ΜΝΗΜΗ ΝΑΙ, ΕΥΘΥΝΕΣ ΟΧΙ.

«… να τιμήσουμε την μνήμη ενός παιδιού με ένα μήνυμα κατά της βίας», δήλωση ο κ. πρωθυπουργός για την επέτειο του θανάτου του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Είμαστε κατά της βίας όταν τιμούμε τα παιδιά που πουλάνε τσαμπουκά, δηλαδή βία κατά της αστυνομίας;

Μήπως πρέπει να τιμούμε και τις συμμορίες που αυξάνονται κατά γεωμετρική πρόοδο τα τελευταία χρόνια στην χώρα;

Μήπως πρέπει να τιμούμε και τους γονείς που παρατάνε τα παιδιά τους στο έλεος του καθενός που θέλει να τα εκμεταλλευτεί;

Μήπως πρέπει να τιμούμε τις παραπολιτικές οργανώσεις που μαζεύουν παρατημένα και χαμένα παιδιά, παιδιά χωρίς επαφή με τις έννοιες «ήθος» και «αξίες ζωής» και τα μετατρέπουν σε τρομοκράτες και αντικοινωνικά στοιχεία;

Μήπως πρέπει να τιμούμε και τους δασκάλους και τους καθηγητές που έχουν μετατραπεί σε μισθοδοτούμενους φύλακες στις αποθήκες ανηλίκων, όπως τείνουν να μετατραπούν οι ιεροί ναοί της παιδείας – και όχι μόνο ξερής γνώσης – τα σχολεία;

Σκεφτήκατε ποτέ ότι πρέπει κάποια στιγμή να αποδοθούν ευθύνες για παρόμοια φαινόμενα και στους γονείς και στους καθηγητές;

Ή μήπως η εποχή της ανευθυνότητας που περνάμε βολεύει καταστάσεις και προσδιορίζει το σκοτεινό μέλλον του ελληνικού λαού που άλλοι σχεδιάζουν και ο «πολιτικός κόσμος» εφαρμόζει;

 Τα ερωτήματα αυτά τίθενται στην μνήμη του κάθε θύματος της πολιτικής αναλγησίας και κοινωνικής ανευθυνότητας.