τῆς Ἰουστίνης Φραγκούλη-Ἀργύρη
Βρίσκομαι στὸ Μόντρεαλ ἐδῶ καὶ εἴκοσι χρόνια. Ἐδῶ ἀπὸ τὸ 1990 καὶ ἐντεῦθεν ἀνακάλυψα τὴν χαρὰ τῶν χριστουγεννιάτικων στολισμῶν, τῶν δώρων καὶ τῶν φώτων, ποὺ ἀπὸ τὶς ἀρχὲς Δεκεμβρίου λάμπουν σάν ζαχαρωτὰ φωτίζοντας τὸ λευκὸ πέπλο τοῦ χιονιοῦ κατὰ τὶς ἀσέληνες μακριὲς νύχτες τοῦ χειμώνα.
Πέρασα ἀπὸ τὸ παραλήρημα τῆς γορτινῆς χαρᾶς (στὴν ὁποία συμμετεῖχε ἐπὶ 15 χρόνια ἡ ἀδελφή μου μὲ τοὺς ἐρχομοὺς της ἐδῶ) στὴν πλήρη ἄρνηση νὰ γιορτάσω τὰ Χριστούγεννα μὲ φῶτα καὶ καλούδια. Φέτος, μία πενταετία μετὰ τὴν ξαφνικὴ φυγή της, ἀποφάσισα νὰ κοιτάξω πάλι κατάματα τὶς γιορτές, γιατί «ἡ ζωὴ κυλάει δίχως νὰ κοιτάει τὴν δική μας μελαγχολία» ὅπως ἔγραψε κάποτε ὁ Σαββόπουλος.
Ἔτσι, λοιπόν, μπῆκα ξανὰ στὴν διαδικασία τῆς ἀγορᾶς τῶν δώρων, στὶς Χριστουγεννιάτικες ἐξόδους, στὸ γύρισμα ἀνὰ τὰ ἐμπορικὰ κέντρα τῆς πόλης μου. Καὶ ἀνακάλυψα -φεῦ!- ὅτι ἐνῶ ἐγὼ εἶχα ἀποσυρθεῖ ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ἀπὸ τοὺς γιορτασμοὺς γιὰ καθαρὰ προσωπικοὺς λόγους, ἡ πόλη μετάβαλε τὴν γιορτινή της ἀτμόσφαιρα σὲ μία ὑποτονικὴ ἐπετειακὴ ἐποχή, ὅπου τίποτε δὲ λάμπει ὅπως...
παλιά.
Τὸ ἐμπορικὸ κέντρο τῆς γειτονιᾶς μου, ποὺ ἦταν ντυμένο καὶ στολισμένο ἂπ΄ ἔξω μὲ χιλιάδες φῶτα καὶ λαμπιόνια, εἶναι σιωπηρὰ σκοτεινὸ τὶς νύχτες τῆς Χριστουγεννιάτικης περιόδου. Μέσα, μετὰ βίας ὑπάρχουν κάποια Χριστουγεννιάτικα στολίδια καὶ οὔτε ἕνα στολισμένο δέντρο.
Ρώτησα νὰ μάθω τὴν αἰτία αὐτῆς τῆς ἐξώφθαλμης ἀπουσίας τῆς γιορτινῆς ἀτμόσφαιρας καὶ ἄκουσα αὐτὸ ποὺ ὑποπτευόμουν. Πῶς ζοῦμε, λέει, σὲ μία πολυπολιτιστικὴ χώρα, ὅπου πρέπει νὰ σεβόμαστε τὰ ἔθιμα τῶν ἄλλων καὶ νὰ μὴν προκαλοῦμε μὲ τὴν ἔντονη προβολὴ τῆς Χριστουγεννιάτικης γιορτῆς μας.
Μὲ ἐπίασε τεταρταῖος πυρετός, θυμός, λύπη καὶ μία διάθεση ἀπαισιοδοξίας. Ἐμεῖς, στὸ βορεινὸ Κεμπέκ, ὅπου τὸ 90% τοῦ πληθυσμοῦ μᾶς εἶναι Ρωμαιοκαθολικοί, Προστάντες καὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ἐμεῖς ντρεπόμαστε νὰ δείχνουμε τὴ μεγαλύτερη γιορτὴ τοῦ θρησκευτικοῦ πολιτισμοῦ μας, τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ποὺ φέρνει τὸ μήνυμα τῆς πιὸ ἀνθρωπιστικῆς καὶ ἀγαπητικὴς θρησκείας τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου.
Ἐμεῖς σκύβουμε τὸ κεφάλι ἀπέναντι στὶς ἄλλες ἐθνικὲς κοινότητες, ποὺ δὲν ἀποτελοῦν οὔτε τὸ 10%. Ἐμεῖς προσπαθοῦμε νὰ δείξουμε ἀνοχὴ στοὺς ἀλλόθρησκους καταργώντας τὰ ἱστορικά μας ἔθιμα.
Δὲν εἶμαι μισαλλόδοξη, ἀντίθετα κατανοῶ τὶς ἰδιαιτερότητες τῶν ἄλλων πολιτισμῶν καὶ τῶν θρησκειῶν, ἀλλὰ ἀγανακτῶ μὲ τὴν πολιτικὴ νὰ κρύβουμε τὴ χριστιανική μας ταυτότητα γιὰ νὰ μὴν ἐνοχλοῦνται οἱ λίγοι, οἱ διαφορετικοί. Ἐγώ, πάντως, δὲν εἶδα τοὺς Ἑβραίους ἐδῶ στὸ Μόντρεαλ νὰ χαμηλώνουν τὰ φῶτα στὸ Χάνακα οὔτε τὶς Μουσουλμάνες νὰ βγάζουν τὸ τσεμπέρι τους στὴν καθημερινότητα τοῦ δυτικοῦ κόσμου.
Εἰλικρινά, θλίβομαι καὶ λυποῦμαι ποὺ ἡ χαρὰ τῶν Χριστουγέννων στὸ Κεμπὲκ , αὐτὴ ἡ ζαχαρωτὴ χαρά, ὁλοένα καὶ περισσότερο συμπιέζεται ἀπὸ τὸ σύνθημα τοῦ «πολιτικὰ σωστοῦ».
Ὡς Ἑλληνίδα καὶ ὡς Ὀρθόδοξη Χριστιανὴ θέλω νὰ διατρανώσω τὴν ἀπόφασή μου νὰ γιορτάζω φωναχτὰ τὰ Χριστούγεννα, ἡμέρα γέννησης τοῦ Χριστοῦ καὶ παράλληλα ἑνὸς θρησκευτικοῦ πολιτισμοῦ ποὺ διδάσκει τὴν ἀγάπη, τὴ θυσία καὶ τὴν ἀλληλεγγύη σὲ ἕνα κόσμο, ποὺ περισσότερο ἀπὸ ποτὲ ἔχει ἀνάγκη τὴν οὐμανιστικὴ προσέγγιση τῆς ζωῆς.
Τὸ σπίτι μου ἔχει στολιστεῖ γιορτινά, τὸ τραπέζι μου θα φιλοξενήσει ἀγαπητικὰ φίλους αὐτὴ τὴν Παραμονὴ τῶν Χριστουγέννων, ὅπου θὰ ἀνταλλάξουμε δῶρα κάτω ἀπὸ τὸ φωτισμένο μὲ λαμπιόνια δέντρο μας. Θὰ τριγυρίσω σὲ ὅλα τὰ πάρτι καὶ τὶς γιορτὲς ποὺ μὲ καλοῦν καὶ θὰ τὸ ἀπολαύσω.
Καλὰ Χριστούγεννα καὶ μὴ φοβάστε νὰ τὸ πεῖτε! Εἴμαστε Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι, Ναί;
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2012/12/blog-post_3356.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου