Η αλήθεια του χριστιανισμού

Από τα πολύ παλαιά χρόνια πολλοί για ποικίλους λόγους, πολιτικούς, φιλοσοφικούς, προσωπικούς, για τη δική τους προβολή και ανάδειξη, δημιούργησαν θρησκείες. Άλλες ήταν κάπως ανώτερες και άλλες κατώτερες. Πάντως όλες είχαν πολλές και μεγάλες ελλείψεις, σοβαρές ατέλειες, διδασκαλίες υποτιμητικές ή και εξευτελιστικές της ανθρώπινης προσωπικότητας.

Είτε πρόκειται για τις πανθεϊστικές και πολυθεϊστικές θρησκείες των Αρχαίων Ελλήνων, των Ινδουιστών ή των Βουδιστών, είτε για τις μονοθεϊστικές θρησκείες, η τεράστια διαφορά τους από το Χριστιανισμό είναι ότι ο Χριστιανισμός πρόκειται για την αποκεκαλυμμένη αλήθεια . Ενώ δηλαδή σε όλες τις θρησκείες έχουμε μια κίνηση του ανθρώπου να ανέβει και να πλησιάσει το θείο, μια εναγώνια προσπάθεια και ενατένιση να ξεχωρίσει μέσα από σκοτεινά προπετάσματα κάποια ακτίνα του θεϊκού φωτός, το τελείως αντίθετο έχουμε στο Χριστιανισμό. Δεν προσπαθεί ο άνθρωπος να βρει και να ανακαλύψει με τις δικές του δυνάμεις το Θεό. Του αποκαλύπτεται μόνος Του ο Θεός. Δεν πηγαίνει ο άνθρωπος προς το Θεό. Έρχεται ο Θεός προς τον άνθρωπο. Αυτή την αβυσσώδη απόσταση, που χωρίζει το Θεό από τον άνθρωπο και είναι αδύνατο με φυσικά και ανθρώπινα μέσα να καλύψει μόνος του ο άνθρωπος, την καλύπτει ο Θεός.

Και την κάλυψε με τρόπο μοναδικό με την ενανθρώπηση του Σωτήρα Χριστού. « Ο Λόγος έγινε άνθρωπος και κατοίκησε ανάμεσά μας, και είδαμε τη δόξα του, δόξα που έχει ως μονογενής Υιός του Πατρός, γεμάτος με χάρη και αλήθεια» (Ιωάν. α΄ 14). Η σάρκωση του θείου Λόγου, η ενανθρώπηση του Θεού είναι συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός, όχι κάτι νεφελώδες, αλλά κάτι που «έχουμε δει με τα μάτια μας, το παρατηρήσαμε καλά και το ψηλαφήσαμε με τα χέρια μας » (Α΄ Ιωάν. α΄ 1).

Νέα εποχή άρχισε για την ανθρωπότητα με την ενανθρώπηση του Χριστού. Ο Χριστός δεν ήλθε απλώς για να μας μιλήσει για την ύπαρξη του Θεού. Οι άνθρωποι πίστευαν έτσι ή αλλιώς και πριν τον ερχομό του. Ήλθε να μας αποκαλύψει τον αληθινό Θεό. Όχι να διορθώσει ή να βελτιώσει την εικόνα του Θεού, που είχαν μέχρι τότε οι άνθρωποι, όπως έκανε ο Ισλαμισμός. Ήλθε να μας δείξει στο πρόσωπό Του τον αληθινό Θεό. « Αυτός που έχει δει εμένα, έχει δει και τον πατέρα μου » (Ιωάν. δ΄ 9) , είπε στο Φίλιππο. Διακήρυξε ότι ο Θεός είναι πνεύμα και πνευματική λατρεία ζητά από τους ανθρώπους. Δεν είναι ο απρόσιτος και τρομερός Θεός. Είναι ο φιλόστοργος Πατέρας.

Ύστερα, λοιπόν, από την ενανθρώπηση του Θεού δεν κάνουμε λόγο για διαφορές ή διαφορά με τις άλλες θρησκείες. Κάνουμε λόγο για άλλο πράγμα, που ξεφεύγει τελείως από τα ανθρώπινα μέτρα και κριτήρια. Γι’ αυτά και δεν μπορούμε να ακριβολογούμε, όταν λέμε ότι ο Χριστιανισμός αποτελεί θρησκεία. Πρόκειται για την Αλήθεια, γι’ Αυτόν που για τον εαυτό του διακήρυξε « Εγώ είμαι η Οδός και Αλήθεια και η Ζωή » . Πότε άλλοτε ένας άνθρωπος διακήρυξε τέτοια πράγματα για τον εαυτό του και δεν τον πήραν για τρελό; Πότε άλλοτε κάποιος ζήτησε απόλυτη αφοσίωση στο πρόσωπό Του και τον ακολούθησαν χιλιάδες. Σε όλη την ιστορία των θρησκειών, δεν υπάρχει παρόμοια περίπτωση. Ακριβώς επειδή δε μιλάμε για μια ακόμη θρησκεία, αλλά για τη μόνη Αλήθεια, που ο ίδιος ο Θεός ήρθε να μας αποκαλύψει. Συμπερασματικά κανένας εκφραστής και δημιουργός των άλλων θρησκειών δε μοιάζει ούτε κατά διάνοια με τον Χριστό και με τους θεωμένους ανθρώπους που Αυτός δημιουργεί. Πώς γίνεται να συγκρίνονται « έξυπνοι » φιλόσοφοι, όπως ο Μωάμεθ ή ο Βούδας με τον Χριστό και τους θεοφόρους αγίους Του, όπως ο π. Παϊσιος και ο π. Πορφύριος , άνθρωποι με γήινες προδιαγραφές με ανθρώπους των αγγελικών καταστάσεων και των ουρανίων βιωμάτων; +

ΠΗΓΉ