Το βαθύτερο νόημα του σκοπού του Θεού για τον κόσμο και την σωτηρία του ανθρώπου είναι ένα μυστήριο που δεν μπορεί να εκφρασθεί παρά μόνο με παραβολές. Μια τέτοια παραβολή είναι και αυτή του σπορέα. Οι παραλληλισμοί εξηγούνται από τον ίδιο τον Χριστό. Γεωργός ο Θεός, σπόρος ο λόγος Του, αγρός –χωράφι ο άνθρωπος κάθε εποχής και τόπου, αγκάθια τα πολλά και ποικίλα εμπόδια της καρποφορίας του κηρύγματος.
Όπως ο σπόρος, αυτό το δυναμικό στοιχείο της φύσης, κρύβει μέσα του το μυστήριο της δημιουργίας και της ζωής, έτσι και ο λόγος του Θεού μας μεταμορφώνει εσωτερικά και μας μεταγγίζει την «όντως ζωή». Ο σπόρος είναι ίδιος, πέφτει όμως σε διάφορα μέρη, γι αυτό και το αποτέλεσμα είναι διαφορετικό. Ο λόγος του Θεού προσφέρεται και απευθύνεται σε κάθε άνθρωπο αδιακρίτως. Δεν είναι προνόμιο κάποιων, αλλά δικαίωμα και δωρεά όλων. Ο Χριστός είναι ο «αεί σπείρων τον σπόρον της αιωνίου ζωής». ¨όταν, λοιπόν, ο Θεός μας μιλά με τον λόγο Του, καθώς ακούμε την φωνή Του μέσα από την Αγία Γραφή, μέσα από τους προφήτες και το Ευαγγέλιο, μέσα από την διδασκαλία και την εμπειρία των Αγίων της Εκκλησίας, μας φανερώνει την προσωπική Του ύπαρξη. Μας λέει ποιος είναι και τί θέλει από εμάς, και τότε αισθανόμαστε την αγάπη να μας αγγίζει και να μας ελκύει. Μετέχουμε στην χάρη Του, η οποία μας γαληνεύει και μας σκεπάζει, νιώθουμε την δύναμή Του να μας ενισχύει στην πορεία της ζωής μας. Ο λόγος του Θεού δεν είναι ανθρώπινη επινόηση, είναι «ρήματα ζωής αιωνίου», θεϊκή αποκάλυψη και σοφία «άνωθεν κατερχομένη», που υπερβαίνει όλα τα εμπόδια και οδηγεί στην πνευματική ολοκλήρωση και την Βασιλεία του Θεού. Τελικά, η χάρη του Θεού είναι εκείνη που ενεργεί μέσα από την όποια αδυναμία της ανθρώπινης εκφοράς Του, διεισδύει στην καρδιά μας και σε χρόνο ανύποπτο βλαστάνει και καρποφορεί.
Η παραβολή τονίζει την ευθύνη των ανθρώπων που ακούν τον λόγο του Θεού, ώστε να τοποθετηθούν απέναντι σε αυτόν. Υπογραμμίζει την ποιότητα της γής που αντιπροσωπεύει ο καθένας μας. Πολλές φορές οι ατέλειωτες και αγχώδεις βιοτικές μέριμνες δεν αφήνουν τον λόγο του Θεού να εισχωρήσει κάτω από την επιφάνεια της ψυχής μας. Αναπόφευκτα, λοιπόν, ο σπόρος του λόγου του Θεού καταπατείται και αφανίζεται από τα «πετεινά του ουρανού», τις πολλές και ποικίλες προκλήσεις της εποχής μας, που μεταβάλλουν τον εσωτερικό μας κόσμο σε ένα σκληρό πεζόδρομο, που ισοπεδώνει τις πνευματικές μας ευαισθησίες. Το πετρώδες έδαφος είναι η εικόνα μιάς επιφανειακής ζωής, ενός ανώριμου και επιπόλαιου ενθουσιασμού, χωρίς βαθιές ρίζες, χωρίς σταθερές αξίες και αρχές. Τα αγκάθια αντιπροσωπεύουν οτιδήποτε περιστασιακό και φευγαλέο πνίγει την ύπαρξή μας, καθώς η ζωή προχωρά χωρίς προτεραιότητες και αξιολογήσεις, χωρίς ουσία και αλήθεια.
Αγαπητοί αδελφοί, για να καταλάβουμε τί μας λέει ο Χριστός, πρέπει να νιώσουμε ότι ο λόγος Του απευθύνεται στον καθένα μας προσωπικά και ξεχωριστά. Κατακλυζόμαστε καθημερινά από εντυπώσεις, γεγονότα, ιδέες, ειδήσεις, με μια πρωτοφανή ταχύτητα και εναλλαγή, που όλο ακούμε και συνεχώς ξεχνάμε. Γι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία να μην ακούμε απλώς τον λόγο του Θεού, αλλά να τον κατέχουμε, να τον κατανοούμε βαθύτερα και να τον βιώνουμε όλο και περισσότερο. Για να γίνει, όμως, κάτι τέτοιο, απαιτείται η κατάλληλη εσωτερική διάθεση, μια ανοιχτή και πρόθυμη καρδιά στο μήνυμα του λόγου του Θεού, για να γινόμαστε δεκτικοί στην χάρη Του. Αυτή η συναίσθηση αυξάνει την εσωτερική μας ακοή, για να μπορούμε να επαναλαμβάνουμε αυτό που ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος είπε μόλις στα βαθιά του γεράματα, αν και μαθήτευσε από τα παιδικά του χρόνια στην χριστιανική πίστη και διδασκαλία: «νυν άρχομαι μαθητής είναι», τώρα αρχίζω να είμαι μαθητής του Χριστού.
Αυτό το πνεύμα της μαθητείας είναι προϋπόθεση της πνευματικής μας ανάπτυξης και ωρίμανσης. Είναι η γη η καλή και αγαθή, ώστε να δεχόμαστε και να καρποφορούμε με υπομονή τον λόγο του Ευαγγελίου, για να υπερνικούμε τους φόβους και τις προκαταλήψεις μας προς κάθε τί καινούριο. Για να κάνουμε το διαχρονικό ζωοποιό λόγο του Θεού, προσιτό, κατανοητό, επίκαιρο και λυτρωτικό και για τον άνθρωπο του καιρού μας. Αμήν.
Αρχιμ. Ν.Κ.
Όπως ο σπόρος, αυτό το δυναμικό στοιχείο της φύσης, κρύβει μέσα του το μυστήριο της δημιουργίας και της ζωής, έτσι και ο λόγος του Θεού μας μεταμορφώνει εσωτερικά και μας μεταγγίζει την «όντως ζωή». Ο σπόρος είναι ίδιος, πέφτει όμως σε διάφορα μέρη, γι αυτό και το αποτέλεσμα είναι διαφορετικό. Ο λόγος του Θεού προσφέρεται και απευθύνεται σε κάθε άνθρωπο αδιακρίτως. Δεν είναι προνόμιο κάποιων, αλλά δικαίωμα και δωρεά όλων. Ο Χριστός είναι ο «αεί σπείρων τον σπόρον της αιωνίου ζωής». ¨όταν, λοιπόν, ο Θεός μας μιλά με τον λόγο Του, καθώς ακούμε την φωνή Του μέσα από την Αγία Γραφή, μέσα από τους προφήτες και το Ευαγγέλιο, μέσα από την διδασκαλία και την εμπειρία των Αγίων της Εκκλησίας, μας φανερώνει την προσωπική Του ύπαρξη. Μας λέει ποιος είναι και τί θέλει από εμάς, και τότε αισθανόμαστε την αγάπη να μας αγγίζει και να μας ελκύει. Μετέχουμε στην χάρη Του, η οποία μας γαληνεύει και μας σκεπάζει, νιώθουμε την δύναμή Του να μας ενισχύει στην πορεία της ζωής μας. Ο λόγος του Θεού δεν είναι ανθρώπινη επινόηση, είναι «ρήματα ζωής αιωνίου», θεϊκή αποκάλυψη και σοφία «άνωθεν κατερχομένη», που υπερβαίνει όλα τα εμπόδια και οδηγεί στην πνευματική ολοκλήρωση και την Βασιλεία του Θεού. Τελικά, η χάρη του Θεού είναι εκείνη που ενεργεί μέσα από την όποια αδυναμία της ανθρώπινης εκφοράς Του, διεισδύει στην καρδιά μας και σε χρόνο ανύποπτο βλαστάνει και καρποφορεί.
Η παραβολή τονίζει την ευθύνη των ανθρώπων που ακούν τον λόγο του Θεού, ώστε να τοποθετηθούν απέναντι σε αυτόν. Υπογραμμίζει την ποιότητα της γής που αντιπροσωπεύει ο καθένας μας. Πολλές φορές οι ατέλειωτες και αγχώδεις βιοτικές μέριμνες δεν αφήνουν τον λόγο του Θεού να εισχωρήσει κάτω από την επιφάνεια της ψυχής μας. Αναπόφευκτα, λοιπόν, ο σπόρος του λόγου του Θεού καταπατείται και αφανίζεται από τα «πετεινά του ουρανού», τις πολλές και ποικίλες προκλήσεις της εποχής μας, που μεταβάλλουν τον εσωτερικό μας κόσμο σε ένα σκληρό πεζόδρομο, που ισοπεδώνει τις πνευματικές μας ευαισθησίες. Το πετρώδες έδαφος είναι η εικόνα μιάς επιφανειακής ζωής, ενός ανώριμου και επιπόλαιου ενθουσιασμού, χωρίς βαθιές ρίζες, χωρίς σταθερές αξίες και αρχές. Τα αγκάθια αντιπροσωπεύουν οτιδήποτε περιστασιακό και φευγαλέο πνίγει την ύπαρξή μας, καθώς η ζωή προχωρά χωρίς προτεραιότητες και αξιολογήσεις, χωρίς ουσία και αλήθεια.
Αγαπητοί αδελφοί, για να καταλάβουμε τί μας λέει ο Χριστός, πρέπει να νιώσουμε ότι ο λόγος Του απευθύνεται στον καθένα μας προσωπικά και ξεχωριστά. Κατακλυζόμαστε καθημερινά από εντυπώσεις, γεγονότα, ιδέες, ειδήσεις, με μια πρωτοφανή ταχύτητα και εναλλαγή, που όλο ακούμε και συνεχώς ξεχνάμε. Γι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία να μην ακούμε απλώς τον λόγο του Θεού, αλλά να τον κατέχουμε, να τον κατανοούμε βαθύτερα και να τον βιώνουμε όλο και περισσότερο. Για να γίνει, όμως, κάτι τέτοιο, απαιτείται η κατάλληλη εσωτερική διάθεση, μια ανοιχτή και πρόθυμη καρδιά στο μήνυμα του λόγου του Θεού, για να γινόμαστε δεκτικοί στην χάρη Του. Αυτή η συναίσθηση αυξάνει την εσωτερική μας ακοή, για να μπορούμε να επαναλαμβάνουμε αυτό που ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος είπε μόλις στα βαθιά του γεράματα, αν και μαθήτευσε από τα παιδικά του χρόνια στην χριστιανική πίστη και διδασκαλία: «νυν άρχομαι μαθητής είναι», τώρα αρχίζω να είμαι μαθητής του Χριστού.
Αυτό το πνεύμα της μαθητείας είναι προϋπόθεση της πνευματικής μας ανάπτυξης και ωρίμανσης. Είναι η γη η καλή και αγαθή, ώστε να δεχόμαστε και να καρποφορούμε με υπομονή τον λόγο του Ευαγγελίου, για να υπερνικούμε τους φόβους και τις προκαταλήψεις μας προς κάθε τί καινούριο. Για να κάνουμε το διαχρονικό ζωοποιό λόγο του Θεού, προσιτό, κατανοητό, επίκαιρο και λυτρωτικό και για τον άνθρωπο του καιρού μας. Αμήν.
Αρχιμ. Ν.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου