ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ


«ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα καί ἐκάλεσε πολλούς·» (Λουκ. ιδ΄ 16)

Τελεῖ, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἡ Ἐκκλησία σέ κάθε θεία Λειτουργία τό Μέγα Δεῖπνο, τή Θεία Εὐχαριστία, τό Μυστικό Δεῖπνο. Μετά τήν τέλεση τοῦ Μυστηρίου ἀπευθύνει πρόσκληση πρός ὅλα τά μέλη της, ὅπως προσέλθουν νά συμμετάσχουν «μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης». Γιατί ὅμως ἡ Ἐκκλησία συμβουλεύει νά ἔχουμε φόβο, ὅταν πλησιάζουμε τό Ἅγιο Ποτήριο;

α) Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Στήν πραγματικότητα ἡ Ἐκκλησία δέ μιλᾶ γιά «φόβο» ἀλλά γιά «φόβο Θεοῦ». Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ εἶναι τό αἴσθημα τοῦ σεβασμοῦ καί ἡ ἔκφραση εὐλαβείας πρός καθετί τό θεῖο. Στήν παροῦσα ὅμως περίπτωση ὁ σεβασμός ἀναφέρεται πρός τό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας καί τήν προσέλευση σ’ αὐτό. Σέ ἀμφότερες τίς περιπτώσεις πρέπει νά πρυτανεύει ἡ συναίσθηση τῆς εὐλαβείας καί τό πλησίασμα μέ τήν ἀπαραίτητη προσοχή.

Ὁ ἄνθρωπος μέσα στή ροή τῆς ὅλης ζωῆς του χρειάζεται νά ἐμφορεῖται πάντοτε ἀπό φόβο Θεοῦ, δηλαδή νά ἔχει συναίσθηση τῆς πανταχοῦ παρουσίας τοῦ Θεοῦ καί νά σκέπτεται ὅτι ζεῖ καί προχωρεῖ κάτω ἀπό τό ἀνύσταχτο βλέμμα Του. Διαφορετικά ὁ ἄνθρωπος διατρέχει τόν κίνδυνο νά πέσει εὔκολα σέ μεγάλες ἁμαρτίες καί πολλές φορές νά καταστεῖ θύμα τοῦ πονηροῦ ἕνεκα τῶν πολλῶν παγίδων του.

β) ΜΕ ΠΙΣΤΗ

Ὅταν πλησιάζουμε τό Ἅγιο Ποτήριο, γιά νά μεταλάβουμε τῶν Ἀχράντων καί ζωοποιῶν, φρικτῶν τοῦ Χριστοῦ μυστηρίων, ἐπιβάλλεται ὅπως ἔχουμε πίστη σταθερή καί ἀκλόνητη, εἰλικρινῆ καί βεβαία. Σέ τί ὅμως νά ἀναφέρεται αὐτή ἡ πίστη; Αὐτή ἡ πίστη πρέπει νά ἀναφέρεται στή βεβαίωση ὅτι αὐτά τά ὁποῖα μᾶς προσφέρει ἡ Ἐκκλησία, μετά τήν τέλεση ἑκάστης θείας Λειτουργίας, ἀποτελοῦν πράγματι τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Κυρίου. Μεταλαμβάνουμε δέ «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί ζωήν αἰώνιον».

Ἡ μετάληψη τῆς θείας Κοινωνίας θεραπεύει τίς πληγές τῆς ψυχῆς, τίς ὁποῖες προκαλεῖ ἡ ἁμαρτία καί ἐπίσης μᾶς συνδέει μέ τό Θεό καί μᾶς ὁδηγεῖ πιό κοντά Του. Ἀποτελεῖ δέ πρόγευση τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριος ἔλαβε ἀφορμή γιά νά διηγηθεῖ τή σημερινή παραβολή ἕνεκα τῶν λόγων κάποιου ἀπό τούς ἀκροατές του, ὁ ὁποῖος ἐθεώρησε μακάριο, δηλαδή εὐτυχισμένο καί εὐλογημένο, ἐκεῖνο ὁ ὁποῖος θά παρακαθήσει σέ δεῖπνο στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

γ) ΜΕ ΑΓΑΠΗ

Ἡ ἔκφραση ἀγάπης ἔχει δύο διαστάσεις. Ἡ πρώτη ἀναφέρεται στό Θεό καί λέγεται κάθετη. Ἡ δεύτερη ἀπευθύνεται πρός τόν ἄνθρωπο καί λέγεται ὁριζόντια. Ὁ ὑποψήφιος νά μεταλάβει ἐπιβάλλεται νά ἔχει μέσα στήν ψυχή του αὐτά τά δύο εἴδη ἀγάπης. Εἰδικότερα ὅμως ἐδῶ ἐπιβάλλεται ὅπως τρέφει ἀγάπη πρός τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό καί ἐπιθυμεῖ νά τοῦ προσφέρει τήν ψυχή του γιά θρόνο του. Νά μνημονεύσουμε τόν ἅγιο Ἰωάννη τό Θεολόγο καί εὐαγγελιστή, ὁ ὁποῖος μᾶς λέγει ὅτι ὅποιος λέει ὅτι ἀγαπᾶ τό Θεό, πού δέν τόν βλέπει, καί δέν ἀγαπᾶ τόν ἄνθρωπο, τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τόν ὁποῖο βλέπει καθημερινά, τότε αὐτός εἶναι ψεύτης.

δ) ΣΥΧΝΗ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Ἡ ἐντολή τοῦ Κυρίου μέ τούς λόγους «λάβετε φάγετε» καί «πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες» χρησιμοποιεῖ χρόνο ἐνεστῶτα, δηλαδή τό χρόνο τῆς συνέχειας καί τῆς αἰώνιας παρουσίας. Ὁ Κύριος δέ μᾶς ἔδωσε ἐντολή νά μεταλαμβαίνουμε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων μόνο κάποτε. Ἀντίθετα, μᾶς θέλει νά μετέχουμε τῆς θείας Εὐχαριστίας συχνά καί τακτικά. Δέν εἶναι δέ ὀρθό νά καταφεύγουμε σέ διάφορες δικαιολογίες καί εὐλογοφανῆ ἐπιχειρήματα γιά νά ἀποφεύγουμε τήν ταχτική συμμετοχή μας στή θεία Εὐχαριστία. Γιατί ἔτσι μιμούμεθα τίς διάφορες κατηγορίες τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖες ἀναφέρονται στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, οἱ ὁποῖοι ἀπέρριψαν τήν πρόσκληση τοῦ Θεοῦ νά παρακαθήσουν στό θεϊκό γεῦμα.

Ἰδιαίτερα τίς μεγάλες μέρες τῆς πίστεώς μας, ὅπως εἶναι ἡ παροῦσα περίοδος, θά πρέπει νά τίς ζοῦμε θεοπρεπῶς. Δηλαδή νά προετοιμαζόμεθα καταλλήλως γιά νά φιλοξενοῦμε μέσα μας τό Μεγάλο Ξένο, ὁ ὁποῖος ἀπό τούς οὐρανούς κατέβηκε στή γῆ, ἀφοῦ ἔγινε ἄνθρωπος καί ἦρθε κοντά μας. Τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ τιμή καί ἡ δόξα στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν

Πηγή:http://stbarnabascommunity.wordpress.com