ΠΑΙΔΕΙΑ ΑΠΟΡΡΙΜΑΤΩΝ

Χωματερές..

Ένα βράδυ, περνώντας βιαστική μπρος από το γυαλί της τηλεόρασης, πήρε το μάτι μου μία εικόνα και το βήμα μου έμεινε μετέωρο... Ήταν μια χωματερή, ξέχειλη σκουπίδια, που πάνω της γυρόφερνε ένα σμήνος πουλιά. Ήτανε – όσο μπορούσα να διακρίνω – περιστέρια, γλάροι, δεκαοχτούρες... Πετούσαν χαμηλά κι έψαχναν μέσ’ στο σκουπιδαριό, να βρουν την τροφή τους.

Ένωσα αλλόκοτα. Μου φάνηκε το θέαμα αταίριαστο. Πουλιά, που το φυσικό περιβάλλον τους είναι η καταπράσινη φύση, το φως, ο αέρας, που μ’ απλωμένα φτερά, πετούν ελεύθερα ανάμεσα γης κι ουρανού –παγκόσμιο σύμβολο της ελευθερίας– να ‘ναι σκυμμένα, πάνω από μια χωματερή... Ό,τι έβλεπα, μου έμοιαζε κατάντημα! «Τι δουλειά έχουν τα πουλιά στους σκουπιδότοπους», μουρμούρισα απορημένη και τράβηξα στη δουλειά μου.

Το πρωί της άλλης μέρας, σκουπίζοντας το πεζοδρόμιο, πέρασα την ίδια δοκιμασία. Καθώς το σπίτι μας είναι στον ίδιο δρόμο, όπου και το Λύκειο της περιοχής, περνούν καθημερινά τσούρμο τα παιδιά, με το σακίδιο πεσμένο στο μπράτσο και το κινητό στη φούχτα, μιλώντας, φωνάζοντας, αστεϊζόμενα...

Εκείνο το πρωί, με κάποια αφορμή, άρχισαν να τσακώνονται. Στον καβγά, μπήκε ένας ένας, όλη η παρέα. Και τότε... σκέπασα με τις παλάμες τ’ αυτιά μου και τρύπωσα μέσα για να μην ακούω λόγια (από αγόρια και κορίτσια) που θα δυσκολευόταν να ξεστομίσει και ένας οργισμένος “άντρας” της πιάτσας. Και τότε... δεν ξέρω πώς, η εικόνα της χωματερής, ήρθε μπρος στα μάτια μου. Είπα... καημένα παιδιά, πουλιά πλασμένα για το φως, τα ψηλώματα, τον καθάριο αέρα, ποιοι σκουπιδότοποι σας ταΐζουν; Πώς διπλώσατε τα φτερά και σούρνεστε, σε βρόμικους τόπους; Παιδιά, που διαδηλώνετε με πάθος για την ελευθερία, πώς σκύβετε το κεφάλι πάνω από δύσοσμα απορρίμματα; Η λύπη κατάκαρδη καθώς, μέσα στη σύγχυση των καιρών, μέσα στην έλλειψη γενναίων μπροστάρηδων που να τολμούν να φωνάξουν την Αλήθεια με το όνομά της, χάσατε τον προσανατολισμό σας... Κι η Πατρίδα γέμισε χωματερές, που πάνω τους γυροφέρνουν μ’ αδύναμα φτερά αετόπουλα, ψάχνοντας εκεί για να χορτάσουν τη βασανιστική τους πείνα...

Γράφει: κ. Ναυσικά Ιεσσαί-Κασιμάτη

Πηγή: το περιοδικό «Ο Κόσμος της Ελληνίδος», 11/2009.

αντιγραφή από το http://www.gonia.gr/