Κυριακή ΣΤ’ Λουκά, κήρυγμα επί του Ευαγγελίου,Λουκ. η’, 27-39 (Ο δαιμονιζόμενος των Γαδαρηνών)

Με αφορμή τη σημερινή ευαγγελική περικοπή που αναφέρεται στο δαιμονιζόμενο των Γαδαρηνών, ας αναφερθούμε με λίγα λογία στην κατάσταση του ανθρώπου, όταν αυτός βρίσκεται μακριά από το Θεό. Η σχέση της ανθρώπινης ψυχής με το Θεό είναι σχέση τέκνου προς πατέρα, αφού ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από το Θεό κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν Αυτού. Η ψυχοσωματική του οντότητα ήταν προικισμένη με όλα τα χαρίσματα που έδωσε ο Δημιουργός. Πνεύμα ευθές και ηγεμονικό, όπως τονίζει ο θεόπνευστος ψαλμωδός, ήταν μέσα στον άνθρωπο, και σκοπός του ήταν να ομοιάσει στο Θεό. Αφού δε έλαβε τις απαραίτητες συμβουλές και οδηγίες για την σωστή πορεία της ζωής του πληροφορήθηκε και για την επικίνδυνη κατάσταση που θα βρισκόταν, εάν παρέβαινε την εντολή και το θέλημα του Θεού.

Δυστυχώς όμως ο άνθρωπος φέρθηκε επιπόλαια. Δεν εκτίμησε όπως έπρεπε ούτε την υπέροχη θέση στην οποία τον είχε τοποθετήσει ο Θεός, ούτε τα ψυχοσωματικά χαρίσματα που του είχε δώσει. Από περιέργεια λοιπόν κινούμενος έπεσε στη θανατηφόρο παγίδα του εχθρού. Έτσι παραδόθηκε στη διάθεση του τυράννου του ανθρωπίνου γένους, και τα αποτελέσματα της παρακοής του αυτής υπήρξαν αφάνταστα τραγικά, τόσο για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, όσο και για την κοινωνία ολόκληρη. Γι' αυτό, όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου και ο Υιός του Θεού έγινε και άνθρωπος, δε συνάντησε τον άνθρωπο όπως τον είχε πλάσει, αλλά έναν άνθρωπο τραυματισμένο από την αμαρτία. Συνάντησε έναν άνθρωπο που είχε ξεπέσει από την αρχική του δόξα και είχε υποχωρήσει πολύ στα μετόπισθεν. Είχε υποβιβασθεί σε χαμηλή βαθμίδα της κλίμακας των αξιών, αφάνταστα κακοποιημένος και παραμορφωμένος ψυχικά και σωματικά. Συνάντησε έναν άνθρωπο πεσμένο στην ηθική ζούγκλα που βασανιζόταν από τα πάθη του και που ο εχθρός διάβολος τον είχε αφήσει μισοπεθαμένο στο δρόμο της φθοράς. Σαν θλιβερός ναυαγός περιπλανιόταν άσκοπα με χαμένο τον πνευματικό προσανατολισμό και με τα βέλη του πονηρού σφηνωμένα στα λεπτότερα κέντρα της οντότητας του. Βρισκόταν ο άνθρωπος στα έρημα πνευματικά φαράγγια της αμαρτίας και της αποστασίας. Πολλές φορές όμως βρισκόταν και στα υλικά φαράγγια λόγω μολυσματικών νόσων, που ήταν καρπός της αμαρτίας. Άλλοι ήταν κυρτωμένοι μονίμως προς το έδαφος, και άλλοι φορτωμένοι με πλήθος από αρρώστιες. Ένας από αυτούς ήταν και ο δαιμονισμένος του σημερινού ευαγγελίου. Αυτός κάλπαζε προς τους κρημνούς και τα μνήματα για να ταφεί ζωντανός. Σ' αυτή την κατάσταση βρήκε το δημιούργημα, Του ο Θεάνθρωπος, όταν κατήλθε από τον ουρανό στη γη. Αντί να συναντήσει τους ανθρώπους ανεβασμένους σε ανώτερα πνευματικά επίπεδα αντίκρισε αυτούς σε οπισθοχώρηση και σε υποταγή στους πονηρούς δαίμονες.

Έτσι ο Χριστός ανέλαβε το έργο της σωτήριας των ανθρώπων από το ηθικό κατάντημα με σκοπό να τους κάνει καινούργιους, δηλαδή καινή κτίση. Με τη μάχαιρα του λόγου Του καθάρισε ποικιλοτρόπως τους πάσχοντες και ως πάνσοφος ιατρός ίδρυσε το ιατρείο της Εκκλησίας από το οποίο περνούν όλοι. Δεν περνούν απλώς ως αδιάφοροι επισκέπτες, αλλά ως πιστοί χριστιανοί για να βρουν ίαση και σωτηρία. Μόνο με τα εξαγιαστικά μυστήρια της Εκκλησίας και με την καθημερινή εφαρμογή του θελήματος του Θεού, είναι δυνατό να προοδεύσει η κοινωνία των ανθρώπων, και να αποκατασταθεί η επικοινωνία τους με το Θεό. Αμήν.

του Ιωάννη Δήμου Θεολόγου - Φιλολόγου από την ιστοσελίδα του: http://www.sostikalogia.com/

πηγή