Κήρυγμα: Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς, Ἀπόστολος Ρωμ. 13,11-14 & 14,1-4

 Γνωρίζει πολὺ καλά, ἀδελφοί μου, ὁ θεῖος ἀπόστολος Παῦλος τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ, τὰ ὁποῖα ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τοῦ ἀπεκάλυψε. Συγχρόνως ὅμως εἶναι βαθὺς ψυχολόγος καὶ ἀνατόμος τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι ἄριστος κοινωνιολόγος, γι᾿ αὐτὸ καὶ προσφέρει σὲ μᾶς συμβουλὲς μεγάλης σπουδαιότητος καὶ ἀξίας καὶ ὑποθῆκες τόσο γιὰ τὴν ἀτομικὴ ζωή μας ὅσο καὶ γιὰ τὶς διαπροσωπικὲς σχέσεις, τὶς σχέσεις μας μὲ τοὺς ἄλλους, τὰ ἄλλα μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Τί μᾶς διδάσκει λοιπὸν σήμερα, Κυριακὴ τῆς Τυροφάγου, στὰ πρόθυρα τῆς Μεγ. Σαρακοστῆς; Μᾶς προτρέπει ν᾿ ἀφήσουμε τὴν ἀμέλεια καὶ τὴν ὀκνηρία καὶ μὲ πολὺ ζῆλο νὰ ἐνδιαφερθοῦμε γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. «Νῦν γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν»· τώρα, ἐν συγκρίσει μὲ τὰ περασμένα χρόνια, ἡ Δευτέρα τοῦ Κυρίου μας Παρουσία εἶναι πλησιέστερα πρὸς ἐμᾶς παρὰ τὸτε στὴν ἀρχὴ ποὺ ἐπιστεύσαμε: «Ἔχουμε καιρό».

Ἂς φερόμαστε λοιπὸν μὲ εὐπρέπεια καὶ πνευματικότητα, ντυμένοι μὲ τὸν φωτεινὸ χιτῶνα τῆς μετανοίας καὶ τῆς ἀρετῆς. Ἂς λείψουν οἱ ὑπερβολὲς στὰ φαγοπότια καὶ μεθύσια. Ἂς λείψη κάθε ἀνηθικότητα καὶ ἀνάρμοστη συμπεριφορὰ ποὺ συμβαίνει νὰ ἐκδηλώνεται αὐτὲς τὶς ἡμέρες τῶν ἀπόκρεω. Καὶ συνιστᾶ· υἱοθετήσατε τὸ ὑψηλὸ νόημα τῆς κατὰ Χριστὸν ζωῆς. Ἐμπνευσθῆτε ἀπὸ τὸ σύνθημα· ἄσκηση, ἀρετή, ἁγιότητα. «Τὸ στάδιο τῶν ἀρετῶν ἠνέῳκται· οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε», «Ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν», «Ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους, ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός», «τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας».

Ἀλλά, ἀδελφοί, ὁ θεῖος Παῦλος μᾶς ἐφιστᾶ τὴν προσοχὴ καὶ ὡς πρὸς τοῦτο. Ἔχει διαπιστώσει ὅτι ὑπάρχουν ἀνάμεσά μας χριστιανοὶ ἀδύνατοι στὴν πίστη. Ἐξαρτοῦν τὴν σωτηρία τους ὄχι ἀπὸ τὴν σταυρικὴ θυσία τοῦ Κυρίου ἀλλὰ ἀπὸ τὴν διάκριση καὶ διαχωρισμὸ τῶν φαγητῶν. Νόμιζαν πώς, ἂν ἔτρωγαν κρέας ἢ ἔπιναν κρασί, δὲν θὰ εἶχαν πρόοδο στὴν ἀρετή. Βεβαίως δὲν ἐπρόκειτο μόνο γιὰ περιόδους νηστείας καὶ ἐγκρατείας ἀλλὰ συνεχῶς. Αὐτοὺς λοιπὸν τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστη προτρέπει ὁ Παῦλος νὰ τοὺς ἀντιμετωπίζουμε μὲ καλωσύνη καὶ ἀνοχὴ καὶ νὰ μὴ τοὺς σχολιάσουμε γιὰ τὶς ἰδέες τους. Ἄλλος μὲν πιστεύει ὅτι ἔχει τὴν ἄδεια νὰ τρώη ἀπὸ ὅλα χωρὶς νὰ ἁμαρτάνη. Ἄλλος πάλι ἀποφεύγει ὡρισμένα φαγητὰ ἀπὸ φόβο μήπως μολυνθῆ ψυχικὰ ἀπὸ αὐτά, γι᾿ αὐτὸ ἐπιλέγει νὰ τρώη μόνο λάχανα. Κι ἐπιλέγει ὁ θεόπνευσος Ἀπόστολος: οὔτε ἐκεῖνος ποὺ τρώει ὅλα τὰ φαγητὰ νὰ περιφρονῆ ἐκεῖνον ποὺ τ᾿ ἀποφεύγει οὔτε πάλιν αὐτὸς νὰ κατακρίνη τὸν ἄλλον ποὺ τρώγει: Ὁ Θεὸς δέχεται καὶ τὸν ἕνα καὶ τὸν ἄλλο: «Σὺ τίς εἶ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην;» Ὁ Θεὸς δὲν θὰ μᾶς ζητήση λόγο καὶ ἀπολογία γιὰ τοὺς ἄλλους ἀλλὰ μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό μας.

Ἀδελφοί· ἡ σημερινὴ διδασκαλία ἀπὸ τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ἀποτελεῖ ἐγερτήριο σάλπισμα, γιὰ νὰ μᾶς εἰσαγάγη στὸν ἔνδοξο ἀγῶνα τῆς ἀρετῆς, «ἵνα εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις, μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ», «οὐ γὰρ οἱ ἀκροαταὶ τοῦ νόμου δίκαιοι παρὰ τῷ Θεῷ, ἀλλ᾿ οἱ ποιηταὶ τοῦ νόμου δικαιωθήσονται» (Ρωμ. 2-13). Εἶναι ἀνάγκη, φίλοι μου, τὴν περίοδο ποὺ διανύουμε (πάντοτε μέν, ἰδιαιτέρως ὅμως τώρα) ἀναλαμβάνοντες τὴν νηστεία, «τῇ γλώσσῃ μὴ λαλοῦμεν δόλια & διαρρήξωμεν πᾶσαν στραγγαλιὰν (πᾶσαν δολιότητα καὶ στρεψοδικία δηλαδή) καὶ ἀφήσωμεν, ἀδελφοί, τὰ ὀφειλήματα ἵνα καὶ ἡμῖν ἀφεθῇ τὰ παραπτώματα ἡμῶν». Προσοχὴ ἀδελφοί: ἂν νηστεύσουμε τὰ φαγητὰ μόνο, ἀλλὰ δὲν ἀπέχουμε ἀπὸ τὰ πονηρά, ἄδικα ἔχουμε χαρὰ γιὰ τὴν αὐστηρὴ νηστεία μας. Ὡστόσο «τὸ τῆς Νηστείας διάγγελμα περιχαρῶς ὑποδεξώμεθα». Καλὴ Σαρακοστή. Ἀμήν.

http://www.imml.gr/webpages/Khrygmata/2009/2009_03.htm