ΑΓΑΠΗΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ

"Αυτή η έκθεση είναι πέρα για πέρα αληθινή και γράφτηκε από έναν μαθητή δημοτικού και κάποιος φανερά συγκινημένος την ανέβασε σε γνωστή κοινωνική ιστοσελίδα!


"Θεέ μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ. Θέλω να με κάνεις τηλεόραση!

Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου. Να έχω το δικό μου χώρο Να έχω την οικογένειά μου γύρω από μένα. Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω. Θέλω να είμαι το κέντρο της προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι χωρίς διακοπές. και ερωτήσεις. Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση όταν δεν λειτουργεί Όταν είμαι τηλεόραση, θα χω την παρέα του πατέρα μου όταν έρχεται σπίτι από τη δουλειά, ακόμα κι αν είναι κουρασμένος.

Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στενοχωρημένη, αντί να με αγνοεί. Θέλω τ΄αδέλφια μου να μαλώνουν για το ποιος θα περνάει ώρες μαζί μου. Θέλω να νοιώθω ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη, πότε-πότε, μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα. Και το τελευταίο, κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους. Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση!"

Η δασκάλα που την διάβασε (καθώς τη βαθμολογούσε) την έκανε να κλάψει.

Ο σύζυγός της που μόλις είχε μπει στο σπίτι, τη ρώτησε: "τι συμβαίνει;"

Αυτή απάντησε: "Διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου".

Ο σύζυγος είπε: "Το καημένο το παιδί. Τι αδιάφοροι γονείς που είναι αυτοί!"

Τότε αυτή τον κοίταξε και είπε: "Αυτή η έκθεση είναι του γιου μας!.."

πηγή
 
Σχόλιο



Λυπάμαι που το λέω, αλλά όλοι μας δίνουμε περισσότερη σημασία στα υλικά αγαθά και όχι στα πνευματικά, όπως την αγάπη, την συμπαράσταση, την συμπόνια, την χαρά.

Νοιαζόμαστε για τα ρούχα και όχι για το σώμα του παιδιού που το χτυπάμε και για την ψυχούλα του που την ραγίζουμε με τις φωνές μας επειδή λέρωσε τα ρούχα. Νοιαζόμαστε για αυτοκίνητα και όχι για τις ανθρώπινες υπάρξεις.

Χαζεύουμε στην τηλεόραση αντί να χαϊδέψουμε, να ακούσουμε, να αγκαλιάσουμε τον άνθρωπό μας, το παιδί μας, τον φίλο μας.

Και αν έρθει η στιγμή να φύγει για πάντα από κοντά μας, τότε θυμόμαστε που δεν του δείξαμε με έργα την αγάπη μας και προσπαθούμε να γαληνέψουμε την συνείδησή μας με άνθη, φωτογραφίες, κλάματα και οιμωγές.

Ξεχνάμε ότι αγάπη είναι πράξη, ενδιαφέρον για τον άλλον, τον δικό μας άλλον.

Ξεμάθαμε να κοιτάμε τον άλλον στα μάτια. Κοιτάμε μόνο την πάρτη μας. Χαλάσαμε. Και δεν κάνουμε τίποτα να αλλάξουμε. Και το πληρώνουμε καθημερινά. Άγχος, ανασφάλεια, έλλειψη αληθινής φιλίας, κατάθλιψη. Κρίμα, γιατί δεν μας αξίζει κάτι τέτοιο.