«Τούτο το γένος εν ουδενί δύναται εξελθείν ει μη εν προσευχή και νηστεία». Τη δύναμη και την αξία της προσευχής υπαινίσσεται η φράση αυτή του ευαγγελικού αναγνώσματος μέσα από την θαυματουργική θεραπεία του δαιμονισμένου παιδιού. Για την προσευχή ο σημερινός εορταζόμενος όσιος Ιωάννης της Κλίμακος γράφει ότι είναι «Θεού τυραννίς ευσεβής», δηλαδή ένας ευσεβής τύραννος του Θεού που δεν αφήνει τον άνθρωπο να ησυχάσει.
Ο λόγος της Αγίας Γραφής, η διδασκαλία των πατέρων της Εκκλησίας, θεωρεί την προσευχή φυσική εκδήλωση της ψυχής, ζωτική ανάγκη, αλλά και ύψιστο όσο και μοναδικό προνόμιο του ανθρώπου. Και αυτό, γιατί η προσευχή έχει την ρίζα της στην αρχή της δημιουργίας του ανθρώπου. Εκεί ακούμε τον Θεό να λέει μετά την πτώση των πρωτοπλάστων «Αδάμ που εί;», Αδάμ πού είσαι; Είναι ο διάλογος της προσευχής που εγκαινιάσθηκε τότε και συνεχίζεται μέχρι σήμερα και όσο θα υπάρχει σήμερα στην ζωή του κόσμου και του ανθρώπου. γιατί τι άραγε είναι η προσευχή; Είναι η συνομιλία και ο διάλογος του ανθρώπου με τον Θεό. Η περιπετειώδης πορεία του ανθρώπου, για να συναντήσει τον Θεό από τον οποίο αποξενώθηκε. Ο λόγος και η εμπειρία της προσευχής είναι θέμα βαθύ και ανεξερεύνητο. Είναι τόσο γνωστό όσο και άγνωστο, γιατί συνδέεται με αυτό το ίδιο το μυστήριο της ανθρώπινης ψυχής.
Σε πολλές περιπτώσεις της Καινής Διαθήκης διαβάζουμε ότι απαραίτητα στοιχεία της προσευχής είναι η πίστη, η ελπίδα και η επιμονή. Εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Χριστού και αυτοπαράδοση στην αγάπη του. Σε πολλά περιστατικά των ευαγγελίων βλέπουμε τον Χριστό να θέτει παιδαγωγικά εμπόδια στην ικανοποίηση των αιτημάτων των αναξιοπαθούντων ανθρώπων. Όμως γνωρίζει η πίστη να μάχεται με όλα και να νικά. Η άρνηση του Κυρίου να θεραπεύσει την ασθένεια συνήθων δοκιμάζει την πίστη, θερμαίνει την προσευχή, αποδεικνύει την ταπείνωση και, τελικά, οδηγεί στο θαύμα και την σωτηρία. Μόνο οι δυνατές προσευχές με θερμή πίστη και αληθινή επιμονή σπάζουν όλους τους φραγμούς και τα εμπόδια και ανοίγουν τις πύλες του ουρανού. «Αιτείται, και δοθήσεται υμίν. Ζητείτε, και ευρήσετε. Κρούετε, και ανοιγήσεται υμίν. Πάς γαρ ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και τω κρούοντι ανοιγήσετει ή τίς εστιν εξ υμών άνθρωπος, όν αιτήσει ο υιός αυτού άρτον, μη λίθον επιδώσει αυτώ;». Ο πιστός έχει την βεβαιότητα ότι ο Θεός, στην παγγνωσία Του, ξέρει καλά τις ανάγκες και τα αιτήματα των ανθρώπων. Δεν περιμένει από εμάς να μάθει τί ζητάμε. Όμως εμείς οι πιστοί έχουμε την συναίσθηση ότι είμαστε παιδιά του Θεού και Εκείνος είναι ο πατέρας μας. Αυτή η πνευματική σχέση μας δίνει το δικαίωμα να τον εμπιστευόμαστε.
Μέσα από την προσευχή πέφτουμε στην αγκαλιά Του και ζητάμε να μη μας εγκαταλείψει το έλεος και η χάρη Του, γιατί υπάρχουμε και ζούμε από Εκείνον. Γιατί χωρίς Αυτόν τα πάντα σκοτεινιάζουν, καταρρέουν και εκμηδενίζονται «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Ομολογούμε με ταπείνωση ότι «Σοί μόνο αμαρτάνομεν αλλά και Σοί μόνω λατρεύομεν». Η προσευχή μας συνδέει και μας ενώνει με τον Θεό. Γίνεται μητέρα κάθε αρετής που θωρακίζει τον εαυτό μας με την καλύτερη πανοπλία. Όποιος δεν νιώθει την ανάγκη αλλά και την δύναμη της προσευχής επιβεβαιώνει τον λόγο της Αποκάλυψης «όνομα έχει ότι ζής», αλλά όμως είναι νεκρός. Είναι καρδιά χωρίς παλμούς, ψυχή χωρίς πνοή.
Και όμως υπάρχουν στιγμές στην ζωή μας που απογοητευόμαστε. Σε κάποιες δύσκολες ώρες σκληρής δοκιμασίας ρωτάμε τον Θεό, γιατί, και Εκείνος δεν μας απαντά. Εμείς χτυπάμε την πόρτα Του και Εκείνος δεν μας ανοίγει. Το κενό της σιωπής του Θεού μας κλονίζει. Τότε ας αναρωτηθούμε μήπως «αιτείτε και ου λαμβάνετε, διότι κακώς αιτείσθε». Μήπως είναι εσφαλμένος ο τρόπος και το περιεχόμενο της προσευχής μας; Άραγε αυτά που ζητάμε μας ωφελούν ή μας ζημιώνουν;
Αγαπητοί αδελφοί, την απάντηση την γνωρίζει μόνον ο Θεός. Κάποτε το όχι του Θεού μας λέει «ουκ εισίν αι βουλαί μου ώσπερ αι βουλαί υμών». Τότε υπακούμε στο θέλημά Του και αλλάζουμε το δικό μας. Ανακατατάσσουμε τις προτεραιότητες και τα σχέδια της ζωή μας. Και τότε η προσευχή μας ωριμάζει και μας ωφελεί περισσότερο. Τι αυτό ας μην την εγκαταλείπουμε ποτέ. Αμήν.
Αρχιμ. Ν.Κ.
Ο λόγος της Αγίας Γραφής, η διδασκαλία των πατέρων της Εκκλησίας, θεωρεί την προσευχή φυσική εκδήλωση της ψυχής, ζωτική ανάγκη, αλλά και ύψιστο όσο και μοναδικό προνόμιο του ανθρώπου. Και αυτό, γιατί η προσευχή έχει την ρίζα της στην αρχή της δημιουργίας του ανθρώπου. Εκεί ακούμε τον Θεό να λέει μετά την πτώση των πρωτοπλάστων «Αδάμ που εί;», Αδάμ πού είσαι; Είναι ο διάλογος της προσευχής που εγκαινιάσθηκε τότε και συνεχίζεται μέχρι σήμερα και όσο θα υπάρχει σήμερα στην ζωή του κόσμου και του ανθρώπου. γιατί τι άραγε είναι η προσευχή; Είναι η συνομιλία και ο διάλογος του ανθρώπου με τον Θεό. Η περιπετειώδης πορεία του ανθρώπου, για να συναντήσει τον Θεό από τον οποίο αποξενώθηκε. Ο λόγος και η εμπειρία της προσευχής είναι θέμα βαθύ και ανεξερεύνητο. Είναι τόσο γνωστό όσο και άγνωστο, γιατί συνδέεται με αυτό το ίδιο το μυστήριο της ανθρώπινης ψυχής.
Σε πολλές περιπτώσεις της Καινής Διαθήκης διαβάζουμε ότι απαραίτητα στοιχεία της προσευχής είναι η πίστη, η ελπίδα και η επιμονή. Εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Χριστού και αυτοπαράδοση στην αγάπη του. Σε πολλά περιστατικά των ευαγγελίων βλέπουμε τον Χριστό να θέτει παιδαγωγικά εμπόδια στην ικανοποίηση των αιτημάτων των αναξιοπαθούντων ανθρώπων. Όμως γνωρίζει η πίστη να μάχεται με όλα και να νικά. Η άρνηση του Κυρίου να θεραπεύσει την ασθένεια συνήθων δοκιμάζει την πίστη, θερμαίνει την προσευχή, αποδεικνύει την ταπείνωση και, τελικά, οδηγεί στο θαύμα και την σωτηρία. Μόνο οι δυνατές προσευχές με θερμή πίστη και αληθινή επιμονή σπάζουν όλους τους φραγμούς και τα εμπόδια και ανοίγουν τις πύλες του ουρανού. «Αιτείται, και δοθήσεται υμίν. Ζητείτε, και ευρήσετε. Κρούετε, και ανοιγήσεται υμίν. Πάς γαρ ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και τω κρούοντι ανοιγήσετει ή τίς εστιν εξ υμών άνθρωπος, όν αιτήσει ο υιός αυτού άρτον, μη λίθον επιδώσει αυτώ;». Ο πιστός έχει την βεβαιότητα ότι ο Θεός, στην παγγνωσία Του, ξέρει καλά τις ανάγκες και τα αιτήματα των ανθρώπων. Δεν περιμένει από εμάς να μάθει τί ζητάμε. Όμως εμείς οι πιστοί έχουμε την συναίσθηση ότι είμαστε παιδιά του Θεού και Εκείνος είναι ο πατέρας μας. Αυτή η πνευματική σχέση μας δίνει το δικαίωμα να τον εμπιστευόμαστε.
Μέσα από την προσευχή πέφτουμε στην αγκαλιά Του και ζητάμε να μη μας εγκαταλείψει το έλεος και η χάρη Του, γιατί υπάρχουμε και ζούμε από Εκείνον. Γιατί χωρίς Αυτόν τα πάντα σκοτεινιάζουν, καταρρέουν και εκμηδενίζονται «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Ομολογούμε με ταπείνωση ότι «Σοί μόνο αμαρτάνομεν αλλά και Σοί μόνω λατρεύομεν». Η προσευχή μας συνδέει και μας ενώνει με τον Θεό. Γίνεται μητέρα κάθε αρετής που θωρακίζει τον εαυτό μας με την καλύτερη πανοπλία. Όποιος δεν νιώθει την ανάγκη αλλά και την δύναμη της προσευχής επιβεβαιώνει τον λόγο της Αποκάλυψης «όνομα έχει ότι ζής», αλλά όμως είναι νεκρός. Είναι καρδιά χωρίς παλμούς, ψυχή χωρίς πνοή.
Και όμως υπάρχουν στιγμές στην ζωή μας που απογοητευόμαστε. Σε κάποιες δύσκολες ώρες σκληρής δοκιμασίας ρωτάμε τον Θεό, γιατί, και Εκείνος δεν μας απαντά. Εμείς χτυπάμε την πόρτα Του και Εκείνος δεν μας ανοίγει. Το κενό της σιωπής του Θεού μας κλονίζει. Τότε ας αναρωτηθούμε μήπως «αιτείτε και ου λαμβάνετε, διότι κακώς αιτείσθε». Μήπως είναι εσφαλμένος ο τρόπος και το περιεχόμενο της προσευχής μας; Άραγε αυτά που ζητάμε μας ωφελούν ή μας ζημιώνουν;
Αγαπητοί αδελφοί, την απάντηση την γνωρίζει μόνον ο Θεός. Κάποτε το όχι του Θεού μας λέει «ουκ εισίν αι βουλαί μου ώσπερ αι βουλαί υμών». Τότε υπακούμε στο θέλημά Του και αλλάζουμε το δικό μας. Ανακατατάσσουμε τις προτεραιότητες και τα σχέδια της ζωή μας. Και τότε η προσευχή μας ωριμάζει και μας ωφελεί περισσότερο. Τι αυτό ας μην την εγκαταλείπουμε ποτέ. Αμήν.
Αρχιμ. Ν.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου