Είναι πράγματι οξύμωρο να απαιτούμε την μη πληρωμή του χρέους την στιγμή κατά την οποία δεν έχουμε λάβει ολόκληρο το δάνειο.
Φανταστείτε, τι εντύπωση θα σας έκανε αν κάποιος σας ζητούσε χρήματα για να το διευκολύνετε, και, την ώρα που εσείς συμφωνείτε να του δώσετε σας δηλώνει ότι δεν θα σας το … ξεπληρώσει. Τι θα κάνατε; Φυσικά δεν θα του δίνατε τίποτα. Ή θα ζητούσατε κάποιες εγγυήσεις για την επιστροφή των χρημάτων σας.
Τα ταμεία από όπου ζητάμε δάνεια, θέλουν να εξασφαλίσουν το χρήμα των πελατών τους, μεταξύ των οποίων βρίσκονται και αρκετοί μεγαλομέτοχοι Έλληνες.
Γι αυτό πρώτα ζητούν εγγυήσεις ότι θα επιστραφούν τα χρήματα και οι τόκοι και επίσης ότι τα χρήματα αυτά δεν θα πηγαίνουν σε τσέπες αεριτζήδων – το μόνο που παράγει εδώ και δεκαετίες η χώρα. Έτσι φτάσαμε στο σημείο για να μας δώσουν τις δόσεις του δανείου οι δανειστές μας να μας εξαναγκάζουν να εφαρμόσουμε αυτά που ζητά η απλή λογική τα οποία είναι:
Μείωση του δημοσίου τομέα
Μείωση των υψηλών αποδοχών – χωρίς έσοδα δεν μπορείς να μοιράζεις χρήμα
Αύξηση των επενδύσεων
Για το πώς θα γίνουν αυτά, ε, ας κόψουμε το λαιμό μας. Αρκετά το παίζαμε μωρές παρθένες στο χαρέμι του πασά.
Υπάρχει λύση στο πρόβλημα; Ναι ή όχι;
Από την στιγμή που παραδώσαμε την οικονομία μας στα χέρια των οικονομικών κολοσσών της Κεντρικής Ευρώπης, ΟΧΙ. Δεν θα κάτσουν να σκάσουν για το αν θα έχει σύνταξη ο έλληνας ή όχι. Και γιατί άλλωστε; Δικές μας πολιτικές δεν ήταν να υφαρπαχτούν οι περιουσίες των ταμείων για να βολέψουν κομματικές επιλογές; Τυχαία βούλιαξε το ΝΑΤ; Τυχαία τινάχτηκε στον αέρα το ΙΚΑ; Μήπως φταίνε οι δανειστές μας ή οι εξωγήινοι; Εμείς τα ανεχτήκαμε, εμείς δεν αντιδράσαμε όταν άπλωναν τα ξερά τους στα περιουσιακά στοιχεία του λαού. Τι κάναμε για το αεροδρόμιο του Ελληνικού; Το κλείσαμε και πάμε τα φάμε και τα κοκαλάκια του. Τι κάναμε με τα ναυπηγεία; Τι κάναμε με τις μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις – π.χ. ΧΡΩΠΕΙ, ΙΖΟΛΑ; Την πάπια.
Χάρη στη ανεργία και στην πείνα που ήδη μας απειλούν αρχίσαμε να βάζουμε μυαλό και να κατανοούμε ότι κομματισμός = καταστροφή. Αργήσαμε άλλα όπως φαίνεται ακόμα δεν το κατανοήσαμε πλήρως.
Η λύση είναι θέμα πολιτικό. Πρώτα από όλα, πλήρης η ανάληψη ευθυνών από τον λαό. Δεν είναι εργάτες στο κράτος – εργοδότη, όπως όλος ο δημόσιος τομέας νομίζει.
Δεύτερον, όχι κομματική (φεουδαρχική) διοίκηση. Δεν ταιριάζει στην χώρα και στον λαό μας. Υπάρχουν άλλες μορφές διοίκησης της χώρας που μας ταιριάζουν απόλυτα.
Τρίτον, την τσέπη μας να την κουμαντάρουμε εμείς. Δεν είναι δυνατόν να έχουμε αγοράσει το Ευρώ πιο ακριβά από όλες τις χώρες της νομισματικής ένωσης, να έχουμε παραδώσει την οικονομία μας σε ξένους και να απαιτούμε εσωτερική ανάπτυξη και αξιοποίηση του δικού μας πλούτου προς όφελός μας. Οι ξένοι τα δικά τους συμφέροντα θα κοιτάξουν. Εκτός αν τους πείσουμε ότι τα δικά τους συμφέροντα ταυτίζονται με τα δικά μας. Αλλά χρειάζονται ηγέτες γι αυτό.
Τέταρτον, χρήση εθνικού νομίσματος στο εσωτερικό της χώρας, δηλαδή επαναφορά της δραχμής για την εσωτερική οικονομία.
Ι. Βρανάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου