Ένα αναπόφευκτο γεγονός, που θα τερματίσει την ιστορία του κόσμου και θα σφραγίσει την προσωπική μας ζωή, παρουσιάζει η σημερινή ευαγγελική παραβολή της μέλλουσας κρίσης, «όταν έλθη ο Υιός του ανθρώπου». Όσο τολμηρό και παράδοξο κι αν ακούγεται, ο Χριστός δεν θα ξαναέρθει, αφού ήδη είναι πανταχού παρών στην συμπαντική πραγματικότητα και την ιστορία του κόσμου και του ανθρώπου. Ο Χριστός δεν έφυγε ποτέ από την ζωή μας, «ιδού εγώ μεθ’υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος». Κάποτε, στον επίλογο της ζωής του κόσμου, απλώς θα φανερωθεί, και θα λάμψει αυτό που τώρα δεν βλέπουμε, και όμως υπάρχει, η αλήθεια και η δόξα Του. Τότε τα σκηνικά του κόσμου και τα παρασκήνια της ιστορίας θα πέσουν και η ζωή του κάθε ανθρώπου θα κριθεί.
Δυστυχώς στην σκέψη πολλών ανθρώπων το προφητικό βάθος της παραβολής της μέλλουσας κρίσης διαστρέφεται επικίνδυνα, κάθε φορά που την αντιλαμβάνονται με έναν τρόπο που πανικοβάλλει και τρομοκρατεί με απειλές, καταδίκες και τιμωρίες. Όμως ο Θεός δεν τιμωρεί, αλά ο άνθρωπος αυτοτιμωρείται με τις επιλογές του και τις συμπεριφορές του, όπως υπαινίσσεται ο Χριστός, όταν λέει «καθώς ακούω κρίνω, και η κρίσις η εμή δικαία εστίν». Ο Χριστός ακούει και αποδέχεται την δική μας απόφαση. Από την δική μας τοποθέτηση εξαρτάται η κρίση Του. Κάθε φορά που αρνούμαστε την αγάπη για τον εμπερίστατο άνθρωπο αρνούμαστε τον ίδιο τον Θεό. Γι αυτό, αν αδιαφορήσουμε και δεν αγαπήσουμε τον συνάνθρωπο, τότε θα κριθούμε από τον Υιό του ανθρώπου.
Η αγάπη, λοιπόν, γίνεται το απόλυτο και διαχρονικό μέτρο του Θεού, που μας ζυγίζει. Αποτελεί το αδιαμφισβήτητο κριτήριο της κρίσεώς Του. Ο άνθρωπος δεν έχει άλλον ασφαλή τρόπο και δρόμο, για να ενωθεί με τον Θεό και να ζήσει την υπαρξιακή του ευτυχία – αυτό που λέμε σωτηρία -, παρά μόνο την έμπρακτη αγάπη στον άλλον άνθρωπο. Εδώ σημασία δεν έχει το ποιος είναι ο πλησίον, αλλά το πώς θα σταθούμε εμείς «πλησίον», δηλαδή, κοντά στον άλλο.
Ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος τονίζει ότι «όταν φθάνουμε στην αγάπη, φθάνουμε στον Θεό και ο δρόμος του αγώνα μας θελειώνει». Ο Χρις΄τος ταυτίζεται με τους ταλαιπωρημένους, τους θλιμμένους, τους καταφρονημένους. Μας ζητά να τον ανακαλύψουμε και να τον συναντήσουμε μέσα από την αγάπη μας γι αυτούς. Όταν πάσχει ο άνθρωπος, συμπάσχει μαζί του και ο Θεός. Γι αυτό η έμπρακτη αγάπη για τον πάσχοντα άνθρωπο αποδεικνύει με τρόπο απτό και χειροπιαστό την πίστη και την αγάπη μας για τον Θεό.
«Και ου διακονήσαμεν σοί»; Αν η αγάπη δεν διακονεί, τότε δεν είναι γνήσια και ξεπέφτει. Η διακονία είναι κορυφαίος τρόπος χριστιανικής παρουσίας και μαρτυρίας. Είναι θυσία χωρίς υπολογισμό, η οποία θεραπεύει ό, τι πονάει τον όλο άνθρωπο. Ο πεινασμένος, ο διψασμένος, ο γυμνός, ο ξένος, ο φυλακισμένος, ο άρρωστος είναι καταστάσεις ζωής που μαστίζουν τον άνθρωπο ως πρόσωπο και ως κοινωνία. Ο διάβολος, η αμαρτία και η φθορά δημιουργούν συνεχώς αναρίθμητες εστίες και πλέγματα ανάγκης που μας κυκλώνουν. Ασθένειες, δυστυχία, θεομηνίες, πείνα, εγκληματικότητα, περιφρόνηση, μοναξιά, εγκατάλειψη, εκμετάλλευση, μετανάστευση, αδικία, ανεργία, είναι ο χώρος της ανάγκης και της αδυναμίας του ανθρώπου. Είναι καταστάσεις ύπαρξης των ελαχίστων αδελφών του Χριστού.
Γεννιέται όμως ένα ερώτημα πως τους αντιμετωπίζουμε; Οι πιο πολλοί από εμάς τους προσπερνάμε αδιάφορα ή τους «προσφέρουμε» απλώς τον οίκτο μας. Περιορίζουμε και εξαντλούμε το νόημα της παραβολής στο καθήκον της ελεημοσύνης. Δεν μπορούμε να υπερνικήσουμε τον φόβο και την ανασφάλεια που γεννά μέσα μας ή ανωνυμία του αγνώστου συνανθρώπου μας, του πρόσφυγα και λαθρομετανάστη, του αποξενωμένου και εγκαταλελειμμένου. Είμαστε τραγικά ανίκανοι να κατέβουμε στον άδη της ζωής του, ώστε να τον βοηθήσουμε και να τον αναστήσουμε στην ζωή της αγάπης, κατά το παράδειγμα της καθόδου του Χριστού στον άδη.
Αγαπητοί αδελφοί, ο ιερός Χρυσόστομος αναφέρει ότι «δεν μπορώ να πιστέψω για έναν άνθρωπο ότι είναι δυνατόν να σωθεί, αν δεν κοπιάσει για την σωτηρία του διπλανού του». Ας μην ξεχνάμε ότι ο διπλανός, ό κάθε ελάχιστος αδελφός του Χριστού, δεν πεινάει και διψάει μόνο για ψωμί και νερό, αλλά για αλήθεια, αγάπη και σωτηρία. Αμήν.
Αρχιμ. Ν.Κ.
Σύντομο σχόλιο
Ακριβώς η τελευταία παράγραφος δείχνει τον αληθινό φιλάνθρωπο χριστιανό. Είναι αυτός που όχι μόνο ταΐζει και ντύνει τον αλλοδαπό λαθρομετανάστη, αλλά αυτός που του διδάσκει την Αλήθεια, τον Ιησού Χριστό και την Βασιλεία του Θεού. Χωρίς τον Ευαγγελισμό του εμπερίστατου αλλοδαπού, αλλόφυλου και αλλόθρησκου, η υλική βοήθεια γίνεται όργανο στα χέρια του σατανά κατά του λαού του Θεού, κατά της Εκκλησίας και του ελληνικού λαού.
Δυστυχώς στην σκέψη πολλών ανθρώπων το προφητικό βάθος της παραβολής της μέλλουσας κρίσης διαστρέφεται επικίνδυνα, κάθε φορά που την αντιλαμβάνονται με έναν τρόπο που πανικοβάλλει και τρομοκρατεί με απειλές, καταδίκες και τιμωρίες. Όμως ο Θεός δεν τιμωρεί, αλά ο άνθρωπος αυτοτιμωρείται με τις επιλογές του και τις συμπεριφορές του, όπως υπαινίσσεται ο Χριστός, όταν λέει «καθώς ακούω κρίνω, και η κρίσις η εμή δικαία εστίν». Ο Χριστός ακούει και αποδέχεται την δική μας απόφαση. Από την δική μας τοποθέτηση εξαρτάται η κρίση Του. Κάθε φορά που αρνούμαστε την αγάπη για τον εμπερίστατο άνθρωπο αρνούμαστε τον ίδιο τον Θεό. Γι αυτό, αν αδιαφορήσουμε και δεν αγαπήσουμε τον συνάνθρωπο, τότε θα κριθούμε από τον Υιό του ανθρώπου.
Η αγάπη, λοιπόν, γίνεται το απόλυτο και διαχρονικό μέτρο του Θεού, που μας ζυγίζει. Αποτελεί το αδιαμφισβήτητο κριτήριο της κρίσεώς Του. Ο άνθρωπος δεν έχει άλλον ασφαλή τρόπο και δρόμο, για να ενωθεί με τον Θεό και να ζήσει την υπαρξιακή του ευτυχία – αυτό που λέμε σωτηρία -, παρά μόνο την έμπρακτη αγάπη στον άλλον άνθρωπο. Εδώ σημασία δεν έχει το ποιος είναι ο πλησίον, αλλά το πώς θα σταθούμε εμείς «πλησίον», δηλαδή, κοντά στον άλλο.
Ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος τονίζει ότι «όταν φθάνουμε στην αγάπη, φθάνουμε στον Θεό και ο δρόμος του αγώνα μας θελειώνει». Ο Χρις΄τος ταυτίζεται με τους ταλαιπωρημένους, τους θλιμμένους, τους καταφρονημένους. Μας ζητά να τον ανακαλύψουμε και να τον συναντήσουμε μέσα από την αγάπη μας γι αυτούς. Όταν πάσχει ο άνθρωπος, συμπάσχει μαζί του και ο Θεός. Γι αυτό η έμπρακτη αγάπη για τον πάσχοντα άνθρωπο αποδεικνύει με τρόπο απτό και χειροπιαστό την πίστη και την αγάπη μας για τον Θεό.
«Και ου διακονήσαμεν σοί»; Αν η αγάπη δεν διακονεί, τότε δεν είναι γνήσια και ξεπέφτει. Η διακονία είναι κορυφαίος τρόπος χριστιανικής παρουσίας και μαρτυρίας. Είναι θυσία χωρίς υπολογισμό, η οποία θεραπεύει ό, τι πονάει τον όλο άνθρωπο. Ο πεινασμένος, ο διψασμένος, ο γυμνός, ο ξένος, ο φυλακισμένος, ο άρρωστος είναι καταστάσεις ζωής που μαστίζουν τον άνθρωπο ως πρόσωπο και ως κοινωνία. Ο διάβολος, η αμαρτία και η φθορά δημιουργούν συνεχώς αναρίθμητες εστίες και πλέγματα ανάγκης που μας κυκλώνουν. Ασθένειες, δυστυχία, θεομηνίες, πείνα, εγκληματικότητα, περιφρόνηση, μοναξιά, εγκατάλειψη, εκμετάλλευση, μετανάστευση, αδικία, ανεργία, είναι ο χώρος της ανάγκης και της αδυναμίας του ανθρώπου. Είναι καταστάσεις ύπαρξης των ελαχίστων αδελφών του Χριστού.
Γεννιέται όμως ένα ερώτημα πως τους αντιμετωπίζουμε; Οι πιο πολλοί από εμάς τους προσπερνάμε αδιάφορα ή τους «προσφέρουμε» απλώς τον οίκτο μας. Περιορίζουμε και εξαντλούμε το νόημα της παραβολής στο καθήκον της ελεημοσύνης. Δεν μπορούμε να υπερνικήσουμε τον φόβο και την ανασφάλεια που γεννά μέσα μας ή ανωνυμία του αγνώστου συνανθρώπου μας, του πρόσφυγα και λαθρομετανάστη, του αποξενωμένου και εγκαταλελειμμένου. Είμαστε τραγικά ανίκανοι να κατέβουμε στον άδη της ζωής του, ώστε να τον βοηθήσουμε και να τον αναστήσουμε στην ζωή της αγάπης, κατά το παράδειγμα της καθόδου του Χριστού στον άδη.
Αγαπητοί αδελφοί, ο ιερός Χρυσόστομος αναφέρει ότι «δεν μπορώ να πιστέψω για έναν άνθρωπο ότι είναι δυνατόν να σωθεί, αν δεν κοπιάσει για την σωτηρία του διπλανού του». Ας μην ξεχνάμε ότι ο διπλανός, ό κάθε ελάχιστος αδελφός του Χριστού, δεν πεινάει και διψάει μόνο για ψωμί και νερό, αλλά για αλήθεια, αγάπη και σωτηρία. Αμήν.
Αρχιμ. Ν.Κ.
Σύντομο σχόλιο
Ακριβώς η τελευταία παράγραφος δείχνει τον αληθινό φιλάνθρωπο χριστιανό. Είναι αυτός που όχι μόνο ταΐζει και ντύνει τον αλλοδαπό λαθρομετανάστη, αλλά αυτός που του διδάσκει την Αλήθεια, τον Ιησού Χριστό και την Βασιλεία του Θεού. Χωρίς τον Ευαγγελισμό του εμπερίστατου αλλοδαπού, αλλόφυλου και αλλόθρησκου, η υλική βοήθεια γίνεται όργανο στα χέρια του σατανά κατά του λαού του Θεού, κατά της Εκκλησίας και του ελληνικού λαού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου