Η δόξα του κόσμου και η δόξα του Θεού είναι δύο καταστάσεις που αντιτίθενται μεταξύ τους. Η παρουσία της δόξας του Θεού αναιρεί την δόξα του κόσμου και η κοσμική δόξα δεν μπορεί να συνυπάρχει με την θεία δόξα. Η φανέρωση της μιάς κρύβει την παρουσία της άλλης. Γι αυτό και ο απόστολος Παύλος γράφει ότι «όταν ο Χριστός, που είναι η αληθινή ζωή μας, φανερωθεί, τότε και σείς θα φανερωθείτε μαζί του δοξασμένοι».
Η πνευματική δόξα που έχει ο πιστός είναι κρυμμένη, δεν φαίνεται με τα σαρκικά μάτια. Γιατί γι αυτόν δόξα είναι ο Χριστός και η εν Χριστώ ζωή. «Ο Ιησούς είναι η ζωή των πιστών…», ενώ «η ζωή χωρίς τον Χριστό είναι θάνατος», διδάσκει ο άγιος Ιγνάτιος. Επομένως, όσοι επιδιώκουν την ανθρώπινη δόξα απομακρύνονται από την δόξα του Θεού, ενώ όσοι προτιμούν τον Χριστό στην ζωή τους θα δοξασθούν με τον Κύριο, όταν θα έλθει πάλι «μετά δυνάμεως και δόξης πολλής».
Την ανθρώπινη δόξα την χαρακτηρίζει η ματαιότητα ενώ την θεία δόξα η χάρη και η αλήθεια του αιώνιου Θεού. Η δόξα που ζεί ο πιστός δεν απογοητεύει, δεν παραπλανεί γιατί είναι δόξα του Παρακλήτου και στηρίζεται στις αρετές με τις οποίες στολίζει τον χριστιανό. Είναι η δόξα του καινού ανθρώπου, όπως την παρουσιάζει ο Απόστολος. Ενώ η δόξα του κόσμου στηρίζεται στα ανθρώπινα πάθη που φθείρουν τον άνθρωπο και τον οδηγούν στην πνευματική αφάνεια. Εκεί καταλήγει κάθε ανθρώπινη δόξα γιατί είναι γνώρισμα του παλαιού ανθρώπου.
Τα μέλη του παλαιού ανθρώπου χαρακτηρίζονται από τον απόστολο Παύλο ως γήινα, διότι πράττουν την αμαρτία και δεν ενεργούν τα ουράνια έργα, δηλ. το θέλημα του Θεού. Και γήινα έργα είναι όσα φθείρουν το νοερό και το επιθυμητικό της ψυχής, δηλ. το κατ’ εικόνα Θεού και μολύνουν το σώμα. Και αυτά είναι:
Α) Η πορνεία. Είναι το πάθος που βάζει την έννοια του Θεού στην άκρη για να ικανοποιηθεί ο θεός της ηδονής, η επιθυμία της σάρκας. Διαβάλλει την επιθυμία της ένωσης δύο προσώπων, άνδρα και γυναίκας, για την τελείωσή τους μέσα στην ευλογία του γάμου. Προτιμά το ένστικτο της σαρκικής απόλαυσης και απωθεί την πνευματική και σωματική ένωση στην βάση της αμοιβαίας αγάπης.
Β) Η ακαθαρσία. Είναι η αναπόδραστη εξέλιξη του πάθους της πορνείας, δηλ. τα αισχρά και παρά φύση σαρκικά πάθη που δυστυχώς στην εποχή μας προσπαθούν να βρούν κοινωνική αναγνώριση. Όταν η εγκράτεια είναι απούσα, τότε τα αχαλίνωτα πάθη κυριεύουν τον άνθρωπο και τον φθείρουν.
Γ) Η κακή επιθυμία. Όπως αναφέρει η σοφία των Παροιμιών, ο «ασεβής επιθυμεί όλην την ημέραν επιθυμίας κακάς». Η προαίρεση του ανθρώπου χαρακτηρίζει τις επιθυμίες του ως κακές ή καλές. Ο προφήτης Δανιήλ χαρακτηρίστηκε «ως ανήρ επιθυμιών», γιατί επιθυμούσε «τα του πνεύματος», όπως εξηγεί ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Τουναντίον οι φαρισαίοι της εποχής του Κυρίου ήταν άνθρωποι κακών επιθυμιών, διότι έκαναν ό, τι τους παρακινούσε ο πονηρός, καθώς «ο πατήρ αυτών διάβολος», όπως είπε ο Κύριος.
Δ) Η πλεονεξία. Ο Μ. Βασίλειος λέει ότι αυτός που αγαπά τα χρήματα, αντί να υπηρετεί τον Κύριο, υπηρετεί τον θεό του χρήματος, μεταθέτοντας στον μαμωνά του πλούτου την αγάπη που οφείλει να προσφέρει στον Θεό. Γι αυτό και ο Απόστολος χαρακτηρίζει την πλεονεξία ως ειδωλολατρία. Γιατί «όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θα είναι και η καρδιά σας» μας λέει ο Χριστός.
Ε) Η οργή, ο θυμός, η κακία, η βλασφημία, το ψεύδος. Είναι γνώρισμα «ταλαιπώρου και φαύλης ψυχής» η κακία λέει ο άγ. Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης. Και τα παράγωγα αυτής σκοτίζουν το επιθυμητικό της ψυχής του ανθρώπου και χάνει τον φωτισμό της πίστεως και την ειρήνη του Χριστού. Γίνεται υποχείριος του διαβόλου που είναι «ο πατήρ του ψεύδους».
Τα πάθη αυτά επιφέρουν την οργή του Θεού στους ανθρώπους εκείνους που τα διαπράττουν, καθώς παραθεωρούν το άγιο θέλημά Του. Όπως όσοι σέβονται και εφαρμόζουν τις εντολές του Θεού λέγονται «τέκνα Αβραάμ», έτσι και όποιοι περιφρονούν το θείο θέλημα ονομάζονται «υιοί απειθείας» ή «τέκνα οργής», όπως σημειώνει ο Μ. Βασίλειος. Με συνέπεια να κληρονομούν την φθορά και να χάνουν την ζωή, όπως είπε ο Κύριος.
Το πρώτο και κύριο γνώρισμα του ανθρώπου του Θεού είναι «η νέκρωση» των παθών στην ζωή του. «Να νεκρώσετε την εμπάθεια στα γήινα μέλη σας» μας λέει ο Απόστολος. Να «εκδυθείτε» τα γνωρίσματα του παλαιού ανθρώπου, του ανθρώπου της αμαρτίας. Δηλ. προτρέπεται ο άνθρωπος να προσαρμόσει την προαίρεσή του, το αυτεξούσιό του στο θέλημα του Θεού. Και για τον σκοπό αυτόν αγωνίζεται τον καλό αγώνα της πίστεως και της αρετής μέσα στον χώρο της Εκκλησίας.
Αγαπητοί αδελφοί, σκοπός του ανθρώπου είναι η καλλιέργεια των πνευματικών αρετών, ώστε να ανακαινισθεί ψυχικά και σωματικά και να κατορθώσει να μπει στον χώρο της χάριτος του Παναγίου Πνεύματος, που ανακαινίζει την ανθρώπινη φύση και την ενώνει με τον Χριστό. Κάνει τον άνθρωπο «κατ’ εικόνα του κτίσαντος αυτού», του Θεού, δηλαδή ειρηνικό, πράο, ανεξίκακο, πιστό, αγαθό, αγνό. Ο πιστός επιθυμεί να γίνει ζωντανό μέλος του σώματος του Χριστού για να γίνει κοινωνός και της δόξας Αυτού. Αμήν.
Αρχιμ. Χ.Ν.
Η πνευματική δόξα που έχει ο πιστός είναι κρυμμένη, δεν φαίνεται με τα σαρκικά μάτια. Γιατί γι αυτόν δόξα είναι ο Χριστός και η εν Χριστώ ζωή. «Ο Ιησούς είναι η ζωή των πιστών…», ενώ «η ζωή χωρίς τον Χριστό είναι θάνατος», διδάσκει ο άγιος Ιγνάτιος. Επομένως, όσοι επιδιώκουν την ανθρώπινη δόξα απομακρύνονται από την δόξα του Θεού, ενώ όσοι προτιμούν τον Χριστό στην ζωή τους θα δοξασθούν με τον Κύριο, όταν θα έλθει πάλι «μετά δυνάμεως και δόξης πολλής».
Την ανθρώπινη δόξα την χαρακτηρίζει η ματαιότητα ενώ την θεία δόξα η χάρη και η αλήθεια του αιώνιου Θεού. Η δόξα που ζεί ο πιστός δεν απογοητεύει, δεν παραπλανεί γιατί είναι δόξα του Παρακλήτου και στηρίζεται στις αρετές με τις οποίες στολίζει τον χριστιανό. Είναι η δόξα του καινού ανθρώπου, όπως την παρουσιάζει ο Απόστολος. Ενώ η δόξα του κόσμου στηρίζεται στα ανθρώπινα πάθη που φθείρουν τον άνθρωπο και τον οδηγούν στην πνευματική αφάνεια. Εκεί καταλήγει κάθε ανθρώπινη δόξα γιατί είναι γνώρισμα του παλαιού ανθρώπου.
Τα μέλη του παλαιού ανθρώπου χαρακτηρίζονται από τον απόστολο Παύλο ως γήινα, διότι πράττουν την αμαρτία και δεν ενεργούν τα ουράνια έργα, δηλ. το θέλημα του Θεού. Και γήινα έργα είναι όσα φθείρουν το νοερό και το επιθυμητικό της ψυχής, δηλ. το κατ’ εικόνα Θεού και μολύνουν το σώμα. Και αυτά είναι:
Α) Η πορνεία. Είναι το πάθος που βάζει την έννοια του Θεού στην άκρη για να ικανοποιηθεί ο θεός της ηδονής, η επιθυμία της σάρκας. Διαβάλλει την επιθυμία της ένωσης δύο προσώπων, άνδρα και γυναίκας, για την τελείωσή τους μέσα στην ευλογία του γάμου. Προτιμά το ένστικτο της σαρκικής απόλαυσης και απωθεί την πνευματική και σωματική ένωση στην βάση της αμοιβαίας αγάπης.
Β) Η ακαθαρσία. Είναι η αναπόδραστη εξέλιξη του πάθους της πορνείας, δηλ. τα αισχρά και παρά φύση σαρκικά πάθη που δυστυχώς στην εποχή μας προσπαθούν να βρούν κοινωνική αναγνώριση. Όταν η εγκράτεια είναι απούσα, τότε τα αχαλίνωτα πάθη κυριεύουν τον άνθρωπο και τον φθείρουν.
Γ) Η κακή επιθυμία. Όπως αναφέρει η σοφία των Παροιμιών, ο «ασεβής επιθυμεί όλην την ημέραν επιθυμίας κακάς». Η προαίρεση του ανθρώπου χαρακτηρίζει τις επιθυμίες του ως κακές ή καλές. Ο προφήτης Δανιήλ χαρακτηρίστηκε «ως ανήρ επιθυμιών», γιατί επιθυμούσε «τα του πνεύματος», όπως εξηγεί ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Τουναντίον οι φαρισαίοι της εποχής του Κυρίου ήταν άνθρωποι κακών επιθυμιών, διότι έκαναν ό, τι τους παρακινούσε ο πονηρός, καθώς «ο πατήρ αυτών διάβολος», όπως είπε ο Κύριος.
Δ) Η πλεονεξία. Ο Μ. Βασίλειος λέει ότι αυτός που αγαπά τα χρήματα, αντί να υπηρετεί τον Κύριο, υπηρετεί τον θεό του χρήματος, μεταθέτοντας στον μαμωνά του πλούτου την αγάπη που οφείλει να προσφέρει στον Θεό. Γι αυτό και ο Απόστολος χαρακτηρίζει την πλεονεξία ως ειδωλολατρία. Γιατί «όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θα είναι και η καρδιά σας» μας λέει ο Χριστός.
Ε) Η οργή, ο θυμός, η κακία, η βλασφημία, το ψεύδος. Είναι γνώρισμα «ταλαιπώρου και φαύλης ψυχής» η κακία λέει ο άγ. Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης. Και τα παράγωγα αυτής σκοτίζουν το επιθυμητικό της ψυχής του ανθρώπου και χάνει τον φωτισμό της πίστεως και την ειρήνη του Χριστού. Γίνεται υποχείριος του διαβόλου που είναι «ο πατήρ του ψεύδους».
Τα πάθη αυτά επιφέρουν την οργή του Θεού στους ανθρώπους εκείνους που τα διαπράττουν, καθώς παραθεωρούν το άγιο θέλημά Του. Όπως όσοι σέβονται και εφαρμόζουν τις εντολές του Θεού λέγονται «τέκνα Αβραάμ», έτσι και όποιοι περιφρονούν το θείο θέλημα ονομάζονται «υιοί απειθείας» ή «τέκνα οργής», όπως σημειώνει ο Μ. Βασίλειος. Με συνέπεια να κληρονομούν την φθορά και να χάνουν την ζωή, όπως είπε ο Κύριος.
Το πρώτο και κύριο γνώρισμα του ανθρώπου του Θεού είναι «η νέκρωση» των παθών στην ζωή του. «Να νεκρώσετε την εμπάθεια στα γήινα μέλη σας» μας λέει ο Απόστολος. Να «εκδυθείτε» τα γνωρίσματα του παλαιού ανθρώπου, του ανθρώπου της αμαρτίας. Δηλ. προτρέπεται ο άνθρωπος να προσαρμόσει την προαίρεσή του, το αυτεξούσιό του στο θέλημα του Θεού. Και για τον σκοπό αυτόν αγωνίζεται τον καλό αγώνα της πίστεως και της αρετής μέσα στον χώρο της Εκκλησίας.
Αγαπητοί αδελφοί, σκοπός του ανθρώπου είναι η καλλιέργεια των πνευματικών αρετών, ώστε να ανακαινισθεί ψυχικά και σωματικά και να κατορθώσει να μπει στον χώρο της χάριτος του Παναγίου Πνεύματος, που ανακαινίζει την ανθρώπινη φύση και την ενώνει με τον Χριστό. Κάνει τον άνθρωπο «κατ’ εικόνα του κτίσαντος αυτού», του Θεού, δηλαδή ειρηνικό, πράο, ανεξίκακο, πιστό, αγαθό, αγνό. Ο πιστός επιθυμεί να γίνει ζωντανό μέλος του σώματος του Χριστού για να γίνει κοινωνός και της δόξας Αυτού. Αμήν.
Αρχιμ. Χ.Ν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου