Ο τρόπος με τον οποίο ο δυνατός συμπεριφέρεται στον αδύνατο, ο υγιής στον ασθενή, ο πλούσιος στον φτωχό, ο εγγράμματος στον αγράμματο, ο άρχοντας στον αρχόμενο, αποτελεί κριτήριο απόλυτο του πολιτισμικού επιπέδου μιάς κοινωνίας. Ο νόμος της ζούγκλας είναι πάντοτε παράδειγμα προς αποφυγή. Και αυτός όμως έχει μια σκληρή, αλλά υπαρκτή αθωότητα, επειδή βασίζεται στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Έτσι το μεγάλο θηρίο κατασπαράζει το μικρότερο ζώο ή το αποδιώχνει από την περιοχή του για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του και μόνο. Κάτι τέτοιο όμως συμβαίνει δυστυχώς και σε ανθρώπινες κοινωνίες φαινομενικά πολιτισμένες, όπου η ακόρεστη μανία του ανθρώπου για επιβολή, για πλούτο, για εξουσία, για κοσμική δόξα, για σαρκικές ηδονές, μπορεί πολύ εύκολα να τον αποκτηνώσει και να το καταβιβάσει σε επίπεδα πολύ χαμηλότερα της ενστικτώδους διαγωγής που κυβερνά και διέπει το ζωικό βασίλειο.
Μέσα στο χαρμόσυνο μήνυμα της Καινής Διαθήκης, της εκούσιας κατάργησης του εγώ, η δύναμη και η αδυναμία βιώνονται μεταμορφωτικά, καθώς ο Απόστολος διδάσκει. Σκοπός δεν είναι η προσωπική ικανοποίηση του ατόμου, η τροφή της αυταρέσκειας του καθενός, που οδηγούν τον μέν αδύναμο στην περιθωριοποίηση, την απογοήτευση και την απόγνωση, τον δε δυνατό στην έπαρση, την αυτοδικαίωση και τον ολοκληρωτισμό. Όταν αυτές οι καταστάσεις χριστοποιούνται, τότε αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοαναιρούνται συνάμα προς το συμφέρον του ανθρώπου, και έτσι με την παντουργό δύναμη της αγάπης ο δυνατός γίνεται στήριγμα και βακτηρία για τον αδύναμο, ο δε αδύναμος χορηγός της δυνατότητας προσφοράς στον δυνατό, η οποία αποτελεί παράδεισο επί της γής για τον πιστό άνθρωπο.
Επιτυγχάνονται άραγε εύκολα αυτά; Όχι βέβαια. Χρειάζεται καλλιέργεια ψυχής, μυστηριακή ζωή, ολόθυμη μελέτη των ιερών κειμένων, των συναξαρίων των Αγίων μας, και μάλιστα της Αγίας Γραφής, η οποία και αποτελεί μόνιμη πηγή υπομονής και παρακλήσεως, ιδιαιτέρως στον σύγχρονο κόσμο που τόσο ανυπόμονος είναι και τόσο απαράκλητος επιθυμεί να παραμένει. «Διό προσλαμβάνεσθε αλλήλους», μας καλεί ο απόστολος Παύλος να προσλάβουμε, να δεχόμαστε ο ένας τον άλλον, να βάζουμε τον εαυτό μας στην θέση του άλλου, να τον συγχωρούμε όπως επιθυμούμε να μας συγχωρήσει, να τον ανεχόμαστε όπως θέλουμε να μας ανεχθεί, να τον αγαπούμε όπως μας αγάπησε ο Χριστός, ο οποίος «προσελάβετο ημάς εις δόξαν Θεού».
Θέλει ταπείνωση, αδελφοί μου, αυτή η εργασία, άδειασμα, κένωση. Θέλει διάκριση της δύναμης που κρύβεται στην αδυναμία. Ας μην ξεχνάμε πως ο Χριστός όντας ο ίδιος Σοφία, Λόγος και Δύναμη του Θεού, πορεύθηκε τον δρόμο του Σταυρού, τον δρόμο της θυσίας, «κατάστικτος τοις μώλωψι και πανσθενουργός». Βεβαίως ποτέ δεν έχασε την θεϊκή του δύναμη γενόμενος άνθρωπος. Παρέμεινε όμως πάντοτε πιστός στην προαιώνια βουλή του Θεού και Πατέρα να προσφέρει τον εαυτό του για να σωθεί ο αδύναμος άνθρωπος. Αυτήν την πορεία του χρέους την έφερε σε πέρας, νικητής και τροπαιούχος παρ’ ότι αιμόφυρτος και μετ’ ολίγον νεκρός. Το «τετέλεσται» επί του Σταυρού, σημειώνει δόκιμος και θεολογικότατος σύγχρονος ιεροκήρυκας, δεν επισφράγισε την αποτυχία του έργου του, όπως αστόχαστα νόμισαν και νομίζουν κάποιοι, αλλά αντιθέτως σήμαινε ότι εκπληρώθηκε, ολοκληρώθηκε, τελειοποιήθηκε το έργο που ο δυνατός Θεός, ο άγιος Ισχυρός της αγίας Τριάδας, ως τάχα αδύναμος ανέλαβε για την σωτηρία μας.
Εμείς μέσα στον αγιαστικό χώρο της Εκκλησίας απολαμβάνουμε συνεχώς και μυστηριωδώς δύναμη από την δύναμη του Σωτήρα Χριστού, τρόπαιο από την δική του νίκη. Αν είμαστε δυνατοί ή αδύναμοι σωματικά ή κοινωνικά ή οικονομικά, μικρή έως μηδαμινή σημασία έχει, καθώς το κριτήριο των πέντε αισθήσεών μας που μετρά αυτήν την δύναμη είναι τόσο πεπερασμένο και τόσο φθαρτό. Γίναμε με τα εισαγωγικά μυστήρια του Βαπτίσματος και του Χρίσματος «μέλη εκ μέρους» του σώματος του Χριστού, και αυτό είναι που έχει σωτηριολογική σημασία για μας.
Ο θείος Απόστολος σήμερα με τόση αγάπη μας παρηγορεί και μας ενισχύει. Ας τον ακούσουμε και ας αρχίσουμε να κάνουμε πράξη τα κελεύσματά του. άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι εκείνος και σε αυτό το σημείο μιλά όχι θεωρητικά αλλά εμπειρικά, καθώς είχε βαριά σωματική ασθένεια που τον ταλαιπωρούσε. Όμως πάντοτε ένιωθε δυνατός γιατί είχε τον Χριστό βίωμα και τροφή του. ας λάβουμε αδελφοί, και εμείς την απόφαση, και τότε θα δούμε πολλά «αδύνατα παρ’ ανθρώποις» να καθίστανται δυνατά. Αμήν.
Αρχιμ. Α.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου