«ΠΑΝΤΑ ΔΥΝΑΤΑ Τῼ ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΙ»

Πολλοὶ ἄνθρωποι, χωρὶς νὰ ἔχουν πίστη, καταφεύγουν στὸ Χριστὸ καὶ ζητοῦν τὴ λύση διαφόρων προβλημάτων τους, ἀφοῦ προηγουμένως ἔχουν ἀπογοητευθεῖ ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους τους. Εἶναι ἀπαιτητικοὶ καὶ εὔκολα βγάζουν ἐσφαλμένα συμπεράσματα, ὅταν δὲν ἱκανοποιοῦνται. Οἱ εὐθύνες εἶναι πάντα στοὺς ἄλλους καὶ ὄχι στοὺς ἴδιους.

Ὁ πατέρας τοῦ δαιμονισμένου νέου ἀνῆκε σὲ αὐτὴ τὴν κατηγορία. Πρῶτα εἶχε καταφύγει στοὺς μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ δὲν μπόρεσαν νὰ τὸν θεραπεύσουν.

Προφανῶς αὐτὸ ὀφειλόταν καὶ στὸ γεγονὸς ὅτι ὁ ἴδιος δὲν εἶχε τὴν ἀνάλογη πίστη. Ἁπλὰ ἔκανε μιὰ κίνηση καὶ περίμενε μαγικά, χωρὶς τὴ δική του συμμετοχή, νὰ γίνει καλὰ τὸ παιδί του. Ἀλλὰ καὶ στὸ Χριστό, ποὺ παρουσιάστηκε ἔδειξε τὴν ὀλιγοπιστία του. Παρακαλώντας τὸ Χριστὸ εἶπε: «εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν σπλαγχνισθεὶς ἐφ᾽ ἡμᾶς». Ἔβαλε τὴ φράση «ἂν μπορεῖς», ποὺ σημαίνει ὅτι δὲν ἦταν βέβαιος ὅτι ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ ἦταν θαυματουργική. Βέβαια ὁ Χριστὸς τοῦ ἔδωσε σημασία καὶ τοῦ εἶπε: «εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι». Ὁ Χριστὸς μποροῦσε νὰ θεραπεύσει τὸ δαιμονισμένο παιδί. Ὁ πατέρας ὅμως δὲν μποροῦσε νὰ πιστέψει στὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ.

Τὴν ὀλιγοπιστία τὴν βλέπουμε σὲ πολλοὺς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι προσέρχονται στὴν Ἐκκλησία καὶ ζητοῦν τὴ βοήθεια τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ δὲν τὴν παίρνουν. Εἶναι ἀκαλλιέργητοι πνευματικὰ καὶ ἀπὸ ἀνάγκη καταφεύγουν στὸ Χριστό. Μετὰ ἀπὸ λίγο χάνονται. Συνεχίζουν τὴν κοσμικὴ καὶ ἁμαρτωλὴ ζωή τους, μιλώντας μὲ περιφρόνηση γιὰ τὸ Θεό, τοὺς ἱερεῖς καὶ τοὺς πιστούς.

Ὅμως στὴν Ἐκκλησία δὲν πηγαίνουμε μόνο, ὅταν μᾶς ἀπασχολεῖ ἢ ταλαιπωρεῖ κάποιο πρόβλημα. Εἴμαστε πάντα ἐκεῖ. Σὲ ὅλες τὶς καταστάσεις. Πρέπει νὰ νιώθουμε ὅτι μακριὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία δὲν μποροῦμε νὰ ζήσουμε. Ὅπως τὰ ψάρια ἔξω ἀπὸ τὴ θάλασσα δὲν μποροῦν νὰ ζήσουν, ἔτσι καὶ οἱ χριστιανοὶ ἐκτὸς Ἐκκλησίας δὲν μποροῦν νὰ προοδεύσουν πνευματικά, γιατὶ ἁπλούστατα δὲν ἔχουν τὴ χάρη της καὶ τὴν εὐλογία της.

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, «Πάντα δυνατά τω πιστεύοντι» (Κυριακή Δ΄ Νηστειών)
Ορθόδοξος Τύπος, 5/3/2010
http://thriskeftika.blogspot.com/2010/03/blog-post_5101.html