Αναφέρει σύγχρονος λόγιος μητροπολίτης: «Ο όρος ιεραποστολή δεν εκφράζει το πνεύμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Τον χρησιμοποιούμε συγκαταβατικά επειδή έχει επικρατήσει διεθνώς. Αντ’αυτού προτιμάμε τον όρο μαρτυρία. Ο όρος ιεραποστολή, που είναι δημιούργημα της δυτικής θεολογίας, δεν βρίσκεται στην Αγία Γραφή, ενώ αντίθετα ο όρος μαρτυρία απαντάται πολλές φορές. Το κήρυγμα του Ευαγγελίου δεν σημαίνει λέω ωραία λόγια για τον Χριστό, αλλά δίνω καθημερινώς μαρτυρία για τον Χριστό με τον λόγο και την σιωπή μου, με τα έργα και το παράδειγμά μου. Και επιπλέον, αν χρειαστεί, μαρτυρώ για τον Χριστό, δηλαδή χύνω και το αίμα μου για τον Χριστό, όπως το έπραξαν εκατομμύρια Μάρτυρες και Ομολογητές της πίστεως». Αυτής της μαρτυρίας το βίωμα καταγράφει ο απόστολος Παύλος στο σημερινό ανάγνωσμα της Α’ προς Κορινθίους επιστολής. Μια ιερή παρακαταθήκη θα λέγαμε, με λόγια ξεκάθαρα για εκείνους που με την χάρη του Θεού επιλέγουν είτε ως κληρικοί, είτε ως μοναχοί, είτε ως λαϊκοί εργάτες της Εκκλησίας να κηρύξουν τον Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού στον κόσμο και την ιστορία.
«Ότι θέατρον εγενήθημεν τω κόσμω, και αγγέλοις και ανθρώποι». Όσοι προκρίνουν αυτήν την επιλογήα χρειάζεται, πρώτα και κύρια, να ενδυθούν τον Χριστό και να είναι έτοιμοι να αναλάβουν το όπλο του Σταυρού, δηλαδή την μωρία και τα σκάνδαλα που πηγάζουν από τον Σταυρό, μαζί με το άχραντο Αίμα του Κυρίου. Πρόκειται για μια μωρία και ένα σκάνδαλο δίχως χρονικό ή τοπικό περιορισμό. Ο εξευτελισμός, η χλεύη και η αντιλογία καθίστανται από την αρχή συνοδοιπόροι του εκκλησιαστικού γεωργού. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε τον ίδιο τον λόγο του Χριστού: «μακάριοί εστε, όταν ονειδίσωσιν υμάς».
«Ημείς μωροί δια Χριστόν…ημείς ασθενείς…ημείς άτιμοι. Άχρι της άρτι ώρας και πεινώμεν και διψώμεν και γυμνητεύομεν και κολαφιζόμεθα και αστατούμεν και κοπιώμεν εργαζόμενοι ταις ιδίαις χερσί». Η κατάργηση του εαυτού μας, η αλλαγή του προσανατολισμού της ζωής μας από το εγώ στον Χριστό που όλους τους χωρεί, καθίσταται βήμα πρώτιστο. Κριτήριο δεν είναι η προσωπική μας ευδαιμονία, αλλά η μετάδοση του λόγου του Θεού, που γίνεται με τα χείλη, αλλά κηρύττεται, αποδεικνύεται, διαιωνίζεται και αφθαρτίζεται με το παράδειγμα της ζωής. Τότε μόνο πείθει ως μάρτυρας ο απόστολος Χριστού, τότε ανοίγονται θύρες καρδιών περίκλειστες, τότε κομίζεται το διαφορετικό που ο κόσμος αναμένει. Ας μην διανοηθεί κανείς ότι η εκκλησιαστική εργασία μπορεί να γίνει βιοπορισμός. Άλλωστε ο Χριστός ο ίδιος απευθύνει φοβερό ουαί. Δεν είναι τρόπος για προσωπική αποκατάσταση ή λύση του οικονομικού προβλήματος η ενασχόληση με τα έργα του Θεού. Εάν είναι, ή αν έτσι αντιμετωπίζεται, απλά δεν πρόκειται περί έργων του Θεού.
«Λοιδορούμενοι ευλογούμεν, διωκόμενοι ανεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλούμεν». Ανεκτικότητα λοιπόν, συγχωρητικότητα, αγαπητική διάθεση αρμόζουν στον εργάτη του Ευαγγελίου, αλλά και καλοσύνη, ανεξικακία, ταπεινοφροσύνη και αυθεντική διάθεση καρδιάς για δικαιολόγηση του σφάλματος του αδελφού, ώστε να μαρτυρείται και να δοξάζεται, και όχι να βλασφημείται το όνομα του Χριστού. Όταν λοιπόν κανείς με φόβο Θεού αποφασίσει να αφιερώσει την ζωή του σ’ αυτόν τον σκοπό, να βαδίσει τον δρόμο που ο Χριστός άνοιξε, τότε γλυκαίνεται με τους λόγους του Αποστόλου, μαθαίνει να εξαρτά την ζωή του από το θέλημα του Θεού. Δεν θέλει με τίποτα να συγκρίνει την ομορφιά αυτής της καταφυγής, την γλυκύτητα αυτής της κοινωνίας με αλλότριες εμπειρίες, όσο ευεργετικές και θετικές και αν είναι. Ο εργάτης του Ευαγγελίου με υπακοή στην Εκκλησία και τον επίσκοπό του αποκτά σχέση πατρική με τα παιδιά του, πονά και προσεύχεται για αυτά, δακρύζει και αγωνιά για την πνευματική τους προκοπή.
Μακάρι αυτής της κλήσεως την θέρμη να την ζήσουμε όλοι, αδελφοί. Δεν γίνεται βεβαίως όλοι να γίνουμε κληρικοί ή μοναχοί, μπορούμε όμως όλοι να γίνουμε μάρτυρες Χριστού. Οι προκλήσεις του παρόντος καιρού είναι πολλές, συχνά αντίθεες και απάνθρωπες. Ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας απαντώντας θετικά στην γεμάτη αγάπη πατρική παράκληση του Αποστόλου «μιμηταί μου γίνεσθε». Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου