Η ευαγγελική παραβολή του ασώτου μέσα από τον παραστατικό λόγο της απεικονίζει το μυστήριο της ανομίας του ανθρώπου, αλλά και το μεγαλείο της αποδοχής και της αγάπης του Θεού. Με τρόπο αξεπέραστο παρουσιάζει την πτώση και την μετάνοια του ανθρώπου, την αποστασία του και την επιστροφή του.
Ο νεώτερος γιός «απεδήμησεν εις χώραν μακράν». Ο άσωτος γιός, μας λέει το ιερό κείμενο, έφυγε και εγκατέλειψε το σπίτι του πηγαίνοντας σε μακρινή και ξένη χώρα. Το συμβολικό βάθος αυτής της εικόνας είναι σπουδαίο. Όσο και αν μας φαίνεται παράξενο, η ζωή μας σ’ αυτόν τον κόσμο είναι αποδημία, είναι εξορία σε ξένη χώρα. Κι αυτό γιατί η περιπλάνησή μας στον κόσμο αναποδογυρίζει την αλήθεια του Θεού. Συσκοτίζει την σκέψη μας και διαβρώνει τις πνευματικές μας ευαισθησίες. Ανατρέπει τα σταθερά μέτρα και κριτήρια με τα οποία ζυγίζουμε τα πράγματα του κόσμου και αξιολογούμε τις προτεραιότητες της ζωής.
Ζούμε σ’ έναν κόσμο που είναι ανίκανος να αναγνωρίσει και να εμπιστευθεί τον Θεό ως δημιουργό και σωτήρα του, όπως μας βεβαιώνει ο ευαγγελιστής Ιωάννης. «Εν τω κόσμω ήν, και ο κόσμος δι αυτού εγένετο, και ο κόσμος αυτόν ουκ έγνω», δηλαδή ο Χριστός ήρθε και ήταν μέσα στον κόσμο και εξαιτίας του δημιουργήθηκε ο κόσμος, όμως ο «κόσμος» δεν τον αναγνώρισε. Η διαδρομή της ζωής μας γίνεται εξορία όταν διαπιστώνουμε ότι αυτός ο κόσμος, δημιουργημένος από τον Θεό, παραδίδεται και κυριαρχείται από τον «άρχοντα του αιώνος τούτου». Το φρόνημα του κόσμου διαστέλλεται και διαχωρίζεται από το φρόνημα του Θεού με μια κάθετη διαχωριστική γραμμή, καθώς «όστις φίλος είναι του κόσμου εχθρός του Θεού καθίσταται».
Ο σημερινός άνθρωπος ζει σε μια εξορία και αποξένωση από τον Θεό καθώς σπαταλά τα ποικίλα χαρίσματά του ασώτως, χωρίς όρους και όρια. Ζει σαν να μην υπάρχει Θεός, σαν να μην ήρθε ο Χριστός στην γή και τότε η τραγωδία της εξορίας του γίνεται πιο πικρή. Στην προσπάθειά του να γευθεί και να απολαύσει τον πλούτο της ζωής, να κατακτήσει και να αποκτήσει πολλά, συνήθως το πληρώνει ακριβά.
Το πατρικό σπίτι γίνεται ο τύπος και η εικόνα της αληθινής ζωής και κοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό στην βασιλεία Του. Η διδασκαλία της Εκκλησίας και η εμπειρία των Αγίων μας βεβαιώνουν για αυτήν την πραγματικότητα. Μας προτρέπουν για την επιστροφή από το αδιέξοδο της εξορίας του ασώτου. Η ευαγγελική παραβολή και η υμνολογία της κατανυκτικής περιόδου που διανύουμε μας βοηθούν να ξαναδούμε την πνευματική μας κατάσταση μέσα σ’ αυτήν την προοπτική: «Εις εαυτόν δε ελθών».
Όταν βρίσκουμε τον αληθινό μας εαυτό, ξαναβρίσκουμε τον δρόμο του γυρισμού και της επανασύνδεσής μας με τον Θεό. Τότε η μετάνοια γίνεται ένα βαθύ βίωμα, μια πνευματική εμπειρία της χάριτος του Θεού που μας θεραπεύει από την αρρώστια της αμαρτίας. Τότε ο αγώνας μας αποκτά άλλο νόημα και δυναμική. Αυτή σημαίνει ότι, έστω και αν οι πτώσεις και οι αδυναμίες μας είναι πολλές, δεν μας βυθίζουν πλέον στην απόγνωση. Έστω και αν τα πάθη και τα λάθη μας, είναι μεγάλα και μας ταλαιπωρούν δεν μας τρομάζουν πιά. Οι ενοχές μας, όσο βαριές και αν είναι, δεν μας αρρωσταίνουν ψυχικά. Άλλο έμμονες ενοχές, κατάθλιψη, φόβος, άγχος, πληγωμένος εγωισμός, για τις αμαρτίες και τα λάθη που κάναμε, και άλλο εσωτερική συντριβή, ταπείνωση, αλλά και ψυχική γαλήνη η οποία απορρέει από την αγάπη και την χάρη του Θεού, που μας αποδέχεται και μας περιμένει υπερνικώντας την αμαρτωλότητά μας.
Αγαπητοί αδελφοί, αν αισθανόμαστε «ευτυχισμένοι υπαρξιακά», άνετοι και βολεμένοι στον παρόντα κόσμο, τότε γιατί θα πρέπει να αναζητήσουμε και να βρούμε μία ευτυχία που δεν καταλαβαίνουμε ότι χάσαμε ή τουλάχιστον δεν νιώθουμε ότι μας λείπει; Αν δεν νιώθουμε εξόριστοι και αποξενωμένοι από την κοινωνία του Θεού, τότε γιατί θα πρέπει να αγωνισθούμε και πού πρέπει άραγε να επιστρέψουμε; Ίσως θα πρέπει να νοσταλγήσουμε την χαμένη χαρά στην αντίπερα όχθη της όντως ζωής, για να μπορούμε να ζούμε και να ομολογούμε αυτό που έλεγε ένας ορθόδοξος μοναχός: «Πιστεύω Κύριε σε Εσένα γιατί έξω από Εσένα δεν υπάρχει τίποτε για εμένα». Αμήν.
Αρχιμ. Ν.Κ.
Ο νεώτερος γιός «απεδήμησεν εις χώραν μακράν». Ο άσωτος γιός, μας λέει το ιερό κείμενο, έφυγε και εγκατέλειψε το σπίτι του πηγαίνοντας σε μακρινή και ξένη χώρα. Το συμβολικό βάθος αυτής της εικόνας είναι σπουδαίο. Όσο και αν μας φαίνεται παράξενο, η ζωή μας σ’ αυτόν τον κόσμο είναι αποδημία, είναι εξορία σε ξένη χώρα. Κι αυτό γιατί η περιπλάνησή μας στον κόσμο αναποδογυρίζει την αλήθεια του Θεού. Συσκοτίζει την σκέψη μας και διαβρώνει τις πνευματικές μας ευαισθησίες. Ανατρέπει τα σταθερά μέτρα και κριτήρια με τα οποία ζυγίζουμε τα πράγματα του κόσμου και αξιολογούμε τις προτεραιότητες της ζωής.
Ζούμε σ’ έναν κόσμο που είναι ανίκανος να αναγνωρίσει και να εμπιστευθεί τον Θεό ως δημιουργό και σωτήρα του, όπως μας βεβαιώνει ο ευαγγελιστής Ιωάννης. «Εν τω κόσμω ήν, και ο κόσμος δι αυτού εγένετο, και ο κόσμος αυτόν ουκ έγνω», δηλαδή ο Χριστός ήρθε και ήταν μέσα στον κόσμο και εξαιτίας του δημιουργήθηκε ο κόσμος, όμως ο «κόσμος» δεν τον αναγνώρισε. Η διαδρομή της ζωής μας γίνεται εξορία όταν διαπιστώνουμε ότι αυτός ο κόσμος, δημιουργημένος από τον Θεό, παραδίδεται και κυριαρχείται από τον «άρχοντα του αιώνος τούτου». Το φρόνημα του κόσμου διαστέλλεται και διαχωρίζεται από το φρόνημα του Θεού με μια κάθετη διαχωριστική γραμμή, καθώς «όστις φίλος είναι του κόσμου εχθρός του Θεού καθίσταται».
Ο σημερινός άνθρωπος ζει σε μια εξορία και αποξένωση από τον Θεό καθώς σπαταλά τα ποικίλα χαρίσματά του ασώτως, χωρίς όρους και όρια. Ζει σαν να μην υπάρχει Θεός, σαν να μην ήρθε ο Χριστός στην γή και τότε η τραγωδία της εξορίας του γίνεται πιο πικρή. Στην προσπάθειά του να γευθεί και να απολαύσει τον πλούτο της ζωής, να κατακτήσει και να αποκτήσει πολλά, συνήθως το πληρώνει ακριβά.
Το πατρικό σπίτι γίνεται ο τύπος και η εικόνα της αληθινής ζωής και κοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό στην βασιλεία Του. Η διδασκαλία της Εκκλησίας και η εμπειρία των Αγίων μας βεβαιώνουν για αυτήν την πραγματικότητα. Μας προτρέπουν για την επιστροφή από το αδιέξοδο της εξορίας του ασώτου. Η ευαγγελική παραβολή και η υμνολογία της κατανυκτικής περιόδου που διανύουμε μας βοηθούν να ξαναδούμε την πνευματική μας κατάσταση μέσα σ’ αυτήν την προοπτική: «Εις εαυτόν δε ελθών».
Όταν βρίσκουμε τον αληθινό μας εαυτό, ξαναβρίσκουμε τον δρόμο του γυρισμού και της επανασύνδεσής μας με τον Θεό. Τότε η μετάνοια γίνεται ένα βαθύ βίωμα, μια πνευματική εμπειρία της χάριτος του Θεού που μας θεραπεύει από την αρρώστια της αμαρτίας. Τότε ο αγώνας μας αποκτά άλλο νόημα και δυναμική. Αυτή σημαίνει ότι, έστω και αν οι πτώσεις και οι αδυναμίες μας είναι πολλές, δεν μας βυθίζουν πλέον στην απόγνωση. Έστω και αν τα πάθη και τα λάθη μας, είναι μεγάλα και μας ταλαιπωρούν δεν μας τρομάζουν πιά. Οι ενοχές μας, όσο βαριές και αν είναι, δεν μας αρρωσταίνουν ψυχικά. Άλλο έμμονες ενοχές, κατάθλιψη, φόβος, άγχος, πληγωμένος εγωισμός, για τις αμαρτίες και τα λάθη που κάναμε, και άλλο εσωτερική συντριβή, ταπείνωση, αλλά και ψυχική γαλήνη η οποία απορρέει από την αγάπη και την χάρη του Θεού, που μας αποδέχεται και μας περιμένει υπερνικώντας την αμαρτωλότητά μας.
Αγαπητοί αδελφοί, αν αισθανόμαστε «ευτυχισμένοι υπαρξιακά», άνετοι και βολεμένοι στον παρόντα κόσμο, τότε γιατί θα πρέπει να αναζητήσουμε και να βρούμε μία ευτυχία που δεν καταλαβαίνουμε ότι χάσαμε ή τουλάχιστον δεν νιώθουμε ότι μας λείπει; Αν δεν νιώθουμε εξόριστοι και αποξενωμένοι από την κοινωνία του Θεού, τότε γιατί θα πρέπει να αγωνισθούμε και πού πρέπει άραγε να επιστρέψουμε; Ίσως θα πρέπει να νοσταλγήσουμε την χαμένη χαρά στην αντίπερα όχθη της όντως ζωής, για να μπορούμε να ζούμε και να ομολογούμε αυτό που έλεγε ένας ορθόδοξος μοναχός: «Πιστεύω Κύριε σε Εσένα γιατί έξω από Εσένα δεν υπάρχει τίποτε για εμένα». Αμήν.
Αρχιμ. Ν.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου