ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

                Φυγή στήν Αίγυπτο και ενανθρώπηση. Μετά τήν αναχώρηση τών μάγων ο Ιωσήφ ο μνήστωρ, κατόπιν διαταγής αγγέλου, παρέλαβε το θείο βρέφος και τήν μητέρα του, τήν αειπάρθενο Μαριάμ, και πορεύθηκε στήν Αίγυπτο. Εκεί έμειναν μέχρι τον θάνατο τού Ηρώδη. Ο ιερός Χρυσόστομος παρατηρεί ότι η φυγή στήν Αίγυπτο οικονομήθηκε από τόν Θεό, για να αποδειχθεί ολοφάνερα τό γεγονός τής ενανθρωπίσεως τού Υιού του Θεού. Ο Λόγος τού Θεού πραγματικά και όχι φαινομενικά έγινε άνθρωπος. Αν δεν έφευγε στήν Αίγυπτο, αλλά έμενε στήν Παλαιστίνη και απέκρουε με θεϊκό τρόπο τόν Ηρώδη και τούς στρατιώτες του, θα έδινε τήν εντύπωση ότι δεν είναι αληθινός άνθρωπος αλλά μόνο Θεός. Επίσης, παρατηρεί ο ιερός Πατήρ, «αν, μολονότι έφυγε από τήν οργή τού Ηρώδη και αρκετές άλλες φορές ενήργησε με ανθρώπινο τρόπο, τόλμησαν κάποιοι να ισχυριστούν ότι είναι μύθος τα περί ενανθρωπήσεως τού Θεού, σε ποιο σημείο ασεβείας δεν θα είχαν φθάσει, αν ο Χριστός όλα τα έπραττε μόνο με θεοπρεπή τρόπο και σύμφωνα με τήν θεϊκή του δύναμη;». Γι αυτό επίσης δεν έγινε άνθρωπος με αυτόματο τρόπο, αλλά προηγήθηκε κυοφορία εννέα μηνών και τοκετός, ακλούθησε γαλακτοτροφία και ο ίδιος δεν άρχισε να θαυματουργεί φανερά από τήν παιδική ηλικία, αλλά περίμενε τήν ηλικία που αρμόζει στούς άνδρες, έτσι ώστε να γίνει κατάδηλο και ευπαράδεκτο το μυστήριο τής ενανθρωπήσεώς του.

                Χριστιανικός βίος και πειρασμοί. Η φυγή στήν Αίγυπτο αποτελεί σπουδαίο μάθημα για κάθε χριστιανό. Ο Κύριός μας αμέσως μόλις γεννήθηκε συνάντησε πειρασμούς , και μάλιστα πολύ μεγάλους. Βρέθηκε αντιμέτωπος με τήν μανία τού τύραννου Ηρώδη και παρέστη ανάγκη, ενώ βρισκόταν ακόμη μέσα στά σπάργανα, να φυγαδευτεί μαζί με τήν πανάμωμο μητέρα του σε ξένη χώρα, για να γλιτώσει τόν βίαιο θάνατο. Όμοια κάθε χριστιανός, μόλις γεννιέται πνευματικά στήν κολυμβήθρα τού βαπτίσματος, διεγείρει τήν μανία τού ανθρωποκτόνου τυράννου διαβόλου. Γι αυτό είναι αναπόφευκτο να έχει θλίψεις τήν ζωή του. Ο απόστολος Παύλος τονίζοντας αυτήν τήν αλήθεια έλεγε: «Διά πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις τήν βασιλείαν τού Θεού».

                Με αφορμή αυτήν τήν πραγματικότητα ο άγιος Χρυσόστομος διδάσκοντας τούς ακροατές του έλεγε ότι και αυτοί όταν καταξιώνονται να διακονήσουν σε κάποιο πνευματικό έργο, και έπειτα βλέπουν τούς εαυτούς τους να πάσχουν τα χειρότερα και να υπομένουν άπειρους κινδύνους, δεν θα πρέπει να ταράσσονται, ούτε να σκανδαλίζονται. Αλλά αντιθέτως, έχοντας υπόψη τους τό παράδειγμα τού Κυρίου, οφείλουν να αντιμετωπίζουν τα πάντα με γενναίο φρόνημα, γνωρίζοντας καλά ότι αυτή κυρίως είναι η ακολουθία τών πραγμάτων στήν πνευματική ζωή, δηλαδή σε όλες τις πράξεις να είναι συμπεπλεγμένοι  και οι πειρασμοί. Σε αυτόν τόν κόσμο βρισκόμαστε σε συνεχή πόλεμο με τόν μισάνθρωπο σατανά. Γι αυτό όσο μεγαλύτερες επιτυχίες σημειώνουμε, με τόση περισσότερη λύσσα θα μας πολεμά. Η τέλεια ανάπαυση και τα στεφάνια δεν είναι στην παρούσα ζωή αλλά στήν μέλλουσα.

                Ο προφητικός χαρακτήρας τών γεγονότων. Η αναχώρηση τών μάγων, η φυγή στήν Αίγυπτο, η σφαγή τών νηπίων, η επιστροφή στήν Παλαιστίνη και η εγκατάσταση στήν Ναζαρέτ, είναι γεγονότα βουτηγμένα στόν προφητικό χαρακτήρα τών ενεργειών τού Θεού αυτό άλλωστε συμβαίνει σε όλο το επί γής έργο τού Κυρίου και σε όλες τις ενέργειες τού Θεού μας. Η Βαβυλώνα και η Αίγυπτος καταφλέγονταν από τήν φωτιά τής ειδωλολατρίας και τής ασέβειας. Η επιστροφή τών μάγων στήν Βαβυλώνα και η φυγή τού Κυρίου στήν Αίγυπτο αποτελούν προμήνυμα τής διαδόσεως τού Ευαγγελίου στά έθνη. Η Παλαιστίνη καταδιώκει τόν Κύριο, ενώ η Αίγυπτος τόν δέχεται και τόν διασώζει. Αυτό αποτελεί τύπο και προεικόνιση τής σταυρώσεως τού Κυρίου και τού διωγμού τών αποστόλων εκ μέρους τών Ιουδαίων, καθώς επίσης και τής ευμενούς υποδοχής τού Ευαγγελίου από τά έθνη και τής μετανοίας και σωτηρίας τους. Ήδη λοιπόν εκ προοιμίων ο Κύριος ερχόμενος στόν κόσμο φανερώνει τις κοσμοϊστορικές αλλαγές που μέλλουν να συμβούν.

                 Ταυτόχρονα εκπληρώνει στό πρόσωπό του αρχαίες προφητείες. Ο Ματθαίος μας θυμίζει το «εξ Αιγύπτου εκάλεσα τόν υιόν μου», τήν προφητεία τού Ιερεμίου για τήν σφαγή τών νηπίων (31,15-16) και τήν προφητεία ότι ο Μεσσίας επρόκειτο να ονομασθεί Ναζωραίος. Αναφορικά με τις δύο πρώτες προφητείες, θα πρέπει να διευκρινιστεί το εξής. Οι Εβραίοι, όπως σημειώνει ο Χρυσορρήμων άγιος, υποστηρίζουν ότι το «εξ Αιγύπτου εκάλεσα τόν υιόν μου» αναφέρεται σε αυτούς, δηλαδή στήν έξοδό τους από τήν Αίγυπτο με τόν Μωυσή. Αγνοούν όμως ότι βασικότατος προφητικός νόμος είναι αυτό που λέγεται για κάποιον πολύ συχνά να εκπληρώνεται σε άλλον. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Λευί και ο Συμεών, για τούς οποίους ο Ιακώβ προφήτευσε ότι θα τούς διασκορπίσει μέσα στόν Ισραήλ. Δεν διασκόρπισε όμως αυτούς αλλά τις φυλές που προήλθαν από αυτούς. Ομοίως η προφητεία τού Νώε για τόν Χαναάν ότι θα γίνει δούλος στά αδέλφια του πραγματοποιήθηκε στούς μακρινούς απογόνους του Χαναναίους, και συγκεκριμένα τούς Γαβαωνίτες, τούς οποίους υποδούλωσαν οι Ισραηλίτες. Επίσης, οι ευλογίες τού Θεού στόν Αβραάμ, τόν Ισαάκ και τόν Ιακώβ δεν εκπληρώθηκαν σε αυτούς τούς ίδιους αλλά στούς απογόνους τους, και κυρίως στόν απόγονό τους που προσδοκούσαν, τόν Κύριο Ιησού Χριστό. Έτσι και ο παραπάνω λόγος του προφήτη Ωσηέ δεν εκπληρώνεται τόσο στόν παλαιό Ισραήλ, όσο τόν πραγματικό και κατά φύση Υιό του Θεού, τον Ιησού Χριστό. Με τόν ίδιο τρόπο κατανοείται και η προφητεία για τήν σφαγή τών νηπίων. Τέλος, για τήν προφητεία ότι ο Μεσσίας θα ονομαζόταν Ναζωραίος, σχολιάζουν οι Πατέρες τής Εκκλησία ότι ανήκε σε προφητικό βιβλίο το οποίο έχει χαθεί. Γνωρίζουμε από τήν Παλαιά Διαθήκη ότι σε περιόδους εξάρσεως τής ειδωλολατρίας στό αρχαίο Ισραήλ καίγονταν και καταστρέφονταν πάμπολλα ιερά βιβλία. Σε ένα από αυτά πιθανότατα θα ανήκε τό παρόν λόγιο, τό οποίο θα είχε διασώσει η προφορική παράδοση μέχρι τις ημέρες που γράφτηκε το Ευαγγέλιο.

                 Εμείς όμως βλέποντας τήν θαυμαστή εκπλήρωση αναρίθμητων προφητειών στό πρόσωπο τού Κυρίου, ας δοξάσουμε τον Θεό που μεταχειρίζεται κάθε τρόπο, για να μας οδηγήσει και στηρίξει στήν ορθή πίστη και ζωή και να μας χαρίσει την αιώνια Βασιλεία του. Αμήν.

Αρχιμ. Π.Κ.