Την σημερινή ευαγγελική περικοπή την ξαναδιαβάσαμε την δεύτερη Κυριακή των Νηστειών με περισσότερες χαρακτηριστικές λεπτομέρειες, έτσι όπως την διασώζει ο ευαγγελιστής Μάρκος. Σ’ αυτό το περιστατικό η σύνδεση της αμαρτίας με την αρρώστια και της θεραπείας με την σωτηρία είναι θεμελιώδης ως σχέση αιτίας και αποτελέσματος. Ο ευαγγελιστής Ματθαίος, όμως, μας παρουσιάζει το ίδιο θαύμα με λιτότητα και συντομία. Μπροστά στον Χριστό που διδάσκει σε ένα σπίτι στην Καπερναούμ φέρνουν ένα παράλυτο επάνω σε κρεβάτι. Οι συνοδοί δεν μπορούν να φτάσουν τον Χριστό εξαιτίας του πλήθους που ακούει την διδασκαλία Του, γι αυτό ανοίγουν μια οπή στην στέγη του σπιτιού και κατεβάζουν τον παράλυτο μπροστά στον Χριστό. Ο Ιησούς εντυπωσιάζεται από την εφευρετικότητα της πίστης τους και την επαινεί. Αξίζει, λοιπόν, να προσεγγίσουμε το σημερινό ευαγγελικό μήνυμα μέσα από αυτήν την οπτική και να σταθούμε στην κοινωνική διάσταση της πίστεως.
Η χριστιανική πίστη καλεί τον άνθρωπο να υπερβαίνει τα όρια της ατομικότητάς του. Καλεί διαρκώς τον άνθρωπο να σπάει το κέλυφος του εγωισμού του και να μεταμορφώνεται από άτομο σε πρόσωπο. Όταν ο άνθρωπος –άτομο μεταβάλλεται σε πρόσωπο, σημαίνει ότι εξέρχεται από την εγωπαθή φυλακή του εαυτού του, όπου είναι εγκλωβισμένος, και έρχεται να συναντήσει με κατανόηση, σεβασμό και αγάπη τον συνάνθρωπο. Έτσι γίνεται το ανθρώπινο πρόσωπο μάρτυρας πίστεως και αφορμή σωτηρίας για τους άλλους. Γιατί ο πιστός δεν μπορεί να εφησυχάζει και να επαναπαύεται κλεισμένος στον εαυτό του, αγνοώντας τις ανάγκες των άλλων, αδιάφορος στο να βρίσκει τρόπους θεραπείας.
Η εφευρετικότητα της πίστης των συνοδών του παραλύτου, μας λέει ξεκάθαρα ότι η γνήσια και πραγματική, η δυνατή και θερμή πίστη, δεν κάμπτεται από εμπόδια, δεν σταματά μπροστά σε δυσκολίες. Επινοεί, εφευρίσκει, αγωνίζεται και αγωνιά προσευχόμενη να βρεί τρόπους και δρόμους συμπαράστασης και ενίσχυσης, παρηγοριάς και ανακούφισης μέσα από εκδηλώσεις και έργα αγάπης. βέβαια, όταν γυρίζουμε το βλέμμα μας γύρω μας «εις τας αυλός του Κυρίου», μέσα στον χώρο της Εκκλησίας, κάποτε απογοητευόμαστε, όχι μόνο από τους άλλους, αλλά και από τον ίδιο μας τον εαυτό. Συνειδητοποιούμε πόσο μακριά είμαστε από αυτό που θα έπρεπε να είμαστε ή, τέλος πάντων, από αυτού που καλούμαστε να γίνουμε: άνθρωποι με εμπειρία «πίστεως δι αγάπης ενεργουμένης». Αναρωτηθήκαμε άραγε ποτέ, πόσο συχνά το Ευαγγέλιο, με το συνεχές κάλεσμα για τελείωση και υπέρβαση, σηκώνει ψηλά τον πήχη στον στίβο του πνευματικού αγώνα και εμείς περνάμε από κάτω; Η αρετή της αλληλεγγύης, δυστυχώς, είναι σπάνια ακόμη κι εκεί όπου θα έπρεπε να είναι αυτονόητη, στην Εκκλησία του Χριστού.
«Θάρσει, τέκνον» είναι ο λόγος που απευθύνει ο Χριστός στον παράλυτο και μέσα από αυτόν και στο σημερινό άνθρωπο, ο οποίος, ταλαιπωρημένος, απογοητευμένος και προδομένος, έχει ανάγκη από ελπίδα και στήριξη ψυχική. Όχι, βέβαια, από φθηνές παρηγοριές, θολά και επικίνδυνα συνθήματα, σαν αυτά που περισσεύουν στις μέρες μας και κυκλοφορούν μέσα στον ελευθερία του κόσμου ασύδοτα και αχαλίνωτα οδηγώντας πολλούς σε αδιέξοδα. Όλοι έχουμε ανάγκη από την σώζουσα ζωντανή πίστη, που όταν υπηρετεί τον πληγωμένο άνθρωπο, αποδεικνύει με τον πλέον χειροπιαστό τρόπο ότι η αλήθεια του Θεού δεν είναι υπόθεση του μυαλού μας, αλλά της καρδιάς μας. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει έναν πρόχειρο συναισθηματισμού που αφορά τους αφελείς και γραφικούς ανθρώπους, οι οποίοι, κατά τον ισχυρισμό μερικών, ζουν στο περιθώριο της ζωής, αλλά είναι γνώρισμα των αγωνιστών που ανακάλυψαν την ουσία της ύπαρξής τους. Αυτοί είναι οι νικητές της παρούσας ζωής και οι κληρονόμοι της αιώνιας.
Αγαπητοί αδελφοί, όταν μελετάμε, στοχαζόμαστε και ερμηνεύουμε τον διαχρονικό λόγο του Θεού με την καθοδήγηση των Πατέρων μέσα στην Εκκλησία, θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι πολλά από όσα διαβάζουμε δεν είναι δεδομένα της δικής μας ζωής, αλλά ζητούμενα του εσωτερικού μας αγώνα. πολλά από όσα μας συγκινούν και αγγίζουν την ψυχή μας δεν είναι εμπειρίες που φθάσαμε, αλλά μια πνευματική κατάσταση που ακόμη προσπαθούμε να κατακτήσουμε, εν μέσω προκλήσεων, παγίδων και πειρασμών πολλών. Γι αυτό ας προσπαθούμε μέσα στο περιβάλλον όπου ζούμε, με την στάση της ζωής μας και την συμπεριφορά μας, να ενισχύουμε την πίστη την δική μας και των άλλων. Αμήν.
Αρχιμ.Ν.Κ.
Η χριστιανική πίστη καλεί τον άνθρωπο να υπερβαίνει τα όρια της ατομικότητάς του. Καλεί διαρκώς τον άνθρωπο να σπάει το κέλυφος του εγωισμού του και να μεταμορφώνεται από άτομο σε πρόσωπο. Όταν ο άνθρωπος –άτομο μεταβάλλεται σε πρόσωπο, σημαίνει ότι εξέρχεται από την εγωπαθή φυλακή του εαυτού του, όπου είναι εγκλωβισμένος, και έρχεται να συναντήσει με κατανόηση, σεβασμό και αγάπη τον συνάνθρωπο. Έτσι γίνεται το ανθρώπινο πρόσωπο μάρτυρας πίστεως και αφορμή σωτηρίας για τους άλλους. Γιατί ο πιστός δεν μπορεί να εφησυχάζει και να επαναπαύεται κλεισμένος στον εαυτό του, αγνοώντας τις ανάγκες των άλλων, αδιάφορος στο να βρίσκει τρόπους θεραπείας.
Η εφευρετικότητα της πίστης των συνοδών του παραλύτου, μας λέει ξεκάθαρα ότι η γνήσια και πραγματική, η δυνατή και θερμή πίστη, δεν κάμπτεται από εμπόδια, δεν σταματά μπροστά σε δυσκολίες. Επινοεί, εφευρίσκει, αγωνίζεται και αγωνιά προσευχόμενη να βρεί τρόπους και δρόμους συμπαράστασης και ενίσχυσης, παρηγοριάς και ανακούφισης μέσα από εκδηλώσεις και έργα αγάπης. βέβαια, όταν γυρίζουμε το βλέμμα μας γύρω μας «εις τας αυλός του Κυρίου», μέσα στον χώρο της Εκκλησίας, κάποτε απογοητευόμαστε, όχι μόνο από τους άλλους, αλλά και από τον ίδιο μας τον εαυτό. Συνειδητοποιούμε πόσο μακριά είμαστε από αυτό που θα έπρεπε να είμαστε ή, τέλος πάντων, από αυτού που καλούμαστε να γίνουμε: άνθρωποι με εμπειρία «πίστεως δι αγάπης ενεργουμένης». Αναρωτηθήκαμε άραγε ποτέ, πόσο συχνά το Ευαγγέλιο, με το συνεχές κάλεσμα για τελείωση και υπέρβαση, σηκώνει ψηλά τον πήχη στον στίβο του πνευματικού αγώνα και εμείς περνάμε από κάτω; Η αρετή της αλληλεγγύης, δυστυχώς, είναι σπάνια ακόμη κι εκεί όπου θα έπρεπε να είναι αυτονόητη, στην Εκκλησία του Χριστού.
«Θάρσει, τέκνον» είναι ο λόγος που απευθύνει ο Χριστός στον παράλυτο και μέσα από αυτόν και στο σημερινό άνθρωπο, ο οποίος, ταλαιπωρημένος, απογοητευμένος και προδομένος, έχει ανάγκη από ελπίδα και στήριξη ψυχική. Όχι, βέβαια, από φθηνές παρηγοριές, θολά και επικίνδυνα συνθήματα, σαν αυτά που περισσεύουν στις μέρες μας και κυκλοφορούν μέσα στον ελευθερία του κόσμου ασύδοτα και αχαλίνωτα οδηγώντας πολλούς σε αδιέξοδα. Όλοι έχουμε ανάγκη από την σώζουσα ζωντανή πίστη, που όταν υπηρετεί τον πληγωμένο άνθρωπο, αποδεικνύει με τον πλέον χειροπιαστό τρόπο ότι η αλήθεια του Θεού δεν είναι υπόθεση του μυαλού μας, αλλά της καρδιάς μας. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει έναν πρόχειρο συναισθηματισμού που αφορά τους αφελείς και γραφικούς ανθρώπους, οι οποίοι, κατά τον ισχυρισμό μερικών, ζουν στο περιθώριο της ζωής, αλλά είναι γνώρισμα των αγωνιστών που ανακάλυψαν την ουσία της ύπαρξής τους. Αυτοί είναι οι νικητές της παρούσας ζωής και οι κληρονόμοι της αιώνιας.
Αγαπητοί αδελφοί, όταν μελετάμε, στοχαζόμαστε και ερμηνεύουμε τον διαχρονικό λόγο του Θεού με την καθοδήγηση των Πατέρων μέσα στην Εκκλησία, θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι πολλά από όσα διαβάζουμε δεν είναι δεδομένα της δικής μας ζωής, αλλά ζητούμενα του εσωτερικού μας αγώνα. πολλά από όσα μας συγκινούν και αγγίζουν την ψυχή μας δεν είναι εμπειρίες που φθάσαμε, αλλά μια πνευματική κατάσταση που ακόμη προσπαθούμε να κατακτήσουμε, εν μέσω προκλήσεων, παγίδων και πειρασμών πολλών. Γι αυτό ας προσπαθούμε μέσα στο περιβάλλον όπου ζούμε, με την στάση της ζωής μας και την συμπεριφορά μας, να ενισχύουμε την πίστη την δική μας και των άλλων. Αμήν.
Αρχιμ.Ν.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου