Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

Αγίων Πάντων


Ημερομηνία εορτής: 30/06/2013Αγίων Πάντων
Τύπος εορτής: Με βάση το Πάσχα.
Εορτάζει 56 ημέρες μετά το Άγιο Πάσχα.
Άγιοι που εορτάζουν:  Αγιων Παντων




Βιογραφία
Σήμερα, εορτάζουμε, όσους αγίασε το Άγιο Πνεύμα, τους Προπάτορες και Πατριάρχες, τους Προφήτες και ιερούς Αποστόλους, τους Μάρτυρες και τους Ιεράρχες, τους Ιερομάρτυρες και Οσιομάρτυρες, τους Όσιους και Δίκαιους και όλες γενικά τις άγιες Γυναίκες και τους υπόλοιπους ανώνυμους Αγίους.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον λόγον.
(Ποίημα Κυρίλλου πατριάρχου Κων/πόλεως)
Τῶν ἁγίων Πάντων οἶκος ὁ πάνσεπτος, οὐρανὸς ὥς τις ἄλλος ἀστράπτει αἴθριος, ἐν μέσῳ ἔχων τὸν Χριστόν, ὥς περ ἥλιον λαμπρόν, τὴν παρθένον Μαριάμ, σελήνην ὡς πλησιφαῆ, καὶ κύκλῳ καθάπερ ἄστρα, χορούς τε πάντων ἁγίων, ἀεὶ πρεσβεύοντας σωθῆναι ἡμᾶς.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος. 
(Ποίημα τοῦ ὁσίου Νικοδήμου τοῦ ῾Αγιορείτου)
Βλαστοὺς εὐαγγελίου καὶ καρποὺς ἀμαράντους, χοροὺς ἁγίων Πάντων εὐφημήσωμεν πάντες, ἐν ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, μιμούμενοι αὐτῶν τὰς ἀρετάς, καὶ ἀγῶνας τοὺς γενναίους, ἀπὸ ψυχῆς συμφώνως ἀνακράζοντες· δόξα τῷ στεφανώσαντι ὑμᾶς· δόξα τῷ ἁγιάσαντι· δόξα τῷ ἐν τῇ γῇ καὶ οὐρανῷ ὑμᾶς δοξάσαντι.




Αγιογραφίες / Φωτογραφίες
Άγιοι Πάντες
Άγιοι Πάντες

Άγιοι Πάντες
Άγιοι Πάντες

Άγιοι Πάντες
Άγιοι Πάντες

Άγιοι Πάντες - Σταύρος Τωνας© (ctonas-agiografies.blogspot.com)
Άγιοι Πάντες - Σταύρος Τωνας© (ctonas-agiografies.blogspot.com)

Σύναξη των Αγίων Δώδεκα Αποστόλων


Ημερομηνία εορτής: 30/06/2013Σύναξη των Αγίων Δώδεκα Αποστόλων
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 30 Ιουνίου εκάστου έτους.
Άγιοι που εορτάζουν:  Συναξη Των Αγιων Δωδεκα Αποστολων



Τιμῶ θεόπτας δώδεκα Χριστοῦ φίλους,
Ἥρωας ἄνδρας καὶ θεοὺς τολμῶ λέγειν.
Δώδεκα εὐκλεέας τριακοστῇ ἀγείρει μύστας.
Βιογραφία
Οι Απόστολοι του Χρίστου θα ξεχωρίζουν μέσα στην Ιστορία της Εκκλησίας, σαν οι υπέρλαμπροι αστέρες πρώτου μεγέθους της πνευματικής ζωής. Την 30η Ιουνίου, η Εκκλησία γιορτάζει τους δώδεκα Αποστόλους που αρχικά εξέλεξε ο Κύριος, πλην του Ιούδα Ισκαριώτη. Αυτοί είναι: Σίμωνας (Πέτρος), Ανδρέας, Ιάκωβος, Ιωάννης, Φίλιππος, Θωμάς, Βαρθολομαίος (Ναθαναήλ), Ματθαίος, Ιάκωβος του Αλφαίου, Σίμωνας ο Ζηλωτής, Ιούδας ο αδελφός του Ιακώβου του μικρού και ο Ματθίας, που εξελέγη μέσα στο υπερώο τις παραμονές της Πεντηκοστής, σε αντικατάσταση του Ιούδα του Ισκαριώτη. Τη ζωή του καθενός των Αποστόλων αυτών, σκιαγραφούμε στις ιδιαίτερες γιορτές τους. Εδώ γίνεται υπενθύμιση της ενότητας που είχαν μεταξύ τους, αλλά και της ηθικής τους, που τόσο συνέβαλε στην πνευματική εν Χριστώ αναγέννηση του κόσμου. Έχουμε, λοιπόν, χρέος και εμείς οι αγωνιζόμενοι χριστιανοί, να κινούμαστε στα ίχνη τους και με θερμό ζήλο για τη διάδοση του σωτηριώδους μηνύματος του Ευαγγελίου, που διέπνεε κι αυτούς, να γίνουμε μιμητές του έργου τους.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ἦχος γ´.
Ἀπόστολοι Ἅγιοι, πρεσβεύσατε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ , ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν. 

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Οἱ τῶν Ἀποστόλων πρωτόθρονοι, καὶ τῆς Οἰκουμένης διδάσκαλοι, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων πρεσβεύσατε, εἰρήνην τῆ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Ὡς δωδεκάπυρσος, λυχνία ἔλαμψαν, οἱ Δωδεκάριθμοι, Χριστοῦ Ἀπόστολοι, Πέτρος καὶ Παῦλος σὺν Λουκᾶ, Ἀνδρέας καὶ Ἰωάννης, Βαρθολομαῖος Φίλιππος, σὺν Ματθαίω καὶ Σίμωνι, Μᾶρκος καὶ Ἰάκωβος, καὶ Θωμὰς ὁ μακάριος, καὶ ηὔγασαν τοὺς πίστει βοώντας χαίρετε Λόγου οἱ αὐτόπται.

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τοὺς ἀσφαλεῖς.
Τοὺς ἀσφαλεῖς καὶ θεοφθόγγους κήρυκας, τὴν κορυφὴν τῶν Μαθητῶν σου Κύριε, προσελάβου εἰς ἀπόλαυσιν, τῶν ἀγαθῶν σου καὶ ἀνάπαυσιν, τοὺς πόνους γὰρ ἐκείνων καὶ τὸν θάνατον, ἐδέξω ὑπὲρ πᾶσαν ὁλοκάρπωσιν, ὁ μόνος γινώσκων τὰ ἐγκάρδια.

Κάθισμα
Ἦχος δ'. Ὁ ὑψωθεὶς.
Κατοικισθέντες ἐν φωτὶ ἀπροσίτῳ, ὡς οἰκητήρια φωτὸς πεφυκότες, οἶκον ὑμῶν τὸν ἅγιον φωτίζετε ἀεί, θείαις προσφοιτήσεσιν· ὅθεν πίστει βοῶμεν· Σκότους ἡμᾶς ῥύσασθε, καὶ παντοίων κινδύνων, καὶ χαλεπῶν ἐθνῶν ἐπιδρομῆς, ἐκδυσωποῦντες τὸν Κτίστην Ἀπόστολοι.

Ὁ Οἶκος
Τράνωσόν μου τὴν γλῶτταν Σωτήρ μου, πλάτυνόν μου τὸ στόμα, καὶ πληρώσας αὐτό, κατάνυξον τὴν καρδίαν μου, ἵνα οἷς λέγω ἀκολουθήσω, καὶ ἃ διδάσκω, ποιήσω πρῶτος· πᾶς γὰρ ποιῶν καὶ διδάσκων, φησίν, οὗτος μέγας ἐστίν· ἐὰν γὰρ λέγω, καὶ μὴ πράττω, ὡς χαλκὸς ἠχῶν λογισθήσομαι. Διὸ λαλεῖν μοι τὰ δέοντα, καὶ ποιεῖν τὰ συμφέροντα δώρησαι, ὁ μόνος γινώσκων τὰ ἐγκάρδια.

Μεγαλυνάριον
Πέτρον Παῦλον Μᾶρκον σὺν τῷ Λουκᾶ, Φίλιππον, Ἀνδρέαν, Ἰωάννην τε καὶ Θωμᾶν, Σίμωνα Ματθαῖον, καὶ τὸν Βαρθολομαῖον, σὺν θείῳ Ἰακώβῳ ὕμνοις τιμήσωμεν. 



Οπτικοακουστικό Υλικό
media
Ακούστε το απολυτίκιο!
media
Ακούστε το απολυτίκιο!




Αγιογραφίες / Φωτογραφίες
Οι Άγιοι Δώδεκα Απόστολοι
Οι Άγιοι Δώδεκα Απόστολοι

Οι Άγιοι Δώδεκα Απόστολοι
Οι Άγιοι Δώδεκα Απόστολοι

Οι Άγιοι Δώδεκα Απόστολοι
Οι Άγιοι Δώδεκα Απόστολοι

Οι Άγιοι Δώδεκα Απόστολοι
Οι Άγιοι Δώδεκα Απόστολοι

Οι Άγιοι Δώδεκα Απόστολοι
Οι Άγιοι Δώδεκα Απόστολοι

Οι Άγιοι Δώδεκα Απόστολοι
Οι Άγιοι Δώδεκα Απόστολοι

Οι Άγιοι Δώδεκα Απόστολοι - Χρωστήρας© (xrostiras.blogspot.com)
Οι Άγιοι Δώδεκα Απόστολοι - Χρωστήρας© (xrostiras.blogspot.com)

Μνήμη των αγρίως σφαγιασθέντων υπό Κουρδικών ορδών εν τω νομώ Διαρβεκίρ της Μικράς Ασίας









Βιογραφία
Μνήμη των αγρίως σφαγιασθέντων υπό Κουρδικών ορδών εν τω νομώ Διαρβεκίρ της Μικράς Ασίας Ορθοδόξων Χριστιανών υπαγομένων εις το Πατριαρχείον Αλεξανδρείας που έλαβε χώρα το έτος 1896 μ.Χ. Δεν έχουμε άλλες λεπτομέρειες για το γεγονός.

Τα λειτουργικά Σκεύη



Για την τέλεση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας και των άλλων Μυστηρίων ή Ιεροπραξιών απαιτείται ή χρήση διαφόρων σκευών, αποκλειστικά για το σκοπό αυτό. Αυτά είναι: 

α. Το Άγιο Ποτήριο
Ποτήρι χρυσό ή αργυρό με υψηλή βάση, στο όποιο ρίχνεται ο οίνος και το ύδωρ την ώρα πού τελείται ή Άγία Προσκομιδή. Στη Θεία Λειτουργία άγιαζόμενα μετατρέπονται σε Αίμα Χρίστου. Μέσα στο Άγιο Ποτήριο τίθεται και το Σώμα του Χρίστου, μετά τον καθαγιασμό απ’ οπού μεταλαμβάνουν οι πιστοί.



Εικονίζει το Ποτήριο εκείνο στο όποιο ο Κύριος Ιερούργησε και παράδωσε στους Αποστόλους το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας (Λουκ. κβ', 20).


β. Ό Δίσκος ή το Άγιο Δισκάριο
Μικρός, αβαθής, στρογγυλός δίσκος, χρυσός ή αργυρός, στον όποιο τοποθετείται, την ώρα πού τελείται ή Προσκομιδή, ο Αμνός και αγιάζεται στον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων. Ομοίως πάνω σ' αυτόν τοποθετούνται οι μερίδες της Παναγίας, των Αγίων (των εννέα Ταγμάτων), των ζώντων και τεθνεώτων.

Συμβολίζει τη φάτνη της Βηθλεέμ, τη νεκρική κλίνη και τη γη.

γ. Ή Λαβίδα
Ό αρχαίος τρόπος μεταλήψεως των πιστών ήταν αυτός πού τηρείται σήμερα από τους Λειτουργούς πρώτα το Σώμα του Χρίστου από το Δίσκο και μετά το Αίμα από το Ποτήριο. Ή λέξη λαβίδα δήλωνε τότε μεταφορικά τη «λαβίδα» των ιερατικών δακτύλων και χεριών, με τα όποια το Άγιο Σώμα εισαγόταν στα στόματα των πιστών. Το κοχλιάριο (κουταλάκι) χρησιμοποιήθηκε αργότερα τοπικά και γενικεύθηκε το 10ο αιώνα, αλλάζοντας τον τρόπο Μεταλήψεως. Ή ονομασία όμως της λαβίδας έμεινε στο κουταλάκι.

Συμβολίζει τη λαβίδα των Σεραφείμ πού είδε στο δράμα του ο Ησαΐας.


δ. Ό Αστερίσκος
Σταυροειδές έλασμα το όποιο συγκρατεί το κάλυμμα πάνω από το Δισκάριο, όταν ο Λειτουργός μετά το πέρας της Ακολουθίας της Αγίας Προσκομιδής «καλύπτει» τα προετοιμασθέντα Δώρα.

Συμβολίζει το στερέωμα του ουρανού και τον αστέρα των Μάγων.


1. Άγιο Ποτήριο. 
2. Άγιο Δισκάριο. 
3. Λαβίδα. 
4. Αστερίσκος. 
5. Καλύμματα. 
6. Αήρ. 
7. Λόγχες. 
8. Ζέον. 
9. Μούσα. 
10. Σπόγγος. 
11. Μάκτρα. 
12. Αρτοφόριο μικρό. 
13. Κατζίο. 
14. Δοχείο οί­νου. 
15. Δοχείο ύδατος.


ε. Τα Καλύμματα

Δύο ισομεγέθη καλύμματα σε σχήμα σταυρού με τα όποια καλύπτονται ο Δίσκος και το Ποτήριο κατά την Άγία Προσκομιδή.

Συμβολίζουν τα σπάργανα του Θείου Βρέφους, όταν το Δισκάριο εικονίζει τη Φάτνη και τα νεκρικά όθόνια του Χρίστου, όταν το Δισκάριο γίνεται νεκρική κλίνη.




στ. Ό Αήρ

Κάλυμμα ορθογώνιο μεγαλύτερο από τα προηγούμενα, με το όποιο καλύπτονται τα Τίμια Δώρα στην Ιερά Πρόθεση και αργότερα, μετά την απόθεση τους, στην Άγία Τράπεζα. Αυτό το κάλυμμα στην μεγάλη Είσοδο ο Ιερέας ή ο Διάκονος, όταν υπάρχει, το φέρει στην πλάτη του.

Συμβολίζει ο,τι και τα καλύμματα.


ζ. Ή Λόγχη

Μαχαίρι σε σχήμα λόγχης. Μ' αυτό κόπτεται ο άρτος και εξάγεται ο Αμνός και οι μερίδες στην Προσκομιδή.
Συμβολίζει τη λόγχη του στρατιώτη με την οποία έλόγχισε την πλευρά του Χρίστου επάνω στο Σταυρό.


η. Το Ζέον

Μικρό δοχείο πού χρησιμοποιείται για τη μεταφορά θερμού (ζέοντος)1* ύδατος και έκχυση του μέσα στο Άγιο Ποτήριο πριν από τη Θεία Κοινωνία. Με αυτό τον τρόπο εξαίρεται ή ζέση του Αγίου Πνεύματος και παρακινούμαστε με τέτοια θερμότητα πίστεως να προσερχόμαστε στη Θεία Μετάληψη.

Συμβολίζει το ζεστό αίμα πού έρρευσε από την πλευρά του Χρίστου μετά τη λόγχευσή Του.


θ. Ή Μούσα

Είναι σπόγγος «πεπλατυσμένος» χρησιμοποιείται στη συστολή, δηλ. στην άπόμαξη (καθάρισμα) του Δίσκου και του Αντιμηνσίου. Φυλάσσεται μέσα στο Αντιμήνσιο.


ι. Ό Σπόγγος

Σφαιρικό σφουγγάρι πού τοποθετείται μέσα στο Άγιο Ποτήριο 2* - για να απορροφά την υγρασία του - μετά την κατάλυση από τον Ιερέα των υπολειμμάτων της Θείας Κοινωνίας μετά τη Μετάληψη των πιστών.

Συμβολίζει το σπόγγο με τον όποιο στο Γολγοθά έπότισαν τον Κύριο οξος.


ία. Τα Μάκτρα

Κόκκινα μανδήλια πού χρησιμοποιούνται στη Θεία Μετάληψη Κλήρου και Λάου. Μ' αυτά σπογγίζουμε το στόμα μας. Όταν τα κρατάμε σωστά (με τα δύο χέρια μας, κάτω από το πηγούνι μας), προφυλάσσουν την τυχόν πτώση Μαργαριτών στο δάπεδο από απροσεξία ή από στιγμιαία αδεξιότητα.


ιβ. Ό Κωδωνίσκος

Μικρό καμπανάκι το όποιο κτυπά ο Ιερέας κάποια στιγμή του Όρθρου κατά τη διάρκεια της Προσκομιδής, σαν συνθηματικό ενάρξεως, ώστε, ο μεν Λαός να μνημονεύει νοερά τα ονόματα των ζώντων και κεκοιμημένων του, ο δε Λειτουργός να εξάγει μερίδες στο Άγιο Δισκάριο για όλους αυτούς πού «κατά διάνοιαν» έχει.


ιγ. Το Αρτοφόριο

Είναι ένα κατάλληλο ειδικό μεταλλικό συνήθως κουτί πού χρησιμοποιείται για τη φύλαξη της Θείας Κοινωνίας. Περιέχει Άγιο Άρτο εμβαπτισμένο στο τίμιο Αίμα του Κυρίου (δηλ. το Σώμα και το Αίμα Του). Εξάγεται τη Μεγάλη Πέμπτη και αποξηραίνεται για να διατηρείται. Κατά τη χρήση υγραίνεται για να μαλακώσει με κοινό οίνο. Χρησιμοποιείται σε έκτακτες ανάγκες, εκτός Θείας Λειτουργίας, κατά τη διάρκεια του έτους και κοινωνούν οι Ιερείς τους ασθενείς και άτομα πού δεν μπορούν να μεταβούν στο Ναό.

Αρτοφόριο λέγεται και το πρόσθετο κυτίο στο όποιο διαφυλάσσεται ο Αμνός του Κυρίου, (το Σώμα και το Αίμα Του), από την Κυριακή μέχρι την ημέρα πού θα χρησιμοποιηθεί στην προηγιασμένη Θεία Λειτουργία.


ιδ. Ό Τίμιος Σταυρός

Ανάλογα με τη λειτουργική του χρήση έχουμε:
Το Σταυρό των λιτανειών,
Το Σταυρό του αγιασμού,
Το Σταυρό ευλογίας της Αγίας Τραπέζης,
Τον «Εσταυρωμένο» του Ιερού, πού εξάγεται τη Μεγάλη Πέμπτη για προσκύνηση στο μέσον του Ναού.


ιέ. Ό Επιτάφιος

Είναι κατάλληλο ύφασμα με κεντημένο ή ζωγραφισμένο τον Χριστό νεκρό, όπως ήταν μετά την αποκαθήλωση. Αργότερα στον Επιτάφιο προστέθηκαν, γύρω από τον Χριστό ή Παναγία, ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος, ο Ιωάννης, Μυροφόρες και Άγγελοι, σε «επιτάφιο θρήνο».

Αυτό τον Επιτάφιο προσκυνούμε και περιφέρουμε τη Μεγ. Παρασκευή στρωμένο πάνω σ' ένα διασκευασμένο τραπέζιο το λεγόμενο Κουβούκλιο, πού συμβολίζει το λίθο, πάνω στον όποιο το Σώμα του Χρίστου δέχτηκε τις μεταθανάτιες περιποιήσεις.


ιστ. Τα Θυμιατήρια

Είναι κινητά πύραυνα, (κατάλληλα μεταλλικά σκεύη), πού δέχονται τα κάρβουνα και το θυμίαμα, με τα όποια θυμιώνται ή Άγία Τράπεζα, οι Άγιες εικόνες και ο Λαός, όπως και όταν το Τυπικό καθορίζει στις διάφορες Ακολου­θίες. Εξαρτώνται από αλυσίδες με ή χωρίς κωδωνίσκους και ή βάση τους είναι με ή χωρίς κάλυμμα.

Στις Ακολουθίες των Μεγάλων Ωρών και σε ορισμένες άλλες περιπτώσεις χρησιμοποιούνται απλούστερα Θυμιατήρια χειρός, τα «κατζία» σαν ένα είδος κυμβάλου πού συνοδεύει την ψαλμωδία (ιδίως μετά από ανάλογη εκπαίδευση).

Με το θυμίαμα πού προσφέρουμε την ώρα της προσευχής υποβοηθείται ή ανάταση της ψυχής προς τα υψηλά «άνω σχώμεν τάς καρδίας». Όπως το θυμίαμα θερμαινόμε­νο στον άνθρακα ανέρχεται προς τα άνω εύωδιάζοντας το περιβάλλον, έτσι και ή ψυχή του πιστού με θερμή πίστη πρέπει να πτερουγίζει προς τα άνω μυροβλύζουσα, άπαγγιστρωμένη από τις υλικές μέριμνες. Ή βάση του θυμιατηρίου υποδεικνύει την ανθρωπότητα του Χρίστου, ή φωτιά τη θεότητα Του και ο ευώδης καπνός μας «πληροφορεί» την προπορευόμενη εύωδία του Αγίου Πνεύματος.


ιζ. Τα Έξαπτέρυγα

Είναι μεταλλικοί δίσκοι με ανάγλυφες, άμφιπρόσωπες παραστάσεις εξαπτέρυγων Σεραφείμ, τοποθετημένοι σε κοντάρι. Χρησιμοποιούνται στη μικρή και μεγάλη Είσοδο και στις λιτανείες. Σήμερα εξυπηρετούν διακοσμητικό και συμβολικό σκοπό. Παλαιότερα κατασκευάζονταν από υμένες ή πτερά ζώων και τα χρησιμοποιούσαν οι Διάκονοι σαν ριπίδια (βεντάλιες) για να εκδιώκουν τα έντομα κυρίως πά­νω από το Άγιο Ποτήριο. Σήμερα ή κίνηση αυτή συμβολικά γίνεται με τον Αέρα διπλωμένο, όταν ο Λειτουργός εκφωνεί: «Στώμεν καλώς...».


ιη. Τα Λάβαρα

Είναι είδος ιερών σημαιών με άμφιπρόσωπες παραστάσεις Αγίων, κεντητές ή ζωγραφιστές, πού χρησιμοποιούνται στις λιτανείες.


ιθ. Τα κηροπήγια

Είναι μεταλλικές βάσεις για στήριξη λαμπάδων πού α­νάβονται για φωτισμό ή για ένδειξη ευλάβειας δύο συνήθως στην Άγία Τράπεζα και μία στην Προσκομιδή. Συνθετότερα κηροπήγια είναι και αυτά στα όποια οι πιστοί ανάβουν τα κεριά τους στα προσκυνητάρια.


κ. Τα Σήμαντρα και οι Κώδωνες

Είναι οι καμπάνες με τις όποιες καλούνται οι πιστοί στους Ί. Ναούς με ανάλογη σήμανση για Θ. Λειτουργία, για λιτανεία, για εκφορά νεκρών κ.λπ.

Στίς Ιερές Μονές υπάρχουν και σήμαντρα, κόπανοι και «τάλαντα», με τα όποια οι Μοναχοί, ανάλογα με το τυπικό κάθε Μονής, ειδοποιούνται λεπτομερώς για την προε­τοιμασία ή την πρόοδο των Ακολουθιών.



1*.Πολλοί 'Ιερείς φροντίζουν στο Ζέον οι βοηθοί τους να τους φέρνουν καυτό νερό, ώστε στη Θεία Μετάληψη οι μεταλαμβάνοντες να αισθάνονται τη θερμότητα της Θείας Κοινωνίας. Γι' αυτό στους Κανόνες καθορίζεται ότι, εάν ο Ιερέας δεν έχει ζεστό νερό να μην τελεί Θεία Λειτουργία!

1*.Εάν ο Σπόγγος αυτός εφάπτεται μονίμως στα τοιχώματα του Ποτηριού λόγω μεγέθους, διατηρεί την υγρασία πάνω στα τοιχώματα και σιγά - σιγά καταστρέφει το Άγιο Ποτήριο από αυτή την υγρασία. Γι' αυτό ο Σπόγγος πρέπει να έχει διάμετρο μικρότερη από το κοίλωμα του Ποτηρίου.

www.orthodoxes-anazitiseis.com

Ο καλύτερος δάσκαλος είναι η ίδια η ζωή

Αναφέρεται, λοιπόν, ότι η ίδια η ζωή είναι το καλύτερο κήρυγμα. Λένε κάποιοι : "Και πώς κάποιος θα βρει τον Θεό αν δεν του μιλήσει κανείς; Και πώς θα καταλάβουμε ποιο είναι το σωστό και ποιο είναι το λάθος; Πώς θα ξυπνήσει μέσα στον άνθρωπο η επιθυμία για τον Θεό";

Ο καλύτερος δάσκαλος είναι η ίδια η ζωή. Δε χρειάζονται κηρύγματα, δε χρειάζονται διδάσκαλοι, δε χρειάζονται ιεραποστολικές φλυαρίες. Ήδη η πρόνοια του Θεούμέσα απ'την προσωπική ζωή του καθενός μας μάς ανοίγει την πόρτα γι'αυτό: για το μυστήριο της ζωής. Εκατό κηρύγματα να κάνεις, χιλιάδες βιβλία να διαβάσεις δεν είναι τίποτα μπροστά στον τρόπο που βρίσκει ο Θεός να μιλήσει σε κάθε άνθρωπο. Κι ο πιο συγκλονιστικός τρόπος που μιλά ο Θεός στον άνθρωπο είναι τα δικά μας αδιέξοδα, οι δικές μας απογοητεύσεις, οι δικές μας αποτυχίες. Μ'αυτό τον τρόπο καταλαβαίνουμε το μέτρο μας. Καταλαβαίνουμε τις πραγματικές μας διαστάσεις. Ο άνθρωπος ωριμάζει απ'την εμπειρία της ζωής και αυτό του γεννά τη διάκριση: να διακρίνει και να αξιολογήσει τα πράγματα, τη ζωή και τις σχέσεις του.
Όσο αυτό δεν γίνεται είμαστε εγκλωβισμένοι στους λογισμούς μας, στις αγωνίες μας, στις φαντασιώσεις μας, στο άγχος μας. 

απόσπασμα από ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου -Ι.Ν.Παναγίας Λαοδηγήτριας Θεσσαλονίκης -www.iomilia.net

Σχόλιο
Δίχως το κήρυγμα της Εκκλησίας είναι πανεύκολο στον αιώνα αυτόν τον απατεώνα να παρασύρει τον άνθρωπο μακρυά από την αλήθεια και τον Θεό. Μετά τον ΛΟΓΟ έπονται τα έργα. 

Έχει μορφή η ψυχή; Άλλο ο νους και άλλο η ψυχή;



Ερώτησις: Έχει μορφή η ψυχή;

Απόκρισις: Έχει εικόνα και μορφή που μοιάζει με άγγελο. Όπως οι άγγελοι έχουν εικόνα και μορφή, και όπως ο σωματικός άνθρωπος έχει εικόνα, έτσι και ο εσωτερικός άνθρωπος έχει εικόνα όμοια με άγγελο, και μορφή όμοια με το σωματικό άνθρωπο.

Ερώτησις: Είναι άλλο ο νους και άλλο η ψυχή;
ΑπόκρισηςΌπως ακριβώς τα μέλη του σώματος, ενώ είναι πολλά, ονομάζονται όλα μαζί ένας άνθρωπος (Ρωμαίους, 12, 4), έτσι και τα μέλη της ψυχής, ενώ είναι πολλά, ο νους, η συνείδηση, το θέλημα, οι λογισμοί που κατηγορούν και απολογούνται, όμως αυτά όλα είναι συγκεντρωμένα σε ένα λογισμό· είναι μέλη της ψυχής, όμως η ψυχή είναι μία, ο εσωτερικός άνθρωπος. Και όπως τα σωματικά μάτια μπορούν και βλέπουν από μακριά τα αγκάθια και τους γκρεμούς και τους λάκκους, έτσι και ο νους βλέπει, γιατί είναι πιο γρήγορος από τα άλλα μέλη, τα πονηρά τεχνάσματα και τις παγίδες του διαβόλου και προφυλάσσει την ψυχή, σαν να είναι το μάτι της ψυχής.

(Έργα αγίου Μακαρίου του Αιγυπτίουτόμος 7, Απόσπασμα από την 7η ομιλία). 

Ένας ευλογημένος Επίσκοπος

Σαν άλλο ζεστό κρυφό σχολειό θύμιζε ο Ι.Ναός του Προφήτου Ηλιού, την Τρίτη το απόγευμα κατάμεστος από χριστιανούς, πολλούς νέους και πλήθος μικρά παιδιά που ασφυκτικά, αφού προσκύνησαν τα Ιερά Λείψανα, ακόμη και τμήμα της καρδιάς του Αγίου Λουκά του Ιατρού κατόπιν ,ακόμη και γονατισμένοι στο δάπεδο πολλοί, μαζί και Μητέρες με τα παιδιά στην αγκαλιά τους, παρακολούθησαν μία θερμή και πλούσια νοημάτων παρουσίαση του αρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου Αντωνόπουλου, καθηγουμένου της Ι. Μονής Σαγματά για την ζωή ενός ευλογημένου Επισκόπου των καιρών μας .

Ο Άγιος Λουκάς ο Ιατρός, όπως ανέφερε ο π.Νεκτάριος,(καλεσμένος από τον οικείο Μητροπολίτη κ.κ.Αλέξανδρο) απέδειξε στον εαυτό του την δύναμη της ομολογίας. Αγάπησε το μαρτύριο,γιατί όπως έλεγε, μόνο αυτό μπορεί να καθαρίζει τόσο βαθιά την ψυχή.

Απέδειξε ο Άγιος πως η δύναμη της Εκκλησίας φανερώνεται στην «αδυναμία»της Στην βασανισμένη και πονετική της πορεία,σε αντίθεση πάντα με την επιβολή, την βία και την τυραννία των διάφορων κατά καιρούς ανθρώπινων συστημάτων

Γιαυτό και οι Εκκλησίες στο Άγιον Όρος έχουν πορφυρό χρώμα για να ευαγγελίζονται την δύναμη του αίματος και της θυσίας.

Ο Άγιος Λουκάς ήταν ο Άγιος της Αγάπηςκαι ευσπλαχνίας. Και πάντα θα ομολογεί πως η αγάπη δεν απαιτείται αλλά προσφέρεται.Να προσφέρεις και να προσφέρεσαι με ανιδιοτέλεια και τότε ακριβώς αρχίζεις να ζείς.

Ευχόμαστε στον Καθηγούμενο, πνευματικό Πατέρα, εξαιρετικό και πολυγραφότατο συγγραφέα, ζεστό άνθρωπο, πάντα κοντά στην εποχή και στους νέους μας, τον π. Νεκτάριο, η Παναγία μας να ευλογεί πάντα το καρποφόρο έργο του προς δόξαν της Αγίας μας Εκκλησίας και των Αγίων .

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΜΠΑΚΗΣ
Ι.ΝΑΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΝΑΥΠΛΙΟΥ

ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ

          Διάβασα  ξανά, μετά από πολλά χρόνια, τουςΆθλιους  του Βίκτωρος Ουγκώ. Στη μνήμη μου πάντοτε υπήρχαν τα πρόσωπα του Γιάννη Αγιάννη, του Ιαβέρη, του Μάριου και της Τιτίκας, του Θεναρδιέρου, του παππού, των επαναστατών, αλλά, κυρίως, του επισκόπου Μυριήλ. Εκείνης της μορφής που η παρουσία της ουσιαστικά κρύβεται πίσω από τον χαρακτήρα του Γιάννη Αγιάννη. Η απουσία στο πρώτο κομμάτι της ζωής, κάνει τον Γιάννη Αγιάννη ένα αγρίμι, ένα άθλιο κυριολεκτικά θηρίο, ένα πρόσωπο που έχει ως στόχο της ύπαρξής του την επιβίωση και την ελευθερία με γνώμονα τον εαυτό του, το μίσος για την  κοινωνία, την απουσία συναισθημάτων. Η εμφάνισή του στην αρχή του μυθιστορήματος  αποτελεί τον καταλύτη για την όλη διαμόρφωση της αλλαγής στη ζωή του Γιάννη Αγιάννη. Γιατί όλο το μυθιστόρημα, ουσιαστικά, μάς μιλά γι’ αυτό που ονομάζουμε «μετάνοια», αλλαγή νου, νοοτροπίας, ζωής. Η μετάνοια όμως θα ήταν αδιανόητη εάν ο Γιάννης Αγιάννης δεν ξαναποκτούσε αυτό που του έλειπε. Ψυχή.
                 Είχε ψυχή. Ζούσε όμως σα να μην είχε. Δεν έφταιγε μόνο αυτός. Η σκληρότητα και η απανθρωπιά της κοινωνίας, ο άδικος νόμος, η αδιαφορία των εχόντων και κατεχόντων γι’ αυτούς που υποφέρανε, η απουσία παιδείας και μόρφωσης, όπως επίσης και η μη σωστή ζύγιση των καταστάσεων από τον ίδιο, η απελπισία που κάνει τον άνθρωπο να ξεπερνά το μεταίχμιο ανάμεσα στην τήρηση της ηθικής και την εγκατάλειψή της, έκαναν τον Γιάννη Αγιάννη να έχει αφήσει την ψυχή του στην αθλιότητα του να υπάρχει σε υπνώττουσα κατάσταση. Η παρουσία όμως του Μυριήλ, η έμπρακτη αγάπη, η ανθρωπιά, η συγχώρεση που του παρείχε και η αποδοχή ακόμη και της αθλιότητάς του, η αντιμετώπισή του ως εικόνας Θεού, όπως του υπαγόρευε η πίστη του στο Χριστό και η παρουσία του Φωτός της αγάπης στην δική του ψυχή, κάνουν τον Γιάννη Αγιάννη να ξαναβρεί την υπνώττουσα ψυχή του.  Ειδικά η σκηνή κατά την οποία οι χωροφύλακες φέρνουν τον δραπέτη Γιάννη Αγιάννη σε κατάσταση αγριμιού, καθώς είχε κλέψει τα ασημικά του σπιτιού του επισκόπου και η δωρεά από εκείνων των δύο κηροπηγίων αποτελεί μία από τις συγκλονιστικότερες σκηνές της ανθρώπινης λογοτεχνίας.
               Το μυθιστόρημα λειτουργεί με γνώμονα το πώς η ψυχή του Γιάννη Αγιάννη εξιλεώθηκε, συγχωρέθηκε για όλες τις αμαρτίες της. Και ό,τι έκανε ο Γιάννης Αγιάννης αποτελούν γεννήματα της αιχμαλωσίας της ψυχής του από την αγάπη και το φως που της έδωσε ο επίσκοπος Μυριήλ. Αυτή είναι η δύναμη ενός αγίου που βγάζει από την αθλιότητα μία ψυχή. Η ελεημοσύνη, η δημιουργικότητα και η προσφορά στους συνανθρώπους του, η παραίτηση από την δική του δόξα και η επαναπρόσληψη της ιδιότητας του κατάδικου για να μην πληρώσει για λογαριασμό του κάποιος που δεν έφταιγε, η πατρότητα στο πρόσωπο της Τιτίκας, η εφευρετικότητα και η σιωπή, η προσευχή και η υπομονή και την ίδια στιγμή η καλλιέργεια του δρόμου της συγχώρεσης προς την κοινωνία και τον νόμο, όπως εκφράζονται στο πρόσωπο του αστυνόμου Ιαβέρη, αλλά και η αποδοχή από τον Γιάννη Αγιάννη ότι δεν του ανήκει ούτε το παιδί που έσωσε, η Τιτίκα,  και η απόσυρση στην αλήθεια της απόλυτης ταπείνωσης που την ίδια στιγμή ελευθερώνει και την ίδια στιγμή οδηγεί στον πόνο της απόλυτης μοναξιάς, για να έρθει η λύτρωση πριν το θάνατο με την συναίσθηση ότι τόσο ο Θεός όσο και οι άνθρωποι τον συγχώρεσαν  και του έδειξαν την αγάπη που τόσο του έλειψε στη ζωή, είναι σημεία που βγαίνουν από τη γραφίδα ενός συγγραφέα που η αξία του είναι διαχρονική.
                 Ξαναδιαβάζοντας λοιπόν τους Αθλίους, διαπίστωσα πόσο προφητικά λειτουργούν για την εποχή μας, τόσο σε κοινωνικό όσο και σε πολιτισμικό επίπεδο. Κοινωνικά διότι περιγράφουν την εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο, την αδιαφορία για την φτώχεια, την αθλιότητα και την μοναχικότητα, όπως αυτή αποτυπώνεται στη ζωή ηρώων όπως η Φαντίνα, ο Γαβριάς, την κακία που γίνεται συκοφαντία, κατάκριση, μιζέρια, όπως των κατοίκων της Μοντρέιγ έναντι του δημάρχου Μαγδαληνή-Γιάννη Αγιάννη, αλλά και την ανάγκη για επανάσταση εναντίον της απουσίας κοινωνικής δικαιοσύνης, η οποία όμως δεν μπορεί να στηρίζεται μόνο στον οραματισμό και τις ιδέες, γιατί είναι καταδικασμένη σε αποτυχία, αφού οι πολλοί δεν θα είναι έτοιμοι να κάνουν θυσίες. Πολιτισμικά διότι περιγράφουν την απουσία ολοκληρωμένης παιδείας, η οποία μπορεί να βγάλει τον άνθρωπο από την αμάθεια της ψυχής και την δεισιδαιμονία, τον προσανατολισμό της ζωής στην επιβίωση και όχι στη δημιουργία, την αδιαφορία για την συλλογική ελευθερία και τον τονισμό του ατομοκεντρισμού, τον εκφυλισμό της πολιτικής σε σύγκρουση συμφερόντων και διαμάχες προσώπων και όχι την θέασή της ως τρόπου διακονίας  της κοινωνίας με σκοπό την άνοδο της ποιότητας της ζωής όλων, όπως επίσης και την φοβία έναντι του περιθωριακού και του αποκλίνοντος από τις κοινωνικές νόρμες ανθρώπου και την άρνηση συμβολής στην κοινωνική του επανένταξη. Πολιτισμός χωρίς αγάπη για τον άνθρωπο. Πολιτισμός με θεσμούς, που δεν αποσκοπούν όμως στην συλλογική πρόοδο και στη βοήθεια προς του αδύναμους, αλλά στην επιβολή ενός νόμου που δεν νοιάζεται για την ψυχή του ανθρώπου, αλλά μόνο για την τάξη και την ηθική.
               Νεοάθλιοι  μπορεί να υπάρχουν και σήμερα. Ίσως όχι στην έκταση και τις διαστάσεις του 19ου αιώνα, αν και τίποτε δεν αποκλείεται, τουλάχιστον για τις μεγάλες πόλεις. Ίσως όμως η μεγαλύτερη νεοαθλιότητα να είναι η ύπνωση της ψυχής μέσα στον πολιτισμό των αγαθών, της επιβίωσης, της εικόνας και της πληροφορίας, της απουσίας σχέσεων αγάπης, ενδιαφέροντος, δημιουργικότητας με γνώμονα την πρόοδο των πολλών και όχι μόνο των εχόντων και κατεχόντων, αλλά και η άρνηση του μεταφυσικού προσανατολισμού. Αν θέλουμε αληθινά να ανατρέψουμε την λογική που μας οδήγησε στην κρίση, ίσως χρειάζεται να ξεκινήσουμε από το ξύπνημα της ψυχής μας. Για τον συγγραφέα, άλλωστε, η αγάπη αποτελεί την ριζική απάντηση στο πρόβλημα της αθλιότητας.
              Κι εδώ έγκειται μεγάλη η ευθύνη της Εκκλησίας. Γιατί η μετάνοια ξεκινά από εμάς πρωτίστως, που λησμονούμε ότι δεν είναι η θέση μας στην κοινωνία και η περιουσία μας που διακυβεύονται σήμερα, αλλά η αδυναμία μας να μπολιάσουμε τους πολλούς με την έγνοια μιας ψυχής που θα αγαπά Θεό και άνθρωπο. Από κει ξεκινά η ανάγκη για μια επανάσταση που θα μας κάνει να αποτινάξουμε την αθλιότητα της ύπνωσης και του εγκλεισμού στον εαυτό μας. Κι αυτή η επανάσταση έρχεται μέσα από την σχέση με τον νικήσαντα τον Άδη και τους ανθρώπους σώσαντα. Αυτό το μήνυμα είναι καιρός να αφυπνίσει τις καρδιές όλων μας.  Για να μπορούμε να μη διστάζουμε να ζητούμε και να παλεύουμε για περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη, η οποία δεν έρχεται μέσα από τα συσσίτια και τη φιλανθρωπία, αλλά μέσα από την απόρριψη αυτού του τρόπου ζωής, αυτού του πολιτισμικού προτύπου που διέλυσε τις καρδιές και την ανθρωπιά στο όνομα του κέρδους, της κατανάλωσης και της μετοχής στην ψεύτικη ευτυχία του εγωκεντρισμού. Η αλλαγή όμως δεν μπορεί να έρθει έξω, αν δεν ξεκινήσει από μέσα. Και η Εκκλησία χρειάζεται να παλέψει και για τα δύο.

ΔΩΣΤΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΝ 8η ΗΜΕΡΑ...

 

Τό όνομα τού νεογέννητου παιδιού πρέπει νά δίνεται από ιερέα  στήν Κλινική, ( ή καί στό σπίτι άν έχει η μητέρα γεννήσει εκεί ) τήν 8η ημέρα, καί ανεξαρτήτως τής  δήλωσης στό Δημαρχείο, ή τής βάπτισης μετά τίς 40 ημέρες. Αυτή είναι η τάξη τής αρχαίας Εκκλησίας καί έτσι πρέπει για ευλογία τού Θεού να γίνεται...


Λίγοι γνωρίζουν ότι υπάρχει ειδική πρόβλεψη από την Εκκλησία ώστε να δίνεται όνομα σε κάθε νεογέννητο την όγδοη ημέρα της ζωής του. Η ονοματοδοσία είναι μια ξεχωριστή διαδικασία, ανεξάρτητη από την Βάπτιση που σκοπό έχει να δώσει στο νέο άνθρωπο μια "ταυτότητα".

Η Εκκλησία τοποθετώντας την ονοματοδοσία κατά την όγδοη ημέρα θέλει να καταστήσει το αρτιγέννητο παιδί μέτοχο και κοινωνό αυτής της νέας πραγματικότητας και να καταδείξει σ' αυτό τη δυναμική πορεία της καταξιωμένης ανθρώπινης ζωής, κατάληξη της οποίας είναι η Βασιλεία των Ουρανών.

Βλέπουμε εδώ ότι η Εκκλησία θεωρεί το βρέφος που μόλις γεννήθηκε ως ολοκληρωμένο ήδη άνθρωπο, το αντιμετωπίζει με την ίδια πρόνοια που αντιμετωπίζει τον κάθε άνθρωπο. Το όνομα του ανθρώπου του δίνει ταυτότητα ως πρόσωπο και διαβεβαιώνει τη μοναδικότητά του.

Γι' αυτό και φροντίζει πλέον να του δώσει όνομα. Δεν θεωρεί το βρέφος απλά άνθρωπο, γενικά και αόριστα, ούτε σαν φορέα μιάς αφηρημένης κι απρόσωπης φύσης.

Είναι πράγματι συγκλονιστικό το γεγονός ότι πολύ πρίν αναγνωρισθούν στα παιδιά τα ανθρώπινα δικαιώματα, πρίν ακόμη ιδρυθούν οι παγκόσμιες οργανώσεις για την προστασία των παιδιών, η Εκκλησία εφαρμόζοντας εδώ κι αιώνες τη φιλάνθρωπη , όσο κι αγνοημένη, πρακτική της προς όλους τους ανθρώπους με την ευχή της ονοματοδοσίας ομολογεί τη μοναδικότητα του συγκεκριμένου παιδιού κι αναγνωρίζει το θεϊκό δώρο της προσωπικότητάς του.

Η ευχή της ονοματοδοσίας

Η Ευχή ονομάζεται έτσι επειδή με την ευλογία που παρέχει στο παιδί η Εκκλησία, οκτώ ημέρες μετά τη γέννησή του, το προσφωνεί για πρώτη φορά με το δικό του προσωπικό όνομα.

Αυτό συμβαίνει όχι επειδή είναι η πρώτη φορά που η Εκκλησία το ευλογεί και του εύχεται- ήδη κάτι τέτοιο συνέβη την πρώτη ημέρα-, αλλά επειδή οι ευχές της πρώτης ημέρας απευθύνονται κυρίως στη μητέρα και δευτερευόντως στο παιδί.

Αυτό το όνομα θα φέρει σ' όλη του τη ζωή και μ' αυτό το όνομα θα εισέλθει τελικά στην αναμενόμενη Βασιλεία του Θεού, προτύπωση της οποίας είναι η ημέρα αυτή της λήψεώς του.

Εκείνο που κάνει η ευχή είναι να καταδείξει το σκοπό του ανθρώπου, που είναι η ένωσή του με το Θεό. Γι' αυτό και δεν παραλείπει να εκφράσει το αίτημα της συνάψεώς του στην Εκκλησία και της τελειώσεώς του με τα άγια Μυστήρια του Χριστού.

Μόνο, ως μέλος της Εκκλησίας, που θα γίνει με το Βάπτισμα, το παιδί θα ξεπεράσει τη διάσπαση της αμαρτίας. Έτσι γίνεται φανερό ότι η ευχή της ονοματοδοσίας στοχεύει στα Μυστήρια του Βαπτίσματος και του Χρίσματος και τη συμμετοχή του ανθρώπου στη Θεία Ευχαριστία.

Η Ακολουθία της ονοματοδοσίας

Η ευχή εντάσσεται μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της Ακολουθίας της ονοματοδοσίας , που τελείται στο ναό ή στο σπίτι. Το παιδί υποδέχεται ο ιερέας όχι μέσα στο Ναό, αλλά σον πρόναο. Εκεί τελεί και την Ακολουθία.

Η καταβολή της διάταξης αυτής είναι δυνατό να αναζητηθεί στην πράξη της Αρχαίας Εκκλησίας, κατά την οποία οι προβαπτισματικές τελετές γίνονταν όχι στον κυρίως Ναό αλλά στο προαύλιο του βαπτιστηρίου .

Μετά την ανάγνωση της ευχής της ονοματοδοσίας που εξετάσαμε ο ιερέας ευλογεί το στόμα, το μέτωπο και την καρδιά του παιδιού. Αυτό γίνεται όχι απλά και μόνο γιά να ευλογηθούν τα συγκεκριμένα μέρη του σώματος, αλλά κυρίως οι αντίστοιχες λειτουργίες τους: η λογική (στόμα), η νοητική(μέτωπο) και η ζωοποιητική ( καρδία ).

Έτσι το παιδί, ως σύνολο ψυχοσωματικής οντότητας, παραδίδεται στην κυριολεξία στο Χριστό. Αυτός είναι ο λόγος που στη συνέχεια ψάλλεται και το απολυτίκιο της εορτής της Υπαπαντής « Χαίρε Κεχαριτωμένη , Θεοτόκε Παρθένε…».

Σήμερα, πολλές φορές, από διάφορους λόγους, όπως η άγνοια, η μη έγκαιρη απόφαση των γονέων για το όνομα που πρόκειται να δοθεί στο παιδί, και άλλες πρακτικά αίτια, η ονοματοδοσία συνδέθηκε με την Ακολουθία του Βαπτίσματος.

Πώς επηρεάζουμε τους άλλους με τις σκέψεις μας (Γέροντας Πορφύριος)



Γέροντας Πορφύριος
Καυσοκαλυβίτης
Μέσα μας ὑπάρχει ἕνα μέρος τῆς ψυχῆς ποὺ λέγεται “ἠθικολόγος”.
Αὐτὸς ὁ “ἠθικολόγος”, ὅταν βλέπει κάποιον νὰ παρεκτρέπεταιἐπαναστατεῖἐνῶπολλὲς φορὲς αὐτὸς ποὺ κρίνει ἔχει κάνει τὴν ἴδια παρεκτροπήΔὲν τὰ βάζει, ὅμως, μὲ τὸνἑαυτό του ἀλλὰ μὲ τὸν ἄλλο. Κι αὐτὸ δὲν τὸ θέλει ὁ Θεός.
Λέει ὁ Χριστὸς στὸ Εὐαγγέλιο: “Ὁ οὖν διδάσκων ἕτερον σεαυτὸν οὐ διδάσκειςὉκηρύσσων μὴ κλέπτειν, κλέπτεις;”. Μπορεῖ νὰ μὴν κλέπτουμε, ὅμως φονεύουμε, κακίζουμε τὸν ἄλλον καὶ ὄχι τὸν ἑαυτόν μας. Λέμε παραδείγματος χάριν: “Ἔπρεπε νὰκάνεις αὐτό, δὲν τὸ ἔκανες, νὰ τί ἔπαθες!”. 
Στὴν πραγματικότητα, ἐπιθυμοῦμε νὰ πάθει ὁ ἄλλος κακό.
Ὅταν σκεπτόμαστε τὸ κακό, τότε μπορεῖ πράγματι νὰ συμβεῖ. Κατὰ ἕνα μυστηριώδη καὶ ἀφανὴ τρόπο μειώνουμε στὸν ἄλλο τὴ δύναμη νὰ πάει στὸ ἀγαθό, τοῦ κάνουμε κακό.
Μπορεῖ νὰ γίνουμε αἰτία ν’ ἀρρωστήσει, νὰ χάσει τὴ δουλειά του, τὴν περιουσία του κ.λπ.
Μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο δὲν κάνουμε κακὸ μόνο στὸν πλησίον μας ἀλλὰ καὶ στὸν ἑαυτό μας, γιατὶ ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ.
Καὶ τότε προσευχόμεθα καὶ δὲν εἰσακουόμεθα.
“Αἰτοῦμεν καὶ οὐ λαμβάνομεν”.
Γιατί;
Τὸ σκεφτήκαμε ποτὲ αὐτό; “Διότι κακῶς αἰτούμεθα”. Πρέπει νὰ βροῦμε τρόπο νὰ θεραπεύσουμε τὴν τάση ποὺὑπάρχει μέσα μας νὰ αἰσθανόμαστε καὶ νὰ σκεπτόμαστε μὲ κακία γιὰ τὸν ἄλλο.
Εἶναι δυνατὸ νὰ πεῖ κάποιος, “ἔτσι ποὺ φέρεται ὁ τάδε θὰ τιμωρηθεῖ ἀπ’ τὸν Θεό”, καὶ νὰ νομίζει ὅτι τὸ λέειχωρὶς κακίαΕἶναι, ὅμως, πολὺ λεπτὸ πράγμα νὰ διακρίνει κανεὶς ἂν ἔχει ἢ δὲν ἔχει κακία. Δὲν φαίνεται καθαρά. Εἶναι πολὺ μυστικὸ πράγμα τί κρύβει ἡ ψυχή μας καὶ πῶς αὐτὸ μπορεῖ νὰ ἐπιδράσει σὲ πρόσωπα καὶ πράγματα.
Δὲν συμβαίνει τὸ ἴδιο, ἂν ποῦμε μετὰ φόβου ὅτι ὁ ἄλλος δὲν ζεῖ καλὰ καὶ νὰ προσευχόμαστε νὰ τὸν βοηθήσει ὁΘεὸς καὶ νὰ τοῦ δώσει μετάνοια, δηλαδὴ οὔτε λέμε οὔτε κατὰ βάθος ἐπιθυμοῦμε νὰ τὸν τιμωρήσει ὁ Θεὸς γι’ αὐτὸ ποὺκάνει.
Τότε ὄχι μόνο δὲν κάνουμε στὸν πλησίον κακό, ἀλλὰ τοῦ κάνουμε καὶ καλό.
Ὅταν εὔχεται κανεὶς γιὰ τὸν πλησίον του, μιὰ καλὴ δύναμη βγαίνει ἀπ’ αὐτὸν καὶ πηγαίνει στὸν ἀδελφὸ καὶ τὸν θεραπεύει καὶ τὸν δυναμώνει καὶ τὸν ζωογονεῖ.
Μυστήριο πῶς φεύγει ἀπὸ μᾶς αὐτὴ ἡ δύναμη.
Ὅμως, πράγματι, αὐτὸς ποὺ ἔχει μέσα του τὸ καλὸ στέλνει τὴν καλὴ αὐτὴ δύναμη στοὺς ἄλλους μυστικὰ καὶἁπαλά.
Στέλνει στὸν πλησίον του φῶς, ποὺ δημιουργεῖ ἕναν κύκλο προστασίας γύρω του καὶ τὸν προφυλάσσει ἀπ’ τὸκακό.
Ὅταν ἔχουμε γιὰ τὸν ἄλλον ἀγαθὴ διάθεση καὶ προσευχόμαστε, θεραπεύουμε τὸν ἀδελφὸ καὶ τὸν βοηθοῦμε νὰπάει πρὸς τὸν Θεό.

Βίος καὶ Λόγοι 
Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, 
σελ. 439-441

Tωρα ο δρομος ανοιξε για τον ουρανο


ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ

«Άνω σχώμεν τας καρδίας»

(θ. Λειτουργία)
ΑΝΑΛΗΨΙΣ+ΣHMEPA, αγαπητοί μου, είναι εορτή. Kάθε εορτή που ορίζει η αγία μας Eκκλησία έχει το σκοπό της. Όπως ένας οδοιπόρος που βαδίζει το καλοκαίρι κάτω από τις καυτερές ακτίνες, όταν συναντήσει δένδρο σταματάει και κάτω από τη σκιά του ξαποσταίνει, έτσι κ’ εμείς στή ζωή αυτή. Zούμε σ’ ένα κόσμο έρημο από μεγάλα και υψηλά αισθήματα. Yποφέρουμε από πολλές θλίψεις. Kαι κάθε γιορτή είναι ένα δέντρο γεμάτο δροσιά και ευωδιά, που μας ξεκουράζει πνευματικώς και μας δίνει δυνάμεις για να συνεχίσουμε την σκληρά οδοιπορία της ζωής.
H σημερινή εορτή είναι δεσποτική εορτή. Eίναι το επιστέγασμα των εορτών του Kυρίου. Eάν η γέννησις του Xριστού είναι η αρχή και η ρίζα, η σημερινή εορτή είναι το τέλος και η κορυφή. Aς ρίξουμε ένα βλέμμα στο εξαίσιο αυτό γεγονός που εορτάζουμε σήμερα.

* * *

O Kύριός μας μετά την ανάστασί του έμεινε σαράντα ημέρες επάνω εδώ στον φλοιό της γης. στο διάστημα αυτό δεν έμεινε αδρανής. Eμφανίστηκε σε διαφόρους τόπους και χρόνους στους μαθητάς και αποστόλους του. Για ποιό σκοπό;
Όσες φορές εμφανίστηκε ο  Kύριος ενώπιον των μαθητών του, τους έδινε πρώτον την ευλογία και την ειρήνη του «την πάντα νούν υπερέχουσαν» (Φιλιπ. 4,7),  γιά την οποία εύχεται διαρκώς η Eκκλησία μας. Mετά τους δίδασκε τα υψηλά του μαθήματα γύρω από την βασιλεία των ουρανών· τους έλεγε, ότι πρέπει να μη μείνουν πλέον στά Iεροσόλυμα, αλλά να σκορπιστούν σε όλα τα σημεία του κόσμου και να κηρύξουν το ευαγγέλιο. Kαι τέλος προεφήτευε, ότι τη βασιλεία του, που είναι πνευματική, κανένας διάβολος, καμμιά δύναμις δεν θα μπορέσει ποτέ να την ανατρέψει και να τη διαλύσει. Aπό τις εμφανίσεις αυτές όλοι οι μαθηταί του, και ο πλέον δύσπιστος ακόμη ο Θωμάς, πείσθηκαν ακράδαντα, ότι ο Kύριος ανέστη.
Για τελευταία φορά ο  Kύριος παρουσιάστηκε στους μαθητάς του στο Όρος των ελαιών, λίγο έξω από τα Iεροσόλυμα. Eκεί, στην κορυφή, τον είδαν για τελευταία φορά.
Ήταν συγκεντρωμένοι όλοι την ημέρα της Αναλήψεως. Πόσοι; Πάνω – κάτω όσοι συγκεντρώνονται και σήμερα σε κάθε ναό. Ήταν οι δώδεκα (12) μαθηταί (ο Iούδας είχε αντικατασταθεί δια του Mατθίου), ήταν οι εβδομήκοντα (70) μαθηταί, ήταν οι μυροφόρες γυναίκες, και στο κέντρο της ομηγύρεως η υπεραγία Θεοτόκος. Όλοι μαζί εκατόν είκοσι (120) ψυχές.
Eνώ λοιπόν ο  Kύριος ύψωσε τα χέρια του και τους ευλόγησε γιά τελευταία φορά, την ώρα εκείνη έγινε το εξαίσιο γεγονός. Tα πόδια του Xριστού τα άχραντα, που δεν είμεθα άξιοι να τ’ αγγίξουμε («Mή μου άπτου», είπε ο ίδιος, Iωάν. 20, 17)· τα πόδια εκείνα που τρία ολόκληρα χρόνια ανέβηκαν βουνά και λαγκάδια, ρεματιές και έρημα μέρη, για να συναντήσουν και να σώσουν το πλανώμενο πρόβατο· τα πόδια εκείνα που καρφώθηκαν επάνω στο ξύλο του σταυρού και οι πληγές τους πότισαν αχνιστά το χώμα της γης· τα ευλογημένα πόδια του Kυρίου μας έπαυσαν πια ν’ αγγίζουν τη γη. Kαι το σώμα του, ελαφρότερο κι απ’ τον αέρα, άρχισε να υψώνεται προς τα επάνω. Στιγμή ιερά και συγκινητική.
―Περίεργο πράγμα, θα πείτε· είναι δυνατόν, σώμα ανθρώπου να υψώνεται επάνω;
Aλλ’ εάν ο άνθρωπος, που είναι μιά σκιά του Θεού, κατώρθωσε να βρει τρόπους να υψώνεται πάνω από τα νέφη με τα φτερά του αεροπλάνου και να διασχίζει το διάστημα με τους πυραύλους του, τί, είναι άραγε δύσκολο στον παντοδύναμο Θεό, που έπλασε το νου του ανθρώπου, να υψώνεται προς τα επάνω; Kαι σημειώστε τη διαφορά· ο άνθρωπος υψώνεται με κάποιο μέσο (με αεροπλάνο, ή πύραυλο, ή αερόστατο κ.λπ.). Aκόμη και ο  προφήτης Hλίας στην παλαιά διαθήκη ανέβηκε στους ουρανούς επάνω σε άρμα. Eδώ όμως έχομε μοναδική περίπτωσι. O Xριστός, χωρίς κανένα μηχανικό μέσο, υψώνετο. Ένα σύννεφο, που είναι σύμβολο της θεότητος, τον ύψωσε. «Nεφέλη υπέλαβεν αυτόν» (Πράξ. 1,9).
Aυτό το εξαίσιο γεγονός συνήγειρε τον ουράνιο κόσμο. O Xριστός ανέβαινε πρός τα άνω. Πέρασε τα άστρα, πέρασε τον ήλιο, πέρασε τους γαλαξίες, πέρασε όλη την υλική δημιουργία. Kι όταν έφθασε πλέον στά όρια και άγγιζε τον πνευματικό κόσμο, εκεί που φρουρούν οι άγγελοι και αρχάγγελοι με τις ρομφαίες των, τότε ακούστηκε η φωνή που είχε ακούσει προφητικώς ο  Hσαΐας· «Tίς ούτος;» (Hσ. 63,1). Ποιός είν’ αυτός που τα ρούχα του είναι βαμμένα στο αίμα; γιατί τα ενδύματά του είναι ερυθρά; Ποιός είν’ αυτός ο άνθρωπος, που τόλμησε να διασχίσει τους ουρανούς και να φθάσει εδώ; Kαι άλλοι άγγελοι απαντούσαν αυτά που λέει προφητικώς το Ψαλτήρι· «Aυτός είναι ο δυνατός εν πολέμω». Έρχεται κάτω από τη γη, όπου έδωσε κοσμοϊστορική μάχη και νίκησε· νίκησε τους γραμματείς και φαρισαίους, τους βασιλείς της γης, νίκησε πρό παντός τον διάβολο, την αμαρτία, το θάνατο. Nικητής λοιπόν και θριαμβευτής ανεβαίνει. Kαι τότε ακούστηκε άλλη φωνή· «Άρατε πύλας, οι άρχοντες υμών…», ανοίξτε τις ουράνιες πόρτες για να εισέλθει «ο βασιλεύς της δόξης» (Ψαλμ. 23,7-10).
Eνώ λοιπόν πάνω στον ουρανό οι άγγελοι πανηγυρίζουν, κάτω στη γη οι μαθηταί δοκιμάζουν άλλα συναισθήματα. Έχουν κι αυτοί χαρά· αλλά νιώθουν και λύπη. Tρία ολόκληρα χρόνια είχαν κοντά τους το Xριστό. Tον αγάπησαν παραπάνω από τον πατέρα τους. Πρός χάριν του εγκατέλειψαν τις δουλειές, τα σπίτια, τα παιδιά, τις γυναίκες, τους γέροντες γονείς των, και τον ακολούθησαν παντού. Kαι τώρα; Φεύγει, υψώνεται πρός τα άνω. Όσοι βρεθήκαμε κοντά στον πατέρα και τη μάνα που ξεψυχούσαν και μας άφηναν, αισθανόμεθα τί θα πεί ορφάνια. Kαι γιά τους μαθητάς έφυγε πλέον ο πατέρας των. Γι’ αυτό κάπου στα τροπάρια ψάλλει η Eκκλησία· «Δέσποτα, μη εάσεις ημάς ορφανούς…»· Zωοδότα Xριστέ, μή μας αφήσεις ορφανούς.
Kαι πράγματι ο  Xριστός δεν άφησε ορφανούς τους αποστόλους. Mετά δέκα ημέρες έστειλε το Πνεύμα το άγιο. Kαι αυτό τους πληροφόρησε ―διότι το Πνεύμα το άγιο πληροφορεί την καρδιά―, ότι ο Xριστός είναι βέβαια πολύ ψηλά, πάνω στους ουρανούς, αλλά είναι και τόσο κοντά, πλησιέστερα από κάθε άλλον, όπως βεβαίωσε ο  ίδιος· «Iδού εγώ μεθ’ υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Mατθ. 28,20).

* * *

Aδελφοί μου! Eάν διαβάσετε την Aποκάλυψι (Aπ. 12,14), θα δείτε ότι το Πνεύμα του Θεού ομιλεί εκεί για κάποιον αετό, μυστικόν αετό, που έχει μεγάλες φτερούγες. Ποιος άραγε να είναι αυτός ο  αετός; Δεν είναι ο δικέφαλος αετός του Bυζαντίου. O αετός αυτός της Aποκαλύψεως είναι ο ίδιος ο Kύριος. Aυτός μας παίρνει και μας υψώνει ψηλά.
«Άνω σχώμεν τας καρδίας», ακούμε στην θεία Λειτουργία. Πρέπει το μυαλό μας, η καρδιά μας, όλη μας η ύπαρξις, να ανέρχεται πρός τα άνω. Oι άνθρωποι του αιώνος μας είχαν μεγάλο ενδιαφέρον ν’ ακούσουν ποιός θ’ ανέβαινε πρώτος στη Σελήνη και τα άλλα άστρα· Pώσος, Aμερικάνος, Άγγλος;… «Mαταιότης ματαιοτήτων» αυτά (Eκκλ. 1,2). Όσο και ν’ ανεβούνε, πολύ κοντά θα ‘ναι στη γη.
Mε την ανάληψι του Xριστού, ο οποίος είναι Θεάνθρωπος, η φύσις του ανθρώπου ανέβηκε τόσο ψηλά όσο ούτε ο ίδιος καν φανταζόταν. O Xριστός είναι ο  πρώτος άνθρωπος που άνοιξε τους ουρανούς, και τώρα πλέον οι ουρανοί είναι ανοιχτοί για τον άνθρωπο. Άνοιξε ο δρόμος. Mπρός, βαδίστε! O Xριστός μας δίνει δύναμι. O καθένας από μας, αν θέλει, γίνεται πύραυλος, όχι υλικός αλλά πνευματικός, και ανεβαίνει, και φθάνει ψηλά, μέχρι εκεί που είναι οι άγγελοι και αρχάγγελοι.
Δεν είναι αυτά παραμύθι· όχι, αδελφοί μου. Eάν είναι ψέματα, να πάρουμε και να τα κάψουμε όλα τα βιβλία μας. Oχι. H θρησκεία μας είναι ζωντανή. Αν λοιπόν πιστεύεις στο Xριστό, μή ζηλεύεις και μή χάσκεις εμπρός στους πυραύλους. Eσύ, η κάθε ψυχή, και του πιό ταπεινού ανθρώπου, γίνεσαι ένας πνευματικός πύραυλος, που περνά τους ουρανούς, υψώνεται προς τα άνω, φθάνει μέχρι την αγία Tριάδα, όπου άγγελοι και αρχάγγελοι μαζί με τους αγίους δοξάζουν Πατέρα, Yιόν και άγιον Πνεύμα εις τους αιώνας. Aμήν.
+ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ

ΑΘΗΝΑ 1960

Ο τελευταίος χρησμός της Ευρώπης!..


Ο τελευταίος χρησμός της Ευρώπης!..

[… Αλλά, και ο Ευσέβιος Καισαιρείας (265-340 μ.Χ.), μέσα στην βαθιά περισυλλογή του, όσο δηλαδή σκέπτεται και αναλογίζεται το Δελφικό μαντείο, αλλά και το μάταιον του κόσμου τούτου, θα αναφωνήση: «Πού γαρ σοι το εν Δελφοίς ιερόν παρά πάσι Έλλησιν εξ αιώνος βεβοημένον; Πού ο Πύθιος; Ο Κλάριος; Πού και ο Δωδωναίος;» ]
Πέρσες, Γαλάτες και Ρωμαίοι κατέκτησαν και πήραν θησαυρούς από την πόλη των Δελφών. Το 83 π.Χ., οι Μαίδες από τη Θράκη, λεηλάτησαν το ναό και το ιερό πυρ που έκαιγε για αιώνες σβήστηκε. Τελικά, το μαντείο καταλήφθηκε από τους Ρωμαίους το 191 π.Χ. και έμεινε υπό την κυριαρχία τους μέχρι την παρακμή του στα Βυζαντινά χρόνια!...
ΕΙΝΑΙ γνωστόν, ότι ο αυτοκράτωρ Ιουλιανός, ο αποκληθείς και «Παραβάτης», ο οποίος, διαδεχθείς τον βυζαντινό αυτοκράτορα Κώνστα, προσπάθησε, ανεπιτυχώς, να αναβιώση την αρχαία ελληνική θρησκεία, μαζί με τους θεούς της, αφού ο ίδιος έσπευσε πρώτος να διακηρύξη την πίστη του στην θρησκεία των αρχαίων. Είναι ο άνθρωπος ο οποίος, παρά το γεγονός ότι είχε μία φλογερή ελληνική σκέψη, κατά έναν περίεργον και μυστηριώδη τρόπον, από την μία ήθελε το γκρέμισμα της χριστιανικής θρησκείας, που είχαν υιοθετήσει οι ίδιοι οι Έλληνες πολίτες της αυτοκρατορίας του, και από την άλλη να ανοικοδομήση τον Ναό του Σολομώντος!.. (Το θέμα αυτό θα μας απασχολήσει σε ειδικά άρθρα, που περιλαμβάνουμε και μέσα στον 3ο τόμο του βιβλίου μας «Οι δολοφόνοι της Ιστορίας», για να πληροφορηθή ο κόσμος την πραγματική αλήθεια για τον ρόλο που διεδραμάτισε αυτός ο αυτοκράτωρ).
Επειδή, λοιπόν, ο Ιουλιανός, με διάταγμά του επανέφερε κατά κάποιον τρόπο σαν θρησκεία του κράτους την λατρεία των αρχαίων θεών, έστειλε τον στενό του φίλο, τον γιατρό Ορειβάσιο, να ρωτήση το Μαντείο των Δελφών, για την αναστήλωση του αρχαίου αυτού θρησκευτικού κέντρου, για να λάβη την απάντηση που ακολουθεί:
«Είπατε τω βασιλήι χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά
ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν, ου μάντιδα δάφνην
ου παγάν λαλέουσαν; Απέσβετο και λάλον ύδωρ».

Που σημαίνει:
«Πέστε στον βασιλιά, πως έπεσε κάτω η αυλή που βρισκόταν το ξόανο, δεν έχει πια σπίτι ούτε μαντική δάφνη, ούτε πηγή να μιλάει, χάθηκε και το νερό που μιλούσε».
Για το θέμα αυτό έχει γράψει ο βυζαντινός χρονογράφος Γεώργιος Κεδρηνός μέσα στο σύγγραμμα : «Σύνοψις ιστοριών αρχομένη από κτίσεως κόσμου και μέχρι της βασιλείας Ισαακίου του Κομνηνού συλλεγείσα παρά κυρού Γεωργίου του Κεδρηνού εκ διαφόρων βιβλίων» (Volume 1 page 532 line 10).

Η Ελληνίδα καλλονή, Όλγα Φαρμάκη, σε μία χαρακτηριστική εικόνα καθώς αναλογίζεται το παρελθόν και τον λεγόμενο τελευταίο χρησμό της Ευρώπης, που υποτίθεται ότι είπε η Πυθία στον απεσταλμένο του βασιλιά: «Είπατε τω βασιλήι χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν, ου μάντιδα δάφνην ου παγάν λαλέουσαν; Απέσβετο και λάλον ύδωρ»!..
ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΦΙΛΟΣΤΟΡΓΙΟΣ
Βεβαίως, επειδή ορισμένοι θέλησαν να αμφισβητήσουν το ως άνω κείμενο του Γεωργίου Κεδρηνού, που έζησε τον 11ον αιώνα μ.Χ. (συγκεκριμένα περί το 1058 μ.Χ.), ο γράφων ανέτρεξε σε πολύ παλαιότερες πηγές και βρήκε αυτόν τον χρησμό να επιβεβαιώνεται και από τον σπουδαίο αρχαίο Έλληνα συγγραφέα και φιλόσοφο, τον Φιλοστόργιο (;+425 μ.Χ.), ο οποίος μέσα στο έργο του: «Εκκλησιαστική ιστορία» καταγράφει έναν ζωηρό διάλογο μεταξύ Ιουλιανού και αγίου Αρτεμίου, που εμαρτύρησε στην Αλεξάνδρεια, και ο οποίος διάλογος έχει, επί λέξει, ως εξής:
«Artemii Rassio 48: Ο γαρ Ιουλιανός πάλαι τον Ελληνισμόν κατά ψυχήν ωδίνων εκ των εν Ιωνία γενομένων αυτώ προς τους αμφί τον Μάξιμον φιλοσόφων συνουσιών, εφ’ όσον μεν ο τε αδελφός αυτώ περιήν και μετ’ αυτόν Κωνστάντιος, ο δε ουδέν παραγυμνούν εθάρρει δια το εξ εκείνων δέος επεί δε ούτοι εξ ανθρώπων ήσαν, αυτός δε των πραγμάτων ήδη κύριος ην, τότε δη εις το φανερόν απαμφιασάμενος πάσαις αθρόον εις τον Ελληνισμόν εξερράγη ταις προθυμίαις.
Ebd. 22: Ο γαρ Ιουλιανός, ως δεδήλωται, την των Ρωμαίων βασιλείαν υποζωσάμενος, εσπούδαζε μάλιστα τον Ελληνισμόν επανορθούν. Πανταχού τοίνυν γράμματα διαπεμπόμενος εκέλευε τα τούτων τεμένη και τους βωμούς ανιστάν μετά πολλής σπουδής τε και προθυμίας.
Artemii Rassio 35 [Artemius’ Rede an Iulian]: Γίνωσκε τοίνυν ως η του Χριστού ανίκητος και αήττητος υπάρχει ισχύς τε και δύναμις πάντως δε και αυτός τούτο πεπληροφόρησαι εξ ων σοι χρησμών Οριβάσιος ο ιατρός κοιαίστωρ παρά του εν Δελφοίς Απόλλωνος άρτι κεκόμικεν. Εγώ δε σοι και τον χρησμόν, καν μη βούλη, επαναγνώσομαι. Έχει γαρ ούτως:
Είπατε τω βασιλεί χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά.
Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν, ου μάντιδα δάφνην,
Ου παγάν λαέουσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ»
[(Philostorgius: Historia ecclesiastica (fragmenta e passione Artemii)] (Book 7 fragment 1c line 7).
Τι παρατηρήσαμε στην τελευταία φράση του αγίου Αρτεμίου; Βλέπουμε ότι σε αυστηρό τόνο λέγει στον Ιουλιανό:
«Γνώριζε, λοιπόν, ότι η δύναμις του Χριστού είναι ανίκητη και αήττητη, όλοι δε όπως και συ έχεις πληροφορίες, τις οποίες ο φίλος σου ιατρός Ορειβάσιος σου έφερε από τον Δελφικό Απόλλωνα».
Χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, λοιπόν …
ΠΟΥ Ο ΠΥΘΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΥ Ο ΔΩΔΩΝΑΙΟΣ;
Αλλά, και ο Ευσέβιος Καισαιρείας (265-340 μ.Χ.), μέσα στην βαθιά περισυλλογή του, όσο δηλαδή σκέπτεται και αναλογίζεται το Δελφικό μαντείο, αλλά και το μάταιον του κόσμου τούτου, θα αναφωνήση:
«Πού γαρ σοι το εν Δελφοίς ιερόν παρά πάσι Έλλησιν εξ αιώνος βεβοημένον; Πού ο Πύθιος; Ο Κλάριος; Πού και ο Δωδωναίος;»
Κι αμέσως πιο κάτω:
«Το μεν γε Δελφικόν χρηστήριον τρίτον υπό Θρακών εμπρησθήναι κατέχει λόγος, ουδέν του μαντείου εις την του μέλλοντος γνώσιν, αλλ’ ουδέ του Πυθίου τα οικεία προφυλάξασθαι…»!
Πάντα ταύτα, βέβαια, μέσα στο έργον του Ευσεβίου: «Ευαγγελική προπαρασκευή» Δ΄ 2.8.2, όπου ο αναγνώστης μπορεί να αναζητήση πληθώραν στοιχείων, που να αποδεικνύουν του λόγου το ασφαλές.
ΟΥΚ ΕΤΙ ΦΘΕΓΓΕΤΑΙ ΔΡΥΣ!…
Αλλά, και αν ακόμη αναγνώσωμεν τα συγγράμματα του Γρηγορίου Ναζιανζηνού (329-389 μ.Χ.), στον τέταρτο κατά Ιουλιανού λόγον, θα βρούμε ένα απόσπασμα άκρως εντυπωσιακό, αφού οι πάντες μπορούν να το συγκρίνουν με τους μελαγχολικούς προβληματισμούς του Ευσεβίου, όσον αφορά δηλαδή στο Δελφικό μαντείο, αλλά και σε σχέση με τον τελευταίο χρησμό της Πυθίας:
«Ουκ έτι φθέγγεται δρυς, ουκ έτι λέβης μαντεύεται, ουκ έτι Πυθία πληρούται ουκ οιδ’ ων τινων πλην μύθων και ληρημάτων. Πάλιν η Κασταλία σεσίγηται και σιγάν ύδωρ εστίν ου μαντευόμενον αλλά γελώμενον, πάλιν ανδριάς άφωνος ο Απόλλων, πάλιν η δάφνη φυτόν εστι μύθον θρηνούμενον Κασταλίη τε, δάφνη τε, δρυός μαντεύματα κείσθω» (Volume 35page 704 line 44).
Αλλά και ο Απόλλων, σύμφωνα με τον Ιωάννη Δαμασκηνό (; +756 μ.Χ.) όταν ρωτήθηκε από ιερέα του ναού απήντησε:
«Ω ταλαίπωρε από τους υπηρέτες μου, μακάρι να μη με είχες ερωτήσει το τελευταίο, για τον θαυμάσιο θεό και για την αναπνοή, η οποία έχει συμμαζεμένα ολόγυρά της όλα τα άστρα, τους ποταμούς, το φως, τον Άδη, τον αέρα, το νερό, την φωτιά, η οποία και μετά βίας διώχνει από εδώ το σπίτι μου, ακόμη έλειψε από τους τρίποδές μου και ο αυγερινός, αλίμονο! Τρίποδες θρηνήσατε και σείς, επήγε ο Απόλλων στον χαμό, επειδή άνθρωπος ουράνιος και εκείνος που έπαθε ήταν θεός, η θεότητα δε αυτή δεν έπαθε» [Joannes Damascenus: Passio sancti Artemii (Dub.) Volume 96 page 1293 line 33].
Αντελήφθη ήδη ο αναγνώστης, ότι και αυτός ακόμη ο θεός Απόλλων, δια στόματος ιερέως του ναού, προεφήτευσε τον Ερχομό του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού (!!), πράγμα που δεν διακηρύττει ο συγγραφεύς αυτού του άρθρου ή – αν θέλετε – ο συγγραφεύς του καινούργιου μας έργου: «Οι Προφητείες του Ελληνισμού», το οποίο, οσονούπω, θα βρίσκεται στα χέρια σας, αλλά ο ίδιος ο Πατήρ της Εκκλησίας μας, ο Ιωάννης Δαμασκηνός, για τον οποίον οι Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί τρέφουν μεγάλη εκτίμηση και σεβασμό!
Εάν, τώρα, θέλετε να προχωρήσουμε και παρακάτω, όπως λέει και ο Χρήστος Μαυρουδής μέσα στο βιβλίο του «Δελφικά Μυστήρια», μπορούμε να διαβάσωμε και άλλους συγγραφείς (εκκλησιαστικούς και μη), όπως για παράδειγμα, τον Κλήμη τον Αλεξανδρινό (; +220 μ.Χ.), ο οποίος μέσα στον Προτρεπτικό του λόγο θα διαβάσωμε κάτι το εκπληκτικό:
«Άδυτα τοίνυν άθεα μη πολυπραγμονείτε μηδέ βαράθρων στόματα τερατείας έμπλεα ή λέβητα Θεσπρώτιον, ή τρίποδα Κιρραίον, ή Δωδωναίον χαλκείον (…). Σεσίγηται γουν και Κασταλίας πηγή και Κολοφώνος άλλη πηγή. Και τα άλλα ομοίως τέθνηκε νάματα μαντικά και δη του τύφου κενά (…) διήγησαι ημίν και τοις άλλοις μαντικής, μάλλον δε μανικής, τα άχρηστα χρηστήρια, τον Κλάριον, τον Πύθιον, τον Διδυμέα, τον Αμφιάρεω, τον Απόλλω, τον Αμφίλοχον…» (Κλήμης Αλεξανδρεύς, Λόγος προτρεπτικός προς Έλληνας Β΄ 11.1.2).