Ο Αποστολος της Κυριακής, προ της του Χριστου Γεννέσεως

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ


Προ της Χριστού Γεννήσεως

Γράφει ο Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης

Δεν υπάρχει για τον άνθρωπο υψηλότερη κατάσταση από την Πίστη. Και φυσικά όταν κάνουμε λόγο περί της Πίστεως, δεν εννοούμε μια γενική παραδοχή σε κάποιον απρόσωπο Θεό, όπως ίσως το θεωρούν το θέμα οι πολλοί. Εννοούμε Πίστη σε Θεό προσωπικό, και μάλιστα σε Τριαδικό που στην «έκρηξη της αγάπης Του», δημιουργεί «εκ του μη όντος» τον άνθρωπο και τελικώς, παρά την αποστασία και την περιπέτεια του ανθρώπου, ο ίδιος ο Δημιουργός του, γίνεται άνθρωπος, για να καταστήσει τον άνθρωπο «κατά χάριν Θεόν». Είναι δε τόσο τεράστιο το βάθος και καταπληκτικό το ύψος και το πλάτος του κεφαλαίου της Πίστεως, από αυτή τη στιγμή της Δημιουργίας έως και το τέλος της Ιστορίας, που θέλοντας και μη ο κάθε άνθρωπος θα το αντιμετωπίσει. Και είναι τόσες οι προσωπικότητες στο πέρασμα των αιώνων που βίωσαν την πραγματικότητα αυτής της συνειδητής Πίστεως που ο θεσπέσιος Απόστολος, «δειγματοληπτικώς» μας αναφέρει ορισμένα ονόματα τα οποία σηματοδοτούν την ευλογημένη αυτή πορεία του λαού του Θεού έως και την στιγμή της «Του Χριστού Γεννήσεως». Ακριβώς για να εμφανιστεί ζωηρά αυτή η αλήθεια, μαζί με το αποστολικό ανάγνωσμα το οποίο παρουσιάζει την μεγάλη Πίστη των δικαίων της Παλαιάς Διαθήκης, το Ιερό Ευαγγέλιο, μας αποκαλύπτει τους κατά σάρκα προγόνους του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Με κομμένη την ανάσα παρακολουθούμε στα πυκνά νοήματα του λαγαρού Θεόπνευστου κειμένου τους αξιοθαύμαστους εκείνους άνδρες, οι οποίοι με την ζωντανή τους Πίστη στον παντοδύναμο Θεό, αποδείκνυαν ότι η Πίστη και η Αγάπη στον προσωπικό Θεό και Κύριο είναι μια καταπληκτική έμπνευση και μια μοναδική δύναμη που μπορεί να υπερνικήσει οποιοδήποτε εμπόδιο στην πορεία της ζωής.

Ορισμένοι ιδίως από αυτούς, όπως ο Αβραάμ, ο Δαυίδ, ο Σαμουήλ, οι Προφήτες, ο Δανιήλ και οι Τρεις Παίδες, πρέπει να είναι τα πρότυπά μας και να μας εμπνέουν. Και θα πρέπει να εμπνεόμαστε από την παροιμιώδη Πίστη τους, διότι σε κάθε εποχή -άρα και στη δική μας- η Αλήθεια κοστίζει όσο δεν μπορούμε να φανταστούμε… Ίσως κάποιοι προβάλλουν ότι τότε ήταν εποχή ειδωλολατρίας. Ναι, έτσι ήταν τότε, αλλά μπορεί κανείς που θέλει να ζει ρεαλιστικά, να αρνηθεί ότι και στη δική μας εποχή ο ειδωλολατρικός τρόπος ζωής, επανέρχεται, και φανερά σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά και πολύ ύπουλα σε πολλές άλλες, με αποτέλεσμα να χρειάζεται σήμερα περισσότερος ζήλος και θάρρος και πνεύμα ομολογίας Ορθοδόξου Πίστεως;

Ας είμαστε ειλικρινείς και ας το παραδεχτούμε φίλοι μου. Δυστυχώς οι περισσότεροι από τους σημερινούς πιστούς, υστερούμε πολύ ως προς τη θερμότητα της Πίστεώς μας. Αν και ζούμε σήμερα στην εποχή της Χάριτος. Αν και είμαστε μέλη της Αγίας μας Ορθοδόξου Εκκλησίας, της μοναδικής δηλαδή Εκκλησίας, εντούτοις είμαστε τόσο μικροί απέναντι εκείνων των μεγάλων μορφών. Κλονιζόμαστε με το παραμικρό και τα χάνουμε.

Η Πίστη μας είναι σε κάποιες περιπτώσεις εντελώς αναιμική. Ομοιάζει με φλόγα μικρή που τρεμοσβήνει και είναι έτοιμη να χαθεί. Χρειάζεται άραγε να αναφέρουμε παραδείγματα; Με θλίψη ας αγγίξουμε μία από τις πυορροούσες πληγές μας.

Υπάρχουν Χριστιανοί, λαϊκοί αλλά και κληρικοί (!) οι οποίοι «έχουσιν γνώσιν ευσεβείας» και μάλιστα ίσως να γνωρίζουν και υψηλή Θεολογία και δη Πατερική και Ησυχαστική, που όμως όταν έρχεται η ώρα να διασαλπίσουν την μοναδικότητα της Πίστεώς μας, τότε τους βλέπει κανείς να τρέμουν «σαν τα φθινοπωρινά φύλλα». Υπάρχουν Χριστιανοί (;) οι οποίοι όταν τα πράγματα «βαίνουν καλώς», τότε εμφανίζονται ως γνήσια τέκνα της Εκκλησίας.

Όταν όμως χρειαστεί, όχι φυσικά να δώσουν το αίμα τους, αλλά απλώς να θέσουν μια απλή υπογραφή σε ένα κείμενο διαμαρτυρίας ή και ομολογίας, τότε, ω τότε!, οι «λέοντες» επιστρατεύουν όλα τα «θεολογικά τους επιχειρήματα», δηλαδή τα επιχειρήματα της δειλίας, της ρηχότητας και της πνευματικής αστάθειας που τους χαρακτηρίζει, και με μια Οβιδιακή μεταμόρφωση, μεταβάλλονται σε «λαγούς».

Κατηγορούν δε στη συνέχεια αυτούς τους πιστούς που, παρά τις ελλείψεις τους (ανθρώπινο τούτο), αποδεικνύουν όμως στην πράξη ότι αγαπούν τον Κύριο Ιησού Χριστό, Τον ομολογούν και είναι έτοιμοι να προσφέρουν για την Αγάπη Του και αυτήν την ίδια την ζωή τους. Το ότι τέτοιοι τύποι, έστω και αν κατέχουν τα υψηλότερα των εκκλησιαστικών αξιωμάτων, το μόνο που κατορθώνουν είναι να ξεπέφτουν στη συνείδηση των ζωντανών Ορθοδόξων Χριστιανών, να χάνουν δηλαδή την έξωθεν καλή μαρτυρία, τούτο δεν χρειάζεται καν να το τονίσουμε. Τούτο είναι «Φως- Φανάρι»… Απλώς στο σημείο τούτο να επισημάνουμε ότι τα διάφορα φολκλόρ και οι διάτρητοι Θεολογικοί, και όχι μόνο μανδύες, δεν κατορθώνουν σε καμία περίπτωση, να καλύπτουν τον ξεπεσμό και το απαίσιο δαιμόνιο της δειλίας που εμφωλεύει μέσα στις καρδιές τους. Βέβαια η δειλία είναι η κορυφή του παγόβουνου… Και επειδή ενδεχομένως δεν φαίνονται και τόσο καθαρά στους δειλούς, αλλά και στους οικομενιστικούς μυωπικούς οφθαλμούς τα αίτια της τραγικής αυτής καταστάσεως, καλόν είναι να ακουστεί για ακόμα μία φορά, ο φοβερός Λόγος του Βιβλίου της Αποκαλύψεως, που ελέγχει τον Επίσκοπο Λαοδικίας: «Συμβολεύω σοι αγοράσαι παρ’ εμού…κολλύριον ίνα εγχρίση τους οφθαλμούς σου ίνα βλέπεις» (Αποκ. γ’ 18). Δηλαδή «σε συμβουλεύω να αγοράσεις… κολλύριο για να αλείψεις τα μάτια σου και να αποκτήσεις το φως σου». Και έτι πλέον, ας μελετηθεί εμβριθώς από όλους μας ο λόγος Αυτού που κρατά τους επτά αστέρες στην δεξιά Του και που περπατά εν μέσω των επτά χρυσών λυχνιών. Ας μελετηθεί από όσους ενώ φαίνεται να ξεκινούν ορθά, στη συνέχεια, δυστυχώς παρεκκλίνουν από την πορεία τους «μνημόνευε ουν πόθεν πέπτωκας, και μετανόησον και τα πρώτα έργα ποίησον…» (Αποκ. β’ 5). Δηλαδή «θυμήσου λοιπόν από πού ξέπεσες, μετανόησε και γύρνα ξανά στην αρχική διαγωγή σου…». Αλλά ας φύγουμε από την ζοφερή εικόνα της πτώσεως αδελφοί μου, και ας στρέψουμε και πάλι το βλέμμα μας προς τους άνδρες της Πίστεως της Αποστολικής μας περικοπής.

Ας ευφρανθούμε με το της Ομολογίας Χάρισμα. Είναι τόση η Αγιότητα των μορφών αυτών, που το Ιερό Κείμενο με μια φράση αποδεικνύει τα καταπληκτικά ύψη της Αγιότητος που κατορθώνουν δια της Ομολογίας, του Μαρτυρίου, της Ασκήσεως και γενικώς του όλου Αγώνος της Πίστεως: «Ων ουκ ην άξιος ο κόσμος». Δηλαδή «Των Αγίων αυτών ανδρών δεν ήταν άξιος ούτε μπορούσε να συγκριθεί προς αυτούς ολόκληρος ο κόσμος». Και από τα βάθη των αιώνων, ακριβώς για την φράσιν αυτήν, ακούγεται η φωνή του διεδωγμένου ένεκεν δικαιοσύνης και Αληθείας, Ιερού Χρυσοστόμου: «καν τον κόσμον αντιστήσεις όλον, εκείνους ευρίσκω καθέλκοντας τον ζυγόν και τιμιωτέρους όντας». Δηλαδή «όλον τον κόσμο να ερωτήσεις, δεν πρόκειται να βρεις περισσότερο βασανισμένους και δοξασμένους από αυτούς». Όντως συγκλονιστική η Αλήθεια, αλλά και πόσο αγγίζει τις λεπτές χορδές των καρδιών μας! Και πόσο μας συγκινεί η δογματική Αλήθεια με την οποία κλείνει το Ιερό Ανάγνωσμα. Όλοι αυτοί αν και εγκωμιάζονται για την θαυμαστή τους πίστη, δεν απήλαυσαν ακόμα την Ουράνια Δόξα. Διότι ο Θεός κανόνισε κάτι καλύτερο για εμάς. Να απολαύσουμε δηλ. το βραβείο της αιωνίου κληρονομιάς όλοι μαζί οι Πιστοί, και εμείς δηλ. μαζί με εκείνους, μετά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου.

Είθε δια των πρεσβειών των Αγίων αυτών και μεγάλων μορφών, ο Κύριος του οποίου την Γέννηση σε λίγες μέρες θα εορτάσουμε, να μας χαρίζει το μεγάλο δώρο της Πίστεως. Της αμωμήτου Ορθοδόξου Πίστεώς μας και μαζί με αυτό, το αναπόσπαστο με την Πίστη, το Δώρο της Ομολογίας. Το Δώρο αυτό που κάνει τον Πιστό γνήσιο και ισχυρό αλλά και άξιο της Αιωνίου Βασιλείας.Αμήν.

Πηγή:http://thriskeftika.blogspot.com/2009/12/20.html