Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Την παραβολή του αμπελώνα ή των κακών γεωργών, που διαβάσαμε σήμερα, την είπε ο Χριστός στο Ιεροσόλυμα, απευθυνόμενος προς τους πνευματικούς ηγέτες του Ισραήλ, λίγες μέρες πριν από το Σταυρικό Του Πάθος, τότε που εκείνοι αμφισβήτησαν την θεϊκή Του εξουσία. Με τις δυνατές εικόνες της παραβολής, αλλά και με λόγο παραστατικό προβάλλεται η μεγαλειώδης αγάπη του Θεού για τον κόσμο, που είναι δημιούργημά Του. μας εντυπωσιάζει το γεγονός ότι η θεϊκή αγάπη παραμένει αμείωτη παρά την εχθρική στάση των ανθρώπων – κακών γεωργών – που διαχειρίζονται το έργο Του.

Στο ευαγγελικό κείμενο είναι οφθαλμοφανής η ιστορική επαλήθευση των λεγομένων. Εδώ φαίνεται η αποτυχία του περιούσιου λαού να ανταποκριθεί στην κλήση του Θεού και να προετοιμάσει τον κόσμο για τον ερχόμενο Μεσσία. Η έννοια του περιούσιου λαού, δηλαδή του αγαπητού και εκλεκτού λαού του Θεού, παρεξηγήθηκε πολύ στην σκέψη των ανθρώπων της εποχής εκείνης, γι αυτό και κακοποιήθηκε βάναυσα μέσα στην ιστορία. Θεωρήθηκε διάκριση ανωτερότητας και προβολής σε σχέση με τους άλλους- και όχι ευθύνης, όπως πραγματικά ήταν -, γι αυτό και οδήγησε αναπόφευκτα στην αλαζονεία, την προδοσία και την έκπτωση.

Έτσι, η βασιλεία του Θεού «ήρθη» από τον Ισραήλ «και δοθήσεται έθνει ποιούντι τους καρπούς αυτής». Το έθνος αυτό είναι, πλέον, η Εκκλησία, ο νέος Ισραήλ. Η ιστορία της σωτηρίας συνεχίζεται μέσα από ανατροπές και περιπέτειες πολλές. Όλα αυτά, βέβαια, είναι μια σαφής προειδοποίηση και εμάς τους Χριστιανούς. Ο Θεός περιμένει και επιμένει να σώζει τον άνθρωπο, γι αυτό και δεν δεσμεύεται με κανένα σχήμα μέσα στην ιστορία. Εκδηλώνει την αγάπη Του με κάθε τρόπο και σε τέτοιο βαθμό, που υπερβαίνει τα ανθρώπινα όρια της λογικής. Αυτό υπαινίσσεται η τολμηρή και ριψοκίνδυνη στάση του οικοδεσπότη της παραβολής, ο οποίος στέλνει στους κακούς γεωργούς «τον υιόν του τον αγαπητόν». Τον στέλνει σ’ αυτούς που προηγουμένως σκότωσαν τους δούλους του. εδώ η αγάπη αποτυπώνεται υπέρλογη και θυσιαστική. Ο αμπελώνας του Θεού, το μυστήριο της Εκκλησίας, αυξάνεται, πλέον, σιωπηλά και αθόρυβα και καμία γήινη δύναμη, έστω και αν το εμποδίζει, δεν μπορεί να το σταματήσει και να το ματαιώσει.

Η αγάπη του Θεού γίνεται παιδαγωγική τιμωρία για τους κακούς γεωργούς του αμπελώνα. Πρόκειται για την κρίση της τάξης των πνευματικών ανθρώπων, για τις αστοχίες και τις ευθύνες τους, για τα λάθη και τα πάθη τους, για τους συμβιβασμούς και τις προδοσίες τους. Όταν ξεσκεπάζεται το ψέμα και η απάτη, η υποκρισία και ο εμπαιγμός, η κακία και η αδικία, που δηλητηριάζουν «τον αμπελώνα του Κυρίου», θλιβόμαστε, απογοητευόμαστε και, ίσως, κάποτε κλονιζόμαστε. Τότε αναγκαζόμαστε να εξετάσουμε το πώς και το γιατί αμαρτωλών καταστάσεων, για να καταπολεμήσουμε το κακό που μας τρομοκρατεί και μας απειλεί. Ο Θεός, βέβαια, δεν τιμωρεί, όπως τονίζει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: «ο Θεός ου κολάζει τινά εν τω μέλλοντι, αλλά έκαστος εαυτόν δεκτικόν ποιεί της μετοχής του Θεού έστιν μεν η μετοχή του Θεού τρυφή, η δε αμεθεξία τουτού κόλασις», ο Θεός δεν θα τιμωρήσει κανένα, αλλά ο καθένας μας κάνει τον εαυτό του να δέχεται ή να μην δέχεται την παρουσία του Θεού και η μέν παρουσία Του θα είναι παράδεισος, η δε απουσία Του κόλαση. Η παιδαγωγική «οργή» του Θεού στην παρούσα ζωή λειτουργεί λυτρωτικά. Ο Θεός ελέγχει, συνετίζει, νουθετεί και θεραπεύει μέσα από γεγονότα, πρόσωπα και καταστάσεις. Η ηθική και πνευματική κρίση, η περιφρόνηση του θελήματος του Θεού, τα σκάνδαλα, η άρνηση και η προδοσία των μελών, και των λειτουργών κάποτε, της Εκκλησίας, γεννούν μέσα μας την επιθυμία της κάθαρσης και της ανανέωσης. Η ιστορία της Εκκλησίας και του κόσμου, αλλά και η καθημερινή μας πείρα μας βεβαιώνουν γι αυτό.

Αγαπητοί αδελφοί, ο Θεός συνεχίζει το έργο της σωτηρίας και ενεργεί κάθε φορά με δικούς Του τρόπους στον αμπελώνα Του. Είναι Εκείνος που στέκεται πάντα μπροστά στις πύλες της ιστορίας του κόσμου και περιμένει να εισέλθει: «ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, και εισελεύσομαι προς αυτόν». Αρκεί εμείς οι άνθρωποι να Τον αφήσουμε και τότε θα νιώσουμε την παρουσία Του να γεμίζει τα πάντα. Αμήν.

Αρχιμ Ν.Κ.