Ο πειρασμός της ομαδοποίησης, της συγκρότησης κλειστής κάστας, της δημιουργίας σχίσματος, αποτελεί δυστυχώς, όπως βλέπουμε, αρχαιότατο χαρακτηριστικό της εκκλησιαστικής πραγματικότητας. Τον καταγγέλλει με σφοδρότητα ο απόστολος Παύλος στο σημερινό ανάγνωσμα, αφού πολλές έριδες είχαν γεννηθεί και διογκωθεί ως ζιζάνια μέσα στο εκκλησιαστικό σώμα της Κορίνθου και οι χριστιανοί αυτοπροσδιορίζονταν όχι ως χριστιανοί, βαπτισμένοι δηλαδή στο όνομα της αγίας Τριάδας και φέροντες το όνομα του ίδου του Χριστού, αλλ΄ ως ανήκοντες τάχα στην ομάδα του Παύλου, του Απολλώ, του Κηφά. «Μεμέρισται ο Χριστός;» διερωτάται θλιβόμενος ο σοφός Απόστολος. Ποιος τολμά να υποστηρίζει και μάλιστα να κηρύττει στην πράξη κάτι τέτοιο; Ποιος τολμά να κατατεμαχίζει το σώμα του Χριστού, να διαιρεί την Εκκλησία, να δυναμιτίζει την προοπτική που ο ίδιος ο Χριστός έθεσε κατά την αρχιερατική του προσευχή «ίνα πάντες έν ώσιν», να μιμείται με τόσο πάθος τον ρόλο του Ιούδα;
Ποιος έχυσε το αίμα του για τον κόσμο; Ποιος σταυρώθηκε για τον κόσμο; «Μη Παύλος εσταυρώθη υπέρ υμών»; Ο Απόστολος χρησιμοποιεί εδώ το δικό του όνομα από διάκριση, χωρίς βέβαια να ευθύνεται εκείνος για την παρακμιακή αυτή και άκρως αντιεκκλησιαστική νοοτροπία, η οποία πάμπολλα και σημαντικά προβλήματα έχει δημιουργήσει και δημιουργεί, καθώς αποσιωπά έντεχνα το όνομα του Χριστού και προβάλλει ονόματα εκκλησιαστικών ηγετών, πνευματικών πατέρων, «γεροντάδων». Τότε αξιωματικά, όσο παραδείσια και αν φαντάζουν όλα, τα αποξηραίνει και τα αποπνευματώνει παραδίδοντάς τα στην φθορά η έξωση του Χριστού. Όταν οι άνθρωποι ελκύονται για λόγους συναισθηματικούς, αισθητικούς, ψυχολογικούς και κυρίως προσωποληπτικούς στην Εκκλησία, τότε απλά ματαιοπονούν. Η ψυχή μας ποθεί να βρίσκεται «εις τας αυλάς του Κυρίου», στην Εκκλησία, «όν τρόπον επιποθεί η έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων», από έρωτα για τον καλούντα Χριστό και μόνο. Πολλές φορές βεβαίως η ευλάβεια και αγιότητα ενός εκκλησιαστικού άνδρα τον καθιστούν σημείο έλξης πολλών. Εάν όμως είναι πραγματικά ευλαβής και άγιος, αυτό θα αποδειχθεί μόνο όταν πάρει τις ψυχές που του κλήρωσε ο Χριστός και τις προχωρήσει πνευματικά, απεξαρτώντας τες από τον ίδιο ως πρόσωπο που παρέρχεται και εξαρτώντας τες από τον Χριστό που μένει στον αιώνα.
Ζούμε στις ημέρες μας έντονα, ως σημείο θα λέγαμε των καιρών, το φαινόμενο πολλών και ικανών κατά πάντα ρασοφόρων οι οποίοι , ως σημείο παρακμής του εκκλησιαστικού γεγονότος, αρέσκονται στον ρόλο του αυτόκλητου Νέστορος που τους πάντες κρίνουν ανεξαιρέτως, και όμως βρίσκονται σε απυρόβλητη ακρισία από τους πάντες. Ας θυμηθούμε το παράδειγμα του τιμίου Προδρόμου, που μάνα δεν γέννησε ως τώρα πιο μεγάλο άνθρωπο. είναι ο διάφανος προφήτης, παρ’ ότι απόστολος και μάρτυς, ιερεύς και προφήτης, ασκητής και διδάσκαλος. Καλεί τους ανθρώπους να τον ξεπεράσουν, να τον ξεχάσουν ώστε να διακρίνουν τον πίσω αυτού ερχόμενο Χριστό.
Υπάρχουν αναμφισβήτητα περιπτώσεις στις οποίες οπωσδήποτε δεν έιναι δυνατό να ελεγχθούν όσα λέγονται και μεταδίδονται από τον πολύ κόσμο, που τόσο εύκολα και γρήγορα «αγιοποιεί» και αναγνωρίζει θαύματα και θαυματουργούς, οράματα και οραματιστές, χαρίσματα και χαρισματούχους. Ο μακαριστός γέρων Ιερώνυμος ο Σιμωνοπετρίτης επέβαλλε τα μεγαλύτερα επιτίμια, αποχή ετών από την θεία Κοινωνία, σε όσους ενώπιόν του τον ονόμαζαν άγιο, αλλά και σε όσους εξαιτίας της αγιότητάς του καταλάβαινε ότι διαδίδουν τα περί της αγιότητάς του. Ο δε άγιος Νικήτας ο Στηθάτος, εκφράζοντας ασφαλώς την σπουδαία ασκητική παράδοση του καιρού του, κατακεραυνώνει και την απλή αναφορά στο όνομα του πνευματικού στις συζητήσεις μεταξύ των λαϊκών.
Η Εκκλησία, αδελφοί μου, είναι θεραπευτήριο παθών. Το ρήμα θεραπεύω για τους μύστες της αρχαίας γλώσσας σημαίνει, εκτός των άλλων, θεραπεύω και υπηρετών. Στην Εκκλησία του Χριστού μπαίνουμε, κληρικοί και λαϊκοί, για να γιατρέψουμε τα πάθη μας και όχι για να τα αλληλοϋπηρετήσουμε. Καθίσταται επομένως ιδιαίτερα επιτακτική η κατανόηση της σώζουσας αυτής αλήθειας που θα μας προσγειώσει και θα μας διορθώσει πνευματικά, θα μας καθοδηγήσει στο να ξαναβρούμε τον ορθό προσανατολισμό μας, το ταπεινό φρόνημά μας που έχει χαθεί, ώστε να μην γινόμαστε παίγνια του διαβόλου, «ίνα μη κενωθή ο Σταυρός του Χριστού».
Αρχιμ. Α.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου