Η ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

«Πολύς τε αριθμός πιστεύσας επέστρεψεν επί τον Κύριον». Είναι γνωστό ότι το περιεχόμενο του βιβλίου των Πράξεων των Αποστόλων περιγράφει με τρόπο διδακτικό τα έργα και τις ημέρες της πορείας των αγίων μαθητών του Κυρίου και την συνακόλουθη πρόοδο των κατά τόπους νεοφύτων εκκλησιών. Διηγείται όσα θαυμαστά «η χείρ του Κυρίου εποίησεν», καθοδηγώντας τους πιστούς ανθρώπους, που ενσυνείδητα είχαν θέσει εαυτούς στην διακονία του Θεού, όσα πρωτάκουστα η πνοή του αγίου Πνεύματος, το οποίον «όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας», έδωσε δωρεάν στον λαό του. αυτός, άλλωστε, είναι ο λόγος που κατά την πασχάλιο αυτή, -μέχρι την αγία Πεντηκοστή – περίοδο, γίνεται εκλογή αποστολικών αναγνωσμάτων από το βιβλίο των Πράξεων. Για να περιγράφεται δηλαδή και να μεταδίδεται κατά την πανηγυρική αυτήν περίοδο του λειτουργικού χρόνου της Εκκλησίας το χαρμόσυνο μήνυμα στις διψασμένες καρδιές των ακροωμένων ανθρώπων. Όλο το ιερό κείμενο είναι διάσπαρτο από αναφορές το κήρυγμα και τα θαύματα των αγίων Αποστόλων, τις υπομνήσεις και τις συμβουλές του, στους κατά τόπους επισκόπους και την εξ αυτών προσέλευση πολλών στην νέα πίστη, Ιουδαίων και εθνικών, οι οποίοι πιστεύοντες «επέστεψαν επί τον Κύριον».

Βλέπουμε με ενδιαφέρον ότι το ρήμα «επιστρέφω» χρησιμοποιείται όχι μόνο στο κείμενο των Πράξεων, αλλά και σε ολόκληρη την Καινή Διαθήκη, για να δηλώσει την θετική απάντηση των νεοφωτίστων στην πρόσκληση που ο ίδιος ο Χριστός, είτε δια των δικών του χειλέων, είτε δια των ευαγγελιζομένων αυτόν Αποστόλων, απευθύνει. Γιατί άραγε χρησιμοποιείται το ρήμα αυτό; «Επιστρέφω» σημαίνει «στρέφομαι, γυρνώ προς τα πίσω, γυρίζω σε κάτι που και στο παρελθόν βίωνα, ενστερνιζόμουν και αποδεχόμουν». Αυτό, ασφαλώς, δεν ισχύει στις πάμπολλες περιπτώσεις των ανθρώπων που, μη όντας χριστιανοί, πρωτοακούν για τον Χριστό. Άλλωστε, κάτι τέτοιο και πρακτικώς θα ήταν ανέφικτο, καθώς δεν είναι δυνατόν, πριν από τον ερχομό του Χριστού, να υπήρχαν χριστιανοί. Ιδιαίτερα σε τόπους και περιοχές, όπου ήταν αδιανόητο οι κάτοικοί τους να έχουν πληροφορηθεί την ενανθρώπηση, το κήρυγμα, τα θαύματα, το Πάθος, τον Σταυρό, την Ταφή, την Ανάσταση και την Ανάληψη του Χριστού.

Το ρήμα «επιστρέφω» χρησιμοποιείται, λοιπόν, για να δηλώσει ότι ο άνθρωπος αρχίζει να ζει όταν γνωρίζει τον Χριστό. Τότε επιστρέφει στην αληθινή ζωή, αρχίζει να αναπνέει και να οξυγονώνεται πνευματικά και μόνο όταν «δια του Χριστού» και «εν τω Χριστώ» κατανοήσει ότι δεν γεννήθηκε για να οδηγηθεί στον θάνατο, αλλά είναι πλασμένος για να ζήσει μαζί του, για να χαίρεται τα αιώνια αγαθά της Βασιλείας του. Επιστρέφει στην αληθινή χαρά της επικοινωνίας με τους συνανθρώπους του, όταν «δια του Χριστού» και «εν τω Χριστώ» αποκτήσει αληθινή, αγαπητική και αδελφική σχέση μαζί τους, όταν μάθει να συγχωρεί, να ανέχεται, να παραβλέπει, να σιωπά, να ευγνωμονεί, βλέποντάς τους ως εικόνες του ίδιου του Θεού.

Ο Χριστός είναι αυτός που δια του λόγου και του αγίου Σώματος και Αίματός του τρέφει τον πιστό χριστιανό, τον ποτίζει και τον ξεδιψά με το «αλλόμενον εις ζωήν αινώνιον» νερό του, όπως ακούσαμε στην σημερινή ευαγγελική περικοπή. Τον αφθαρτίζει, τον καινοποιεί, τον χριστοποιεί, τον απαθανατίζει μεταγγίζοντάς του ζωή από την δική Του ζωή. Να λοιπόν πώς αποδεικνύεται ότι ο άνθρωπος που πιστεύει στον Χριστό, επιστρέφει ουσιαστικά από την χώρα της αμαρτίας, από την Αίγυπτο των παθών και των αδυναμιών του, από την περιδίνηση στο μονίμως τρικυμισμένο πέλαγος των επιθυμιών του, στην γή της επαγγελίας, «εξ ής ρέει μέλι και γάλα», στον αδιάσειστο πύργο της Εκκλησίας, του Σώματος δηλαδή του Χριστού. Εκεί όπου όταν κανείς ανήκει, δεν σταματά να πειράζεται και να δοκιμάζεται από τις σειρήνες «του παρόντος αιώνος του απατεώνος». Ωστόσο, μένοντας εντός του ιατρείου που ονομάζεται Εκκλησία και δίνοντας τον προσωπικό του αγώνα, δέχεται την αγιαστική και ιαματική χάρη των ιερών μυστηρίων και έχει βέβαιη την ελπίδα στον λόγο του ίδιου του Χριστού: «ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμι πάσας τα ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος. Αμήν».

Αρχιμ. Α.Α.