Ο ΠΙΣΤΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΥΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ

Την ανθρώπινη ψυχολογική εναλλαγή θάρρους και φόβου, εμπιστοσύνης και αμφιταλάντευσης παρουσιάζει μεταξύ άλλων το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα μέσα από το θαύμα του Χριστού που περπατά πάνω στην τρικυμισμένη θάλασσα. Το περιστατικό αυτό μας βοηθά να κατανοήσουμε και την δική μας προσωπική σχέση με τον Χριστό μέσα από τα καθημερινά βιώματα των ποικίλων περιπετειών, φόβων και κινδύνων της ζωής μας.

Ο Χριστός αναγκάζει τους μαθητές Του «εμβήναι εις το πλοίον και προάγεις αυτός εις το πέραν». Αυτός, αφού διέλυσε τα πλήθη, ανέβηκε στο όρος, για να προσευχηθεί. Το πλοίο δοκιμάζεται από σφοδρή θαλασσοταραχή. Όσο ανέβαινε η αγωνία τους, τόσο περισσότερο οι μαθητές ήθελαν την παρουσία του Χριστού. Τελικά, ο Χριστός εμφανίζεται «περιπατών επί της θαλάσσης» και παύει η θύελλα της θάλασσας και, ίσως το πιο σημαντικό, την ταραχή της ψυχής τους. Ένας θεοφώτιστος πατέρας της Εκκλησίας γράφει ότι «όταν βρισκόταν οι μαθητές στα ανοιχτά της θάλασσας, άφησε ο Ιησούς να ξεσπάσει φουρτούνα, ώστε να μην έχουν ελπίδα σωτηρίας από πουθενά. Και τους άφησε να ταλαιπωρούνται όλη την νύχτα χωρίς να έρθει σε βοήθεια, ώστε να διεγείρει την καρδιά τους και να την γεμίσει με μεγαλύτερη επιθυμία για τον ερχομό του.

Έτσι νουθετεί και εμάς ο Κύριος να μην ζητούμε βιαστικά την απαλλαγή μας από τα δεινά, αλλά να τα υπομένουμε με γενναιότητα. Και όπως λέει το Ευαγγέλιο εκεί που νόμισαν οι μαθητές ότι γλίτωσαν πιά, τότε μεγάλωσε πάλι ο φόβος τους, ταράχθηκαν και φώναξαν, καθώς τον είδαν να περπατά πάνω στα κύματα. Ούτε διέλυσε το σκοτάδι, ούτε φανερώθηκε αμέσως. Έτσι γύμνασε ο Χριστός τους μαθητές Του, για να είναι καρτερικοί μέσα στα αλλεπάλληλα δεινά».

Η ενθαρρυντική φράση του Χριστού «θαρσείτε, εγώ ειμί, μη φοβήσθε» είναι μια υπόσχεση του Χριστού σε κάθε πιστό μέλος της Εκκλησίας Του. Πόσες τρικυμίες και πόσους αντίθετους ανέμους δεν συναντάμε στην διάρκεια της ζωής μας, αλλά και στην ιστορία της Εκκλησίας! Η αποθάρρυνση είναι υποτίμηση και περιφρόνηση του εαυτού μας. Είναι άρνηση και απόρριψη της προσφερόμενης δύναμης του Θεού «ου γαρ έδωκεν ημίν ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως». Όταν ατονεί η εμπιστοσύνη στην αλήθεια του Ευαγγελίου, η σχέση μας με τον Χριστό ψυχραίνεται επικίνδυνα και απειλείται να διαλυθεί. Τότε κινδυνεύουμε να καταποντισθούμε στην θάλασσα των συμβιβασμών, των υποχωρήσεων και της προδοσίας. Σκληρά κτυπήματα της ζωής, απρόβλεπτες και οδυνηρές καταστάσεις, μας βυθίζουν κυριολεκτικά στην αβεβαιότητα και την απόγνωση, ώστε να νιώθουμε ότι χανόμαστε «Κύριε, σώσον ημάς, απολλύμεθα». Σκοτισμένοι και αναστατωμένοι από του πειρασμούς δεν μπορούμε να αποκρυπτογραφήσουμε την ζωντανή παρουσία του Θεού και την θαυμαστή επέμβασή Του, με τα ευεργετικά αποτελέσματά της, στην ζωή μας.

Όσο λιγότερο συνειδητοποιούμε την παρουσία του Κυρίου δίπλα μας και όσο αμφιβάλλουμε για την δύναμή Του, τόσο περισσότερο είμαστε εκτεθειμένοι στους φόβους, στους κινδύνους και στις απειλές που διαπερνούν την ύπαρξή μας. Απορροφημένοι από τις εξωτερικές συνθήκες και δυσκολίες, ξοδεύουμε πολύ χρόνο, για να αναλύουμε και να ερμηνεύουμε τους «ανέμους» και τα «κύματα» της ζωής μας. Μέσα στην μοναξιά μας, χανόμαστε στην προσπάθειά μας να εξηγήσουμε το πώς και το γιατί.

Ο απόστολος Πέτρος στην κρίσιμη και οριακή στιγμή του κινδύνου αυθόρμητα φωνάζει «Κύριε, σώσόν με». Αυτή η κραυγή συμπυκνώνει το βαθύ βίωμα της συντριβής και της εμπιστοσύνης. Ο Χριστός αναστέλλει την χάρη Του και τον αφήνει να δοκιμασθεί, ώστε έτσι να καταλάβει την αδυναμία του και να εκφρασθεί η ελευθερία του. και όμως, ο Χριστός ήταν κοντά στον Πέτρο και τους άλλους μαθητές. Έτσι είναι κοντά μας και μέσα μας και εμείς μέσα σ’ Αυτόν. «εν αυτώ γαρ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν». Είναι κοντά μας στις ευχάριστες και στις δύσκολες στιγμές της καθημερινότητάς μας. Απλώνει το χέρι Του, για να του προσφέρουμε το δικό μας.

Αγαπητοί αδελφοί, αυτήν την πίστη και την βεβαιότητα ότι ο Χριστός στέκεται διαρκώς πλάι μας και πολύ περισσότερο κοντά μας από όσο εμείς νομίζουμε δεν μπορεί να την κλονίσουν οι φοβίες μας και τα άγχη μας, δεν μπορούν να την σκορπίσουν οι λύπες και, κάποτε, ακόμη και αυτές οι απελπισίες μας. Αμήν.

Αρχιμ. Ν.Κ.