Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

Η διήγηση της θαυματουργικής θεραπείας του επιληπτικού νέου ξαναδιαβάζεται με περισσότερες λεπτομέρειες, όπως την παρουσιάζει το Ευαγγέλιο του Μάρκου. Η σημερινή περικοπή για άλλη μια φορά διακηρύσσει εμφαντικά την αδιαφιλονίκητη κυριαρχία του Χριστού πάνω στις δαιμονικές δυνάμεις. Η πίστη του ανθρώπου στην υπερδύναμη του Θεού πραγματώνει το θαύμα της απελευθέρωσής του από τις καταστροφικές συνέπειες της μανίας του διαβόλου.

Ο Χριστός δεν συνάντησε πρώτη φορά τον διάβολο κατά τις θεραπείες των δαιμονισμένων ή των ψυχασθενών, οι οποίοι, σύμφωνα με τις αντιλήψεις εκείνης της εποχής, ήταν επηρεασμένοι από την δύναμη του διαβόλου. Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, σύμφωνα με την θεολογική προσέγγιση, η οποία ασφαλώς δεν ερμηνεύει και δεν αναλύει την βιολογική και ιατρική άποψη, κάθε μορφή αρρώστιας είναι συνέπεια της πτώσης, της αμαρτίας και της φθοράς του ανθρώπου. Ο Χριστός, λοιπόν, ήρθε να λύσει τα έργα του διαβόλου. Πρίν αρχίσει το λυτρωτικό Του έργο, πήγε στην έρημο όπου έμεινε «εν νηστεία και προσευχή» σαράντα ημέρες και νύχτες. Η έρημος είναι ο τύπος και η εικόνα του κόσμου που αρνείται τον Θεό και υποτάσσεται στον «κοσμοκράτορα του σκότους», στον «άρχοντα του αιώνος τούτου».

Οι χαρακτηριστικοί αυτοί όροι δεν δηλώνουν, βέβαια, την επικράτηση του διαβόλου επί του Θεού, αλλά την παγίδευση και την θεληματική παράδοση του κόσμου στα τεχνάσματά του. το πιο τρομακτικό έργο του διαβόλου είναι η ερήμωση της ψυχής και της ζωής του ανθρώπου. Αυτός είναι η αιτία της πνευματικής νέκρωσης του κόσμου. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς γράφει ότι «ο Θεός δεν οδηγεί στην έρημο τον λαό Του, τον Υιό Του και, αργότερα, τους αναχωρητές και τους ερημίτες, για να αποφύγουν τον κόσμο, αλλά, αντίθετα, για να τον πλήξουν στην καρδιά του και να διακηρύξουν εκεί, στον πιο σκληρό τόπο την νίκη και τα δικαιώματα του Θεού». το γεγονός ότι ο Χριστός συναντά στην έρημο τον διάβολο και δίνει εκεί την πρώτη και καθοριστική μάχη μαζί του αποδεικνύει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο την προσωπική ύπαρξη του διαβόλου. Μια αόρατη πνευματική ύπαρξη και αυτοσυνείδηση και με δική της ελεύθερη θέληση.

Επάνω σ’ αυτήν την αλήθεια το κακό βρίσκει την μεταφυσική του αιτία, όχι σαν αφηρημένη πραγματικότητα που υπάρχει από μόνη της, αλλά σαν αποτέλεσμα και τραγική συνέπεια της δαιμονικής επιρροής που παρασύρει την ελευθερία του ανθρώπου και βαραίνει δυσβάστακτα την ευθύνη του. ο διάβολος, αν και δημιουργήθηκε από τον Θεό, στράφηκε εναντίον του Ίδιου και των δημιουργημάτων Του και από τότε αντιστρατεύεται το θέλημά Του. Εδώ ακριβώς οι πατέρες της Εκκλησίας «ψηλαφίζουν» το ανεξήγητο μυστήριο της ανομίας. Οι δαιμονικές δυνάμεις, αν και αναγνωρίζουν την κυριαρχική παντοδυναμία του Θεού, μισούν, φθονούν και πολεμούν την δύναμη της αγάπης Του. Στο πρόσωπο του επιληπτικού νέου βλέπουμε την φρίκη της μανίας του διαβόλου, η οποία οδηγεί στην ανθρώπινη συμφορά και απόγνωση, στο αδιέξοδο και την διάλυση.

Με την παράδοξη εικόνα που χρησιμοποιεί ο Χριστός για την πίστη, θέλει να εμπνεύσει την εμπιστοσύνη μας στην υπερδύναμη του Θεού. «Σας βεβαιώνω πως, αν έχετε πίστη έστω και σαν κόκκο σιναπιού, θα λέτε σ’ αυτό το βουνό ‘πήγαινε από εδώ εκεί’, και θα πηγαίνει. Και τίποτα δεν θα είναι αδύνατο για σας». Μόνο όποιος πιστεύει στον σταυρωμένο και αναστημένο Χριστό, στο λυτρωτικό έργο Του και στην συνέχειά Του, που είναι η Εκκλησία, βλέπει και βιώνει το θαύμα της δύναμης της αγάπης ΤΟΥ. Ο άνθρωπος που εντάσσεται το Σώμα της Εκκλησίας γεύεται τις ενέργειες του Αγίου Πνεύματος, θεραπεύεται η αρρώστια της φύσης του και, έτσι, ο κόσμος ανανεώνεται.

Αγαπητοί αδελφοί, η θεία χάρη πλεονάζουσα μας αναδεικνύει δυνατούς και απαλλαγμένους από τις δαιμονικές δυνάμεις, οι οποίες με πολλές μορφές και σχήματα μας καταδυναστεύουν μέσα από τις αδυναμίες και τα πάθη μας. Μόνο με την πίστη και την προσευχή μπορούμε να αγκαλιάζουμε τον χαλασμένο από την αμαρτία κόσμο και εαυτό μας και να τον μεταμορφώνουμε μέσα από την καθημερινή μας πάλη σε καινή κτίση, σε νέα πραγματικότητα. Μας το εγγυάται ο Χριστός και η Εκκλησία Του. Αμήν.

Αρχιμ. Ν.Κ.