«Ο Πέτρος θεις τα γόνατα προσηύξατο». Το θαυμαστό γεγονός της ιάσεως του παραλυτικού Αινέα, ο οποίος ήταν επί οκτώ χρόνια «κατακείμενος επί κραβάττω», και το υπερφυσικό γεγονός της αναστάσεως της Ταβιθά από τον απόστολο Πέτρο μας προβάλλει η σημερινή περικοπή από το βιβλίο των Πράξεων. Τόσο η αποκατάσταση της υγείας του βαρέως ασθενούντος παραλυτικού, όσο και η ανάσταση της νεκρής Δορκάδος προξένησαν πολλή και μεγάλη χαρά, αισθήματα θαυμασμού και ενθουσιασμού στον λαό και συνεκλόνησαν πολλούς, οι οποίοι «επίστευσαν» και «επέστρεψαν επί τον Κύριον».
Βλέπουμε λοιπόν με πόσο ευεργετικό τρόπο ενήργησαν τα αποτελέσματα της προσευχής του Αποστόλου στις ψυχές των ανθρώπων, όχι τόσο των θεραπευθέντων, που ενδεχομένως δεν μπόρεσαν αυτοστιγμεί να κατανοήσουν το μέγεθος της ευεργεσίας, όσο των ανθρώπων που παρακολουθούσαν με θαυμασμό τα τελούμενα. Η πίστη και η σοφία του Πρωτοκορυφαίου Αποστόλου και η γεμάτη αγάπη καρδιά του, δια της προσευχής βρίσκονται σε μόνιμη εξάρτηση από «τον καλέσαντα αυτόν Κύριον», για τον οποίο είναι δυνατά τα αδύνατα για τους ανθρώπους. Η λακωνική έκφραση «θείς τα γόνατα προσηύξατο», εμπεριέχει και κηρύττει συνάμα το πολίτευμα των αγίων Αποστόλων, αλλά και κάθε πιστού ανθρώπου, ένα πολίτευμα που γεννά θαυμαστά και πρωτάκουστα.
«Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» είχε βεβαιώσει ο Χριστός, και οι Απόστολοι με αυτήν την βεβαιότητα πορεύθηκαν στα έθνη. «χωρίς εμένα τίποτε δεν μπορείτε να κάνετε στα πνευματικά, στα ψυχικά, στα υλικά, στα καθημερινά, από το απλούστερο μέχρι το δυσχερέστερο. Η συμμετοχή στο σώμα και το αίμα του και η βίωση του θελήματός μου, σας καθιστούν μέλη εκ μέρους του δικού μου σώματος». Αυτήν την υπόμνηση έχοντας υπόψη ο άνθρωπος της πίστης αποζητεί μέσω της προσευχής την ζωογόνο εξάρτησή του από τον Θεό, στον οποίο έχουμε βεβαία πίστη, από τον «σωτήρα της ελπίδος ημών».
Ο Θεός δεν μας έπλασε εγκαταλείποντάς μας σε αυτόν τον φθαρτό κόσμο, χωρίς να ενδιαφέρεται για μας. Ζούμε μέσω της δικής του ζωής. Αναπνέουμε μέσα από την δική του πνοή. Πατρική μας οικία, το δικό του σπίτι. Πατρίδα μας, ο ουρανός. Είμαστε, επομένως, πλασμένοι να του μοιάσουμε, να γίνουμε όμοιοι με αυτόν κατά χάρη, να τον δούμε «καθώς εστι», να χαιρόμαστε μονίμως και διαρκώς, την αγαθότητα της πατρικής του αγάπης και πρόνοιας σε όλο το απέραντο θεϊκό της μεγαλείο. Τα θαύμα είναι ένα μικρό δείγμα, μια χαραμάδα αύρας θεϊκής, μια οσμή των αγαθών του μέλλοντος αιώνος στον πεπερασμένο κόσμο μας. Από αυτήν την χαραμάδα μπαίνει ολόφωτη μια ηλιαχτίδα θεϊκού φωτός για να καταυγάσει τις ζοφερές ψυχές των ανθρώπων.
Η αποκατάσταση της υγείας υπέρ τα φυσικά πράγματα, καταργώντας κάθε ιατρικώς προβλεπόμενο, η ανάσταση των νεκρών, που ξεπερνά την ανθρώπινη λογική, συμβαίνουν όχι ασφαλώς για να δοξάζεται εκείνος, διά της προσευχής του οποίου επιτελέστηκε το θαύμα, ούτε προς άγραν χειροκροτητών και προσκαίρως εντυπωσιαζομένων ανθρώπων. Το θαύμα είναι και αυτό ένα είδος κηρύγματος, είναι πρόσκληση και για αυτούς που το δέχονται, σε δεύτερο επίπεδο, και για αυτούς που το παρακολουθούν, να γίνουν και εκείνοι θαυματουργοί, να γίνουν δηλαδή επιδεκτικοί της χάρης του Θεού, δοχεία χρηστότητος, να επανεύρουν την σχέση με τον Θεό και Πατέρα, ακολουθώντας τον δρόμο στον οδοδείκτη του οποίου αναγράφεται: «οδός προσευχής».
Η αληθινή προσευχή είναι αυτή που δεν επιβάλλεται, ούτε υπόκειται σε κανόνες. Είναι η εμπέδωση της φυσικής σχέσης του παιδιού με τον Πατέρα του. Δεν υπάρχει νόμος που να καθορίζει αυτήν την σχέση και να την οροθετεί, διότι με την τυχόν εφαρμογή ενός τέτοιου τεχνητού μέσου – που διδάσκεται και επιβάλλεται κατά κόρον στις ανατολικού τύπου θρησκείες και φιλοσοφίες – αμέσως καταργείται η θεόθεν δοθείσα φυσική διάσταση της σχέσης. Το παιδί προστρέχει στην αγκαλιά του πατέρα ζητώντας την επέμβασή του, χωρίς να κοιτά αν η ώρα είναι κατάλληλη, αν έχει περάσει πολύς ή λίγος χρόνος από τότε που και πάλι τον αναζήτησε, ή αν και τα άλλα του παιδιά δικαιούνται εξ ίσου αυτήν την αγκαλιά. Αυτήν την θεϊκή αγκαλιά αποζητεί δια της προσευχής ο κάθε πιστός, διότι γνωρίζει ότι ο Θεός Πατέρας τον αναμένει ορθός, γεμάτος αγάπη και διάθεση συγχωρητικότητας, και κυρίως διότι ο ίδιος αισθάνεται δυνατός αντλώντας από την ανεξάντλητη θεϊκή του παντοδυναμία.
Αρχιμ.Α.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου