Στη φωτιά και στα λιοντάρια

Στη φωτιά και στα λιοντάρια, του πρώην Μητροπολίτου Φλωρίνης κ. Αυγουστίνου Καντιώτη,



"Σε μια προηγούμενη ομιλία μιλήσαμε, αγαπητοί μου, για ένα προφήτη, τον προφήτη Αβακούμ.

Τώρα θα μιλήσουμε για έναν άλλο προφήτη, τον Δανιήλ, καθώς και για τους τρεις συντρόφους του, τους τρεις παίδας εν καμίνω, πού όλους μαζί τους γιορτάζει η αγία μας Εκκλησία στις 17 Δεκεμβρίου.

* * *

Ο Δανιήλ γεννήθηκε τον 6ο αιώνα π.Χ., σε μια εποχή μεγάλης δυστυχίας και συμφοράς του Ισραήλ. Ειδωλολάτρης και βάρβαρος βασιλιάς, ο βασιλιάς της Βαβυλώνας Ναδουχοδονόσορ, με πολλά στρατεύματα έφτασε ως την πρωτεύουσα του Ισραήλ, τα Ιεροσόλυμα. Την πολιόρκησε, την κυρίευσε και πήρε χιλιάδες αιχμαλώτους, ιδίως γυναίκες και παιδιά, και τους έφερε στην πρωτεύουσα ταυ, τη Βαβυλώνα, για να δουλεύουν σαν σκλάβοι στις οικοδομές και στα χωράφια. Μωρό στην αγκαλιά της μάνας του ήταν τότε ο Δανιήλ. Μωρό πήγε στη Βαβυλώνα κι' εκεί μαζί με τους άλλους αιχμαλώτους έζησε 70 χρόνια, όλη του τη ζωή.

Ο Δανιήλ ήταν ένας εξαιρετικός νέος. Ο βασιλιάς τον πήρε στα ανάκτορα κι' ο Δανιήλ απέκτησε την αγάπη και την εμπιστοσύνη του και υψώθηκε σε μεγάλη θέσι. Απ' τη θέσι αυτή έκανε πολλά καλά στους δυστυχισμένους συμπατριώτες του. Κοντά του βρίσκανε προστασία όσοι καταδιώκονταν. Χάρις στην υποστήριξι του Δανιήλ τρεις εκλεκτοί νέοι Ισραηλίτες, ο Ανανίας, ο Αζαρίας κι ο Μισαήλ, προσλήφθηκαν κι' αυτοί στα ανάκτορα. Αλλ' αν και μέσα στα ανάκτορα είχαν την εύνοια του βασιλιά, εν τούτοις δεν θεωρούσαν τον εαυτό τους ευτυχισμένο. Γιατί ευτυχία δεν υπάρχει στη σκλαβιά. Ο Δανιήλ, πούταν κι ο μεγαλύτερος, όταν θυμόταν τη σκλαβωμένη πατρίδα του, έκλαιγε, νήστευε και παρακαλούσε το θεό να ελευθέρωση το λαό του.

Ο Ναβουχσδονόσορ, είπαμε, ήταν ειδωλολάτρης. Απ' τις νίκες και επιτυχίες υπερηφανεύτηκε πολύ και διέταξε να μαζέψουν χρυσάφι, να το λειώσουν και να κάμουν ένα πανύψηλο άγαλμα του, να το στήσουν στη μέση μιας πεδιάδος κι εκεί νάρθη όλος ο κόσμος, μικροί και μεγάλοι, και να πέσουν να το προσκυνήσουν. Ο Ναβουχοδονόσορ έκαμε τον εαυτό του θεό. Ο,τι διέταξε έγινε, το χρυσάφι μαζεύτηκε, το χρυσό άγαλμα του έγινε - ύψος 60 πήχες - και στήθηκε στην πεδιάδα Δεειρά. Μια μέρα πού ώρισε ο βασιλιάς μαζεύτηκε όλος ο κόσμος. Οι κήρυκες είπαν πώς άμα ακούσετε τη μουσική να παίζη, τότε όλοι να γονατίσετε και να προσκυνήσετε το άγαλμα, οποίος δεν πέση να προσκύνηση Θα τιμωρηθή σκληρά, θα ριχτή μέσα στο καμίνι και θα καη. Όλοι υπάκουσαν και μόλις τα μουσικά όργανα άρχισαν να παίζουν έπεσαν και προσκύνησαν. Μόνο οι τρεις νέοι, Ανανίας, ο Αζαρίας κι Μισαήλ, δεν έπεσαν να προσκυνήσουν. Δεν προσκυνάμε άνθρωπο, είπαν, αλλά μόνο τον αληθινό θεό. Τότε οι στρατιώτες άναψαν εφτά φορές το καμίνι. Η φωτιά φούντωσε. Οι φλόγες υψώθηκαν μέχρι τον ουρανό και κανένας δεν μπορούσε να ζυγώση. Μέσ' στο φοβερό αυτό καμίνι δεμένοι ρίχτηκαν οι τρεις νέοι. Όλοι περίμεναν να γίνουν κάρβουνο και στάχτη. Κι όμως έγινε το θαύμα! Το μόνο πού κάηκε ήταν τα σκοινιά πού τους είχαν δέσει. Η φωτιά δεν τους άγγιξε. Τρίχα απ' το κεφάλι τους δεν κάηκε. Άγγελος κατέβηκε και τίναξε τη φωτιά δεξιά κι' αριστερά, έκαμε μια καμάρα, τους έστειλε δροσερό αεράκι, κι οι τρεις νέοι γεμάτοι ευγνωμοσύνη στο θεό άρχισαν να προσεύχωνται και να τραγουδούν το ολόγλυκο εκείνο τραγούδι πού μέχρι σήμερα ακούγεται, στην εκκλησία. Είναι ο ύμνος των τριών παίδων: «Ευλογητός ει, Κύριε ο Θεός των πατέρων ημών, και αινετός και υπερυψούμενος εις τους αιώνας. . . Ευλογείτε, πάντες οι σεβόμενοι τον Κύριον τον Θεόν των θεών, υμνείτε και εξομολογείσθε, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού» (Δαν. Προσευχή, στ. 28,67).

Μετά το Ναδουχοδονόσορα βασιλιάς έγινε ο γιός του Βαλτάσαρ. Ειδωλολάτρης ήταν κι αυτός, ασεβής, χειρότερος απ' τον πατέρα του. Εν τούτοις εκτιμούσε τον Δανιήλ και τον κράτησε στην υπηρεσία του. Μια μέρα ο βασιλιάς κάλεσε σε συμπόσιο όλους τους στρατηγούς, τους νομάρχες και τους έπαρχους. Διασκέδαζαν και χόρευαν όλη τη νύχτα. Έπιναν δε κρασί όχι από συνηθισμένα ποτήρια, αλλά από χρυσά ιερά σκεύη, πού ο πατέρας του είχε πάρει απ' το ναό του Σολομώντος. Τι ασέβεια! Για φαντασθήτε να πάρη ένας απ' την αγία τράπεζα το δισκοπότηρο στο σπίτι του, να το κάμη κρασοπότηρο και μ' αυτό να πίνη και να γλεντάη με τους φίλους του. Ανατριχιάζετε που τ' ακούτε; Κι' όμως αυτό συνέβη και στα απαίσια χρόνια που πέρασε η πατρίδα μας! Κάτι τέτοιο έκαμε ο Βαλτάσαρ τη νύχτα εκείνη στ' ανάκτορα. Σερβίτσιο είχε τα ιερά σκεύη του ναού του Σολομώντος, που μόνο οι ιερείς των Ιουδαίων τα χρησιμοποιούσαν για τη λατρεία του Θεού. Άλλ' ήρθε η τιμωρία' σε μια στιγμή κάποιο χέρι αόρατο έγραψε τρεις λέξεις: Μανή, θεκέλ, φάρες. Ο βασιλιάς ταράχτηκε. Κόπηκε η όρεξις του. Έτρεμε ολόκληρος. Τι να σήμαιναν τα λόγια εκείνα; Μόνο ο Δανιήλ κατώρθωσε να τα εξήγηση. Βασιλιά, είπε, τα λόγια αυτά σημαίνουν: Μετρήθηκες, ζυγίστηκες και βρέθηκες σκάρτος. Έφτασε το τέλος σου. Η βασίλεια σου θα διαλυθή και το θρόνο σου θα τον πάρη άλλος. Η προφητεία αύτη του Δανιήλ εκπληρώθηκε, την ίδια νύχτα, προτού ακόμα ξημερώση νέα ήμερα, ο Βαλτάσαρ σκοτώθηκε και άλλος έγινε βασιλιάς (Δαν. κεφ. 5).

Ύστερα απ' τον Βαλτάσαρ βασιλιάς της Βαβυλώνος έγινε ο βασιλιάς των Περσών Δαρείος. Ειδωλολάτρης ήταν κι αυτός, εν τούτοις κράτησε κι' αυτός τον Δανιήλ στ' ανάκτορα και μάλιστα τον ανέβασε σε μεγαλύτερο αξίωμα. Άλλ' οι άλλοι υπάλληλοι φθόνησαν τον Δανιήλ για τη μεγάλη του δόξα κι έπεισαν το βασιλιά να βγάλη μια διαταγή, πού ήξεραν εκ των προτέρων ότι ο μόνος πού δεν θα την εκτελούσε θα ήταν ο Δανιήλ. Η διαταγή έλεγε: Όποιος κάμη την προσευχή του στο Θεό θα τιμωρηθή. Μόνο απ' το βασιλιά θα ζητούσαν ό,τι ήθελαν, όχι από το Θεό. Ο Δανιήλ, όπως ήταν επόμενο, δεν υπάκουσε σ' αύτη τη διαταγή. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ έκανε την προσευχή του στο Θεό. Οι εχθροί παραφύλαξαν και τον έπιασαν να προσεύχεται. Τον κατήγγειλαν αμέσως κι ο βασιλιάς διέταξε να ριχτή σ' ένα λάκκο, οπού ήταν λιοντάρια πεινασμένα. Ρίχτηκε. Άλλ' ο Θεός έκαμε το θαύμα του. Τα πεινασμένα λιοντάρια δεν τον άγγιξαν. Σαν αρνιά στέκονταν μπροστά στον Δανιήλ. Ο Δαρείος είδε το θαύμα και πίστεψε και διέταξε να βγάλουν απ' το λάκκο τον Δανιήλ και να ρίξουν τους εχθρούς του. Μόλις αυτοί έπεσαν στο λάκκο, τα λιοντάρια τους άρπαξαν στον αέρα, τους τσάκισαν τα κόκκαλα και τους έφαγαν. (Δαν. κεφ. 6).

Αυτή είναι η Ιστορία του Δανιήλ και των τριών παίδων.

* * *

Αγαπητοί μου! Η αγία μας Εκκλησία ώρισε 9 μέρες πριν απ' τη γιορτή των Χριστουγέννων να γιορτάζουμε τη γιορτή του προφήτου Δανιήλ και των τριών παίδων. Κι αυτό γιατί ο προφήτης Δανιήλ περισσότερο από όλους τους προφήτας προφήτευσε με ακρίβεια πότε θάρθη ο Χριστός. Η προφητεία του περί των 7 εβδομάδων είναι καταπληκτική. Ο Δανιήλ προφήτευσε όχι μόνο το χρόνο της γεννήσεως του Χριστού, αλλά και το λόγο για τον όποιο θα σταυρωθή' κι ο λόγος της σταυρώσεώς του είναι οι δικές μας αμαρτίες. Ανοίξτε, αγαπητοί μου, σήμερα την Αγία Γραφή και διαβάστε τις προφητείες του προφήτου Δανιήλ και ιδίως την προφητεία πού υπάρχει στο 9ο κεφάλαιο, στους τελευταίους στίχους. Και απ' τις προφητείες του Δανιήλ, καθώς και των άλλων προφητών, αποδεικνύεται πώς ο Χριστός είναι ο αληθινός θεός. Γιατί σε κανέναν άλλο δεν ταιριάζουν οι προφητείες παρά μόνο στο Χριστό. Στο Χριστό λοιπόν τιμή, δόξα και λατρεία εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

***

ΤΡΕΙΣ ΠΑΙΔΕΣ ΕΝ ΚΑΜΙΝΩ

Οι προστάτες του Πυροσβεστικού Σώματος

το παρακάτω κείμενο είναι από την ιστοσελίδα: http://www.eaps.gr/modules.php?pa=showpage&pid=20&name=Content

«Προστάται θερμοί, πυροσβεστών υπάρχοντες, ω Παίδες Θεού και θείοι αντιλήπτορες, πυροσβεστών επαρήγεις αεί τω σώματι, και δύναμιν και θάρρος αεί τούτοις παρέχεις, ορμώσι πρός τήν σβέσιν πυρκαϊών, μη ελλείπητε Άγιοι ότι υμάς αντιλήπτηρας και θερμούς, εν παντί έχομεν φύλακας.»

Στη μακρόχρονη πορεία προσφοράς του Πυροσβεστικού Σώματος στην αντιμετώπιση της ΠΥΡΚΑΪΑΣ μαζί με το φιλότιμο του Έλληνα Πυροσβέστη ευτυχώς υπάρχει και το χέρι της ΘΕΙΑΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ για να αντισταθμίζει την υψηλή επικινδυνότητα και την έλλειψη των μέσων.

Η Πυροσβεστική Οικογένεια σύμφωνα με την εθνική μας παράδοση όπου οργανωμένες επαγγελματικές ομάδες να βρίσκουν καταφύγιο προστασίας σε Αγίους που είχαν σχέση με την εργασία τους βρήκε στα πρόσωπα των «Αγίων Τριών Παίδων των εν τη Καμίνω βληθέντων» τους ακοίμητους προστάτες που μεσιτεύουν διαρκώς στον Ύψιστο για την προστασία μας στη δύσκολη αναμέτρηση με τις παμφάγες φλόγες των πυρκαγιών. Με το Π.Δ. 1186/1981 οι Άγιοι Τρείς Παίδες αναγνωρίζονται ως προστάτες Άγιοι του Πυροσβεστικού Σώματος και καθιερώνεται ως η επίσημη ημέρα δοξολογίας και εορτασμού του Πυροσβεστικού Σώματος. Με το Π.Δ. του 1993 καθιερώνεται ως επίσημη Αργία…

Αυτούς τους Τρεις Παίδες εμείς οι Πυροσβέστες, Τιμούμε και Γιορτάζουμε κάθε χρόνο 17 Δεκεμβρίου και τους παρακαλούμε όπως μεσιτεύουν και μας προστατεύουν στην δύσκολη αποστολή μας που είναι κυρίως η μάχη κατά της φωτιάς.

«Εκτενώς πρεσβεύσατε, υπέρ ευσεβών πυροσβεστών, ενισχύοντας, αυτούς, εν τη κατασβέσει πυρός ολεθρίου.

Τω Σώματι Παίδες πυροσβεστών, αεί βοηθείται, των ανδρείους κατά πυρός, ημίν, απειλούντος μαχομένων, οία προστάται ημών ετοιμόταται».