Β΄Νηστειών (Μαρκ.2, 1-12): Η υπέρβαση των ορίων

Μοναδικό υπόδειγμα αλληλεγγύης παρουσιάζει ο ιερός ευαγγελιστής Μάρκος στη λιτή και σύντομη αφήγηση του σημερινού θαύματος του Ιησού.

Η ομάδα των τεσσάρων που μεταφέρει τον παραλυτικό μοιάζει να αντλεί δύναμη από κάποια υπερβατική πηγή. Πάνω απ’ όλα η πίστη του στο πρόσωπο του Χριστού είναι αυτή που διοχετεύει το πνεύμα της αλληλεγγύης προς τον άρρωστο και η θέληση του ιδίου να γίνει ο κεντρικός ήρωας μιας δραματικής και τολμηρής επιχείρησης. Χωρίς αυτήν την πίστη η κόπωση των ανδρών, η αμφισβήτηση των αιώνιων αρνητών τους και το αδιαχώρητο του κόσμου για να δει και ακούσει το διδάσκαλο, θα τους υποχρέωνε να εγκαταλείψουν την προσπάθεια τους.

Όμως η κλίνη με τον παραλυτικό αιωρείται μεταξύ οροφής και δαπέδου και το εκπληκτικό δεν είναι το θέαμα, όσο η ηρωική πίστη των εκτελεστών αυτού του παράτολμου σχεδίου.

Ήδη το όλο σκηνικό φωτίζεται από την λάμψη της παρουσίας του Χριστού και ξαφνικά την έκπληξη τη διαδέχεται ο τρόμος του υπέρλογου συμβάντος που εκτυλίσσεται μπροστά σε όλους.

Είναι η στιγμή της θεραπείας του παραλυτικού, ο οποίος τώρα βαδίζει υγιής ανάμεσα στο πλήθος αίροντας το ξυλοκρέβατό το , ως ελάχιστο τεκμήριο του θαύματος. Ένας σεισμός τους διαπερνά όλους όσους αποδέχονται με πίστη αυτά που βλέπουν και ομολογούν με ευγνωμοσύνη «ὄτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν».

Σ’ αυτούς ανήκουν και οι τέσσερις «αχθοφόροι» της αγάπης για τους οποίους η ευαγγελική διήγηση κάνει ιδιαίτερο λόγο.

Τα ευαγγέλια βέβαια δεν είναι αφηγήσεις λεπτομερειών αλλά αποκαλύψεις αληθειών για τη σωτηρία των ανθρώπων. Και η υπόθεση της σωτηρίας είναι ένα έργο πίστεως και μαρτυρίας. Έργο αλληλοδιακονίας της αγάπης, που προτεραιότητα έχει ο δοκιμαζόμενος και εμπερίστατος αδελφός μας. Οι μεταφορείς του παραλυτικού έδωσαν μια ζωντανή μαρτυρία για την οποία κρίνονται άξιοι ενώπιον του Θεού.

Ενώ όμως ο Ευαγγελιστής αυτονόητα καλεί να μιμηθούμε το παράδειγμά τους, δεν παραλείπει να κρίνει τη στάση των «διαλογιζομένων ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν» των ανθρώπων με διεστραμμένο νου και συνείδηση που υπονομεύουν συστηματικά το έργο του Χριστού για να πλήξουν την θεότητά Του. Πρόκειται για τους Γραμματείς που βρίσκονταν πλάι στους Φαρισαίους που είχαν παρασύρει το λαό του Θεού στο σκοτάδι της δουλείας.

Αυτοί και όσοι τους ακολουθούμε γινόμαστε συνήθως υποκριτές και επικριτές της αλήθειας, γιατί δεν ευνοεί ταξικά προνόμια και ατομικά συμφέροντα. Και καθώς δεν τολμούμε να την κοιτάξουμε κατάματα συνεργούμε στο παρασκήνιο για να τη σπιλώσουμε. Αυτό έκαναν οι γραμματείς.

Όμως Γραμματείς και Φαρισαίοι θα υπάρχουν πάντα όσο το δίκαιο του ισχυρού ή ο νόμος της ζούγκλας θα ισχύει στις κοινωνίες των ανθρώπων, όσο θα μένουμε προσκολλημένοι σε νεκρούς θρησκευτικούς τύπους.

Ο Χριστός δεν είναι Θεός νεκρών τύπων. Είναι ζωή και φώς που «ερευνά νεφρούς και καρδίας» γνωρίζοντας τους διαλογισμούς όλων μας και φυσικά των Γραμματέων που αμφισβητούν την Θεότητά του, μολονότι αυτόπτες μάρτυρες του συγκλονιστικού θαύματος. Κι’ επειδή νόμιζαν ότι είναι ειδήμονες, τους ερωτά ευθέως, αν είναι ευκολότερη η θεραπεία του παραλυτικού από την άφεση των αμαρτιών. Ένα ερώτημα που τους προκαλεί αμηχανία και αδυναμία να απαντήσουν. Συγχρόνως, μπροστά στα ύποπτα βλέμματά τους χαρίζει άφεση και θεραπεία στον άρρωστο, επιβραβεύοντας την πίστη και την τόλμη του.

Μ’ αυτήν την ενέργεια θέλησε να φανερώσει στους δύσπιστους και στους επικριτές κάθε εποχής, τη θεανθρώπινη φύση και ότι «ἐξουσίαν ἔχει ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπί τῆς γῆς ἁμαρτίας».

Μόνη προσδοκία Του, την οποία ο καθένας μπορεί να υιοθετήσει, είναι η ελπίδα της επιστροφής κοντά Του, έστω και με φορείο, για θεραπεία και ανάπαυση που καμιά θεραπευτική αγωγή και κανένα θέρετρο θα ήταν σε θέση να Του προσφέρει.



Γράφει: π.Γ.Στ

Πηγή: http://agiabarbarapatras.blogspot.com