ΔΩΡΟ ΘΕΟΥ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ (Εφ 2,4-10)

Με τον θερμό από πίστη και αγάπη προς τον άνθρωπο και τον Δημιουργό και Σωτήρα μας, γράφει σε αυτήν την επιστολή του ο απόστολος Παύλος προς τους νεοφώτιστους χριστιανούς της Εφέσου.
"Και σεις, λέει ο απόστολος των εθνών, οι πρώην εθνικοί, πριν να γνωρίσετε το Θεό ήσασταν νεκροί πνευματικώς, είχατε φθάσει σε απροχώρητο βαθμό διαφθοράς και κακίας. Σας είχαν νεκρώσει τα πολλά παραπτώματα και οι μεγάλες αμαρτίες, στις οποίες τότε ζούσατε με τη θέλησή σας την ένοχη και εκφυλισμένη ζωή του κόσμου αυτού, σύμφωνα με τις επιταγές που σας έδινε ο άρχοντας που εξουσιάζει τον αέρα, το ακάθαρτο πνεύμα που ενεργεί τώρα όχι τόσο σε όλους όσο κυρίως στους ανθρώπους που έδειξαν απείθεια στο χριστιανικό κήρυγμα και εξακολουθούν να ζουν τη ζωή της αποστασίας.

Και όχι μόνο εσείς οι πρώην εθνικοί, αλλά και εμείς οι Ιουδαίοι, που υποτίθεται ότι είχαμε το ευεργέτημα να γνωρίσουμε τον αληθινό Θεό, συμπεριλαμβανόμαστε στους απειθείς. Και εμείς όλοι χωρίς εξαίρεση ζήσαμε κάποτε σύμφωνα με τις άνομες σαρκικές επιθυμίες μας και κάναμε πράξη τα σαρκικά θελήματά μας και τις σαρκικές σκέψεις μας. Ήμασταν τότε κι εμείς οι Ιουδαίοι εκ φύσεως, όπως και οι υπόλοιποι άνθρωποι, άξιοι να ξεσπάσει πάνω μας η δικαία οργή του Θεού.

Όπως μιλάει ο Απόστολος σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο μέσα στο σύνολο των Ιουδαίων που εκτράπηκαν σε άνομες σαρκικές επιθυμίες συμπεριλαμβάνει και τον εαυτό του, όχι διότι πράγματι έζησε σαν άτομο έτσι σαρκικά, αλλά, όπως εξηγεί ο Ιωάννης Χρυσόστομος, για να παρηγορήσει με τη μετριοφροσύνη του τους ανθρώπους, προς τους οποίους γράφει την επιστολή.

Αλλ’ ενώ οι πάντες, λέει, εθνικοί και Ιουδαίοι με την κακή συμπεριφορά μας είχαμε εξοργίσει το Θεό και ήμασταν άξιοι της δικαίας τιμωρίας του, τελικά ο Θεός δεν ξέσπασε εναντίον κανενός. Γιατί; Διότι καθώς είναι πλούσιος σε έλεος, λόγω της πολλής του αγάπης με την οποία μας αγάπησε, όταν εμείς ακόμη με την ελεεινή ζωή μας τον εξοργίζαμε, καθώς εξακολουθούσαμε να ζούμε με τα πολλά ηθικά παραπτώματά μας και είχαμε παραδοθεί στον πνευματικό θάνατο, μας ζωντάνεψε με το Χριστό και μαζί με το Χριστό. Αντί για οργή έκανε χάρη ο Θεός και με αυτήν έχετε σωθεί, όχι με τα έργα σας.

Είναι σημαντικό ότι δεν γράφει «εζωοποίησεν» αλλά «συνεζωοποίησεν», που σημαίνει ότι το ηθικό ζωντάνεμα άρχισε με την ανάσταση του Χριστού. Πριν από την ανάσταση του Χριστού δεν υπήρχε ηθικό ζωντάνεμα, αλλά ψυχικός θάνατος. Ο ίδιος ο Χριστός ζωντάνεψε από τον τάφο, και οι άνθρωποι ζωντάνεψαν από τον αιώνιο θάνατο, στον οποίο τους έρριξε η αμαρτία. Η ζωοποιός δύναμη και το ποιητικό αίτιο είναι η ανάσταση του Χριστού.

Επίσης εκείνο το «χάριτί εστε σεσωσμένοι» έχει την έννοια ότι δεν τη χρωστούσε ο Θεός τη σωτηρία σε κανέναν, αλλά την έδωσε δωρεάν. Τη σκέφθηκε, τη σχεδίασε και την πραγματοποίησε δωρεάν. Η χάρη, το δώρο αυτό της σωτηρίας, δεν δόθηκε από το Θεό για τυχόν καλά έργα τους, διότι τότε δεν θα ήταν χάρη, αλλά αμοιβή, μισθός. Δόθηκε, διότι θέλησε ο Θεός και την έδωσε, χωρίς να την αξίζουν. Και έτσι τη δίνει έκτοτε σ’ όλους τους ανθρώπους σ’ όποια εποχή κι αν ζουν.

Και όχι απλώς σας ζωντάνεψε από την πνευματική νέκρωση, λέει ο Απόστολος, αλλά και χάρισε επιπλέον και άλλα πολλά και μεγάλα και αδιανόητα δώρα. Μας ανέστησε μαζί με το Χριστό και μας έβαλε να καθήσουμε μαζί του στα επουράνια. Μας έκανε δηλαδή συγκαθέδρους του. Και γιατί μας έκανε αυτή την ύψιστη τιμή ο Θεός; Μας εξηγεί ο Απόστολος.

Για να μας δείξει στους μέλλοντες αιώνες, δηλαδή στην αιωνιότητα, τότε που θα μπορούμε εμείς να τον δούμε και να τον νιώσουμε, τον υπερβολικό πλούτο της χάριτός του και την αγαθότητά του μέσω του Ιησού Χριστού. Και ξανατονίζει• διότι με τη χάρη έχετε σωθεί, επειδή έχετε εκδηλώσει πίστη. Και αυτό όλο που έγινε για τη σωτηρία σας δεν οφείλεται σ’ εσάς, σε τυχόν καλά έργα σας, αλλ’ είναι δώρο του Θεού, για να μην καυχηθεί κανένας ότι τάχα σώθηκε με τα καλά του έργα.

Διότι και σαν άνθρωποι που έχουμε τη φυσική ζωή και σαν ευεργετημένοι Χριστιανοί είμαστε δικό του δημιούργημα. Δημιουργηθήκαμε από τον Ιησού Χριστό, για να κάνουμε καλά έργα, με τα οποία μας προετοίμασε ο Θεός να ζήσουμε με αυτά.

Τίποτε λοιπόν δεν συνεισφέραμε εμείς ως άνθρωποι από την πλευρά μας για τη σωτηρία μας. Ούτε την πίστη μας ούτε τα έργα. Όλα μας τα χάρισε ο Θεός. Δικό μας μόνο, μπορούμε να πούμε, είναι η συγκατάθεσή μας, δηλαδή το «Ναι, Κύριε, θέλουμε να σωθούμε. Σώσε μας». Αυτό το «Ναι, Κύριε» είναι ακριβώς η συνεισφορά του ανθρώπου στη σωτηρία του. Διότι δεν πρέπει να παραβλέψουμε το γεγονός ότι υπάρχουν και πολλοί άνθρωποι που δεν δέχτηκαν και δεν δέχονται αυτά τα δώρα του Θεού, την ανάσταση από τις αμαρτίες και την ύψωση στα επουράνια.

Πόση ευγνωμοσύνη στο Θεό οφείλουμε όλοι, Εφέσιοι και μη, αγαπητοί μου, για το δώρο της σωτηρίας μας; Γεννάται όμως το ερώτημα• θα ευκαιρήσουμε να πούμε στο Θεό το «ναί», αυτή τη μικρούτσικη μονοσύλλαβη λέξη ή θα κλείσουμε τα μάτια με την καρδιά μας δοσμένη μέχρι τελευταίας στιγμής στην ύλη;

Αθανάσιος Γ. Σιαμάκης, αρχιμανδρίτης

http://www.symbole.gr/