«Πορεύεσθε, και σταθέντες λαλείτε εν τω ιερώ τω λαώ πάντα τα ρήματα της ζωής ταύτης». Με αυτήν την προτροπή ο θεόσταλτος άγγελος ελευθερώνει θαυματουργικά τον Πέτρο και τους λοιπούς Αποστόλους, τους οποίους η μανία των Σαδδουκαίων είχε οδηγήσει στην φυλακή. Ο λόγος; Η θαυματουργική ίαση των ασθενών, μα κυρίως το κήρυγμα και η στήριξη των ανθρώπων στην νέα πίστη, ο λόγος για τον Λόγο του Θεού. ακούγοντας το αποστολικό ανάγνωσμα θαυμάζουμε την αποκατάσταση της υγείας των πασχόντων από ανίατες ασθένειες, την σωτηρία από φοβερές δαιμονοπληξίες, που όντως αποτελούν ευεργετήματα, τα οποία η χάρις του Θεού ενεργεί δια των αποστολικών χειρών ξεπερνώντας την ανθρώπινη λογική.
Βλέπουμε όμως ότι η κατά την διάσωση των μαθητών του Χριστού αγγελική πρόσρηση αλλού επικεντρώνει τον σκοπό της παρουσίας των αγίων Αποστόλων στον κόσμο, και ευρύτερα κάθε χριστιανού ως κήρυκος Χριστού, ο οποίος ζεί για να κηρύττει «τω λαώ πάντα τα ρήματα της ζωής ταύτης». Βεβαίως για την παντοδύναμη χάρη του Θεού, για την πανσθενουργό δεξιά του Υψίστου, θαύμα δεν αποτελεί να δει ένας τυφλός, να περπατήσει ένας κουτσός, να ανορθωθεί ένας παραλυτικός, να ελευθερωθεί ένας δαιμονιζόμενος, να λαλήσει ένας κωφάλαλος, ακόμη και να αναστηθεί ένας νεκρός. Όλα αυτά είναι ποταπά και μηδαμινά για τον κυριεύοντα της ζωής και του θανάτου Θεό. Θαύμα για τον Χριστό και την Εκκλησία, αιτία χαράς για τους αγγέλους, πανηγύρι για τον ουρανό, είναι το να αλλάξει εσωτερικά ένας άνθρωπος και ακούγοντας τον λόγο του Θεού, «ελθών εις εαυτόν» να ζήσει, να ενστερνισθεί «τα ρήματα της ζωής ταύτης», αλλάζοντας την ρότα της ζωής του και επιλέγοντας ον Χριστό, που είναι η «οδός, η αλήθεια και η ζωή». Θαύμα για την Εκκλησία είναι ουσιωδώς η επενέργεια που ασκεί η καλλιέργεια των ρημάτων της ζωής στην καρδιά του ανθρώπου. Θαύμα είναι το να γεμίσει ο άνθρωπος με τον λόγο, ώστε να γίνει ο ίδιος ένα ζωντανό καθημερινό κήρυγμα για τους αδελφούς του.
Ο άνθρωπος σήμερα βιώνει την παράδοση στην αλογία των παθών του. απαρχή της συμφοράς αποτελεί η αυτοκαταδίκη του σε μια απάνθρωπη μόνωση, σε μια περίτεχνη και συχνά πολύβουη αποξένωση. Στερείται έτσι την χαρά της κοινωνίας, της συναναστροφής, μεγεθύνει και υπερτιμά την αξία των δικών του λόγων, αμφισβητεί και αρνείται τις περισσότερες φορές να ακούσει, πόσο μάλλον να ενστερνισθεί τον λόγο του άλλου, του φίλου, του αδελφού, του οικείου, εξοβελίζοντας – ή ακόμη χειρότερα διαστρέφοντας – τον λόγο του Θεού. Μαθαίνει δηλαδή να ζει στον δικό του κόσμο – στην δική του κόλαση δηλαδή – όπου χωρεί μόνον ο ίδιος, όπου αξία έχει μόνο ο ίδιος, όπου δικαιούται να ομιλεί μόνον ο ίδιος, και ως εκ τούτου αξιώνει να γίνεται εισακουστός μόνον ο δικός του λόγος.
Να όμως που ο Υιός και Λόγος του Θεού δεικνύει τον λόγο της δικής μας παρουσίας σε τούτο τον κόσμο: «εν αυτώ γαρ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν», δια του Λόγου φωτιζόμαστε και αναγόμαστε πέραν μιάς ζωής απλά σωματικής, βιολογικής, συναισθηματικής, στο επίπεδο της ζωής του Θεού. ευρισκόμενος ο Χριστός εντός του αγίου Αρτοφορίου και σε κάθε θεία Λειτουργία σωματικώς επί της αγίας Τραπέζης μελίζεται και εσθίεται «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον» των συμμετεχόντων. Ευρισκόμενος δε διά λόγου στο ιερό Ευαγγέλιο ο ίδιος Χριστός εκχέεται μυστηριωδώς ομιλώντας στις καρδιές των ανθρώπων. Και κρούοντας την θύρα της ψυχής τού καθενός αναμένει. Ο άνθρωπος είναι απολύτως ελεύθερος να επιλέξει την θετική ή αρνητική στάση του απέναντι στην επίσκεψη του Λόγου. Είναι όμως καταδικασμένος να κάνει μία από τις δύο επιλογές.
Αν κανείς παρατηρήσει την διάσταση και ακαταστασία του κόσμου γύρω μας θα διαπιστώσει δυστυχώς ότι δεν εξαιρούνται από αυτήν οι χριστιανοί γενικά και οι Ορθόδοξοι ειδικότερα. Το εσωτερικό κενό είναι εμφανές. Αυτή η ψυχική διαίρεση ανάγλυφα φαίνεται αφ’ ενός με την έπαρση που γεννά η τεχνολογική και επιστημονική πρόοδος στους δεδηλωμένους αθέους και με την αυτοδικαίωση που καλλιεργεί η επίφαση μιας χριστιανικής ζωής στους αυτοπροσδιοριζόμενους ως χριστιανούς και αφ’ ετέρου με την αποξένωση, την έλλειψη καρδιακής ειρήνης, το συνεχές άγχος στις ζωές τόσο των μεν, όσο και των δε. Αυτός ο παραλογισμός καθιστά την επιστροφή των ανθρώπων στον Χριστό απολύτως αναγκαία για να ζήσει ο κόσμος μας. Αμήν.
Αρχιμ. Α. Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου