλα αστάχια του Έθνους, αντιτάξατε εις την λογιωτατοκρατίαν τον Αυτοχθονισμόν, και εις την πονηροκρατίαν τονΧριστιανισμόν, συγκεντρώνοντας και τα δύο δια του ζωοποιού πνεύματος, θέλει έχετε την αληθινήν έννοιαν τουΑυτοχθονισμού. Μιλείτε και γράφετε θαρετά τη γλώσσα που εμάθετε από τες βυζάστρες σας, και αυτή η γλώσσα θα σας χειραγωγήσει εις φρονήματα τουόντι Ελληνικά του καιρού σας...Όποιος μικροφρονεί δια την πατρίδα του, δια τα έθιμα των γονέων του, δια την γλώσσαν της μητρός του είναι προδότης του Έθνους του...Σέβεσθε τόν Χριστιανισμόν, μελετάτε,ενσαρκωθήτε τας εντολάς του το ήμερο, σωτήριο πνεύμα τουΧριστιανισμού ας μετριάσει τον Αυτοχθονισμό αν αυτός φυλάττειάγριόν τι, εχθροπαθές, φιλέκδικο, αφορμής των 24 ετών την μάστιγα της λογιωτοκρατίας καί πονηροκρατίας."
Γράφοντας αυτά, 24 χρόνια μετά τη σύσταση του Ελληνικού Κράτους, καυτηριάζει το βίο και την πολιτεία των αρχόντων καινομοθετών του γράφοντας: "Ο τόπος της Ελλάδος από τες ημέρες της ελευθερίας του έως σήμερον υπόφερε πάντοτε από την νομοθετικήν εξουσίαν... Αυτό προήρχετο, διότι, εκείνοι που ενομοθετούσαν, ή εσέβοντο ως άξιοι να είναι νομοθέται, κατά δυστυχίαν, πρώτον δεν εμελετούσαν αρκούντως την κατάστασιν του τόπου... Οι άνθρωποι της εξουσίας επροσπαθούσαν ναφέρνουν εις τον εαυτόν τους, και εις τους φίλους τους, τακέρδη και τας τιμάς του πολιτεύματος... Η αλήθεια όμως είναι ότι κανένα μνημείον νομοθετικόν, εθνικόν πρωτότυπον, άξιον τωνεγκωμίων της τέχνης δεν σώζεται αυτής της εποχής... Οιμεταγενέστεροι θα θερίσουν τον καρπόν των κακών μέτρων, θαπληρώσουν και τα κακώς εξοδευμένα δάνεια..."

Ερχόμενος στο σταυρικό σημείο της αντίθεσης του Ελληνικού καιτου Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, προς τον οποίο ήταν σταθερά προσανατολισμένος ο λογιωτατισμός και η ροπή προς τηνξενοφιλία, συνεχίζει: "Τώρα τι θέαμα προβάλλει εις δικαστήναμερόληπτον η ελληνική κοινωνία; Έναν άσπονδον πόλεμον μεταξύ Ευρωπαϊκού και εντοπίου στοιχείου, πόλεμος που άρχεται από το 1821... Από ατζαμητικούς νόας, μη ειδήμονας δηλαδή της Ευρώπης και της Ελλάδος, εισάχθη παρακαίρως, και αστόχωςεισάχθη, ο πολιτισμός της Ευρώπης. Το στοιχείο το αυτοχθονικό πνιγόμενο, υβριζόμενο, καταπαπατούμενο φωνάζει, έχει δίκαιο γιατί είναι ο νοικοκύρης του τόπου, έχει και αυτός οαυτοχθονισμός τον πολιτισμό του, τον οποιον οι πεπαιδευμένοι αγνοούν...".

Αυτά και πολλά άλλα για τη σημασία της Αυτοχθόνιας παράδοσης και την Εθνική ανάγκη να την τιμούμε και να την καλλιεργούμεέλεγε και έγραφε ο λόγιος, ο δάσκαλος, ο δικαστής από τηΖάκυνθο, ο οποίος χαρακτήρισε τη φυλή των Ελλήνων "βασίλισσα των φυλών της ανθρωπότητος" και συνιστούσε, ξανά και ξανά στους νέους α μελετούν τον βίον του Ιησού Χριστού, τον Υιόν του Θεού αλλά και του Αθηναίου Σωκράτους”.
Ήταν η εποχή κατά την οποία το Έθνος των Ελλήνων βιώνε κάτωαπό την ολομέτωπη επίθεση των ξενόφερτων τρόπων ζωής καιδιοικητικών θεσμών, που εθνικά αναστήματα ενός Γ. Τερτσέτη καιενός Δ. Βερναρδάκη (1834- 1907) προσπαθούσαν να στηρίξουν την ελληνικότητα και την αυτοχθονία.

Ήταν τόση και τέτοια η γραικυλική συμπεριφορά τουνεοελληνικού κράτους και των φορέων του, σε κάθετι πουβρίσκεται έξω από τις παραδόσεις του Έθνους των Ελλήνων, ώστε στά 1874, ο ιστορικός Δ. Βερναρδάκης, διεκτραγουδώντας αυτό το Ελληνοκτόνο φαινόμενο, έγραφε και τα έξης: "Απαρνηθήκαμεν τα πάτρια και εδανείσθημεν ολόκληρον σχεδόν τον βίον ημώνεκ της Δύσεως. Και πρώτον μεν απηρνήθημεν... το πάτριον θρήσκευμα... Αφήκαμεν τον εθνικόν ημών στρατόν καιεδανείσθημεν τον τακτικόν της Ευρώπης. Αφήκαμεν τα πάτρια ήθη και εδανείσθημεν τα της Δύσεως. Αφήκαμεν την πάτριον δίαιταν και ενδυμασίαν και εδανείσθημεν την των Φράγκων... Αφήκαμεν την εθνικήν ημών ποίησιν και φιλολογίαν, και εδανείσθημεν ταγαλλικά μυθιστορήματα... Από της αναγεννήσεως και εφεξής ολόκληρος ο ευρωπαϊκός βίος εισρεύσας εις ημάς ακωλύτως... υπεύθυνοι δια όλα αυτά είναι οι πολιτικοί άνδρες... Όταν είναι στην αρχή, ξεχνούν όσα σκέπτονται για την πατρίδα τους... είναι πρόθυμοι να κάνουν το παν, ακόμη και να συνεργαστούν και μετους ληστές για να κερδίσουν τις εκλογές... η βουλευτοκρατία κυριαρχεί, τρομοκρατεί τους υπαλλήλους και διαφθείρει τις συνειδήσεις... Το θανατηφόρο νόσημα της χώρας είναι ηΙδιοτέλεια, το προσωπικό συμφέρον...". Συνοψίζοντας ο ιστορικός της εποχής θα πει και τούτα ως προς την εγκατάλειψη της παράδοσης εκ μέρους των Ελλήνων: "Φαίνεται σα να πήδησαν μ’ ένα απότομο άλμα, στη μέση της Δυτικής Ευρώπης του 19ου αι. και σα να γύρισαν την πλάτη τους στη μακραίωνη πολιτιστική τους παράδοση που την άφησαν ανεκμετάλλευτη και αναξιοποίητη".
Μαστιγώνει αλύπητα και εύστοχα και αληθινά ο Βερναρδάκης τηνακηδία και την προστυχιά των πολιτικών της εποχής του, οι οποιοι αποδεικνύονται πάντα οι ίδιοι. Οι τότε πολιτικοί συνεργάζονταν με τους ληστές των ορέων ενώ οι σημερινοί μετους ληστές τοκογλύφους. Τότε απέφυγαν την αγχόνη. Τώρα θα τοπετύχουν να τη γλιτώσουν;
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Από το βιβλίο «Η Εθνική μας παράδοση» του καθηγητή Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου, (εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ)

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

Γιατί ξαφνικά συζητάμε για το bullying, την βία και τον εκφοβισμό;

Γιατί ξαφνικά συζητάμε για το bullying, την βία και τον εκφοβισμό;
του Ελληνορθόδοξου παλμού
Αρχικά καταργούμε τα Θρησκευτικά (που είναι το μοναδικό μάθημα για να διδάξει ηθικές αξίες στα παιδιά).

Έπειτα κατεβάζουμε τις εικόνες Του Χριστού (που είναι τα μοναδικά σύμβολα που σε εμπνέουν: αγάπη, ειρήνη, δικαιοσύνη, 
σεμνότητα, σεβασμό κ.τ.λ.) από τις αίθουσες των σχολείων.

Μετά υποτιμούμε τους εκκλησιασμούς των μαθητών (που είναι η μοναδική στιγμή που θα ακούσουν λόγια αγάπης.)

Αργότερα αδιαφορούμε για την παραβατική συμπεριφορά και τις βωμολοχίες μεταξύ παιδιών, διότι αυτό είναι ελευθερία του λόγου και της έκφρασης......
Στη συνέχεια χλευάζουμε την Εκκλησία (ο μοναδικός θεσμός που καλλιεργεί αρετές) μπροστά στους μαθητές, για να το παίξουμε ''προοδευτικοί''
Και στο τέλος αναρωτιόμαστε με φιλοσοφικό και στοχαστικό ύφος:
Γιατί υπάρχει bullying στα σχολεία; γιατί; γιατί; γιατί; τι φταίει; τι φταίει; τι φταίει;

«…τη γλώσσα μού έδωσαν ελληνική…»*

UnknownΕλάχιστοι μας διαβάζουν,
ελάχιστοι ξέρουν
τη γλώσσα μας,
μένουμε αδικαίωτοι
κι αχειροκρότητοι
σ’ αυτή τη μακρινή γωνιά,
όμως αντισταθμίζει
που γράφουμε Ελληνικά.



Δανάη Γεωργιάδου, Φιλόλογο καθηγήτρια, Β.Δ.
Τιμούμε τη μαθητιώσα νεολαία μας, που, 60 χρόνια πριν, ανέλαβε ένα άνισο αγώνα για ελευθερία κι εθνική αξιοπρέπεια, και χάρισε στο νησί μας μερικές από τις ενδοξότερες σελίδες της μακραίωνης ιστορίας του. Τα ελληνικά νιάτα της Κύπρου, επιβάλλοντας το τέλος της Αγγλικής αποικιοκρατίας, τίμησαν την εθνική καταγωγή τους και απέδειξαν άλλη μια φορά, πως Γλώσσα κι Εθνική Συνείδηση αποτελούν για το νησί μας έννοιες άρρηκτα συνυφασμένες και αλληλοσυμπληρούμενες.
Ελληνική γλώσσα και ελληνική συνείδηση στην Κύπρο έχουν ζωή 3,5 χιλιάδων χρόνων. Από τη μέρα που για πρώτη φορά Έλληνες, οι Μυκηναίοι, έφτασαν στο νησί ως έμποροι και σταδιακά το αποίκισαν διαδίδοντας τον πολιτισμό τους, άρχισε σε αυτό να μιλιέται η ελληνική γλώσσα. Η πρώτη μορφή ελληνικής που μεταφέρθηκε στην Κύπρο ήταν η αρκαδοκυπριακή διάλεκτος, μια από τις πανάρχαιες διαλέκτους στις οποίες ήταν κερματισμένη η ελληνική γλώσσα τους αιώνες εκείνους, και γρήγορα επικράτησε στις γλώσσες των προηγούμενων κατοίκων, οι οποίοι εξελληνίστηκαν πλήρως και αφομοιώθηκαν. Η μοίρα των Κυπρίων ταυτίστηκε πλέον με αυτή των υπολοίπων Ελλήνων, καθώς ανάμεσά τους ίσχυσαν αυτά που χρόνια αργότερα ο Ηρόδοτος θα περιγράψει ως «πανελλήνιους δεσμούς»: το όμαιμον, ομόθρησκον, ομόγλωσσον και ομότροπον. 
Στα αρχαιότερα έργα της ελληνικής γραμματείας, τα ομηρικά έπη, γίνεται αναφορά στην Κύπρο: στην Ιλιάδα μαθαίνουμε για τον θώρακα που χάρισε στον Αγαμέμνονα ο βασιλιάς της Κύπρου Κινύρας, ενώ στην Οδύσσεια για την Παφία Αφροδίτη. Στην Κύπρο ακόμα, σύμφωνα με την παράδοση, εγκαταστάθηκαν μετά τον Τρωικό πόλεμο Αχαιοί ήρωες και ίδρυσαν βασίλεια, με πιο γνωστό τον Σαλαμίνιο Τεύκρο. Στον Κύπριο Στασίνο αποδίδεται η συγγραφή των Κυπρίων Επών, του ποιήματος που διασώζει την προϊστορία του Τρωικού πολέμου, ενώ Κύπριος είναι και ο Ζήνων ο Κιτιεύς, ο ιδρυτής της Στοάς στην Αθήνα, μιας από τις σημαντικότερες φιλοσοφικές σχολές της αρχαιότητας.
Παράλληλα με τη διάδοση της ελληνικής γλώσσας στην Κύπρο, αναπτύχθηκε και γραφή που την απέδωσε, η κυπροσυλλαβική – συγγενής, όπως αποδείχτηκε, με τη Γραμμική Β των Μυκηναίων – ενώ κατά την Αρχαϊκή περίοδο διαδόθηκε και το ελληνικό αλφάβητο, που σύντομα επικράτησε παντού.
Αδιάψευστο μάρτυρα της αφομοιωτικής δύναμης των Αχαιών στους αυτόχθονες κατοίκους, και του πλήρους εξελληνισμού της Κύπρου, αποτελούν και τα πολλά τοπωνύμια που δόθηκαν τότε. Κερύνεια, Λάπηθος, Αιγιαλούσα, Αίπεια, Πεντάγυια, και άλλα, παραπέμπουν πολλά σε ομώνυμα μέρη της Ελλάδας και επιβιώνουν ακόμα και σήμερα, με τη σταθερότητα που επιδεικνύουν πάντοτε οι ονομασίες της γης.
Τον 5ο αι. π.Χ. παρουσιάζονται στην Κύπρο δείγματα εθνικής συνείδησης των Ελλήνων. Με αρχηγό τον βασιλιά της Σαλαμίνας Ονήσιλο, οι Κύπριοι επαναστάτησαν εναντίον των Περσών ενισχυμένοι από ιωνικά καράβια, που ήρθαν να ανταποδώσουν τη βοήθεια που είχαν προσφέρει οι Κύπριοι στην Ιωνική επανάσταση. Λίγα χρόνια αργότερα οι Αθηναίοι υπό τις διαταγές του Παυσανία και του Κίμωνα εξεστράτευσαν για απελευθέρωση της Κύπρου. Ένα από τα πιο συγκινητικά εκθέματα του Κυπριακού Μουσείου αποτελεί η επιτύμβια στήλη του πολεμιστή Διονυσίου από την Καρδία της Θράκης, που ήρθε με τον Κίμωνα από τη βορειότερη εσχατιά του ελληνισμού στην Κύπρο κι έδωσε τη ζωή του στον κοινό εθνικό αγώνα.   
Οι ισχυροί δεσμοί και η εθνική συνείδηση που αναπτύχθηκε, τέθηκαν σοβαρά σε κίνδυνο τον 4ο αιώνα π.Χ., όταν η Περσική βαρβαρότητα προσπάθησε να αποκόψει την Κύπρο από τον υπόλοιπο ελληνισμό. Στα σχέδια των κατακτητών αντιτάχθηκε το παράστημα του Σαλαμίνιου βασιλιά Ευαγόρα, που,  όχι μόνο απέτρεψε τον εκβαρβαρισμό, αλλά αντίθετα ενίσχυσε τους δεσμούς με τη μητροπολιτική Ελλάδα και τόνωσε το φρόνημα των κατοίκων.
Την απελευθέρωση της Κύπρου από τους Πέρσες πέτυχε τελικά ο Μέγας Αλέξανδρος, το έργο του οποίου έφερε τα επόμενα χρόνια κοσμοϊστορικές αλλαγές. Τα σύνορα του ελληνισμού έφτασαν μέχρι την Ινδία, και μια νέα μορφή ελληνικής γλώσσας άρχισε να δημιουργείται τώρα, απλούστερη, κατανοητή, και ενιαία πλέον για όλο τον ελληνικό κόσμο. Η ελληνιστική Κοινή, όπως ονομάστηκε, επικράτησε και στην Κύπρο στο τέλος του 4ου π.Χ. αι., όταν το νησί ενσωματώθηκε στο κράτος των Πτολεμαίων.
Απλωμένοι σε όλο το νησί είναι και οι πάμπολλοι αρχαιολογικοί χώροι και τα έργα τέχνης που σώζονται σήμερα, κι αποδεικνύουν με τον τρόπο τους την ελληνική ταυτότητα της Κύπρου. Έγκωμη,  Σαλαμίνα, Κούριο, Παλαίπαφος, Σόλοι, Αίπεια, Ελληνιστική Πάφος – με τα θέατρα, τα ιερά, τις κατοικίες, τους αθλητικούς χώρους και τα δημόσια κτήρια τους – διαλαλούν την αρχέγονη δύναμη του ελληνισμού να επιβάλλεται με τον πολιτισμό και με το πνεύμα του.  
Στην ελληνική γλώσσα οι Απόστολοι Παύλος και Βαρνάβας δίδαξαν στην Κύπρο τον λόγο του Θεού και εδραίωσαν τον Χριστιανισμό. Ο ελληνικός πολιτισμός μεταβλήθηκε σε ελληνοχριστιανικό κι επιβεβαιώθηκε, έτσι, ξανά η κοινότητα των γλωσσικών και πολιτισμικών χαρακτηριστικών της Κύπρου με τον υπόλοιπο Ελληνισμό.  
Η πορεία της Κύπρου εξακολουθεί να είναι πολυκύμαντη και τους αιώνες που ακολουθούν. Αραβικές επιδρομές κατά τη Βυζαντινή περίοδο, Φράγκοι και Ενετοί κατακτητές που ακολουθούν, επιχειρούν να αλλοιώσουν την ελληνική φυσιογνωμία του νησιού και να λυγίσουν την εκκλησία του. Νέοι κίνδυνοι, τέλος, για τη φυσική και εθνική της επιβίωση περιμένουν την Κύπρο το 1571, όταν, με την ήττα της Αμμοχώστου, αρχίζει η μακρά περίοδος της Τουρκοκρατίας.
Παρά τα δεινά και τους αιώνες κατοχής, όταν το 1878 οι Βρετανοί παραλαμβάνουν την Κύπρο από τους Τούρκους, αντιμετωπίζουν ένα λαό, που είχε φρόνημα ακμαίο, κι ήταν ετοιμοπόλεμος σε κάθε κέλευσμα της ελληνικής ιστορίας. Πόλεμος του 1897, Βαλκανικοί, Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, Μικρασιατική Εκστρατεία. Μπροστά σε αυτά τα δεδομένα, οι Βρετανοί εφαρμόζουν πολιτική διαβρωτική για την εθνική υπόθεση. Δεν επεχείρησαν απλώς να εξαλείψουν τον πόθο της Ένωσης με την Ελλάδα, αλλά, ειδικά μετά τα Οκτωβριανά του 1931, πολέμησαν συστηματικά για να αλλοιώσουν την ελληνική φυσιογνωμία του νησιού. 
Στις δημογραφικές απογραφές οι Έλληνες Κύπριοι καταγράφονταν ως να μην είχαν ταυτότητα, απλώς ως «μη μουσουλμάνοι». Η χρήση της ελληνικής γλώσσας στη διοίκηση περιορίστηκε πολύ, με αποτέλεσμα ο λαός να δυσκολεύεται στις συναλλαγές του, ενώ κι εκεί ακόμα όπου γινόταν μετάφραση από την αγγλική, της ελληνικής προηγείτο πάντοτε μετάφραση στην τουρκική. Μεγάλη ανθελληνική πολεμική υπέστη και η παιδεία της Κύπρου: συστηματικές προσπάθειες για μείωση των ωρών διδασκαλίας των ελληνικών υπέρ των αγγλικών, αναίτια απέλαση από την Κύπρο των Ελλαδιτών καθηγητών, συχνό κλείσιμο των σχολείων με ασήμαντες αφορμές, συλλήψεις και προσαγωγές μαθητών.  
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η βρετανική ιμπεριαλιστική ιδεολογία, σε συνεργασία με ακαδημαϊκούς, προκειμένου να αποδείξουν ότι η Κύπρος δεν έχει καταγωγή από την Αρχαία Ελλάδα, έπλασαν τη θεωρία των Ετεοκυπρίων. Σύμφωνα με αυτήν, οι Κύπριοι δεν είναι Έλληνες, αλλά ανήκουν σε ένα προελληνικό λαό που επιβίωσε από την αρχαιότητα στην Αμαθούντα. Επόμενο βήμα για τους Βρετανούς ήταν η επινόηση μιας νεοφανούς κυπριακής «εθνότητας», που δεν ήταν ούτε ελληνική, ούτε τουρκική, ούτε άλλη συγκεκριμένη, και στην οποία ανήκουν, δήθεν, όλοι οι σημερινοί κάτοικοι της Κύπρου! Με περηφάνεια, αλλά και πόνο ψυχής, ο Σεφέρης διαπιστώνει στα ταξίδια του στην Κύπρο, λίγο πριν το ξέσπασμα του αγώνα της ΕΟΚΑ, πως «Υπάρχουν σε μια γωνιά της γης 400 χιλιάδες ψυχές από την καλύτερη, την πιο ατόφια Ρωμιοσύνη, που προσπαθούν να τις αποκόψουν από τις πραγματικές τους ρίζες και να τις κάνουν λουλούδια θερμοκηπίου». 
Τα σχέδια των Βρετανών απέτυχαν και η κυριαρχία τους έφτασε στο τέλος με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1955-59. Ο Ελληνισμός της Κύπρου πέτυχε όχι το ευκταίο, αλλά το εφικτό. Ο πόθος εκατοντάδων ετών για Ένωση με την Ελλάδα δεν πραγματοποιήθηκε, ο αγώνας όμως της κυπριακής νεότητας χάρισε στην Κύπρο την ανεξαρτησία της και απέδειξε για άλλη μια φορά αυτό που εύστοχα διαπίστωσε ο Περικλής στον Επιτάφιό του, πως για τους Έλληνες «τὸ εὔδαιμον τὸ ἐλεύθερον, τὸδ᾿ ἐλεύθερον τὸ εὔψυχον». Για αυτή την ελευθερία και ευδαιμονία πολέμησαν οι αγωνιστές μαθητές της ΕΟΚΑ, αυτήν οφείλουμε κι εμείς σήμερα να υπηρετήσουμε, με το νησί μας κατά το ήμισυ και πάλι τουρκοπατημένο. 
Κυρίες και Κύριοι,
Το πέρασμα των χρόνων απέδειξε πως τον πόθο της ελευθερίας και τη φιλοσοφική αξία της αριστοτελικής ευδαιμονίας δεν υπάρχει γλώσσα που την απέδωσε πιο αληθινά από την ελληνική. Γιατί, Ελευθερία και Γλώσσα αποτελούν για τους Έλληνες έννοιες ταυτόσημες, και για τον Διονύσιο Σολωμό τις μόνες δυο του έγνοιες, την πεμπτουσία του έργου του και της ζωής του. 
Ακόμη κι αν οι φυσικοί ομιλητές της γλώσσας μας σήμερα δεν είναι πολλοί σε ολόκληρο τον κόσμο, η αξία και η εκφραστική της δύναμη θα εξακολουθήσει να είναι ανεπανάληπτη, αν συνεχίσουμε να την καλλιεργούμε με αγάπη και σεβασμό, τόσο ως έθνος όσο και στην ιδιαίτερή μας πατρίδα. Ίσως να μην είναι τυχαίο που κάποιοι από τους στίχους που αποδίδουν πιο έντονα την περηφάνεια των Ελλήνων για τη γλώσσα και τη συνείδησή τους, ανήκουν σε Κύπριο ποιητή, τον Κώστα Μόντη: «Ελάχιστοι μας διαβάζουν, ελάχιστοι ξέρουν τη γλώσσα μας, μένουμε αδικαίωτοι κι αχειροκρότητοι σ’ αυτή τη μακρινή γωνιά, όμως αντισταθμίζει που γράφουμε Ελληνικά.»

* ΟΜΙΛΙΑ ΠΟΥ ΕΚΦΩΝΗΘΗΚΕ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΩΝ 60 ΧΡΟΝΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΤΟΥ 1955-59 ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ «ΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΙΜΗΣ ΗΡΩΑ ΜΑΘΗΤΗ» ΤΟΥ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΥΠΡΟΥ