Είναι αλήθεια , αγαπητοί μου αδελφοί, ότι ο πολύμορφος πόνος και η θλίψη στην ζωή καταβάλλουν τον άνθρωπο και του δημιουργούν τις προϋποθέσεις της απογνώσεως. Βέβαια, εάν υπάρχει η ρίζα της βαθειάς πίστεως, τότε ο άνθρωπος μπορεί να αντιπαρέλθει και τον ισχυρότερο πόνο και την μεγαλύτερη θλίψη που υπάρχει στην ζωή.Έχουμε μιλήσει πάρα πολλές φορές για το θέμα αυτό, όμως είναι πάντοτε επιτακτικό, πάντοτε προβάλλεται στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους είτε αυτοί βρίσκονται κοντά μας , είτε βρίσκονται μακρύτερα από μας. Είναι ένα θέμα το οποίο πρέπει να το εξετάζει κανείς πάντοτε κάτω από την παρουσία του Θεού, για να μπορεί να δίνει σε κάθε στιγμή τη σωστή λύση.Γονατίζει όντως ο άνθρωπος στον πόνο της ζωής, διότι πάρα πολλές φορές απροσεκτεί, πάρα πολλές φορές δεν υπολογίζει τι μπορεί να προκαλέσει στον εαυτό του και τον πλησίον του, μία αβλεψία του, αδεξιότητα, μια ενέργειά του.Και όταν συσσωρεύονται πολλές θλίψεις και δοκιμασίες, τόσο οι φυσικά υπάρχουσες γύρω μας και τις οποίες ο Κύριος χρησιμοποιεί για τον καταρτισμό των ψυχών μας, για την απόκτηση της υπομονής και της ταπεινοφροσύνης , όσο και οι από άλλα αίτια προσερχόμενοι πόνοι, προβάλλουν επιτακτικό το ερώτημα: Γιατί τόσος πόνος στη ζωή;Ο πόνος προέρχεται από πολλές αιτίες, από ασθένειες, από θανάτους, από δυσαρμονία μέσα στην οικογένεια, στην συζυγία, μεταξύ γονέων και παιδιών, μεταξύ γειτόνων, καθημερινά άλλωστε προβάλλονται αφορμές και αιτίες για να αυξηθεί και να πολλαπλασιαστεί ο πόνος στη ζωή, αυτή την στιγμή λοιπόν του οποιουδήποτε πόνου, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε την Υπεραγία Θεοτόκο, η οποία είναι η βασίλισσα του πόνου, αφού είδε τον Κύριό μας και Υιό της επάνω στον σταυρό , υπέφερε ως μητέρα ακούγοντας τα όσα εις βάρος του Κυρίου μας έλεγαν με ζηλοτυπία και ζηλοφθονία οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι, έβλεπε το μίσος που είχαν εναντίον του Κυρίου μας, έβλεπε τον Κύριό μας να υβρίζεται, να δέχεται εμπτυσμούς, κολαφισμούς, μαστιγώσεις, ακάνθινο στεφάνι και βαρύ σταυρό και να οδηγείται στον Γολγοθά. «Ρομφαία διήλθεν την καρδίαν αυτής» και γι’ αυτό πάντοτε συντρέχει στον ανθρώπινο πόνο και όποιος τρέχει με πίστη, λαμβάνει το δώρημα «προς το συμφέρον της αιτήσεως».Δεν μας φθάνουν όχι μία ώρα, αλλά ημέρες και χρόνια να διηγούμεθα τα όσα η Υπεραγία Θεοτόκος έχει προσφέρει στον κάθε ένα χωριστά και σ’ όλους μαζί τους ανθρώπους δια μέσου των αιώνων, όταν την επικαλούνται με πολλή θέρμη και με πολλή πίστη. « Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, που έδυ δυο το κάλλος;» θρηνωδούσα η Υπεραγία Θεοτόκος κάτω από τον σταυρό ,έλεγε αυτά τα λόγια προς τον Υιό της και Θεό μας. Βεβαίως ο ίδιος ο Κύριός μας στον κήπο της Γεσθημανή, προσευχόμενος στον επουράνιο πατέρα σαν άνθρωπος, αισθάνεται αγωνία . «Και εν αγωνία γενόμενος εκτενέστερον προσηύχετο και έτρεχεν ο ιδρώς ωσεί θρόμβοι αίματος». Μια σήκωνε τον βαρύ σταυρό και γονάτισε κουβαλώντας τον. Βρέθηκε όμως ο Σίμων Κυρηναίος, ο οποίος Τον βοήθησε. «Και ηγγάρευσαν άνθρωπον Κυρηναίον ίνα άρη τον σταυρόν αυτού». Μέσα λοιπόν στο πλήθος του πόνου, θα υπάρχει πάντοτε κι ένας Κυρηναίος. Ο Κυρηναίος είναι η θείας χάρις που αναβλύζει από την σταυρική θυσία του Χριστού. Ο Κυρηναίος είναι η Υπεραγία Θεοτόκος η οποία συμπαραστέκει, η οποία ακούει το βουβό κλάμα κάθε πονεμένου ανθρώπου. Η Υπεραγία Θεοτόκος στέκει και παρηγορεί, είναι η «πάντων ελπίς», «η των απελπισμένων μόνη ελπίς».Στο κάτω μέρος του Ναού μας έχουμε την μεγάλη εικόνα την θαυματουργό, η οποία είναι από την Κωνσταντινούπολη κι επιγράφεται , «η πάντων ελπίς». Να την παρακαλούμε λοιπόν, με θέρμη πολλή.Δεν είμεθα οι μόνοι που πονάμε στην ζωή. Όλοι οι άνθρωποι , είτε είναι κοντά στον Θεό, είτε είναι μακριά από τον Θεό, όλοι έχουν έναν πόνο και δεν είναι πάντοτε συγκεκριμένος, αλλά εναλλάσσεται. Με την θερμή παράκληση φεύγει ο ένας πόνος, έρχεται ο άλλος, ώστε ο άνθρωπος να μην μένει χωρίς πόνο και αυτό κατά χάριν Θεού για να μπορεί να είναι ο άνθρωπος συνεχώς κοντά στον Θεό και να αναζητάει τον Θεό. «Κύριε, εν θλίψει εμνήσθημέν σου». Δηλαδή, Κύριε σε θυμηθήκαμε μέσα στον πόνο μας , λέει ο προφήτης.Κι έτσι ο πόνος θα πρέπει να είναι ο φίλος μας. Λένε τα αγιολόγια της εκκλησίας μας, ότι υπήρχε ένας υποτακτικός , ο οποίος παρακαλούσε επί επτά ολόκληρα χρόνια να του πάρει ο Θεός τις θλίψεις και τον πόνο. Και πάει περιχαρής μετά από επτά χρόνια στον γέροντά του, ένα άγιο άνθρωπο και του λέει: Γέροντα, με τις πολλές προσευχές επί επτά χρόνια γλύτωσα από τον πόνο . Τότε ο γέροντας δάκρυσε και του είπε: Παιδί μου , πήγαινε και προσευχήσου άλλα επτά χρόνια, να δώσει ο Θεός πάλι τον πόνο, γιατί χωρίς αυτόν δεν μπορείς να σωθείς.Έτσι εξηγούνται, λοιπόν, αυτά που είπε ο ίδιος ο Κύριός μας: «Δια πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την Βασιλείαν των ουρανών» και «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον». Η νίκη , λοιπόν, έχει σημασία στην ζωή και για να νικήσει ο άνθρωπος την αμαρτία , για να νικήσει τις θλίψεις και τις δοκιμασίες, χρειάζεται την δύναμη εξ ύψους. Μόνο ο Θεός είναι Εκείνος ο οποίος μπορεί να δώσει τη δύναμη προς σωτηρία.Αλλά υπάρχουν κι οι άγιοι. Θα μπορούσε να πει κάποιος και να δικαιολογηθεί: Ναι Πάτερ, όντως ο Κύριός μας υπέφερε, όμως είναι και Θεός, εγώ είμαι άνθρωπος. Ας προσβλέψουμε λοιπόν, στην Υπεραγία Θεοτόκο η οποία υπήρξε άνθρωπος σαν κι εμάς, με ψυχή ανθρώπινη και σώμα ανθρώπινο. Είναι ο πρώτος και ο βασικώτερος εκπρόσωπος του ανθρωπίνου γένους δίπλα στον Υιό και Λόγο του Θεού, στον Κύριό μας. Είναι οι άγιοι της Εκκλησίας μας, αυτοί οι οποίοι πέτυχαν μέσα στο καμίνι του πόνου να χαλκεύσουν μία αγία ψυχή. Είναι οι άγιοι της Εκκλησίας μας οι οποίοι πέρασαν όλοι, μηδενός εξαιρουμένου από το καμίνι του πόνου ή ακόμη από τον πόνο της μονώσεως, εκεί όπου ο διάβολος τους πείραξε πολύ δια των λογισμών. Έχουμε τους μάρτυρες οι οποίοι με τα πλήθη των μαρτυρίων υπέφεραν προς δόξαν Θεού και ακόμη τους όσιους και θεοφόρους πατέρες.
Όλοι αυτοί πέρασαν από το καμίνι του πόνου. Γιατί; Για δυο λόγους. Πρώτον, διότι η ψυχή χαλκεύεται μέσα από τον πόνο και δεύτερον διότι όποιος αποφάσισε να ακολουθήσει τον Χριστό, σίγουρα θα υποφέρει, διότι θα συναντήσει την μανία του αρχέκακου και ανθρωποκτόνου διαβόλου. Κι εμείς, μέσα στην κοιλάδα του κλαυθμώνος που περπατάμε σ’ αυτή την ζωή , ας μην ξεχνάμε ότι σε κάθε πόνο παραμονεύει η απελπισία . Και την απελπισία μπορεί να την διώξει κανείς φωτίζοντας την ψυχή του με την βαθειά πίστη στον Χριστό και με την αγάπη σ’ Αυτόν. Η απελπισία δεν έχει καμία θέση μέσα στην χριστιανική ψυχή.Να μην ξεχνάμε ποτέ, σε κάθε πόνο, να αναφερόμαστε στην Υπεραγία Θεοτόκο και να την παρακαλούμε με θέρμη: «Υπεραγία Θεοτόκε, η των απελπισμένων μόνη ελπίς και των πολεμουμένων βοήθεια, βοήθησε κι εμένα να βγω νικητής μέσα απ’ αυτόν τον πόνο της ζωής».
Από το βιβλίο: «Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ +Πρωτοπρεσβύτερος π. Θωμάς Παπαδόπουλος.
Ομιλίες στους Χαιρετισμούς-στις Παρακλήσεις και στους βασικούς σταθμούς της επί γης ζωής της Υπεραγίας Θεοτόκου».
Τόμος 5ος ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1996.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου