Μεγάλη Τρίτη - Ἡ Μυροφόρος

«Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή,..., μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν, ὀδυρομένη μύρα σοι πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει». Τὸ τροπάριο τῆς Κασσιανῆς δεσπόζει στὴν ἀκολουθία τῆς Μ. Τρίτης. Μία γυναίκα ἁμαρτωλή, πόρνη σώματι, καταλαβαίνοντας τὴν κατάσταση στὴν ὁποία βρίσκεται, ἀναλαμβάνει τὸ ρόλο τῆς Μυροφόρου, καὶ φέρνει στὸ Χριστὸ μύρα, πρὶν ἀπὸ τὸν ἐνταφιασμό Του. Μὲ μία συγκλονιστικὴ χειρονομία ἀγάπης, σιωπηλή, ἀλείφει μὲ μύρο τὰ πόδια τοῦ Κυρίου, καὶ τὰ σκουπίζει μὲ τὰ δάκρυα καὶ τὰ μαλλιά της, δείχνοντας μ᾿ αὐτὸ τὸν τρόπο τὴν ἔμπρακτη μετάνοιά της, τὴν ὁποία ὁ Κύριος κάνει ἀποδεκτή!

Μυροφόρος ἡ πόρνη γυναίκα, στὴν ψυχὴ τῆς ὁποίας παρέμεινε ἡ εὐαισθησία καὶ ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητας. Δάκρυα, μύρα, ταπείνωση, ἀνακατεύονται μὲ τὰ αἰσθήματα ἀγάπης πρὸς Αὐτόν, ὁ ὁποῖος τὴν λυτρώνει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Δὲν μιλᾶ, μονάχα πράττει. Δὲ φωνάζει ὅτι ἀγαπᾶ, μονάχα προσφέρει, δὲν δηλώνει ὅτι εἶναι ἁμαρτωλή, μονάχα μετανοεῖ, δὲν φοβᾶται τὴν κατακραυγή, προέχει ἡ σωτηρία, δὲν μένει νὰ χαρεῖ γιὰ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, μόνο εἰσέρχεται στὸ ταμιεῖον της, γιὰ νὰ συνειδητοποιήσει ὅτι ἐφ᾿ ὄρου ζωῆς ἔχει ἕνα ἀβάσταχτο χρέος ἀγάπης, συναίσθησης τῆς εὐεργεσίας καὶ δοξολογίας πρὸς τὸν Κύριο!

Μυροφόρος εἶναι καὶ ἡ στάση κάθε ψυχῆς ποὺ νιώθει ὅτι δὲν ἀνταποκρίνεται στὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ γι᾿ αὐτήν. Κάθε ἄνθρωπος ἄλλωστε ζεῖ μὲ ἄλλες ἀγάπες, ἔξω ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ! Τὶς περισσότερες φορὲς μάλιστα θεωρεῖ πὼς αὐτὴ ἡ ἀγάπη εἶναι φυλακή, καταναγκασμός, περιορισμός! Ἐπαναστατεῖ ἐναντίον Του καὶ ζητᾶ τὴν ἐλευθερία Του, ὅπως τὸ παιδὶ ποὺ στρέφεται ἐναντίον τοῦ γονιοῦ του. Βρίσκει ἄλλες ἀγάπες, ἀλλὰ δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ βρεῖ τὴ γνήσια καὶ μοναδικὴ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ!

Ὅταν λοιπὸν νιώθει ὅτι αὐτὴ τοῦ λείπει, ξεκινᾶ τὸ δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς. Σιωπηλά, διότι τὰ θαύματα γίνονται στὴ σιωπή, μυστικά, διότι ἡ ἐλπίδα μυστικὰ κυοφορεῖται, μὲ τόλμη, ἐνώπιον ὅλων, διότι γνωρίζει ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἀπορρίπτει, ἀλλὰ χαίρεται μὲ τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ὁ ἄνθρωπος ποὺ νιώθει αὐτὴ τὴν ἀκρότατη ἐπιθυμία νὰ ξαναβρεῖ τὴ ζωή, ἀναλαμβάνει μυροφόρου τάξιν καὶ φέρνει τὰ δικά του μύρα στὸ Χριστό!

Ἀρνεῖται τὴν κακία καὶ προσφέρει τὴ θυσία, ἀρνεῖται τὴ σκληρότητα καὶ προσφέρει τὸ δάκρυ, ἀρνεῖται τὸν ἐγωισμὸ καὶ προσφέρει τὴν ταπείνωση, ἀρνεῖται τὰ πάθη καὶ προσφέρει τὴν ἐπιθυμία τῆς καρδιᾶς γιὰ κοινωνία μὲ τὸ Χριστό, ἀρνεῖται ὅ,τι ψεύτικο ἀγαποῦσε καὶ σιωπηλὰ ὁμολογεῖ ὅτι ὁ Λυτρωτὴς εἶναι Αὐτὸς πού, χωρὶς νὰ τὸν ἀποκόψει ἀπὸ τὴ ζωή του, θὰ τοῦ δώσει νέο νόημα σ᾿ αὐτήν!

Ἡ ἀντίδραση τοῦ Χριστοῦ στὴν πράξη τῆς μυροφόρου εἶναι ἡ ἴδια ὅπως καὶ σὲ κάθε ἀνθρώπινη ψυχή. Εἶναι ἡ σιωπηλὴ ἀποδοχὴ τοῦ μύρου, τῆς πράξης, τοῦ ἀδειάσματος τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς εὐωδίας τῆς ἀγάπης! Ὁ Χριστὸς μάλιστα δὲν δέχεται τὴν ἀντίδραση τῶν ἄλλων -ἀνάμεσά τους καὶ τῶν μαθητῶν του-, οἱ ὁποῖοι διαμαρτύρονται ὑποκριτικὰ γιὰ τὴν ἀξία τοῦ μύρου ποὺ σπατάλησε ἡ μυροφόρος. Ἔτσι ἄλλωστε διαμαρτύρονται ὅσοι θεωροῦν ὅτι μόνο ἡ ἐξωτερικὴ καθαρότητα ἀποτελεῖ τὴν ἀπόδειξη τῆς θρησκευτικῆς ζωῆς, ὅμως ὁ Χριστὸς δέχεται τὴν ὁλοπρόθυμη καρδιακὴ ἀλλαγὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὄχι τὴν ἐπίπλαστη ἀποδοχὴ τῶν λόγων Του!

Οἱ καιροί μας μιλοῦν μὲ λόγια, μὲ ψέματα, μὲ ἐπιφάνειες. Ὁ Χριστὸς προσφέρει ἀγάπη, οὐσία, σωτηρία. Ἀρκεῖ νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ἀναλάβουμε μυροφόροι στὸ πρόσωπό Του. Τότε τὰ δάκρυα τῆς λύπης θὰ μεταμορφωθοῦν στὴν πιὸ γλυκιὰ χαρά, αὐτὴ τῆς ἀποδοχῆς μας ὅπως εἴμαστε, αὐτὴ τῆς εὕρεσης τῆς γνήσιας κοινωνίας καὶ τῆς ἀγάπης ἀπὸ ἕναν Θεὸ ποὺ δὲν ἀπορρίπτει, ἀλλὰ σῴζει ἄνθρωπο καὶ κοινωνία!

ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΥΝΑΜΕ

ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΧΩΡΙΣ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΕΣ ΤΩΝ ΒΟΜΒΙΣΤΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΣΕΩΝ

Μπράβο στον κ. Κανάκη και στους υπολοίπους του Ράδιο Αρβύλα για την καταδίκη χωρίς περιστροφές της βομβιστικής επίθεσης που είχε σαν θύμα ένα 15χρονο προσφυγόπουλο.




Αλλά κε Κανάκη, για άλλες βόμβες και για άλλα θύματα δεν βγάλατε λέξη. Αν ήταν κανένα μπατσόπουλο, θα λέγατε τα ίδια; Αν ήταν κανένα χρυσαυγιτάκι;


Τόσα χρόνια ο Άνθιμος και άλλοι αρχιερείς προειδοποιούν για την αύξηση της εγκληματικότητας και τα εθνικά μας προβλήματα που κάποια βλήματα δημιουργούν στον τόπο και εσείς τους ειρωνεύεστε – σάτιρα το λέτε.

Σκεφτήκατε μήπως για την βόμβα που σκότωσε αυτό το παιδί φταίτε και εσείς που κάνετε τέτοιου είδους σάτιρα;

Πάντως, έστω και αργά, καταλάβατε ότι δεν είναι μαγκιά ούτε αγώνας οι δολοφονίες και οι βομβιστικές επιθέσεις. Κάτι είναι κι αυτό. Μόνο που είναι κρίμα. Έπρεπε να σκοτωθεί ένα αθώο και κατατρεγμένο παιδί για να πάρετε θέση. Γιατί με την σάτιρά σας, κατά των μητροπολιτών μειώνατε τις αντιστάσεις που θα είχαν δημιουργηθεί από τις προειδοποιήσεις της Εκκλησίας.

ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΛΗΣΤΕΙΕΣ ΟΙ ΚΡΟΤΟΙ

Από τις ληστείες μετά φόνου πρακτορείων ΠροΠο προήρχοντο οι κρότοι που ακούστηκαν τα ξημερώματα.


Από την μια οι δολοφονίες των Ελλήνων, από την άλλη οι … ελληνοποιήσεις. Στοχεύουν για μια Ελλάδα χωρίς Έλληνες.

Η Μεγάλη Εβδομάδα

Η Μεγάλη Εβδομάδα



Ας κάνουμε μια σύντομη γνωριμία με τις εορτές της Μεγάλης Εβδομάδας.


Τι είναι Μεγάλη Εβδομάδα;


Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η εβδομάδα πριν το Πάσχα (από την Κυριακή των Βαϊων το βράδυ μέχρι το Μ. Σάββατο) και ονομάζεται «Μεγάλη», όχι γιατί έχει περισσότερες μέρες ή ώρες από τις άλλες εβδομάδες, αλλά γιατί τα γεγονότα όπου τελούνται και βιώνονται στους Ιερούς Ναούς είναι κοσμοσωτήρια για τον άνθρωπο!






Πώς βιώνεται ο λειτουργικός χρόνος τη Μεγάλη εβδομάδα;


Η Εκκλησία από την μεγάλη της φιλανθρωπία, για να μπορέσουν όσο είναι δυνατόν περισσότεροι πιστοί να συμμετέχουν στις Ακολουθίες, επέτρεψε από την αρχή της Μ. Εβδομάδας, να ψάλλεται ο Όρθρος της επόμενης ημέρας. (π.χ. την Κυριακή των Βαϊων το βράδυ ψάλλεται ο Όρθρος της Μεγάλης Δευτέρας).




Τι τελείται τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας;


Οι τέσσερις πρώτες ημέρες μας προετοιμάζουν πνευματικά για το θείο δράμα και οι Ακολουθίες ονομάζονται «Ακολουθίες του Νυμφίου».


Μεγάλη Δευτέρα (Κυριακή Βαϊων βράδυ):


Την Μεγάλη Δευτέρα κυριαρχούν δύο γεγονότα:


α) Η ζωή του Ιωσήφ του 11ου γιού του Πατριάρχη Ιακώβ, του ονομαζόμενου Παγκάλου, δηλαδή του ωραίου στο σώμα και τη ψυχή. Ο Ιωσήφ προεικονίζει με την περιπέτειά του (που πουλήθηκε σκλάβος στην Αίγυπτο) τον ίδιο τον Χριστό και το πάθος Του.


β) Το περιστατικό της άκαρπης συκιάς που ξέρανε ο Χριστός (Ματθ. 21, 18-22):


Συμβολίζει την Συναγωγή των Εβραίων και γενικά την ζωή του Ισραηλιτικού λαού που ήταν άκαρποι από καλά έργα.




Μεγάλη Τρίτη (Μεγάλη Δευτέρα βράδυ):


Την Μεγάλη Τρίτη θυμόμαστε και ζούμε δύο παραβολές:


α) Των δέκα παρθένων (Ματθ. 25,1-13) που μας διδάσκει να είμαστε έτοιμοι και γεμάτοι από πίστη και φιλανθρωπία.


β) Των Ταλάντων (Ματθ. 25,14-30), που μας διδάσκει να είμαστε εργατικοί και πρέπει να καλλιεργούμε και να αυξήσουμε τα πνευματικά μας χαρίσματα.




Μεγάλη Τετάρτη (Μεγάλη Τρίτη βράδυ):


Η Μεγάλη Τετάρτη είναι αφιερωμένη στην αμαρτωλή γυναίκα (Λουκ. 7,47), που μετανιωμένη άλειψε τα πόδια του Κυρίου με μύρο και συγχωρήθηκε για τα αμαρτήματά της, γιατί έδειξε μεγάλη αγάπη και πίστη στον Κύριο. Ψάλλεται το περίφημο τροπάριο (δοξαστικό) της Υμνογράφου Μοναχής Κασσιανής.




Μεγάλη Πέμπτη (Μεγάλη Τετάρτη βράδυ):


Την Μεγάλη Πέμπτη γιορτάζουμε 4 γεγονότα :


α) Τον Ιερό Νιπτήρα, το πλύσιμο δηλαδή των ποδιών των μαθητών από τον Κύριο, δείχνοντας για το ποια πρέπει να είναι η διακονία των πιστών στην Εκκλησία.


β) Τον Μυστικό Δείπνο, δηλαδή την παράδοση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας.


γ) Την Προσευχή του Κυρίου, στο Όρος των Ελαιών και


δ) την Προδοσία του Ιούδα, δηλαδή την αρχή του Πάθους του Κυρίου.





Μεγάλη Παρασκευή (Μεγάλη Πέμπτη βράδυ):


Την Μεγάλη Παρασκευή έχουμε την Κορύφωση του θείου δράματος, τελείται η «Ακολουθία των Παθών» και θυμόμαστε και βιώνουμε τα Σωτήρια και φρικτά Πάθη του Κυρίου και Θεού μας. Δηλαδή:


α) Τα πτυσίματα


β) τα μαστιγώματα


γ) τις κοροϊδίες


δ) τους εξευτιλισμούς


ε) τα κτυπήματα


στ) το αγκάθινο στεφάνι και κυρίως την


ζ) Σταύρωση και


η) τον θάνατο του Χριστού μας.




Μεγάλο Σάββατο (Μεγάλη Παρασκευή πρωϊ και βράδυ):


Το Μεγάλο Σάββατο το πρωϊ γιορτάζουμε:


α) την Ταφή Του Κυρίου και


β) την Κάθοδο Του στον Άδη, όπου κήρυξε σε όλους τους νεκρούς. Έτσι Μεγάλη Παρασκευή το πρωϊ (ημερολογιακά), τελούνται οι εξής ακολουθίες: Ακολουθία των Μεγάλες Ωρών και στις 12.00 το μεσημέρι της Αποκαθηλώσεως, δηλαδή την Ταφή Του Κυρίου από τον Ιωσήφ τον Αριμαθαίας και το Νικόδημο τον Φαρισαίο, μέλος του Μ. Συμβουλίου και κρυφό μαθητή του Κυρίου.


Την Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ (ημερολογιακά) ψάλλονται τα Εγκώμια και έχουμε την περιφορά του Επιταφίου!


Κυριακή του Πάσχα (Μ. Σάββατο πρωϊ και νύχτα από τις 12.00 π.μ):


Το Μεγάλο Σάββατο (ημερολογιακά) το πρωϊ, έχουμε την λεγόμενη «1η Ανάσταση», δηλαδή το προανάκρουσμα της Αναστάσεως που μεταδίδουν οι ύμνοι και της προσμονής της λυτρώσεως όλης της κτίσεως από την φθορά και τον θάνατο!


Το Μεγάλο Σάββατο στις 12.00 (δηλαδή ουσιαστικά την Κυριακή), έχουμε την ζωηφόρο Ανάσταση του Κυρίου μας, την ήττα του θανάτου και της φθοράς και την αφή του Αγίου Φωτός στον κόσμο από το Πανάγιο Τάφο.


Κυριακή του Πάσχα στις 11.00 π.μ. ή το απόγευμα, τελείται ο «Εσπερινός της Αγάπης», όπου σε πολλές γλώσσες διαβάζεται το Ιερό Ευαγγέλιο και διατρανώνεται παγκοσμίως η νίκη του θανάτου και η εποχή της Καινούριας Διαθήκης, της χαράς και της Αναστάσιμης ελπίδας.




Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα των Παθών και της Αναστάσεως για όλους εμάς τους Πίστους;


Οι πιστοί βιώνουμε τα πάθη και την ανάσταση του Χριστού συμμετέχοντας ενεργά σε αυτά με «συμπόρευση», «συσταύρωση» και «συνανάσταση»! Ο Χριστός με την θέληση του (εκουσίως), έπαθε και ανέστη για να σωθούμε όλοι εμείς! Αυτό σημαίνει ότι δεν λυπούμαστε «μοιρολατρικά» για το Πάθος του, αλλά για τις δικές μας αμαρτίες και αφού μετανοιώνουμε ειλικρινώς μπορούμε την αντικειμενική σωτηρία που χάραξε ο Χριστός να την κάνουμε και υποκειμενική - προσωπική σωτηρία!

Αντώνης Χρήστου

Περισσότερα για τις σημαντικές αυτές εορτές (και όχι μόνο), μπορείτε να βρείτε στη διεύθυνση: http://users.otenet.gr/~gmcr/bible/Archives.htm

ΕΞΗ ΜΗΝΕΣ

Πάνε έξι μήνες - ξεκινήσαμε 29 Σεπτεμβρίου 2009 - που  αναγκαστήκαμε να δημοσιεύουμε την φωνή μας και την άποψή μας. Όχι σπέρνοντας ψεύτικες ειδήσεις ούτε κάνοντας προπαγάνδα. Σαν ΠΟΛΙΤΕΣ δηλαδή υπεύθυνοι άνθρωποι σεβόμενοι την πατρίδα και τους συμπολίτες μας θελήσαμε να κρούσουμε τον κώδωνα του κινδύνου.

Η αδιαφορία, η εκπόρνευση της κοινωνίας μας στην οποία οδηγηθήκαμε από την απομάκρυνσή μας από τις ελληνικές παραδόσεις μας και κυρίως από την απομάκρυνσή μας από τον Λόγο του Θεού, μας οδήγησε μπροστά σε μια κατάσταση που οι μαύρες μέρες τις βασιλεύουσας το 1204 και το 1453 μας κάνει να μας φαίνονται λαμπρές. Ισλάμ, άθεοι , αρχαιοβλάκες, "φίλοι και σύμμαχοι"  κτυπάνε από κοινού την Ελλάδα και τον έλληνα. Όλοι οι «φίλοι και οι σύμμαχοί μας» θέλουν μια Ελλάδα δίχως έλληνες.


Τά λέγαμε και τα γράφαμε και άλλοτε και από αλλού. Και εισπράτταμε ειρωνείες. Όμως οι φόβοι μας επιβεβαιώθηκαν με το παραπάνω.


Και να τι συμβαίνει σήμερα:

Παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και εδαφών χωρίς να χάσουμε πόλεμο, από τις … λαοπρόβλητες κομματικές κυβερνήσεις, για να συνεχίζεται ανενόχλητα το ξεζούμισμα του λαού από τις ξένες εταιρίες, τους εμπόρους των εθνών με την βοήθεια των εδώ υπαλλήλων τους.

Καταρράκωση της παιδείας.

Μείωση της αντίστασης του λαού μας με τα πολλαπλά χτυπήματα που δέχεται ο στρατός – κράτος χωρίς στρατό ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.

Οικονομία σε ξένα χέρια.

Φασιστική λειτουργία της … Βουλής με αποφάσεις που ούτε ο λαός θέλει ούτε το σύνταγμα προβλέπει.

Ελληνοποιήσεις, όχι ομογενών ούτε χριστιανών, αλλά κάθε εγκληματικού στοιχείου που πήρε … ελληνικό διαβατήριο.

Περιφρόνηση κάθε είδους δικαίου παντού σε κάθε τομέα του δημοσίου και κρατικού τομέα.

Διωγμοί και λογοκρισία ελλήνων γιατί θέλουν να προστατέψουν τα αυτονόητα - τον εαυτό τους και την πατρίδα τους.

Έξι μήνες δημοσιεύουμε την γνώμη μας. Έξη μήνες με πολλές αντιγραφές, γιατί ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ. Είμαστε πολλοί. Και δεν υπακούμε. Αυτό τρομοκρατεί και θα τρομοκρατεί πάντοτε τά ψώνια που θέλουν να κυβερνάνε τις ψυχές και τα σώματα των ανθρώπων. Δεν υπακούμε σε άνθρωπο ούτε σε ιδεολογία παρά μόνο στον Θεό, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Και ακολουθούμε τα χνάρια των προγόνων μας.

Και θα μιλήσουμε, και θα πράξουμε τα πάντα

ΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΔΕΡΦΙΑ.

Μεγάλη Δευτέρα.

Σαν την άκαρπη συκιά ο σημερινός κόσμος, άχρηστος και επικίνδυνος για τους δίκαιους ανθρώπους, θα καταστραφεί όπως ξεράθηκε η άκαρπη συκιά με την δύναμη του Κυρίου.

Έτσι φροντίζουμε τους αληθινούς πρόσφυγες;

Ναι. Έτσι ακριβώς. Αληθινοί πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, όπου ο πατέρας σκοτώθηκε, είναι τα θύματα της χθεσινής έκρηξης βόμβας.

Αντί το «κράτος» -άλλο «κράτος» και άλλο «πατρίδα» - να τους χορηγήσει εργασία και στέγη, όπως υποχρεούται από τους διεθνής νόμους και συνθήκες – αλλά και από την φιλευσπλαχνία του Ορθοδόξου Ελληνικού λαού-, τους είχε εγκαταλελειμμένους και προδομένους να προσπαθούν να επιβιώσουν ψάχνοντας στα σκουπίδια των φτωχογειτονιών – διότι στην Εκάλη, στον Διόνυσο, στην Βουλιαγμένη και στα άλλα «σ(ι)κατα» μέρη δεν υπάρχουν εμπερίστατοι.

Και καλόπαιδα, καιρός είναι να σταματήσουν οι «αγώνες» με τέτοιου είδους τυφλά χτυπήματα. Το ξέρουμε ότι πίσω από αυτά υπάρχουν οικονομικά και πολιτικά συμφέρονται ξένων εταιριών και κρατών. Δεν σημαίνει όμως επ ‘ ουδενί ότι ο κάθε νέος έλληνας προκειμένου να δείξει μαγκιά βάζει βόμβες ή χτυπά άλλους συμπατριώτες του – για τους αλλοδαπούς που κάνουν τα ίδια, άλλοι είναι αρμόδιοι.

Αν θέλουμε να αλλάξει το ισχύον σύστημα της δημοκρατίας στο κοινοβούλιο – και του φασισμού σε βάρος του λαού, υπάρχουν άλλοι αποτελεσματικότεροι τρόποι. Και μάλιστα, χωρίς βία.

ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΕΚΡΗΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΧΑΡΝΩΝ

Άλλες τρεις εκρήξεις σημειώθηκαν νωρίς τα ξημερώματα στην περιοχή της οδού Αχαρνών μεταξύ των Ι. Ναών Αγίου Νικολάου και Αγίου Παντελεήμονα. Οι κάτοικοι της περιοχής δηλώνουν ότι η πρώτη έκρηξη έγινε στις 4.30 π.μ και αμέσως δύο μηχανές απομακρύνθηκαν με μεγάλη ταχύτητα προς την οδό Αγίου Μελετίου. Οι άλλες δύο σημειώθηκαν δεκαπέντε περίπου λεπτά αργότερα. Δεν γνωρίζουμε αν ήταν πυροβολισμοί ή βόμβες. Αν ήταν βόμβες, οι δράστες ήθελαν θύματα αστυνομικού.


Σχόλιο.
Το κακόγουστο παιχνίδι εξουσίας και οικονομίας με τις βόμβες από τους ελληνοποιημένους εγκληματίες και τους αποβλακωμένους πρεζάκηδες και καπιταλιστές αριστερούς πρέπει να σταματήσει πάραυτα. Η ευθύνη ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ. Είναι στην Αστυνομία, στον Στρατό και – κυρίως – στον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ.

Να γιατί φώναζε τέτοια συνθήματα η Μονάδα Υποβρύχιων Αποστολών του Λιμενικού Σώματος στην παρέλαση.

Ο χρόνος , ξημερώματα μεγάλου Σαββάτου 27-4-1996, ο τόπος ανοιχτά του Κόλπου της Παναγιάς, Θεσπρωτία.


Οι πάνοπλοι Λιμενικοί επιβαίνοντας στο φουσκωτό τους περιπολούν μαζί με το πλωτό "118" ανοιχτά της Κέρκυρας..Πρίν απο μερικές μέρες (Μ.Τετάρτη) είχαν καταδιώξει ένα ακόμα αλβανικό ταχύπλοο και σύμφωνα με το σήμα της Ιντερπόλ μεγάλη ποσότητα ναρκωτικών θα πέρναγε αυτές τις μέρες απο την Αλβανία στις Ελληνικές ακτές. Ενέδρα λοιπόν,αναμονή και το βλέμα καρφωμένο στο ραντάρ , το σκηνικό γνωστό το ίδιο και απαράλαχτο.

Δεν άργησε να φανεί το ύποπτο σκάφος ,χωρίς φώτα ναυσιπλοίας και με 5 επιβαίνοντες ,να πλησιάζει την θέση των Ελλήνων Λιμενικών..Κίνηση προς το άγνωστο πλεούμενο,προβολέας και κλήση να σβήσει τις μηχανές..Η απάντηση ήρθε άμεσα με έναν καταιγισμό πυρών απο αυτόματα όπλα που γαζώνουν τα ελληνικά περιπολικά. Οι Λιμενικοί ανταποδίδουν τραυματίζοντας έναν απο τους λαθρέμπορους ,η καταδίωξη τελικά λήγει χωρίς την σύλληψη των Αλβανών κακοποιών ..όχι όμως χωρίς απώλειες . Ο 25χρονος Μαρίνος Ζαμπάτης ,παλικάρι απο το Μεγανήσι και ένας απο τους καλύτερους άνδρες Ειδικών Αποστολών του Λιμενικού Σώματος κείτεται νεκρός χτυπημένος θανάσιμα από τα πυρά των Αλβανών κακοποιών.

Το παραπάνω περιστατικό ήταν η σταγόνα που ξεχύλησε το ποτήρι. Από το καλοκαίρι του 1996 μέχρι και το 1997 η Αλβανική Μαφία είχε επιδοθεί σε ένα ολοένα και αυξανόμενο αριθμό ληστρικών επιδρομών στα παράλια της Κέρκυρας και η κατάσταση είχε αρχίσει να επηρεάζει τον τουρισμό του νησιού αλλά όπως είναι και φυσικό είχε δημιουργήσει κλίμα ανησυχίας στην κοινωνία της Κέρκυρας..Η ιδιαίτερη επιμονή των Αλβανών , ορισμένα χαρακτηριστικά της δράσης τους (ριπές κατά ξενοδοχείων,δολοφονίες τουριστών) καθώς και η έλλειψη κάποιου ορατού οφελους ,είχε δημιουργήσει πολλές εύλογες απορίες στις Ελληνικές αρχές..Η έντονη τουρκική παρουσία στο νησί απο το 1994 ,-χρονιά κατα την οποία άρχισε να καταγράφεται δυσανάλογία στον αριθμό εισερχομένων και εξερχομένων Τούρκων υπηκοων στο νησί- είχε προβληματίσει τις αρχές - η προσπάθεια δημιουργίας δικτύου όχι σε κάποιο ακριτικό νησί του Αν.Αιγαίου αλλά την Κέρκυρα δεν ήταν κάτι που είχε παρατηρηθεί στο παρελθόν- ..όπως μας πληροφορεί ο Μ.Ηλιάδης στο πασίγνωστο πλέον βιβλίο του για της τουρκικές μυστικές υπηρεσίες αποκαλύφθηκε ότι οι Αλβανοί συμμορίτες χρηματοδοτούνταν απο την Άγκυρα και μάλιστα ότι ο αρχηγός του ιδιότυπου καρτέλ είχε εκπαιδευτεί στην Τουρκία (Τουρκικές Μυστικές υπηρεσίες και η ΜΙΤ σελ 425)

Η Ελληνική απάντηση σε αυτή την κατάσταση -παραδόξως για τα αντανακλαστικά στα οποία μας έχει συνηθίσει το νεοελληνικό κράτος- ήταν άμεση και ασυνήθιστα αποτελεσματική

Συγκεκριμένα τα μέτρα τα οποία ελήφθησαν περιελάμβαναν :

1) μετακίνηση στην περιοχή 2 πυραυλακάτων του ΠΝ ,εκτός των 4 πλοίων που ήδη περιπολούσαν στην περιοχή


2)την διασπορά στην Κέρκυρα και τα παράλια της Ηπείρου ομάδων πάνοπλων καταδρομέων καθώς και ενίσχυση των στρατιωτικών μονάδων της περιοχής


3)ενίσχυση των Λιμεναρχείων και Αστυνομικών Σταθμών της περιοχής με μεγάλο αριθμό ανδρών και μέσων καθώς και μεταστάθμευση ελικοπτέρων της ΕΛΑΣ


4)την άμεση απόκτηση απο το Λιμενικό κατάλληλα οπλισμένων ταχύπλοων με ταχύτητα 45-50 κόμβων (τελικά αποκτήθηκαν 3 CB-90 τα οποία απέδωσαν εξαιρετικά -παρεδώθησαν καλοκαίρι 1998-)


5)τον καλύτερο συντονισμό των αρμόδιων υπουργείων

Βεβαίως δεν ήταν η πρώτη φορά που "εξαγγέλονταν" μέτρα..Η διαφορά ήταν ότι ΑΥΤΗ την φορά υπήρχε η αποφασιστικότητα να μπεί τέλος στην απαράδεκτη αυτή κατάσταση.Όπως και έγινε....

Η πρώτη ελληνική απάντηση δεν άργησε να έρθει με την βύθιση Αλβανικού ταχύπλοου απο σκάφος των ειδικών δυνάμεων του Πολεμικού Ναυτικού μετά απο καταδίωξη με εύστοχη βολή βομβιδοβόλου ,με τηλεοπτικούς σταθμούς να μεταδίδουν ότι "έγινε εκτόξευση ρουκέτας" απο μέρους των ανδρών των ΟΥΚ...

Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες έκαναν λόγο και για επίσκεψη πυραυλακάτων του ΠΝ σε εγκαταστάσεις της Αλβανικής μαφίας ,κατα την οποία έγιναν στάχτη και μπούρμπερι ταχύπλοα ,γλύστρες και λοιπές εγκαταστάσεις που χρησιμοποιούσαν οι Αλβανοί


Τώρα ίσως καταλάβατε γιατί φώναζαν τα συνθήματα οι άνδρες της ΜΥΑ/ΛΣ κατά των Αλβανών.

Ας μας πεί ο "αντιρατσιστής" υπουργός ΠΡΟ-ΠΟ (ή του ΛΟΤΤΟ) κ. Χρυσοχοΐδης τί έκανε η πολιτεία για τον Μαρίνο Ζαμπάτη; Του έδωσε σπίτι και σύνταξη στην οικογένειά του όπως στην Κούνεβα και στην Βουλγάρα που δήθεν βιάστηκε στον Αμάρυνθο

* Aristotelis's blog

http://ksipnistere.blogspot.com/2010/03/blog-post_29.html

Σχόλιο



Δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι έλεγαν αυτά τα συνθήματα. Γιατί, την μια ακούγονται παλαμάκια, την άλλη παύουν και ακούγονται τα συνθήματα. Σε ζωντανή ηχογράφηση δεν γίνεται αυτό. Πλαστό μου φαίνεται.


Αλλά και να τα είπαν, αυτό είναι το έργο τους. Και να λένε, και να πράττουν. Στρατός με λουκουμόσκονη δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο.

Κυριακή των Βαΐων,Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο,12, 1 -18

ΙΒ´\ 1 Πρὸ ἓξ ἡμερῶν τοῦ πάσχα ἦλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς Βηθανίαν, ὅπου ἦν Λάζαρος ὁ τεθνηκώς, ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν. 2 ἐποίησαν οὖν αὐτῷ δεῖπνον ἐκεῖ, καὶ ἡ Μάρθα διηκόνει· ὁ δὲ Λάζαρος εἷς ἦν τῶν ἀνακειμένων σὺν αὐτῷ. 3 ἡ οὖν Μαρία, λαβοῦσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικῆς πολυτίμου, ἤλειψε τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ καὶ ἐξέμαξε ταῖς θριξὶν αὐτῆς τοὺς πόδας αὐτοῦ· ἡ δὲ οἰκία ἐπληρώθη ἐκ τῆς ὀσμῆς τοῦ μύρου. 4 λέγει οὖν εἷς ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, ᾿Ιούδας Σίμωνος ᾿Ισκαριώτης, ὁ μέλλων αὐτὸν παραδιδόναι· 5 διατί τοῦτο τὸ μύρον οὐκ ἐπράθη τριακοσίων δηναρίων καὶ ἐδόθη πτωχοῖς; 6 εἶπε δὲ τοῦτο οὐχ ὅτι περὶ τῶν πτωχῶν ἔμελεν αὐτῷ, ἀλλ' ὅτι κλέπτης ἦν, καὶ τὸ γλωσσόκομον εἶχε καὶ τὰ βαλλόμενα ἐβάσταζεν. 7 εἶπεν οὖν ὁ ᾿Ιησοῦς· ἄφες αὐτήν, εἰς τὴν ἡμέραν τοῦ ἐνταφιασμοῦ μου τετήρηκεν αὐτό. 8 τοὺς πτωχοὺς γὰρ πάντοτε ἔχετε μεθ' ἑαυτῶν, ἐμὲ δὲ οὐ πάντοτε ἔχετε. 9 ῎Εγνω οὖν ὄχλος πολὺς ἐκ τῶν ᾿Ιουδαίων ὅτι ἐκεῖ ἐστι, καὶ ἦλθον οὐ διὰ τὸν ᾿Ιησοῦν μόνον, ἀλλ' ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἴδωσιν ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν. 10 ἐβουλεύσαντο δὲ οἱ ἀρχιερεῖς ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἀποκτείνωσιν, 11 ὅτι πολλοὶ δι' αὐτὸν ὑπῆγον τῶν ᾿Ιουδαίων καὶ ἐπίστευον εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν.

12 Τῇ ἐπαύριον ὄχλος πολὺς ὁ ἐλθὼν εἰς τὴν ἑορτήν, ἀκούσαντες ὅτι ἔρχεται ᾿Ιησοῦς εἰς ῾Ιεροσόλυμα, 13 ἔλαβον τὰ βαΐα τῶν φοινίκων καὶ ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν αὐτῷ, καὶ ἔκραζον· ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ ᾿Ισραήλ. 14 εὑρὼν δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς ὀνάριον ἐκάθισεν ἐπ' αὐτό, καθώς ἐστι γεγραμμένον· 15 μὴ φοβοῦ, θύγατερ Σιών· ἰδοὺ ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπὶ πῶλον ὄνου. 16 Ταῦτα δὲ οὐκ ἔγνωσαν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ τὸ πρῶτον, ἀλλ' ὅτε ἐδοξάσθη ὁ ᾿Ιησοῦς, τότε ἐμνήσθησαν ὅτι ταῦτα ἦν ἐπ' αὐτῷ γεγραμμένα, καὶ ταῦτα ἐποίησαν αὐτῷ. 17 ᾿Εμαρτύρει οὖν ὁ ὄχλος ὁ ὢν μετ' αὐτοῦ ὅτε τὸν Λάζαρον ἐφώνησεν ἐκ τοῦ μνημείου καὶ ἤγειρεν αὐτὸν ἐκ νεκρῶν. 18 διὰ τοῦτο καὶ ὑπήντησεν αὐτῷ ὁ ὄχλος, ὅτι ἤκουσαν τοῦτο αὐτὸν πεποιηκέναι τὸ σημεῖον.


Νεοελληνική απόδοσις

Έξι μέρες πριν από τη γιορτή του Πάσχα ήλθε ο Ιησούς στη Βηθανία, όπου ήταν ο Λάζαρος, εκείνος πού είχε αποθάνει και τον ανάστησε από τους νεκρούς. Του έκαμαν λοιπόν εκεί τραπέζι και η Μάρθα υπηρετούσε, και ο Λάζαρος ήταν ένας από εκείνους πού κάθονταν μαζί του στο τραπέζι. Τότε η Μαρία πήρε μια λίτρα μύρο από γνήσια και πολύτιμη νάρδο και άλειψε τα πόδια του Ιησού και τα σκούπισε με τα μαλλιά της και το σπίτι γέμισε από την ευωδία του μύρου. Λέγει λοιπόν ένας από τους μαθητές του Ιησού, ο γιος του Σίμωνα, ο Ισκαριώτης, εκείνος πού επρόκειτο να τον παραδώσει. Γιατί αυτό το μύρο δεν πουλήθηκε για τριακόσια δηνάρια και δεν δόθηκαν στους φτωχούς; Και το είπε αυτό όχι γιατί ενδιαφερόταν για τους πτωχούς, αλλά γιατί ήταν κλέφτης και είχε το ταμείο και κρατούσε τα χρήματα. Είπε λοιπόν ο Ιησούς: Άφησε την για την ήμερα του ενταφιασμού μου έχει φυλάξει αυτό το μύρο. Τους φτωχούς βέβαια τους έχετε πάντα μαζί σας, αλλά έμενα δε με έχετε πάντα. Έμαθε λοιπόν πολύς κόσμος από τους Ιουδαίους πώς είναι εκεί και ήλθαν, όχι μόνο για τον Ιησού, αλλά και για να δουν το Λάζαρο, πού ο Ιησούς ανάστησε από τους νεκρούς. Σκέφτηκαν λοιπόν τότε οι αρχιερείς και αποφάσισαν να σκοτώσουν και τον Λάζαρο, γιατί πολλοί από τους Ιουδαίους πήγαιναν γι' αυτόν και πίστευαν στον Ιησού. Την άλλη μέρα πολύς κόσμος πού ήλθε στην γιορτή, όταν άκουσαν πώς έρχεται ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα πήραν στα χέρια τα κλαδιά από τις φοινικιές και βγήκαν να τον υποδεχθούν και φώναζαν Ωσαννά, Ευλογημένος ο ερχόμενος στο όνομα του Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ. Και ο Ιησούς βρήκε ένα πουλάρι και κάθησε επάνω σε αυτό καθώς είναι γραμμένο. «Μη φοβάσαι θυγατέρα Σιών να, ο βασιλεύς σου έρχεται καβάλα σ' ένα γαϊδουράκι». Όμως αυτά δεν τα κατάλαβαν οι μαθηταί του στην αρχή, αλλά όταν δοξάστηκε ο Ιησούς, τότε θυμήθηκαν πώς αυτά ήταν γραμμένα γι' αυτόν και γι' αυτό του τα έκαμαν.
Μαρτυρούσε λοιπόν ο κόσμος πού ήταν μαζί του, όταν φώναξε τον Λάζαρο από το μνημείο, και τον ανάστησε από τους νεκρούς, γι' αυτό και τον υποδέχτηκαν, γιατί άκουσαν πώς αυτός είχε κάνει αυτό το θαύμα.


Σύντομο σχόλιο

Πράος και ταπεινός ο Βασιλεύς της Ειρήνης, Η Αλήθεια και η Ζωή εισέρχεται στον κόσμο για να σώσει τον κόσμο. Αλλά ο κόσμος τον αρνήθηκε γιατί τυφλωμένος από τον φθόνο, έμεινε σκλάβος στην ματαιότητα και τον θάνατο και αρνήθηκε την αιώνια ΖΩΗ μαζί με τον Δημιουργό του.

Κυριακή των Βαΐων( Ιω. ιβ’, 1-48 )κήρυγμα επί του Ευαγγελίου

Κυριακή των Βαΐων σήμερα και η Εκκλησία μας γιορτάζει μετά βαΐων και κλάδων την θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα.


Στην εμφάνισή Του η πόλη σείστηκε, άνοιξε διάπλατα τις πύλες του φρουρίου της και υποδέχθηκε με βασιλικές τιμές τον επισκέπτη της. Οι κάτοικοι ξεχύθηκαν ως χείμαρροι και άλλοι μεν έψαλλαν θριαμβευτικούς ύμνους, άλλοι κρατούσαν Βάια συμβολικά του θριάμβου, και άλλοι έστρωναν τα ιμάτιά τους στο δρόμο από όπου θα περνούσε ο βασιλεύς.


Ο Χριστός δεν εισέρχεται έφιππος πάνω σε βασιλικό ίππο. Δεν πλαισιώνεται από αξιωματικούς ούτε ακολουθείται από λεγεωνάριους, αλλά εισέρχεται καθισμένος πάνω σε ένα υποζύγιο και ακολουθούμενος από δώδεκα πεζοπόρους ψαράδες. Παρ' όλο όμως που στερείται των εξωτερικών λαμπρών στοιχείων, δεν παύει να είναι ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων. Η απλότητα και η ταπεινοφροσύνη δεν μειώνουν τη βασιλική Του ιδιότητα, γιατί εδώ περιττεύουν τα παράσημα της ανθρώπινης ματαιοδοξίας αφού υπάρχει η πραγματική αξία. Το πλήθος όμως του λαού τον υποδέχθηκε αυθόρμητα σαν βασιλιά ο οποίος ενεργεί ως εξουσίαν έχων.


Τον συνοδεύουν τα ποικίλα θαύματα που έκανε, όπως η ηρεμία της φουρτουνιασμένης θάλασσας, η θεραπεία των λεπρών, χωλών και τυφλών, η ανάσταση της κόρης του Ιάειρου και του υιού της χήρας της Ναΐν, αλλά και η ανάσταση του Λαζάρου που μόλις την προηγούμενη ημέρα είχε κάνει.


Έτσι βγήκε αληθινή η προφητεία που έλεγε, μη φοβάσαι θυγατέρα Σιών, διότι ο Βασιλέας σου έρχεται πραύς και σώζων επί πώλου όνου υιού υποζυγίου . Έρχεται να φέρει την ειρήνη, να δώσει ζωή και να προσφέρει θυσία τη ζωή Του για τη σωτήρια όλης της ανθρωπότητας. Αυτός είναι που περίμεναν επί αιώνες όλοι οι λαοί της γης, αυτός τον οποίον θα προσκυνούν στους αιώνες οι δυνάμεις των επουρανίων, επιγείων και καταχθονίων.


Δυστυχώς όμως υπήρξαν και μερικοί που δυσανασχέτησαν από την όλη υποδοχή και τις δοξολογίες των ανθρώπων. Αυτοί ήταν Φαρισαίοι και βγήκαν ανάμεσα στο πλήθος και είπαν στο Χριστό, Διδάσκαλε, να επιπλήξεις τους μαθητές σου, για τη δόξα που σου αποδίδουν η οποία ανήκει μόνο στο Μεσσία. Ο Ιησούς αποκριθείς τους είπε, σας διαβεβαιώνω ότι εάν αυτοί σιωπήσουν, οι πέτρες θα φωνάξουν.


Έτσι βλέπουμε να υπάρχουν σε κάθε εποχή άνθρωποι που αντιστέκονται στη δόξα του Θεού και επιζητούν τη δική τους δόξα. Η καρδιά τους δεν είναι ευθεία και η σκέψη τους μηχανεύεται πονηρά. Αυτοί κατόρθωσαν μεν μετά το θρίαμβο κατά την ημέρα των βαΐων να οδηγήσουν το Χριστό στο Γολγοθά και να αλλάξουν το λαό ώστε να φωνάζει άρον άρον σταύρωσον αυτόν. Τελικά όμως ο Χριστός βγήκε θριαμβευτής και τροπαιούχος με την Ανάστασή Του. Ποια άλλα στοιχεία θα έπρεπε να φέρει ο Κύριος για να αποδείξει ότι είναι ο Βασιλεύς των Ουρανών; Γι’ αυτό λέει ο προφήτης, μη φοβάσαι θυγατέρα Σιών.


Αφού λοιπόν ο Χριστός μπήκε ένδοξα στα Ιεροσόλυμα και τον υποδέχτηκε η πόλη με κλάδους βαΐων, έτσι πρέπει να εισέρχεται και στην καρδιά των πιστών για να φέρει την ειρήνη και την αγάπη. Πολύ σωστά λοιπόν σήμερα οι Εκκλησίες είναι στολισμένες με Βάϊα και οι χριστιανοί γιορτάζουν και πανηγυρίζουν το μεγάλο αυτό γεγονός της χριστιανοσύνης. Είθε ο Χριστός να έρχεται και να παραμένει στις ψυχές όλων μας. Αμήν.

Ιωάννη Δήμου

Θεολόγου - Φιλολόγου
από την ιστοσελίδα του: www.sostikalogia.com

Ὁμιλία εἰς τά Βαΐα-ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ Ἐπισκόπου Κύπρου

Xαῖρε μέ ἀσυγκράτητη χαρά, θυγατέρα τῆς Σιών. Ἀπόλαυσε βαθιά χαρά καί ἀναγάλλιασε, ὁλόκληρη τοῦ Χριστοῦ ἡ Ἐκκλησία. Ἔρχεται πάλι σέ σένα ὁ Βασιλιάς. Ὁ νυμφίος σου ἔρχεται καθισμένος στό πουλάρι, ὅπως σέ θρόνο. Ἄς βγοῦμε νά Τόν προϋπαντήσουμε. Ἄς βιαστοῦμε νά δοῦμε τή δόξα Του. Ἄς προλάβωμε νά τιμήσωμε τόν ἐρχομό Του μέ χαρά. Ἄλλη μιά φορά σωτηρία στόν κόσμο, πάλι ὁ Θεός ἔρχεται γιά νά σταυρωθῆ. Ὁ Βασιλιάς τῆς Σιών, ἡ προσδοκία τῶν ἐθνῶν, ξαναέρχεται σ᾽ αὐτήν καί χαρίζει πάλι τή σωτηρία στόν κόσμο. Τό φῶς ἄλλη μιά φορά μᾶς ἐπισκέπτεται καί ἡ πλάνη διαλύεται, ἡ ἀλήθεια λουλουδίζει, χορεύει ἡ Ἐκκλησία καί χηρεύει ἡ Συναγωγή. Πάλι ντροπιάζονται οἱ δαίμονες, σκορπίζει ἡ κατάρα, καί πάλι ταράζονται οἱ Ἑβραῖοι, συντρίβεται ὁ δράκοντας, χαίρονται τά Ἔθνη καί ἡ Σιών στολίζεται. Ἔρχεται ὁ Χριστός καθισμένος στό πουλάρι, ὅπως σέ θρόνο. Ἀναγαλλιάστε οὐρανοί. Ὑμνῆστε Ἄγγελοι. Εὐφρανθῆτε τά βουνά. Σκιρτῆστε λόφοι. Παφλάστε ποταμοί. Ὁ λαός τῆς Σιών χορέψετε, οἱ Ἐκκλησίες χαρῆτε. Ψάλλετε Ἱερεῖς, προφῆτες ἐλᾶτε πρῶτοι, εὐαγγελιστῆτε μαθηταί, ὑποδεχθῆτε λαοί. Τρέξτε μαζί καί οἱ γέροντες, χορέψετε μητέρες καί τά νήπια τραγουδῆστε. Φωνάξτε νέοι, οἱ φυλές μαζευτῆτε. Κάθε πλάσμα, κάθε ὕπαρξη, κάθε τάξη, κάθε τι πού ἀναπνέει, ὅλη ἡ γῆ, κάθε ἀξίωμα, ὅλες οἱ ἡλικίες, ὅλες οἱ ἀρχές τῶν ἐθνῶν, ὅλες οἱ βασιλεῖες, ἄς ὑποδεχθοῦν βασιλικά τό βασιλιά τῶν βασιλέων, δεσποτικά τῶν δεσποτῶν τό Δεσπότη. Ἄς προσκυνήσωμε, ἄς τραγουδήσωμε θεϊκά τραγούδια στό Θεό τῶν Θεῶν, στόν αἰώνιο νυμφίο θεϊκούς νυφιάτικους χορούς, ἄς χορέψωμε. Χαρούμενοι ἄς ἀνάψωμε τίς χαρωπές λαμπάδες μας, τούς χιτῶνες τῶν ψυχῶν μας, ὅπως ταιριάζει γιά νά τιμήσουμε τόν Θεό, ἄς ἀλλάξωμε. Ἄς ἑτοιμάσωμε ὄμορφα τούς δρόμους τῆς ζωῆς, τά βαΐα τῆς νίκης ἄς κρατήσωμε γιά τό νικητή τοῦ θανάτου. Καί ἄς σείσωμε τούς βλαστούς τῆς ἐλιᾶς στό βλαστό τῆς Μαρίας. Ἀγγελικά ἄς ὑμνήσουμε τό Θεό τῶν Ἀγγέλων. Ἄς κραυγάσωμε μαζί μέ τά παιδιά, ὅπως πρέπει στό Θεό. Μαζί μέ τό πλῆθος καί ἐμεῖς τήν κραυγή τοῦ πλήθους ἄς ποῦμε: «Ὡσαννά, στόν οὐρανό. Εὐλογημένος αὐτός πού ἔρχεται στ᾽ ὄνομα τοῦ Θεοῦ». Ὁ Θεός καί ὁ Κύριος φάνηκε σάν φῶς, ἔλαμψε σ᾽ ἐμᾶς πού καθόμασταν στό σκότος καί τή σκιά τοῦ θανάτου. Ἐφάνηκε ἡ ἐπανόρθωση γιά ὅσους ἔπεσαν, φάνηκε ἡ σωτηρία τῶν αἰχμαλώτων, φάνηκε ἡ ἀνάβλεψη τῶν τυφλῶν, φάνηκε ἡ παρηγορία γιά ὅσους πενθοῦν, φάνηκε ἡ ἀνάπαυση ὅσων κοπιάζουν. Φάνηκε τῶν διψασμένων τό ξεδίψασμα. Φάνηκε ἡ δικαίωση τῶν ἀδικημένων. Φάνηκε τῶν ἀπελπισμένων ἡ λύτρωση. Φάνηκε ἡ ἕνωση τῶν χωρισμένων. Φάνηκε ἡ θεραπεία τῶν ἀσθενῶν. Φάνηκε ἡ γαλήνη ὅσων εἶχαν βρεθῆ σέ τρικυμία.


Γι᾽ αὐτό καί ἐμεῖς μαζί μέ τό πλῆθος ἄς φωνάξωμε σήμερα στό Χριστό:«Ὡσαννά», πού θά πεῖ «Σῶσε μας ὁ οὐράνιος Θεός». Ὤ καινούργια πράγματα, θαύματα ἀνέλπιστα! Χτές ὁ Χριστός ἀνέστησε τό Λάζαρο, σήμερα ὁ Ἴδιος βαδίζει πρός τό θάνατο. Σέ ἄλλον χτές, σάν Ζωή, τή ζωή ἐχάρισε καί σήμερα ὁ ζωοδότης ἔρχεται στό θάνατο. Χτές ἔλυσε τά σάβανα τοῦ Λαζάρου, σήμερα ἔρχεται νά τυλιχτῆ στά σάβανα ὁ Ἴδιος, θεληματικά. Χτές ἀπό τό σκοτάδι ἔβγαλε τόν ἄνθρωπο. Σήμερα γιά τόν ἄνθρωπο ἔρχεται νά μπῆ στά σκότη καί τή σκιά τοῦ θανάτου. Χτές, ἕξι μέρες πρίν ἀπό τό Πάσχα, ζωντανό καί μέ τίς πέντε αἰσθήσεις, τόν τετραήμερο ὁ Τριήμερος, στίς δυό ἀδελφές τόν ἕνα ἀδελφό τους χαρίζει. Καί σήμερα βαδίζει στό Σταυρό. Στή Μαρία τόν τετραήμερο νεκρό χαρίζει, ἐνῶ στήν Ἐκκλησία τριήμερο χαρίζει τόν Ἑαυτό Του ὁ Χριστός. Ἐκεῖ μόνο ἡ Βηθανία θαυμάζει. Ἐδῶ ἑορτάζει ὁλόκληρη ἡ Ἐκκλησία. Ἑορτάζει τήν ἑορτή τῶν ἑορτῶν, ἔχοντας στό μέσο τό βασιλιά τῶν ἀΰλων Δυνάμεων, ὡς Νυμφίο μαζί καί Βασιλιά. Ἑορτάζει ἑορτή, σάν ἐλιά κατάκαρπη στόν κῆπο τοῦ Θεοῦ, πού πυκνόφυλλη πάντα σκιάζει. Ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία ἑορτή, καί εἶναι σάν κρίνο ἀνοιξιάτικο, ὅπου ὁ Χριστός εἶναι τό ἀληθινό κρίνο, τό θαλερό, πού δέν κρίνει ἀλλά σώζει τόν κόσμο. Ὅπου ὁ Χριστός εἶναι τό γιατρευτικό βότανο, πού γιατρεύει ἀληθινά τά πάθη τῶν ἀρρώστων. Ὅπου ὁ Χριστός εἶναι τό ἀμπέλι πού λέει: «Ἐγώ εἶμαι τό ἀμπέλι τό ἀληθινό.» Ὅπου ὁ ἐλαιώνας ὁ Ὁποῖος ἀληθινά ἐλεεῖ ὅσους ἐλπίζουν σ᾽ Αὐτόν. Ἐκεῖ εἶναι ὅπου ἐβλάστησε ὁ κλάδος ὁ προαιώνιος ἀπό τή ρίζα τοῦ Ἰεσσαί, χωρίς νά καλλιεργήση καί νά σκάψη ὁ γεωργός. Ἐκεῖ ὅπου βρίσκεται ἡ ἀέναη πηγή. Ἐκεῖ ὅπου δέν ὑπάρχει Φυσών καί Γεών, Τίγρις καί Εὐφράτης, ἀλλά Ματθαῖος, Μᾶρκος, Λουκᾶς καί Ἰωάννης, πού ποτίζουν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ τό περιβόλι. Ἐκεῖ ὅπου ὅλη σήμερα ἡ νεολαία, καθώς ἐλαία κατάκαρπη γεμάτη ἀπό ἐλιές, τόν ἐλεήμονα Χριστό παρακαλοῦμε. Φυτεμένοι στό κτῆμα τοῦ Χριστοῦ, ἀνοιξιάτικα μέσα στόν κῆπο Του ἀνθισμένοι, ἑορτάζομε τήν ἑορτή μας, βλέποντας ὅτι ἔχει ὑποχωρήσει ἡ χειμωνιά τοῦ Νόμου.


Γιόρταζε, Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὄχι τυπικά καί σωματικά, ἀλλά χορεύοντας χορό πνευματικό. Γιόρταζε τή γιορτή σου, βλέποντας τήν πτώση τῶν εἰδώλων καί ζώντας τή δική σου ἀνάσταση. Προσθέτω τή φωνή μου στήν ἱερή καί ἰσχυρή φωνή τοῦ Παύλου: «Πέρασαν τά παλιά• ὅλα ἰδού, ἔχουν γίνει καινούργια». Ἀλλά καί ἀνέλπιστα. Γι᾽ αὐτό χαρῆτε, χαρῆτε, νεολαία τοῦ Χριστοῦ. Εἶστε ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Γιόρταζε, ἡ Ἐκκλησία, ἡ κόρη τοῦ Θεοῦ καί ἀγαλλίασε. Δική σου εἶναι ἀκέραια ἡ δόξα, γνήσια κόρη τοῦ βασιλιᾶ Χριστοῦ. Καί δέν εἶσαι ἡ χήρα κάποιου ἀλλά τοῦ Θεοῦ ἡ σύζυγος, πού ἀνθίζεις, ὄχι στ᾽ ἀριστερά τοῦ Θεοῦ γιά τούς εἰδωλολάτρες, ἀλλά στά δεξιά. Εἶσαι τό λουλούδι τῆς θεογνωσίας. Δέν σέ μολύνει αἷμα δουλικό, ἀλλά τοῦ Θεοῦ τό Αἷμα σέ σφραγίζει. Δέν λατρεύεις τόν Ὠβήλ ἀλλά τόν Ἐμμανουήλ. Δέν ἀνυμνεῖς τήν Τρωάδα ἀλλά τήν Τριάδα. Δέν τιμᾶς τόν Πλάτωνα παρά τόν Παντοκράτορα Θεό μας. Δέν τιμᾶς τόν ἀλεξίκακο Ἡρακλῆ, ἀλλά τόν Παράκλητο, τόν ποιητή τῶν ὅλων. Δέν προσκυνεῖς τόν Ἀριστοτέλη πού σ᾽ ἔκαμε σοφό, ἀλλά τόν Θεό πού σ᾽ ἔσωσε γιά ὅλους τούς αἰῶνες. Ἔπεσε ὁ Κρόνος γιατί προσέλαβε σάρκα ὁ Θεός Λόγος. Δέν γεννήθηκε μέ συνέργεια ἀνδρός ἀλλά γεννήθηκε μέ δύναμη Θεοῦ ἀπό τή Μαρία. Προσέξετε τή χάρη τῆς ἡμέρας. Δῆτε τή λαμπρότητα τῆς ἑορτῆς. Χαῖρε λοιπόν καί ἀγαλλίασε, τῆς Σιών κόρη. Γέμισε εὐφροσύνη καί ἀναγάλλιασε ὅλη ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Γύρισε γύρω τά μάτια σου καί κοίταξε μαζεμένα τώρα, τά σκορπισμένα πρῶτα στά ἔθνη παιδιά σου. Δές τῆς γιορτῆς τήν εὐλάβεια. Δές τοῦ λαοῦ τούς σύμφωνους ὕμνους. Δές ὅλες τίς γλῶσσες ἑνωμένες, ὅλα τά στόματα σάν νά ᾽ναι ἕνα νά ἀναπέμπουν δοξολογικά τόν ἴδιο ὕμνο. Δές τά πρόβατα πού πρῶτα εἶχαν ξεγλιστρίσει ἔξω ἀπό τήν πόρτα σου νά εἶναι τώρα στήν ἀγκαλιά σου. Ἄκουσε τῶν ἐθνῶν τήν ἐπιφήμιση, πού εἶναι τῶν ἀσωμάτων Ἀγγέλων ἡ μίμηση. Πρόσεξε τήν ἁρμονία τῶν ἀγγελικῶν χορῶν. Πρόσεξε ἀνθρώπων πλῆθος πού μοιάζει μέ παρατάξεις Ἀγγέλων. Θεώρησε τούς ψαλμούς σάν ὕμνους Ἀγγέλων καί τά παιδιά σάν ἄκακα ἀρνάκια πού ψάλλουν στό Χριστό καί λένε: «Ὡσαννά στόν οὐράνιο Θεό. Εὐλογημένος Αὐτός πού ἔρχεται.» Μαζί τους χτύπησε χαρούμενα καί πανηγυρικά καί τό χέρι σου καί φώναξε μέ καθαρή καί λιονταρήσια φωνή λόγους ἑόρτιους καί εὐχαριστήριους. Ἰδού ἐγώ καί τά παιδιά πού μοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, σ᾽ ἐμένα πού ἤμουν κάποτε ἄτεκνη καί ἀσήμαντη στεῖρα. Εὐλογημένος Αὐτός πού ἦρθε, ἀλλά καί πού ἔρχεται στ᾽ ὄνομα τοῦ Κυρίου. Θεός μας καί Κύριος εἶναι καί φάνηκε γιά μᾶς Αὐτός πού ἔρχεται καί πού ὁ κόσμος ὁλόκληρος δέν μπορεῖ νά Τόν περικλείσει. Εὐλογημένος Αὐτός πού ἔρχεται χωρίς νά ἀπομακρύνεται ἀπό τόν οὐρανό. Εὐλογημένος ἄς εἶναι Αὐτός πού ἔρχεται ὡς ἄνθρωπος, καί πού θά ἔρθει πάλι ὡς Θεός. Εὐλογημένος Αὐτός πού ἦρθε σ᾽ ἐμένα συμβολικά καβαλλικεύοντας σέ γαϊδουράκι σάν νά ᾽ταν πάνω σέ Χερουβίμ. Ἄκουσε τί μᾶς λέει ὁ ἱεροκήρυκας Εὐαγγελιστής τῆς ἑορτῆς.


Ὅταν πλησίαζε ὁ Κύριος στή Βηθφαγή καί στή Βηθανία, κοντά στό βουνό πού λέγεται τῶν Ἐλαιῶν, ἔστειλε δύο ἀπό τούς μαθητάς Του παραγγέλλοντάς τους: «Πηγαίνετε στό ἀπέναντι χωριό καί καθώς μπαίνετε θά βρῆτε γαϊδουράκι δεμένο. Λύστε το καί φέρτε το ἐδῶ.» Ἔκαμαν οἱ Μαθηταί ὅπως τούς παράγγειλε ὁ Ἰησοῦς. Ἔστρωσαν τά ροῦχα τους στό γαϊδουράκι καί καβαλλίκεψε ὁ Ἰησοῦς. Καί ὅταν ἔφτασε στούς πρόποδες τοῦ βουνοῦ, ὁ κόσμος πού εἶχε συναχτῆ γιά τήν ἑορτή, πῆραν κλαδιά φοινίκων καί βγῆκαν νά ὑποδεχθοῦν τόν Ἰησοῦ. Καί ὅσοι πήγαιναν μπροστά καί ὅσοι ἀκολουθοῦσαν φώναζαν: «Ὡσαννά στό γιό τοῦ Δαυΐδ, εὐλογημένος Αὐτός πού ἔρχεται στ᾽ ὄνομα τοῦ Κυρίου.» Αὐτή εἶναι ἡ Δεσποτική παρουσία στήν παροῦσα ἑορτή μας. Αὐτή εἶναι ἡ παλαιά καί ἡ νέα παραμονή στήν Σιών τοῦ Βασιλέως τῶν Βασιλέων. Αὐτή εἶναι ἡ πανηγυρική καί πάνδημη ἔλευση τῆς σημερινῆς ἡμέρας τοῦ Δημιουργοῦ τῶν ὅλων. Γι᾽ αὐτό, ἀδελφοί μου, τώρα, ὅλο τό πλῆθος πού ἤρθαμε στήν ἑορτή, ἄς βγοῦμε νά Τόν ὑποδεχτοῦμε, ὁρατοί καί ἀόρατοι ἑορτασταί, οἱ προφῆτες πού προηγοῦνται χρονικά, καί οἱ διδάσκαλοι καί ὅσοι ἀκολουθοῦν τό γαϊδουράκι, ὅλοι ὅσους δένει ἀναμεταξύ τους ἡ πίστη στό Θεό. Σήμερα τά οὐράνια μέ τά ἐπίγεια καί τά καταχθόνια μαζί ἄς ψάλλουν. Κάθε στόμα καί πνεῦμα ἄς ἀνοίξη γιά τή δοξολογία τοῦ Θεοῦ. Τά Χερουβίμ βροντοφωνῆστε: «Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος, Κύριος ὁ Τρισάγιος, Σαβαώθ• ἀπό τή δόξα Του γεμᾶτος ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ.» Σεραφείμ, ὑμνῆστε, προφῆτες, κηρύξετε. Ἄς λέη ὁ ἄλλος:«Χαῖρε, Κόρη τῆς Σιών, διαλάλησε, Κόρη τῆς Ἱερουσαλήμ.» Καί ὁ ἄλλος ἄς κραυγάση ἀτενίζοντας τό βασιλέα Χριστό: «Ἰδού τό ἀρνί τοῦ Θεοῦ, πού σηκώνει τήν ἁμαρτία τοῦ κόσμου.» Κι ἄλλος ἄς διαλαλήση γιά τόν Ἴδιο τόν Κύριο: «Αὐτός εἶναι ὁ Θεός μας• δέν θά σταθῆ ἄλλος κοντά Του.» Καί κάποιος ἄλλος ἄς προσθέση: « Ἰδού ὁ ἄνθρωπος μαζί καί Θεός, Ἀνατολή εἶναι τό ὄνομά Του.» Καί ὁ Δαυΐδ ἀτενίζοντας τό Χριστό πού προῆλθε ἀπό τή γενιά του, ἄς ψάλλη: « Εἶναι Θεός καί Κύριός μας καί παρουσιάστηκε γιά μᾶς.» Κάποιος ἄλλος τό γόνυ κλίνοντας ἄς πῆ στό Χριστό: «Ὁλόκληρη ἡ γῆ ἄς σέ προσκυνήση.» Καί ἄλλος ἄς προτρέψη τούς λαούς: «Συγκροτῆστε γιορτή στόν ἴσκιο ὡς τίς ἄκρες τοῦ θυσιαστηρίου.»


Ἔτσι γινόταν παλαιά ὁ ἐρχομός τοῦ Κυρίου μας μέ τό πουλάρι στή Σιών. Πάνδημη ὁμόνοια, οἱ χοροί τῶν Πατέρων, τῶν δικαίων ὁ λαός, τά πνεύματα τῶν προφητῶν, τά παιδιά τῶν Ἑβραίων, τά νήπια τῶν μητέρων, τά πλήθη τῶν Ἀγγέλων. Ἄλλοι ἅπλωναν τίς φτεροῦγες τους, ἄλλοι κρατοῦσαν τά βάγια κι ἄλλοι ἀκολουθοῦσαν. Τοῦτοι ἔκοβαν κλαδιά, ἐκεῖνοι ἔπλεκαν στεφάνια, αὐτοί ἔλυναν τό γαϊδουράκι, ἄλλοι ἔστρωναν τά ροῦχα τους, ἄλλοι ἄνοιγαν τίς πύλες κι ἄλλοι καθάριζαν τού δρόμους. Αὐτοί ἑτοίμαζαν τό γαϊδουράκι κι ἐκεῖνοι διαλαλοῦσαν τή νίκη, ἄλλοι κουνοῦσαν τά κλαδιά κι ἄλλοι ἔλεγαν στά νήπια: «Ὑμνῆστε, παιδιά, τό Κύριο». Τά παιδιά ἀποκρίνονταν: «Ὡσαννά, εὐλογημένος Αὐτός πού ἔρχεται στό ὄνομα τοῦ Κυρίου.» Ὤ καινούργια πράγματα κι ἀνέλπιστα θαύματα τῆς ἑορτῆς. Τά παιδιά σάν θεολόγοι χαρακτηρίζουν ὡς Θεό τό Χριστό καί οἱ ἱερεῖς τόν ὑβρίζουν. Τόν προσκυνοῦν παιδιά πού θηλάζουν, καί δείχνουν ἀσέβεια οἱ διδάσκαλοι. Τά παιδιά τραγουδοῦν «Ὡσαννά» καί οἱ Ἑβραῖοι κραυγάζουν νά σταυρωθῆ. Αὐτά ἔρχονται μέ τά βάγια στό Χριστό κι ἐκεῖνοι Τόν ζυγώνουν μέ μαχαίρια. Αὐτά κόβουν κλαδιά κι ἐκεῖνοι ἑτοιμάζουν τό ξύλο τοῦ Σταυροῦ. Τά παιδιά στρώνουν τά ροῦχα τους στό Χριστό καί οἱ ἱερεῖς σκίζουν τά ροῦχα τοῦ Χριστοῦ. Τά παιδιά ἀνεβάζουν τό Χριστό στό γαϊδουράκι κι οἱ γέροντες ἀνεβάζουν τό Χριστό στό Σταυρό. Τά παιδιά προσκύνησαν τά πόδια τοῦ Χριστοῦ κι ἐκεῖνοι κάρφωσαν μέ τά καρφιά τά πόδια τοῦ Χριστοῦ.Τά παιδιά Τοῦ ἀφιερώνουν τόν ὕμνο κι αὐτοί Τοῦ προσφέρουν τό ξίδι. Τά παιδιά τήν τιμή καί τή χολή ἐκεῖνοι. Τά παιδιά κουνοῦν τά βάγια κι αὐτοί μέ τή ρομφαία Τόν τρυποῦν. Τά παιδιά ὑμνοῦν τό Χριστό πάνω στό πουλάρι κι αὐτοί Τόν ἀναβάτη τοῦ πουλαριοῦ πουλοῦν.


«Τό βόδι κατάλαβε τόν Κύριό του, ὅταν πλησίασε στή φάτνη Του κι οἱ λαοί ἀναγνώρισαν τόν κατακτητή τους. Ὁ Ἰσραήλ μόνο δέν ἀναγνώρισε τό Χριστό τό Θεό του.» Οἱ ἄγριες κάποτε φυλές, θεοφίλητες ἔγιναν, οἱ ἄνομοι ἔννομοι καί οἱ ἔννομοι παράνομοι. Ἄς εἶναι. Δέν ντράπηκες τούς προφῆτες, σκότωσες τούς ἱερεῖς, διέστρεψες τίς Γραφές, κατέλυσες τό Νόμο, καταπριόνισες τούς δικαίους, ἀψήφησες τό Μωυσῆ, κατέσφαξες τούς γιούς, ἐβεβήλωσες τό Ναό, παράτησες τό Θεό, δέν ἐπίστεψες στό Χριστό, ἐξευτέλισες τά θαύματα, δυσπίστησες γιά τό Λάζαρο, δέν ἐπίστεψες στούς τυφλούς πού ξαναβρῆκαν τό φῶς τους. Καλά ὅλα αὐτά. Τί ἔχεις ὅμως νά πῆς γι᾽ αὐτά τά παιδιά; Τί δογματίζεις γιά τόν ὕμνο τῶν νηπίων; Πές μου ποιός τά ἐφώτισε; Ποιός τά ἐδίδαξε; Ἤ ποιός τά παρώτρυνε καί τούς ἔδωσε τή γνώση; Ποιός ξαφνικά στ᾽ ἀμάθητα παιδιά ἔδωσε τό λόγο, ἄν ὄχι ὁ Χριστός ὁ προαιώνιος Λόγος; Τώρα οἱ νέοι καί τά παιδιά καί τά νήπια, πού μέ τό ἕνα χέρι κρατοῦν τό μητρικό μαστό, τόν ἀγγελικό ὕμνο ἀναμέλπουν. Κρατοῦνε τό μαστό μέ τό ἕνα χέρι καί μέ τό ἄλλο κουνοῦνε τά κλαδιά στό Χριστό. Τά παιδιά, ἡ φύση χωρίς νά ἔχη πεῖρα τοῦ λόγου, θεολογοῦν: ἀμέσως τό λόγο τόν προφητικό, τῶν Ἀγγέλων τόν ὕμνο προσφέρουν, σάν δῶρο στό Θεό καί κραυγάζουν : «Ὡσαννά στόν οὐρανό. Εὐλογημένος Αὐτός πού ἔρχεται στό ὄνομα Κυρίου. Εἶναι ὁ Θεός καί Κύριός μας κι ἦρθε γιά μᾶς.»


Μέσα στό ξέσπασμα τῆς χαρᾶς καί τῆς ἑορτῆς, παίρνοντας θάρρος ἀπευθύνω τίς ἐρωτήσεις μου σ᾽ αὐτά τά ἔνθεα παιδιά. Τί λέτε, παιδιά τοῦ Θεοῦ, τοῦ Θεοῦ ὑμνολόγοι. Πῶς συγχρονίζετε τίς φωνές σας μέ τόν ὕμνο τῶν Χερουβίμ; Καί πῶς, ἐνῶ σάν ἄνθρωπο βλέπετε τό Χριστό στό γαϊδουράκι, κραυγάζετε ὅπως ταιριάζει στό Θεό «Ὡσαννά στόν οὐράνιο»; Ναί, μᾶς λένε τά παιδιά μέ τή θεία γλῶσσα. Στό γαϊδουράκι κάθεται ὁ Χριστός, χωρίς νά ἀπομακρύνεται καθόλου ἀπό τόν πατρικό κόλπο. Στό γαϊδουράκι κάθεται, ἀλλά τό θρόνο τῶν Χερουβίμ δέν ἐγκαταλείπει. Ἀλλά Αὐτός ὁ ἔνσαρκος πού ζεῖ ἀνάμεσα στούς θνητούς, ὁ Ἴδιος συγχρόνως καί στόν οὐρανό ὑπάρχει ἀληθινός Θεός, ὁ Κύριος τῶν πάντων, τοῦ κόσμου, τῶν ἐθνῶν. Εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός καί ὁ δωρητής. Εἶναι ὁ δημιουργός καί ὁ ὁδηγός καί ὁ Σωτήρας ὅλων. Αὐτός κάμει τήν εἴσοδό Του στήν κάτω Ἱερουσαλήμ καί δέν ἀπομακρύνεται ἀπό τήν ἀνωτέρω. Αὐτός εἶναι ὁ δημιουργός τῶν αἰώνων. Ἔρχεται ἀπό τήν αἰωνιότητα καί πορεύεται στήν αἰωνιότητα. Αὐτός εἶναι ὁ μόνος δημιουργός τοῦ οὐρανοῦ. Αὐτός βαδίζει στή θάλασσα σάν νά εἶναι στή γῆ. Αὐτός τυλίγει τή θάλασσα μέ τήν ὁμίχλη. Αὐτός ἔβαλε κορωνίδα τοῦ κόσμου τόν ἄνθρωπο. Αὐτός ἐρρύθμισε τά ὅρια τῶν θαλασσῶν. Αὐτός ἅπλωσε τή γῆ μετέωρη στό κενό. Αὐτός φρόντισε τήν ὀμορφιά τῶν λουλουδιῶν. Αὐτός ἅπλωσε σάν ροῦχο τόν οὐρανό καί μέ λαμπρά τόν ἐστόλισε ἀστέρια. Αὐτόν τρέμουν τά Χερουβίμ καί τά Σεραφείμ φοβοῦνται. Αὐτόν ὑμνεῖ ὁ ἥλιος καί δοξολογεῖ ἡ σελήνη. Αὐτόν ψάλλουν τά ἄστρα κι ὑπηρετοῦν οἱ πηγές. Αὐτόν φοβοῦνται οἱ ἄβυσσοι, μπροστά Του τά τάρταρα δειλιάζουν. Σ᾽ Αὐτόν ὑπακούουν τά θηρία τῆς θάλασσας κι οἱ δράκοντες τρέμουν. Αὐτόν ὑπηρετοῦν οἱ βροχές καί τά πνεύματα σέβονται. Αὐτός ἔδωσε στόν καθένα τό φυσικό του, ἐδημιούργησε τά πλάσματα, χώρισε τίς τάξεις. Αὐτός εἶναι ὁ Δημιουργός τῶν ὄντων τῆς γῆς καί τοῦ οὐρανοῦ, ὁ Θεός καί Κύριός μας. Σ᾽ Αὐτόν ἀνήκει ἡ δόξα καί ἡ δύναμη στούς αἰῶνες. Ἀμήν.




 http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/

Η ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ

Εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων...


Ἀξίζει νὰ σταθοῦμε στὰ παιδιά, στὰ νήπια. Ἡ ἁγνότητά τους, ἡ χαρά τους, ἡ ἐλευθερία καὶ ἡ ἀφοβία τους νὰ δοξολογοῦν τὸν «ἐρχόμενο ἐν ὀνόματι Κυρίου», ἀποτελοῦν τὴν ἀφορμὴ ἑνὸς οὐσιαστικοῦ προβληματισμοῦ. Στὴν ταραγμένη ἀπὸ τὰ πάθη, τὶς βιοτικὲς φροντίδες, τὴν ἀγωνία γιὰ τὸ μέλλον ψυχῆ καὶ καρδιά μας, τὰ νήπια καταρτίζουν αἶνο πρὸς τὸ Θεὸ καὶ μᾶς προτρέπουν νὰ ἀφήσουμε αὐτὴ τὴν παιδικότητα καὶ τὴν ἀθῳότητα ποὺ ὁ καθένας μας κρύβει, νὰ βγεῖ στὴν ἐπιφάνεια! Νὰ ξεπεράσουμε τὴν κακία, νὰ μιλήσουν στὴν ψυχή μας τὰ ὅσα φέρνει ὁ Χριστός, ἡ ἀνάγκη ἀγάπης, ἐλευθερίας καὶ χαρᾶς, ποὺ νιώθουν τὰ νήπια, ἀλλὰ καὶ ὅλοι ὅσοι νηπιάζουν ὡς πρὸς τὴν ἁμαρτία, καὶ κυρίως νὰ μάθουμε ὅτι ἡ ζωή μας βρίσκει τὸ ἀληθινό της νόημα ὅταν νιώθουμε τὴν ἐμπιστοσύνη στὸ Θεό, ὅταν Τὸν δοξάζουμε γιὰ ὅ,τι μας δίνει, ὅταν νιώθουμε αὐτὴ τὴ βαθιὰ χαρὰ τῆς παρουσίας Του, γιατὶ αὐτὴ εἶναι ποὺ δίνει στόχο καὶ ζωὴ στὴν ὕπαρξή μας! Καὶ ἂς ἀφήσουμε τοὺς κάθε λογὴς ἰσχυροὺς νὰ συνωμοτοῦν. Μᾶς ἀρκεῖ ἡ ὀμορφιὰ τῆς εἰκόνας τῶν νηπίων! Ἄλλωστε, στὸ χαμόγελό τους, ὑπάρχει ἡ ἐλπίδα! Ἄλλωστε, στὴ φωνή τους, ξεκινᾶ ἡ χαρά! Ἄλλωστε, ἡ παρουσία τους, δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὴν εἰκόνα τῆς αἰώνιας δοξολογίας, χαρᾶς καὶ σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, κοντὰ στὸν Βασιλιὰ ποὺ μπαίνει στὴ ζωή μας θριαμβευτικά, τὸν Κύριό μας!

Ο ΛΥΤΡΩΤΗΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Οἱ Ἰουδαῖοι ὑποδέχτηκαν τὸν Χριστὸ στὰ Ἱεροσόλυμα μὲ ζητωκραυγὲς καὶ ἐπευφημίες, γιατὶ τὸν ἔβλεπαν ὡς βασιλέα τοῦ Ἰσραήλ. Αὐτὸ ἦταν μεγάλη πλάνη. Παρόλο ποὺ ὁ Χριστὸς ποτὲ δὲν μίλησε γιὰ κάτι τέτοιο, ἐκεῖνοι ἔβγαλαν τὸ ἐσφαλμένο τους συμπέρασμα καὶ φυσικὰ μετὰ ἀπὸ λίγες μέρες ἔβγαλαν καὶ τὴν καταδικαστική τους ἀπόφαση.....


Ὁ Χριστὸς ἀρνήθηκε νὰ εἰσέλθει στὴν πόλη ὡς μελλοντικὸς βασιλέας, ὡς κοσμικὸς ἄρχοντας. Γι᾽ αὐτὸ «καθήμενος ἐπὶ πῶλον ὄνου» τοὺς ἔδειξε πὼς δὲν ἦταν αὐτὸς ποὺ περίμεναν. Ἦταν κάτι πολὺ ἀνώτερο. Ἦταν ὁ Σωτήρας καὶ Λυτρωτὴς τῶν ἀνθρώπων.


Ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται.Καὶ στὴν ἐποχή μας ὑπάρχουν πολλοί, ποὺ τὸν Χριστὸ τὸν δέχονται μὲ τρόπο αὐθαίρετο και διαστρεβλωτικό. Κάνουν ἕναν δικό τους Χριστό, σύμφωνο μὲ τὶς περιορισμένες σκέψεις τους, τὶς ἁμαρτωλές τους ἐπιθυμίες καὶ τὶς ἐφήμερες ἐπιδιώξεις τους. Ἀλλ᾽ ἀλίμονο γι᾽ αὐτούς, ὁ Χριστὸς εἶναι αὐτό, ποὺ δὲν θέλουν. Εἶναι ἀξιοπρόσεκτα τὰ ὅσα σημειώνει ἕνας Ἐπίσκοπος σχετικὰ μὲ τὸ θέμα αὐτό: «Ὁ Χριστὸς στὴν πραγματικότητα δὲν εἶναι αὐτός, ποὺ ἐμεῖς θέλουμε, ἀλλὰ αὐτός, ποὺ ἐμεῖς δὲν θέλουμε καὶ οὔτε κἂν τὸ ὑποψιαζόμαστε. Ὁ Χριστὸς εἶναι «Βασιλεὺς εἰρήνης», ἐνῶ ἐμεῖς τὸν θέλουμε ἄρχοντα τοῦ πολέμου. Ὁ Χριστὸς εἶναι «πρᾶος καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ», ἐνῶ ἐμεῖς τὸν θέλουμε τιμωρὸ καὶ ἐκδικητή. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ ἀντίθετο ἀπ᾽ ὅ,τι ἐμεῖς νομίζουμε. Ἐκεῖνο, ἑπομένως, ποὺ πρέπει νὰ κάνουμε εἶναι ὄχι νὰ κατασκευάζουμε «Χριστοὺς» κατὰ τὶς ἀνάγκες μας καὶ τὶς ἀπόψεις μας, ἀλλὰ νὰ γνωρίσουμε τὸν πραγματικὸ Χριστό, ὅπως αὐτὸς εἶναι».


Ὁ Χριστός, σύμφωνα μὲ τὴν ὁμολογία τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος καὶ κάθε ἄλλη ἄποψη εἶναι λαθεμένη, αἱρετικὴ καὶ ἀπορριπτέα.

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Ο Λυτρωτής των ανθρώπων (Κυριακή των Βαΐων)


πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 19/3/2010

Προς Φιλιππισίους 4, 4 - 9, Κυριακή των Βαΐων

Δ΄\ 4 Άδελφοί, χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε. 5 τὸ ἐπιεικὲς ὑμῶν γνωσθήτω πᾶσιν ἀνθρώποις. ὁ Κύριος ἐγγύς.


6 μηδὲν μεριμνᾶτε, ἀλλ' ἐν παντὶ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει μετὰ εὐχαριστίας τὰ αἰτήματα ὑμῶν γνωριζέσθω πρὸς τὸν Θεόν. 7 καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν φρουρήσει τὰς καρδίας ὑμῶν καὶ τὰ νοήματα ὑμῶν ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ.


8 Τὸ λοιπόν, ἀδελφοί, ὅσα ἐστὶν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα, εἴ τις ἀρετὴ καὶ εἴ τις ἔπαινος, ταῦτα λογίζεσθε· 9 ἃ καὶ ἐμάθετε καὶ παρελάβετε καὶ ἠκούσατε καὶ εἴδετε ἐν ἐμοί, ταῦτα πράσσετε· καὶ ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης ἔσται μεθ' ὑμῶν.


Νεοελληνική απόδοσις


Αδελφοί, χαίρετε πάντα τη χαρά του Κυρίου. Πάλι θα το πω. Χαίρετε. Όλος ο κόσμος ας μάθει την καλωσύνη σας. Ο Κύριος είναι κοντά. Να μην έχετε στενοχώρια και αγωνία για τίποτε, άλλα σε κάθε ζήτημα σας με προσευχή και με δέηση να κάνετε γνωστά και με ψυχή γεμάτη από ευγνωμοσύνη και ευχαριστία τα αιτήματα σας προς τον Θεό.


Έτσι η ειρήνη του Θεού, που ξεπερνάει κάθε σκέψη, θα φυλάξει τα αισθήματα και τους λογισμούς σας με τη χαρά του Ιησού Χριστού.


Λοιπόν, αδελφοί, όσα είναι αληθινά, όσα είναι σεμνά, όσα είναι δίκαια, όσα είναι αγνά, όσα είναι αγαπητά, όσα είναι επαινετά, οποιαδήποτε αρετή κι οποιοδήποτε παινεμένο πράγμα, αυτά να έχετε στο λογισμό σας. Αυτά, όπου και τα εμάθατε και τα πήρατε και τα ακούσατε από μένα και τα είδατε σε μένα, αυτά να κάνετε• κι ο Θεός της ειρήνης θα είναι μαζί σας.

Σύντομο σχόλιο
Χάρι στον Ιησού Χριστό, μπορούμε να έχουμε ό, τι το καλό στον λογισμό μας, και να ζούμε έτσι. Γιατί ο Θεός είναι μαζί μας και μπορούμε να ζούμε όπως Αυτός θέλει, όπως Αυτός μας έφτιαξε για να ζούμε.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ, ΦΙΛΙΠ. Δ΄ 4-9, ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, κάνει θριαμβευτικά την είσοδό του στα Ιεροσόλυμα. Αυτό που είχαν προκαταγγείλει οι προφήτες, πραγματοποιείται, και η χαρά έχει πλημμυρίσει τις καρδιές των ανθρώπων. Ακριβώς δε επειδή η Κυριακή των Βαΐων είναι ημέρα μεγάλης χαράς, και η χαρά, εκτός των άλλων, θα πρέπει να είναι το μόνιμο γνώρισμα των πιστών χριστιανών, θα δούμε στη συνέχεια τη μετάφραση του ιερού κειμένου, και κατόπιν ο λόγος μας θα επικεντρωθεί στο μεγάλο θέμα που μας αναπτύσσει ο θείος απόστολος.....

«4Αδελφοί, να χαίρεστε πάντοτε με τη χαρά που δίνει η κοινωνία με τον Κύριο. Θα το πω και πάλι: Να χαίρεστε. 5Σ’όλους να δείχνετε την καλοσύνη σας. Ο Κύριος έρχεται σύντομα. 6Για τίποτε να μην σας πιάνει άγχος, αλλά σε κάθε περίσταση τα αιτήματά σας να τα απευθύνετε στο Θεό με προσευχή και δέηση, που θα συνοδεύονται από ευχαριστία. 7Και η ειρήνη του Θεού, που είναι ασύλληπτη στο ανθρώπινο μυαλό, θα διαφυλάξει τις καρδιές και τις σκέψεις σας κοντά στον Ιησού Χριστό. 8Τέλος, αδελφοί μου, ό,τι αληθινό, σεμνό, δίκαιο, καθαρό, αξιαγάπητο, καλόφημο, ό,τι έχει σχέση με την αρετή και είναι άξιο επαίνου, αυτά να έχετε στο μυαλό σας. 9Αυτά που μάθατε, παραλάβατε και ακούσατε από μένα, αυτά που είδατε σε μένα, αυτά να κάνετε κι εσείς. Και ο Θεός που δίνει την ειρήνη θα είναι μαζί σας».• Δεν υπάρχει φυσιολογικός άνθρωπος, αδελφοί μου, που να μη διψά με όλη του την καρδιά τη χαρά και την ευτυχία. Αυτό συνέβαινε πάντοτε, συμβαίνει και θα εξακολουθεί να ισχύει έως ότου υπάρχουν άνθρωποι επάνω στη γη. Και αν τούτο ισχύει για όλους τους ανθρώπους, οπωσδήποτε ισχύει για τους πιστούς που αναγνωρίζουν τον Ιησού ως Κύριον και Θεόν τους και οικοδομούνται ως γνήσια μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας Του.

Αλλά τί είναι επιτέλους η χαρά που όλοι μας τόσο ποθούμε; (Όταν κάνουμε λόγο περί χαράς, φυσικά εννοούμε όχι την «χαρά του κόσμου και της αμαρτίας», αλλά μιλούμε για την πνευματική χαρά).

Η κατάσταση αυτή είναι δώρο του Αγίου Πνεύματος και μας την χαρίζει ο ίδιος ο Κύριος, μαζί με τους άλλους καρπούς του Πνεύματος. Είναι αποτέλεσμα και καρπός της αγάπης του Θεού προς εμάς. Και όσο στενότερα συνδέεται ο άνθρωπος με Αυτόν, τόσο και περισσότερο τον αισθάνεται ως Σωτήρα και Λυτρωτή και χαίρεται να ζει σύμφωνα με το πανάγιον Θέλημά Του. Όσο δε περισσότερο βιώνει τη ζωή του Χριστού, τόσο και περισσότερο αποκτά το χάρισμα της χαράς.

• Να σχολιάσουμε, από την αντίθετη τώρα πλευρά τί αισθάνεται ο άνθρωπος που έχει απομακρυνθεί από την πηγή της χαράς; Όλοι μας ζούμε μέσα στην κοινωνία και καθημερινώς βλέπουμε τα πρόσωπα των συνανθρώπων μας. Πόσες φορές, αλήθεια, η θλίψη είναι αποτυπωμένη στα μάτια των αδελφών μας!... Πόσοι άνθρωποι σήμερα είναι ταραγμένοι; Πόσο έχουν γίνει ευέξαπτοι και νευρικοί; Και πόσο κατάντησαν κατηφείς και ανικανοποίητοι;

Μα γιατί όλα αυτά; Ρωτούν αρκετοί, λες και οι ίδιοι που ρωτούν ζουν σε άλλον πλανήτη.

Γιατί; Διότι αντιμετωπίζουν τα προβλήματά τους χωρίς τον Ιησού και έξω από την κιβωτό της σωτηρίας που είναι η Εκκλησία μας.

Και ενώ αυτή η θλιβερή κατάσταση ισχύει για τους μακράν της χάριτος ανθρώπους, αντιθέτως, οι συνειδητοί πιστοί, αγωνίζονται, όλα τα θέματα της προσωπικής και οικογενειακής τους ζωής, να τα τακτοποιούν «εν Κυρίω». Να τα βλέπουν και να τα ρυθμίζουν κάτω από το φως της παρουσίας του Θεού, έχοντας μέσα στη συνείδησή τους ζωντανή την πανταχού παρουσία της Αγίας Τριάδος.

Αυτή δε η διαυγής και γλυκύτατη ατμόσφαιρα της πίστεως και της απολύτου εμπιστοσύνης προς Αυτόν, έχει ως επακόλουθο, το δώρο της χαράς να γίνεται ολοένα και περισσότερο μόνιμη και φυσική κατάσταση στα βάθη της υπάρξεώς μας.

Φυσικά, θα ήμασταν εκτός πραγματικότητας αν υποστηρίζαμε ότι ο χριστιανός δεν θα αντιμετωπίσει και δύσκολες και μάλιστα πολύ δύσκολες καταστάσεις. Ναι, έρχονται και θα έρχονται οι θλίψεις και γενικώς οι στενόχωρες καταστάσεις στη ζωή μας. Αυτά όμως μόνο εξωτερικά, έστω και αν οι θλίψεις και δοκιμασίες, κάποιες φορές είναι μόνιμες. Όπως ακριβώς ο ωκεανός παρουσιάζεται κατά καιρούς και φουρτουνιασμένος, και νομίζει κανείς ότι δεν θα μπορέσει να τον διαπλεύσει, στα βάθη του όμως τα ύδατα παραμένουν ατάραχα και η ζωή στα «σπλάγχνα» του συνεχίζεται με κάθε ρυθμό και ηρεμία, έτσι ακριβώς και ο πιστός, μπορεί εξωτερικώς να θλίβεται και να πονά, στα βάθη όμως της καρδιάς του βιώνει την χαρά και την «ειρήνην την πάντα νουν υπερέχουσαν».

• Ας μάθουμε, λοιπόν, αγαπητοί να ζούμε την ζωή των εντολών του Χριστού σε όλες τις εκφάνσεις του βίου μας, όπως μας περιγράφει το αποστολικό μας ανάγνωσμα, και να είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι τόσο η χαρά, όσο και τα άλλα δώρα του Αγίου Πνεύματος, θα μας χαρίζουν αυτό ακριβώς που ως άνθρωποι λογικοί επιθυμούμε, λαχταρούμε και για το οποίο είμαστε πλασμένοι.

Αμήν.
Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Το email (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) του π. Ιωήλ είναι: p.ioil@freemail.gr

Πορεία προς το Πάσχα.

Όταν κάποιος ξεκινάει για ένα ταξίδι θα πρέπει να ξέρει που πηγαίνει. Αυτό συμβαίνει και με τη Μεγάλη Σαρακοστή. Πάνω απ’ όλα η Μεγάλη Σαρακοστή είναι ένα πνευματικό ταξίδι που προορισμός του είναι το Πάσχα, «η Εορτή Εορτών». Είναι η προετοιμασία για την «πλήρωση του Πάσχα, που είναι η πραγματική Αποκάλυψη».Για το λόγο αυτό θα πρέπει να αρχίσουμε με την προσπάθεια να καταλάβουμε αυτή τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στη Σαρακοστή και το Πάσχα, γιατί αυτή αποκαλύπτει κάτι πολύ ουσιαστικό και πολύ σημαντικό για τη Χριστιανική πίστη και ζωή μας.

Άραγε είναι απαραίτητο να εξηγήσουμε ότι το Πάσχα είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια γιορτή, πολύ πέρα από μια ετήσια ανάμνηση ενός γεγονότος που πέρασε; Ο καθένας που, έστω και μια μόνο φορά, έζησε αυτή τη νύχτα «τη σωτήριο, τη φωταυγή και λαμπροφόρο», που γεύτηκε εκείνη τη μοναδική χαρά, το ξέρει αυτό.

Αλλά τι είναι αυτή η χαρά; Γιατί ψέλνουμε στην αναστάσιμη λειτουργία: «νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια»; Με ποια έννοια «εορτάζομεν» - καθώς ισχυριζόμαστε ότι το κάνουμε – «θανάτου την νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν άλλης βιοτής της αιωνίου απαρχήν...»;

Σε όλες αυτές τις ερωτήσεις η απάντηση είναι: η νέα ζωή η οποία πριν από δυο χιλιάδες περίπου χρόνια «ανέτειλεν εκ του τάφου», προσφέρθηκε σε μας, σε όλους εκείνους που πιστεύουν στο Χριστό. Μάς δόθηκε τη μέρα που βαπτιστήκαμε, τη μέρα δηλαδή που όπως λέει ο Απ. Παύλος: «...συνετάφημεν ουν αυτώ δια του βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών δια της δόξης του πατρός, ούτω και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν» (Ρωμ. 6,4).[...]

Μήπως όμως δε χάνουμε πολύ συχνά και δεν προδίνουμε αυτή τη «νέα ζωή» που λάβαμε σαν δώρο, και στην πραγματικότητα ζούμε σαν να μην αναστήθηκε ο Χριστός και σαν να μην έχει νόημα για μάς αυτό το μοναδικό γεγονός; Και όλα αυτά εξαιτίας της αδυναμίας μας, της ανικανότητάς μας, και ζούμε σταθερά με «πίστη ελπίδα και αγάπη» στο επίπεδο εκείνο που μάς ανέβασε ο Χριστός όταν είπε: «Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην Αυτού». Απλούστατα εμείς ξεχνάμε όλα αυτά γιατί είμαστε τόσο απασχολημένοι, τόσο βυθισμένοι στις καθημερινές έγνοιες μας και ακριβώς επειδή ξεχνάμε, αποτυχαίνουμε. Μέσα σ’ αυτή τη λησμοσύνη, την αποτυχία και την αμαρτία η ζωή μας γίνεται ξανά «παλαιά», ευτελής, σκοτεινή και τελικά χωρίς σημασία, γίνεται ένα χωρίς νόημα ταξίδι για ένα χωρίς νόημα τέρμα. Καταφέρνουμε να ξεχνάμε ακόμα και το θάνατο και τελικά, εντελώς αιφνιδιαστικά, μέσα στις «απολαύσεις της ζωής» μάς έρχεται τρομακτικός, αναπόφευκτος, παράλογος. Μπορεί κατά καιρούς να παραδεχόμαστε τις ποικίλες «αμαρτίες» μας και να τις εξομολογούμαστε, όμως εξακολουθούμε να μην αναφέρουμε τη ζωή μας σ’ εκείνη τη νέα ζωή που ο Χριστός αποκάλυψε και μάς έδωσε. Πραγματικά ζούμε σαν να μην ήρθε ποτέ Εκείνος. Αυτή είναι η μόνη πραγματική αμαρτία, η αμαρτία όλων των αμαρτιών, η απύθμενη θλίψη και τραγωδία όλων των κατ’ όνομα χριστιανών.

Αν το αναγνωρίζουμε αυτό, τότε μπορούμε να καταλάβουμε τι είναι το Πάσχα και γιατί χρειάζεται και προϋποθέτει τη Μεγάλη Σαρακοστή. Γιατί τότε μπορούμε να καταλάβουμε ότι η λειτουργική παράδοση της Εκκλησίας και όλος ο κύκλος των ακολουθιών της υπάρχουν, πρώτα απ’ όλα, για να μάς βοηθήσουν να ξαναβρούμε το όραμα και την γεύση αυτής της νέας ζωής, που τόσο εύκολα χάνουμε και προδίνουμε, και ύστερα να μπορέσουμε να μετανοήσουμε και να ξαναγυρίσουμε στην Εκκλησία. Πώς είναι δυνατόν να αγαπάμε και να επιθυμούμε κάτι που δεν το ξέρουμε; Πώς μπορούμε να βάλουμε πάνω από καθετί άλλο στη ζωή μας κάτι που ποτέ δεν έχουμε δει και δεν έχουμε χαρεί; Με άλλα λόγια: πώς μπορούμε, πώς είναι δυνατόν να αναζητήσουμε μια Βασιλεία για την οποία δεν έχουμε ιδέα; Η λατρεία της Εκκλησίας ήταν από την αρχή και είναι ακόμα και τώρα η είσοδος και η επικοινωνία μας με τη νέα ζωή της Βασιλείας. Και στο κέντρο της λειτουργικής ζωής, σαν καρδιά της και μεσουράνημά της – σαν ήλιος που οι ακτίνες του διαπερνούν καθετί - είναι το Πάσχα. Το Πάσχα είναι η πόρτα, ανοιχτή κάθε χρόνο, που οδηγεί στην υπέρλαμπρη Βασιλεία του Χριστού, είναι η πρόγευση της αιώνιας χαράς που μάς περιμένει, είναι η δόξα της νίκης η οποία από τώρα, αν και αόρατη, πλημμυρίζει όλη την κτίση: «νικήθηκε ο θάνατος».

Ολόκληρη η λατρεία της Εκκλησίας είναι οργανωμένη γύρω από το Πάσχα, γι’ αυτό και ο λειτουργικός χρόνος, δηλαδή η διαδοχή των εποχών και των εορτών, γίνεται ένα ταξίδι, ένα προσκύνημα στο Πάσχα, που είναι το Τέλος και που ταυτόχρονα είναι η Αρχή. Είναι το τέλος όλων αυτών που αποτελούν τα «παλαιά» και η αρχή της «νέας ζωής», μια συνεχής «διάβαση» από τον «κόσμο τούτο» στην Βασιλεία που έχει αποκαλυφτεί «εν Χριστώ».

Παρ’ όλα αυτά η «παλαιά» ζωή, η ζωή της αμαρτίας και της μικρότητας, δεν είναι εύκολο να ξεπεραστεί και ν’ αλλάξει. Το Ευαγγέλιο περιμένει και ζητάει από τον άνθρωπο να κάνει μια προσπάθεια η οποία, στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα ο άνθρωπος, είναι ουσιαστικά απραγματοποίητη. Αντιμετωπίζουμε μια πρόκληση. Το όραμα, ο στόχος, ο τρόπος της νέας ζωής είναι για μάς μια πρόκληση που βρίσκεται τόσο πολύ πάνω από τις δυνατότητές μας!

Γι’ αυτό, ακόμα και οι Απόστολοι, όταν άκουσαν τη διδασκαλία του Κυρίου Τον ρώτησαν απελπισμένα: «τις άρα δύναται σωθήναι;» (Ματθ. 19,26). Στ’ αλήθεια δεν είναι καθόλου εύκολο ν’ απαρνηθείς ένα ασήμαντο ιδανικό ζωής καμωμένο με τις καθημερινές φροντίδες, με την αναζήτηση των υλικών αγαθών, με την ασφάλεια και την απόλαυση και να δεχτείς ένα άλλο ιδανικό ζωής το οποίο βέβαια δεν στερείται καθόλου τελειότητας στο σκοπό του: «Γίνεσθε τέλειοι ως ο Πατήρ ημών εν ουρανοίς τέλειος εστίν». Αυτός ο κόσμος με όλα του τα «μέσα» μάς λέει: να είσαι χαρούμενος, μην ανησυχείς, ακολούθα τον «ευρύ» δρόμο. Ο Χριστός στο Ευαγγέλιο λέει: διάλεξε το στενό δρόμο, αγωνίσου και υπόφερε, γιατί αυτός είναι ο δρόμος για τη μόνη (genuine) αληθινή ευτυχία. Και αν η Εκκλησία δεν βοηθήσει πώς θα μπορέσουμε να κάνουμε αυτή τη φοβερή εκλογή; Πώς μπορούμε να μετανοήσουμε και να ξαναγυρίσουμε στην υπέροχη υπόσχεση που μας δίνεται κάθε χρόνο το Πάσχα; Ακριβώς αυτή είναι η στιγμή που εμφανίζεται η Μεγάλη Σαρακοστή. Αυτή είναι η «χείρα βοηθείας» που απλώνει σε μάς η Εκκλησία. Είναι το σχολείο της μετάνοιας που θα μάς δώσει δύναμη να δεχτούμε το Πάσχα όχι σαν μια απλή ευκαιρία να φάμε, να πιούμε, ν’ αναπαυτούμε, αλλά, βασικά, σαν το τέλος των «παλαιών» που είναι μέσα μας και σαν είσοδό μας στο «νέο».

Στην αρχαία Εκκλησία ο βασικός σκοπός της Σαρακοστής ήταν να προετοιμαστούν οι «Κατηχούμενοι», δηλαδή οι νέοι υποψήφιοι χριστιανοί, για το βάπτισμα που, εκείνο τον καιρό, γίνονταν στη διάρκεια της αναστάσιμης θείας Λειτουργίας. Αλλά ακόμα και τώρα που η Εκκλησία δεν βαφτίζει πια τους χριστιανούς σε μεγάλη ηλικία και ο θεσμός της κατήχησης δεν υπάρχει πια, το βασικό νόημα της Σαρακοστής παραμένει το ίδιο. Γιατί, αν και είμαστε βαφτισμένοι, εκείνο που συνεχώς χάνουμε και προδίνουμε είναι ακριβώς αυτό που λάβαμε στο Βάπτισμα. Έτσι το Πάσχα για μάς είναι η επιστροφή, που κάθε χρόνο κάνουμε, στο βάπτισμά μας και επομένως η Σαρακοστή είναι η προετοιμασία μας γι’ αυτή την επιστροφή – η αργή αλλά επίμονη προσπάθεια να πραγματοποιήσουμε τελικά τη δική μας «διάβαση», το «Πάσχα» μας στη νέα εν Χριστώ ζωή. Το ότι, καθώς θα δούμε, οι ακολουθίες στη σαρακοστιανή λατρεία διατηρούν ακόμα και σήμερα τον κατηχητικό και βαπτιστικό χαρακτήρα, δεν είναι γιατί διατηρούνται «αρχαιολογικά» απομεινάρια, αλλά είναι κάτι ζωντανό και ουσιαστικό για μας. Γι’ αυτό κάθε χρόνο η Μεγάλη Σαρακοστή και το Πάσχα είναι, μια ακόμη φορά, η ανακάλυψη και η συνειδητοποίηση του τι γίναμε με τον «δια βαπτίσματος» μας θάνατο και την ανάσταση.

Ένα ταξίδι, ένα προσκύνημα! Καθώς το αρχίζουμε, καθώς κάνουμε το πρώτο βήμα στη «χαρμολύπη» της Μεγάλης Σαρακοστής βλέπουμε – μακριά, πολύ μακριά - τον προορισμό. Είναι η χαρά της Λαμπρής, είναι η είσοδος στη δόξα της Βασιλείας. Είναι αυτό το όραμα, η πρόγευση του Πάσχα, που κάνει τη λύπη της Μεγάλης Σαρακοστής χαρά, Φως, και τη δική μας προσπάθεια μια «πνευματική άνοιξη». Η νύχτα μπορεί να είναι σκοτεινή και μεγάλη, αλλά σε όλο το μήκος του δρόμου μια μυστική και ακτινοβόλα αυγή φαίνεται να λάμπει στο ορίζοντα. «Μη καταισχύνης ημάς από της προσδοκίας ημών, Φιλάνθρωπε!»

Από το Βιβλίο «Μεγάλη Σαρακοστή» Αλέξανδρου Σμέμαν Εκδ. Ακρίτας

ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΣΧΑ


ΑΣ ΑΠΑΛΛΑΓΟΥΜΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΖΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΖΩΗΣ!

____Αλήθεια, πότε πέρασε η Μεγάλη σαρακοστή!Φθάσαμε πια στη Μεγάλη Εβδιομάδα. Σάββατο του Λαζάρου σήμερα. Ας λυτρωθούμε λοιπόν από την μιζέραι της καθημερινό-τητος. Φθάνουν πια τα περί οικονομίας, φορολογίας κλπ. στα οποία όλοι μας έχουμε εμπλακεί. Ο Χριστό μας προβάλλει ὡς Νυμφίος και διεκδικεί τήν καρδιά μας. "Ιδού ο Νυμφίος έρχεται..."θα ακούσουμε και πάλι αύριο το βράδυ. Ας ετοιμασθούμε λοιπόν για τη μεγάλη συνάντηση. Ας τρέξουμε στην εξομολόγηση. Ας καθαρίσουμε ψυχή καί σῶμα, για να ενωθούμε με το Χριστό μας μέσα από το Μυστήριο της θείας Κοινωνίας. Ας γίνουμε κοινωνοί του Σώματος και του Αίματος του Χριστού μας. "Σώμα Χριστού μεταλάβετε, πηγής αθανάτου γεύσασθε" είναι το διαρκές κάλεσμα της Εκκλησίας πρός τόν χοϊκό άνθρωπο.

Με πατρική αγάπη

+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ\

Σάββατον του Λαζάρου, 27 Μαρτίου 2010

***************

"και ου θέλετε ελθείν πρός με ίνα ζωήν έχητε..." (Ιω ε΄40)

Ίσως , αγαπητοί μου αδελφοί ξενίζεστε και ξαφνιάζεστε, πού ο φτωχός αυτός ιερέας πού έχετε εμπρός σας, διάλεξε την πανηγυρική και βαϊφόρο και εύσημη αυτή ημέρα, να μνημονεύσει τα μεστά πίκρας μεγάλης λόγια του Κυρίου μας, πού προφέρθηκαν μάλιστα σε μια ανύποπτη και άσχετη με την ημέρα στιγμή: " Και δεν θέλετε να έρθετε προς Εμένα , για να έχετε την αιώνιο Ζωή"!



Αυτή είναι όμως θα τολμούσαμε να πούμε η ψυχολογία, η ψυχοσύνθεση του δακρυσμένου Νυμφίου της Εκκλησίας, του ερχομένου προς το εκούσιον Πάθος Κυρίου μας, σήμερον που εισοδεύει στην Ιερά Πόλη, αυτήν που σκοτώνει τους προφήτες και εξουθενώνει τους αποστόλους του Θεού. Διότι, ο μυστικός καημός και πόνος αγάπης του Χριστού να περισυλλέξει κάτω από την σταυρώσιμη αγκαλιά Του, τις χαμένες ψυχές των συγχρόνων Του, αλλά και των ανθρώπων όλων των επερχομένων γενεών, χαρακτηρίζει και σφραγίζει όλη την μεγαλοβδομάδα, όλη αυτή την περίοδο της βαθιάς και λυτρωτικής οδύνης.



Ιδού λοιπόν πού ο βασιλεύς του Ισραήλ εισοδεύει στην πόλη της θυσίας και του Πάθους, ιδού πού προσέρχεται ο μέγας Αρχιερέας στο μεγάλο βωμό του Σταυρού για να σφαγιαστεί και να δοθεί εις βρώσιν σωτηρίας πιστών και απίστων. Και Τον περιβάλλουν απόστολοι με ασύνειδο ηθικό, ιουδαίοι με κοσμικές προσδοκίες, γραμματείς και φαρισαίοι με μοχθηρία και πνεύμα συνωμοτικό, έθνη με εμπαικτική διάθεση και κρυφό αίσθημα τρόμου, ότι απώλεται η βασιλεία του κοσμοκράτορα διαβόλου. Και όλοι αυτοί δεν πλαισιώνουν την Ζωή και αυτοζωία Χριστόν, ίνα ζωήν έχωσιν αλλά ή για να Τον εκμεταλλευτούν και να δικαιωθούν εθνικά και κοσμικά ή για να εξαφανίσουν διά διωγμών και θανάτου το μνημόσυνον Αυτού από της γης. Διότι σε όλους διαφεύγει η μεγάλη και επίσημος στιγμή της παρουσίας του ιδίου του Κυρίου των προφητών στην πόλη της δόξας Του και της αποκατάστασης της πνευματικής του Ισραήλ μέσα στην ιστορία των ανθρώπων. Μέγα σκότος καλύπτει την συνείδηση των ανθρώπων, διότι δεν κατανόησαν και δεν εννόησαν την ημέρα πού τους επισκέφθηκε ο Κύριος, γι'αυτό και καταλειφθήσεται ο οίκος τους έρημος, δηλ η ψυχή τους αλύτρωτη και άσωτη, γιατί δεν αναγνώρισαν την Ζωή και σωτηρία.



Όμως, ο ταπεινός αναβάτης του πώλου, ο την αλογία των εθνών διασκεδάζων και την ιουδαίων πλάνην ελέγχων, είναι ο Κύριος και δεσπότης μας, δικός μας είναι του νέου Ισραήλ της Εκκλησίας, ο βασιλιάς. Σιγησάτω πάσα σαρξ και βροτεία και στήτω μετά φόβου και τρόμου και ας αναλογιστεί το περιεχόμενο και τον σκοπό αυτής της μεγάλης και επιφανούς επισκέψεως: Έρχεται ο Ταπεινός τον σταυρό της ζωής φέροντας επ' ώμων και την ανάστασιν αφειδώς και καθολικώς προσφέρων. Άραγε θα εννοήσουμε την στιγμή; Άραγε θα θελήσουμε να πάμε προς Αυτόν για να αποκτήσουμε Ζωή; Άραγε θα επωμιστούμε τον σταυρό Του και θα ακολουθήσουμε τα αιματωμένα Του ίχνη, σε μια ζωή θυσίας, προσφοράς και εκούσιας ταπείνωσης; Άραγε θα εμπιστευτούμε σε Εκείνον την ιστορική μας πορεία και μοίρα μέσα σε έναν κόσμο πολλών πυξίδων και φανταχτερών πειρασμών; Άραγε ο λύχνος της ψυχής μας έχει έλαιον, ώστε τώρα πού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός του σκότους της αμαρτίας, να φωτιστούμε και να δούμε και να εννοήσουμε την μεγάλη ευκαιρία, την χρυσή ευκαιρία κι διάκριση; Άραγε θα ακολουθήσουμε το αιώνιο Πάσχα Χριστόν στην μυστική Του διάβαση από του θανατου εις την ζωήν, από την γη στον ουρανό ή θα παραμείνουμε στυγνοί εορταστές της συνηθείας, σκοτισμένοι από την πλάνη και φαντασία του κόσμου, την κακία και την αηδία της ημέρας, την ψευδώνυμο τρυφή και ηδονή της αμαρτίας, που αποπνέει ήττα, απελπισία, άδη και θάνατο;



Είμαστε στο μεταίχμιο της κρίσεως και της δοκιμασίας, αδερφοί μου! Βαϊφόροι και πιστεύοντες ας τρέξουμε προς τον Ερχόμενον εν ονόματι Κυρίου Μεσσία, ίνα ζωήν έχομεν και περισσόν έχομεν.



Καλή μεγαλοβδομάδα! Καλή ανάσταση!

http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/

Η φιλαργυρία και ο φθόνος καταστρέφουν τη ζωή μας

Κυριακή των Βαΐων σήμερα, αγαπητοί, και η Εκκλησία μας εορτάζει τη θριαμβευτική είσοδο του Ιησού στα Ιεροσόλυμα, έξι μέρες πριν από το Πάσχα των Ιουδαίων.

Το άγιο Ευαγγέλιο (Ιωάννου, κεφ. ιβ’,1-18) μας λέει πως ο Ιησούς μας βρισκόταν στη Βηθανία, όπου κατέλυσε στο σπίτι του Λαζάρου, τον οποίον είχε αναστήσει, και η οικογένειά του έκαμε στον Χριστό δείπνο για να Τον ευχαριστήσει. Ο Λάζαρος, δε, ήταν ένας από εκείνους που καθόντουσαν στο τραπέζι. Η Μαρία, η αδελφή του Λαζάρου, έφερε μύρα πολύτιμα, άλειψε με αυτά τα πόδια του Κύριου και τα σπόγγισε με τα μαλλιά της. Αυτό κακοφάνηκε στον φιλάργυρο Ιούδα πάρα πολύ και είπε: «Γιατί τόσο μύρο να χυθεί άδικα; Θα μπορούσε να πουληθεί και να δώσουμε το αντίτιμο στους φτωχούς».

Στη συνέχεια ο Ευαγγελιστής λέει ότι αυτό δεν το έκανε από ενδιαφέρον για τους φτωχούς, αλλά διότι ήταν φιλάργυρος και κλέφτης, και είχε το ταμείο και έπαιρνε το περιεχόμενό του. Η φιλαργυρία είναι ειδωλολατρία, και όταν κανείς γίνει δούλος του χρήματος, τότε τα χάνει όλα. Ακόμη και τον Ιησού μας πούλησε ο φιλάργυρος Ιούδας, ο δούλος και δόλιος.

Μήπως όμως κέρδισε τίποτε; Οχι. Και τα χρήματα πέταξε στα πόδια αυτών που του τα έδωσαν, και ύστερα επήγε και αυτοκτόνησε, ενώ έχασε και την πρόσκαιρη ζωή και την αιώνια.


Στη συνέχεια ο Ιησούς υπερασπίστηκε τη Μαρία και είπε πως η πράξη της αυτή έγινε για τον ενταφιασμό Του και πως «...τους φτωχούς τους έχετε πάντοτε μαζί σας, Εμένα δεν θα με έχετε πάντοτε».

Ο Ιησούς είναι η λατρεία μας, είναι όλα μας τα χρήματα, είναι όλη μας η ζωή, είναι τα πάντα. Αλίμονο όμως σ’ αυτόν που θα κυριευτεί από τη φιλαργυρία και από φιλόχριστος θα γίνει φιλόχρυσος.

Είχε έρθει πολύς κόσμος στη Βηθανία γιατί είχε μάθει ότι ο Ιησούς ξαναπήγε εκεί μετά την ανάσταση του Λαζάρου αφού κρύφτηκε για λίγο ένεκα του φθόνου των Ιουδαίων. Πήγαιναν να δουν τον Ιησού, αλλά και τον Λάζαρο που ανάστησε. Τότε οι αρχιερείς και οι γραμματείς σκέφτηκαν να φονεύσουν τον Λάζαρο.

Πόσο κακό είναι ο φθόνος! Πόσο φθίνει και καταστρέφει τον κάτοχό του και πόσα άλλα κακά δημιουργεί! Θέλησαν να σκοτώσουν και τον Λάζαρο, λοιπόν.


Του αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη

Από τα “ωσαννά” στα “σταυρωθήτω”

Γράφει ο Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Με αρκετά πρόσφατη την ανάσταση του Λαζάρου, μόλις χθες, με τη μνήμη των επί τριετία θαυμάτων του και ιλαρών κηρυγμάτων του, όλος ο κόσμος υποδέχεται στην είσοδο της πόλεως των Ιεροσολύμων, μετά βαΐων και κλάδων, τον καθήμενο επί πώλου όνου Χριστό, κραυγάζοντας συνεχώς τα “ωσαννά”.

Πρόκειται για μια απρόσμενα και απροετοίμαστα θερμή υποδοχή από το ενθουσιασμένο πλήθος. Σαν να επιστρέφει ένας βασιλιάς από περιφανή νίκη σε πόλεμο. Η επιφυλαχθείσα θριαμβική υποδοχή προβληματίζει, ως και η σιωπηλή διάβαση του Ιησού. Το πέρασμά του από τους στενούς δρόμους της ανηφορικής Ιερουσαλήμ γίνεται δίχως στάσεις......

Δεν φαίνεται καθόλου να επηρεάζεται από τις φωνές, τις ιαχές, τις ζητωκραυγές και τις επευφημίες. Δεν προκάλεσε τότε αλαλαγμούς, συλλαλητήρια, διαδηλώσεις και συγχαρητήριες εκδηλώσεις. Δεν μιλά, δεν χαιρετά, δεν χαμογελά ικανοποιημένα. Δεν έχει κάτι άλλο να πει. Τους τα είπε με σαφήνεια κι ευκρίνεια όλα. Δεν έχει τίποτε άλλο να προσθέσει. Δεν συμφωνεί με τις θορυβώδεις εκδηλώσεις του πλήθους. Ποτέ δεν θέλησε να δημιουργήσει φανατικούς οπαδούς, φωνασκούντες, χειροκροτητές, αλαλάζοντα όχλο. Δεν σταθμεύει στο προσωρινό πανηγύρι, στον επιπόλαιο δοξασμό, στο δυνατό χειροκρότημα.

Δεν αντιλαμβάνονται οι φωνασκούντες τη διδαχή της τωρινής σιωπής του, τη θέση του πάνω σ’ ένα ονάριο, τη μη ανταπόκρισή του στις ιαχές των “ωσαννά”. Γνωρίζει καλά ότι ο δρόμος αυτός θα καταλήξει στην κορυφή του Γολγοθά. Μόνο σε τέσσερις ημέρες τα δυνατά “ωσαννά” θα γίνουν δυνατότερα “σταυρωθήτω”. Δεν κατάλαβαν το ήθος και το ύφος του, το βάθος της ταπεινώσεώς του, την ωραιότητα της σεμνότητός του. Εκείνοι δεν τον κατενόησαν. Εκείνος όμως τους κατανόησε βαθύτατα. Τους μίλησε με αγάπη, κατανόηση, συμπάθεια και σεβασμό, αλλά δεν τους φέρθηκε, ούτε για μια στιγμή, επιφυλακτικά, καχύποπτα, διπλωματικά, προκλητικά, δεσμευτικά, ανελεύθερα και αναληθή. Δεν χάιδεψε κανενός τ’ αυτιά και μάλιστα των εξουσιαστών γραμματέων και φαρισαίων. Δεν πήγε με τα νερά τους, δεν τους έκανε τον καλό, τον κακόμοιρο, τον συγκαταβατικό, τον ψεύτικο φίλο, τον καιροσκόπο, τον διπρόσωπο, τον φιλόδωρο, τον φοβισμένο, τον δειλό, τον ανέτοιμο, τον υποσχόμενο λαγούς και πετραχήλια.

Γνωρίζει πολύ καλά πού πορεύεται. Δεν κάνει καμία κίνηση επιστροφής ή αποφυγής. Πηγαίνει ν’ αγκαλιάσει τον σταυρό, να υψωθεί πάνω σε αυτόν, να μαρτυρήσει. Κατά ένα τροπάριο της ωραιότατης υμνολογίας μας. Ο Χριστός “γενόμενος άνθρωπος πάσχει ως θνητός και διά πάθους το θνητόν αφθαρσίας ενδύει ευπρέπειαν”. Βλέπει πάνω από το γαϊδουράκι τόση οχλοβοή και συλλογίζεται, πώς αυτά τα ίδια χείλη σε λίγο θα πουν τα φοβερά “σταυρωθήτω”; Πόσο ευόλισθος, ευκολοπαρασυρόμενος, αχάριστος, αγνώμων, αμνήμων, ασεβής και κακός γίνεται ο άνθρωπος από τη μία ώρα στην άλλη;

Ο Χριστός παραμένει καταπληκτικά νηφάλιος, ειρηνικός, γαλήνιος και ατάραχος και στα “ωσαννά” και στα “σταυρωθήτω”. Όπως έλεγε ένας αρχαίος αββάς: Ν’ ακούς με το ίδιο αυτό και τον έπαινο και την κατηγορία… Ο Χριστός χαρίζει στους αληθινούς εραστές του την υπέρ πάνω νου ειρήνη. Στην παραζάλη των καιρών γίνεται προσπάθεια να ξεγυμνωθεί η Εκκλησία του Χριστού. Η Εκκλησία μπορεί να ζήσει γυμνή. Ο Χριστός γυμνός ήταν στον σταυρό και στη ζωή του μονοχίτων. Ο κόσμος δεν μπορεί να ζήσει γυμνός. Το να θέλει βίαια να ξεγυμνώσει την Εκκλησία, φανερώνει την εσωτερική του γύμνια. Ο Χριστός δεν θέλει ούτε “ωσαννά” ούτε “σταυρωθήτω” αλλά ειλικρινή σεμνότητα και σοβαρότητα.

http://thriskeftika.blogspot.com/2010/03/blog-post_3430.html

Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ

Είναι γνωστό σε όλους ότι η μεγαλειώδης είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα αποτελεί προανάκρουσμα της θριαμβευτικής νίκης της Αναστάσεώς Του. Προαναγγελία του θριάμβου της ζωής πάνω στον θάνατο. Στην σημερινή γιορτή καλούμαστε να ανακαλύψουμε το βαθύτερο νόημα της λυτρωτικής σταυρικής θυσίας του Χριστού. Τα ευαγγέλια τονίζουν την μεσσιανική ιδιότητα του Χριστού. Πρώτη φορά ο Χριστός μπήκε στα Ιεροσόλυμα μ’ αυτόν τον τρόπο. Πρώτη φορά αποδέχθηκε τον ενθουσιασμό και τις επευφημίες του λαού, την δημόσια επιδοκιμασία και αναγνώριση. Και αυτό γιατί γνώριζε πόσο θολά και επιφανειακά είναι συνήθως τα αισθήματα του κόσμου. Πόσο ασταθής και ευμετάβλητη είναι η ψυχολογία της μάζας. Πόσο εύκολα στην ιστορία του κόσμου και την προσωπική μας ζωή το «ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος» εξελίσσεται και μεταβάλλεται σε « άρον άρον, σταύρωσον αυτόν». μια χαρακτηριστική και αντιπροσωπευτική συμπεριφορά των περισσοτέρων ανθρώπων που πρέπει να μας συνετίζει.

Μέσα στην λειτουργική ζωή της Εκκλησιάς κάθε χρόνο θυμόμαστε και γιορτάζουμε αυτό το γεγονός. Καθώς ψάλλουμε το «σήμερον ο Χριστός εισέρχεται εις την αγίαν πόλιν», συνδέουμε το χθές της ιστορίας που πέρασε με το σήμερα της καθημερινότητας που ζούμε. Επαναλαμβάνουμε τα ίδια τροπάρια και αναγνώσματα, τις ίδιες ακολουθίες και τελετές. Και όμως το περιεχόμενο και το πνευματικό τους μήνυμα μας αγγίζει και μας συγκινεί πάντοτε. Έχουμε ανάγκη να γινόμαστε μάρτυρες της οδύνης των παθών του Χριστού, αλλά και μέτοχοι της χαράς της Αναστάσεώς Του. εδώ αποκαλύπτεται το άγιο και βαθύ μυστήριο της εν Χριστώ σωτηρίας, που υπερβαίνει κάθε τόπο και χρόνο.

Έξι ημέρες πριν από το Πάσχα ο Χριστός «επείγεται του παθείν αγαθότητι». Σ’ αυτήν την πορεία μας δείχνει ποια είναι η βασιλεία Του και μας καλεί να γίνουμε πολίτες της. Ο Χριστός μιλά για ενίσχυση και υπομονή στις θλίψεις, για ειρήνη και ελπίδα. Μας λέει για τον αγώνα της αγιότητας με τιμιότητα και ταπείνωση, με κόπο και θυσία. Απογοητεύει, βέβαια, τους ανθρώπους της εποχής Του και τους σημερινούς, που τον έβλεπαν και τον βλέπουν ωφελιμιστικά. Απογυμνώνει κάθε θρησκευτική πίστη που στοχεύει στην υπεροχή, την κοσμική δύναμη, την επιτυχία, την εκπλήρωση των όποιων ονείρων ευτυχίας. Η βασιλεία του Θεού δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε γήινο και εγκόσμιο. Όπως τότε παρεξηγήθηκε, έτσι και σήμερα διαστρεβλώνεται στην εσφαλμένη σκέψη και πρακτική κάποιων χριστιανών. Η βασιλεία του Θεού έχει εγκαθιδρυθεί μυστηριακά στη Εκκλησία, κρυμμένη στις καρδιές των πιστών μελών Της, που περιμένουν την φανέρωση της.

«…Όθεν και ημείς ως οι παίδες, τα της νίκης σύμβολα φέροντες, σοί τω νικητή του θανάτου βοώμεν. Ωσαννά εν τοις υψίστοις, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου…». Καθώς ψάλλουμε το απολυτίκιο της εορτής, επιβεβαιώνουμε την ομολογία της πίστης μας ότι ενωμένοι με τον Χριστό, έστω και αν πεθάνουμε, δεν θα χαθούμε, αλά θα ζήσουμε στο φώς της Ανάστασής Του. Αναγνωρίζουμε ότι ο Σωτήρας Χριστός είναι απόδειξη και φανέρωση της κυριότητάς Του. Ο ιερός Χρυσόστομος γράφει «δια τούτο Αυτόν βασιλέα καλώ, επειδή βλέπω Αυτόν σταυρούμενον. Βασιλέως γαρ εστιν το υπέρ των αρχομένων αποθνήσκειν».

Αγαπητοί αδελφοί, ζούμε σ’ έναν κόσμο που γκρεμίζει τα χριστιανικά θεμέλια του πολιτισμού. Μια εποχή που προδίδει τις χριστιανικές ρίζες και αρχές. Κυβερνήσεις, πολιτικοοικονομικά συστήματα και μέσα ενημέρωσης στην θρησκευτική τους αδιαφορία και ουδετερότητα θέλουν την αποχριστιανοποίηση της κοινωνίας. Αγωνίζονται για να διατηρήσουν την εξουσία τους. Ανταγωνίζονται για να αυξήσουν την επιρροή τους. Συγκρούονται σφοδρά για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους. Η πίστη αμφισβητείται, εμπαίζεται και παραμερίζεται. Αυτό δεν είναι σημείο των καιρών μας, που μπορεί να μας φοβίζει και να μας απογοητεύει. Είναι βαθιά κατανόηση της φύσης των πραγμάτων του κόσμου σε σχέση με τον διαχρονικό αγώνα της πίστης. Οι πανίσχυρες και διαπλεκόμενες «βασιλείες του κόσμου» δεν άφηναν ποτέ και δεν αφήνουν και σήμερα τόπο για την βασιλεία του Θεού. Και όμως ο Θεός έχει τον δικό Του παράδοξο και μυστηριώδη τρόπο να ενεργεί στις ψυχές των ανθρώπων. Ανυποψίαστος ο σημερινός κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει τους πιστούς που και σήμερα διακηρύττουν στις κάθε είδους βασιλείες της εποχής μας «ωσαννά, ζεί η βασιλεία του Θεού στις καρδιές μας». Αμήν.

Αρχιμ. Ν.κ.

Σάββατο τοῦ Λαζάρου - «᾿Αναγγελία τοῦ Πάσχα» (π. ᾿Αλεξάνδρου Σμέμαν)

«Την ψυχωφελή, πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, και την Αγίαν Εβδομάδα τον πάθους σον, αιτούμεν κατιδείν Φιλάνθρωπε …» Με αυτά τα λόγια του στιχηρού στον εσπερινό της Παρασκευής, πριν την Κυριακή των Βαΐων, τελειώνει η Μεγάλη Σαρακοστή. Μπαίνουμε πια στην «Αγία Εβδομάδα», στην περίοδο του εορτασμού των παθών του Χριστού, του Θανάτου και της Αναστάσεως Του. Περίοδος που αρχίζει από το Σάββατο του Λαζάρου .Τα γεγονότα της διπλής γιορτής, η ανάσταση του Λαζάρου και η είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα, αναφέρονται στα λειτουργικά κείμενα σαν «προοίμιο του Σταυρού». Έτσι, για να καταλάβουμε καλύτερα αυτά τα γεγονότα, θα πρέπει να τα δούμε μέσα στα πλαίσια της Μεγάλης Εβδομάδας.


Το κοινό απολυτίκιο των δύο αυτών ημερών: «την κοινήν ανάστασιν προ του σου πάθους πιστούμενος, εκ νεκρών ήγειρας τον Λάζαρον, Χριστέ ο Θεός…» μας βεβαιώνει, με κατηγορηματικό τρόπο, για την αλήθεια της κοινής ανάστασης. Είναι πολύ σημαντικό ότι μια από τις μεγάλες γιορτές της Εκκλησίας μας, η θριαμβευτική είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα, γίνεται ο οδηγός στην πορεία μας μέσα στο σκοτάδι του Σταυρού. Έτσι το φως και η χαρά λάμπουν όχι μόνο στο τέλος της Μεγάλης Εβδομάδας αλλά και στην αρχή της. Το φως και η χαρά φωτίζουν αυτό το σκοτάδι και αποκαλύπτουν το βαθύ και τελικό νόημα του.

Όλοι όσοι είναι εξοικειωμένοι με την Ορθόδοξη λατρεία γνωρίζουν τον ιδιότυπο, σχεδόν παράδοξο, χαρακτήρα των ακολουθιών του Σαββάτου του Λαζάρου. Είναι, θα λέγαμε, Κυριακή και όχι Σάββατο, δηλαδή έχουμε μέσα στο Σάββατο αναστάσιμη ακολουθία. Ξέρουμε ότι το Σάββατο είναι βασικά αφιερωμένο στους τεθνεώτες και η Θεία Λειτουργία γίνεται στη μνήμη τους. Όμως το Σάββατο του Λαζάρου είναι διαφορετικό. Η χαρά που διαποτίζει τις ακολουθίες αυτής της ημέρας τονίζει ένα κεντρικό θέμα: την επερχόμενη νίκη του Χριστού κατά του Άδη.

Άδης είναι ο βιβλικός όρος που χρησιμοποιείται για να ορίσει το θάνατο με την παγκόσμια δύναμη του, που με τα αδιαπέραστα σκότη και τη φθορά καταπίνει κάθε ζωή και δηλητηριάζει ολόκληρο το σύμπαν. Αλλά τώρα, με την ανάσταση του Λαζάρου, ο «θάνατος αρχίζει να τρέμει». Ακριβώς από δω αρχίζει η αποφασιστική μονομαχία ανάμεσα στη Ζωή και το Θάνατο και μας προσφέρει το κλειδί για μια πλήρη κατανόηση του λειτουργικού μυστηρίου του Πάσχα.

Στην πρώτη Εκκλησία, το Σάββατο του Λαζάρου ονομαζόταν «αναγγελία του Πάσχα». Πραγματικά αυτό το Σάββατο αναγγέλει, προμηνύει, το υπέροχο φως και τη γαλήνη του επομένου Σαββάτου, του Αγίου και Μεγάλου Σαββάτου, που είναι ημέρα του Ζωηφόρου Τάφου.

Το πρώτο μας βήμα ας είναι η προσπάθεια να καταλάβουμε το εξής: ο Λάζαρος, ο φίλος του Ιησού Χριστού, είναι η προσωποποίηση όλου του ανθρωπίνου γένους και φυσικά κάθε ανθρώπου ξεχωριστά . Η Βηθανία, η πατρίδα του Λαζάρου, είναι το σύμβολο όλου του κόσμου, είναι η πατρίδα του καθενός. Ο καθένας από μας δημιουργήθηκε να είναι φίλος του Θεού και κλήθηκε σ’ αυτή τη θεϊκή Φιλία που είναι η γνώση του Θεού, η κοινωνία μαζί Του, η συμμετοχή στη ζωή Του. «Εν αύτω ζωή ην, και η ζωή ην το φως των ανθρώπων» (Ιω. 1, 4). Και όμως αυτός ο φίλος (ο άνθρωπος), τον οποίο τόσο αγαπάει ο Θεός και τον οποίο μόνο από αγάπη δημιούργησε , δηλαδή τον έφερε στη ζωή, τώρα καταστρέφεται, εκμηδενίζεται από μια δύναμη που δεν τη δημιούργησε ο Θεός: το θάνατο . Ο Θεός συναντάει μέσα στον κόσμο, που Αυτός δημιούργησε, μια δύναμη που καταστρέφει το έργο Του και εκμηδενίζει το σχέδιο Του. Έτσι ο κόσμος δεν είναι πια παρά θρήνος και πόνος, δάκρυα και θάνατος.

Πως είναι δυνατόν αυτό; Πως συνέβηκε κάτι τέτοιο; Αυτά είναι ερωτήματα που διαφαίνονται στη λεπτομερή διήγηση που κάνει ο Ιωάννης στο Ευαγγέλιο του για τον Ιησού Χριστό όταν έφτασε στον τάφο του φίλου Του Λαζάρου. «Που τεθείκατε αυτόν; λέγουσι αυτώ · Κύριε έρχου και ίδε. Εδάκρυσεν ο Ιησούς». (Ιω. 11, 35). Γιατί, αλήθεια, ο Κύριος δακρύζει βλέποντας το νεκρό Λάζαρο αφού γνωρίζει ότι σε λίγα λεπτά ο ίδιος θα του δώσει ζωή; Μερικοί Βυζαντινοί υμνογράφοι βρίσκονται σε αμηχανία σχετικά με το αληθινό νόημα αυτών των δακρύων. Μιλάνε για δάκρυα που χύνει η ανθρώπινη φύση του Χριστού, ενώ η δύναμη της ανάστασης ανήκει στη θεϊκή Του φύση. Η Ορθόδοξη όμως Εκκλησία μας διδάσκει ότι όλες οι πράξεις του Χριστού ήταν «Θεανδρικές», δηλαδή θεϊκές και ανθρώπινες ταυτόχρονα. Οι πράξεις Του είναι πράξεις ενός και του αυτού Θεού-Ανθρώπου, του σαρκωμένου Υιού του θεού. Αυτός, λοιπόν, που δακρύζει δεν είναι μόνο Άνθρωπος αλλά και Θεός, και Αυτός που καλεί το Λάζαρο να βγει από τον τάφο δεν είναι μόνο Θεός αλλά και Άνθρωπος ταυτόχρονα.

Επομένως αυτά τα δάκρυα είναι θεία δάκρυα. Ο Ιησούς κλαίει γιατί βλέπει το θρίαμβο του θανάτου και της καταστροφής στον κόσμο το δημιουργημένο από τον Θεό.

«Κύριε, ήδη όζει…», λέει η Μάρθα και μαζί της o ι παρεστώτες Ιουδαίοι, προσπαθώντας να εμποδίσουν τον Ιησού να πλησιάσει το νεκρό. Αυτή η φοβερή προειδοποίηση αφορά ολόκληρο τον κόσμο, όλη τη ζωή. Ο Θεός είναι η ζωή και η πηγή της ζωής. Αυτός κάλεσε τον άνθρωπο να ζήσει μέσα στη θεία πραγματικότητα της ζωής και εκείνος τώρα «όζει» (μυρίζει άσχημα). Ο κόσμος δημιουργήθηκε να αντανακλά και να φανερώνει τη δόξα του Θεού και εκείνος «όζει»…

Στον τάφο του Λαζάρου ο Θεός συναντά το Θάνατο, την πραγματικότητα που είναι αντι-ζωή, που είναι διάλυση και απόγνωση. Ο Θεός συναντά τον εχθρό Του, ο οποίος του απέσπασε τον κόσμο Του και έγινε ο ίδιος «άρχων του κόσμου τούτου». Και όλοι εμείς που ακολουθούμε τον Ιησού Χριστό καθώς πλησιάζει στον τάφο του Λαζάρου, μπαίνουμε μαζί Του στη «δική Του ώρα» («ιδού ήγγικεν η ώρα…») · στην ώρα για την όποια πολύ συχνά είχε μιλήσει και την είχε παρουσιάσει σαν το αποκορύφωμα, το πλήρωμα ολοκλήρου του έργου Του.

Ο Σταυρός, η αναγκαιότητα του και το παγκόσμιο νόημα του αποκαλύπτονται με την πολύ σύντομη φράση του Ευαγγελίου: «και εδάκρυσεν ο Ιησούς…». Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί δάκρυσε : αγαπούσε το φίλο Του Λάζαρο και γι’ αυτό είχε τη δύναμη να τον φέρει πίσω στη ζωή. Η δύναμη της Ανάστασης δεν είναι απλά μια θεϊκή «δύναμη αυτή καθ’ εαυτή», αλλά είναι δύναμη αγάπης, ή μάλλον η αγάπη είναι δύναμη.

Ο Θεός είναι Αγάπη και η Αγάπη είναι Ζωή. Η Αγάπη δημιουργεί Ζωή… Η Αγάπη, λοιπόν, είναι εκείνη που κλαίει μπροστά στον τάφο και η Αγάπη είναι εκείνη που επαναφέρει τη ζωή. Αυτό είναι το νόημα των θεϊκών δακρύων του Ιησού. Μέσα απ’ αυτά η αγάπη ενεργοποιείται και πάλι – αναδημιουργεί, απολυτρώνει, αποκαθιστά τη σκοτεινή ζωή του ανθρώπου: «Λάζαρε, δεύρο έξω!..» Προσταγή απολύτρωσης. Κάλεσμα στο φως. Ακριβώς γι’ αυτό το Σάββατο του Λαζάρου είναι το προοίμιο και του Σταυρού, σαν τη μέγιστη θυσία της αγάπης, και της Ανάστασης, σαν τον τελικό θρίαμβο της αγάπης.


π. Αλεξάνδρου Σμέμαν, Η Μεγάλη Εβδομάδα, Σύντομη λειτουργική εξήγηση των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας. Εκδ. Ακρίτας 1990.



 http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/

Η ανάσταση του Λαζάρου

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή ολοκληρώνεται και καταλήγει σε δυο λαμπρές, εόρτιες ημέρες, ή μάλλον σε μια διπλή εορτή. Είναι το Σάββατο του Λαζάρου, κατά το οποίο μνημονεύουμε την έγερση του επιστήθιου φίλου του Χριστού Λαζάρου, και η Κυριακή των Βαΐων, που εορτάζουμε τη θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα έξι μέρες πριν προδοθεί και υποστεί το σταυρικό θάνατο. Κατά τις δύο αυτές λαμπρές ημέρες η Εκκλησία μάς αποκαλύπτει το αυθεντικό νόημα της εθελούσιας θυσίας του Χριστού και του λυτρωτικού Του θανάτου, πριν εισέλθουμε στη θλίψη και το σκοτάδι του πάθους, πριν ξαναγίνουμε μάρτυρες της οδύνης του Χριστού.

Ο Χριστός βρισκόταν μακριά από την Ιερουσαλήμ όταν πέθανε ο Λάζαρος, και μόλις τέσσερις μέρες αργότερα έφθασε στη Βηθανία όπου συνάντησε τις αδελφές του Λαζάρου, τη Μάρθα και τη Μαρία, και τους στενοχωρημένους και κλαμένους φίλους του. Το ευαγγέλιο του αγίου Ιωάννη εξιστορεί με λεπτομέρειες αυτή τη συνάντηση, αρχίζοντας από τη συζήτησή Του με τη Μάρθα και τη Μαρία.



Και οι δυο τους λένε στο Χριστό, «Κύριε ει ης ώδε, ουκ αν απέθανέ μου ο αδελφός» (Ιωαν. 11, 32). Και ο Χριστός απαντά: «αναστήσεται ο αδελφός σου» (Ιωαν. 11, 23). Άσχετα όμως από αυτή την απάντηση, όταν είδε το κλάμα των αδελφών και των φίλων τους, ο Ίδιος «ενεβριμήσατο τω πνεύματι και ετάραξεν αυτόν...» (Ιωαν. 11, 36). Ο Χριστός διέταξε να απομακρυνθεί η πέτρα που σκέπαζε τον τάφο. Και όταν αφαιρέθηκε η πέτρα, «φωνή μεγάλη εκραύγασε Λάζαρε, δεύρο έξω, και εξήλθεν ο τεθνηκώς δεδεμένος τους πόδας και τας χείρας κειρίαις...» (Ιωαν. 11, 43- 44). Ποιο είναι το νόημα αυτού του γεγονότος που η Εκκλησία γιορτάζει τόσο λαμπρά, τόσο πανηγυρικά, τόσο νικητήρια το Σάββατο του Λαζάρου; Πώς μπορούμε να συμβιβάσουμε τη θλίψη και τα δάκρυα του Χριστού με τη δύναμη να εγείρει τους νεκρούς;



Με ολόκληρο τον εορτασμό η Εκκλησία επαναλαμβάνει πως ο Χριστός κλαίει επειδή, βλέποντας το θάνατο του φίλου Του, βλέπει επίσης και τη νίκη του θανάτου πάνω σ’ ολόκληρο τον κόσμο, βλέπει πως ο θάνατος, που δε δημιουργήθηκε από το Θεό, σφετερίστηκε το θρόνο Του και τώρα κυριαρχεί στον κόσμο, δηλητηριάζοντας τη ζωή, μετατρέποντας τα πάντα σε άσκοπο ρεύμα ημερών που κυλούν ανελέητα προς την άβυσσο. Κατόπιν έρχεται η εντολή, «Λάζαρε, δεύρο έξω»! Εδώ έχουμε το θαύμα της αγάπης που θριαμβεύει πάνω στο θάνατο, ακούμε μια εντολή που αναγγέλλει τον πόλεμο του Χριστού κατά του θανάτου, μια υπόσχεση πως ο ίδιος ο θάνατος θα καταστραφεί και θα εξαφανιστεί. Ο ίδιος ο Χριστός, που σημαίνει ο ίδιος ο Θεός, η ίδια η αγάπη και η ζωή, για να καταστρέψει το θάνατο και το σκοτάδι του, κατεβαίνει στον τάφο, για να αντιμετωπίσει πρόσωπο με πρόσωπο το θάνατο, για να τον εκμηδενίσει και να μάς χαρίσει την αιώνια ζωή την οποία ο Θεός μάς δημιούργησε να κατέχουμε.


Από το βιβλίο

«Εορτολόγιο -

Ετήσιος Εκκλησιαστικός Κύκλος»

Αλέξανδρος Σμέμαν

Εκδ. Ακρίτας

 http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/