Ο Χριστός προφητικά για το πάθος Του. προετοιμάζει τους μαθητές του για τις σκληρές ώρες των δραματικών γεγονότων που θα ακολουθήσουν. Προλέγει το ποτήριο του μαρτυρικού θανάτου που θα πιούν και το βάπτισμα της θυσίας του αίματος που θα υποστούν. Όμως οι μαθητές αδιαφορώντας για την καταλληλότητα της στιγμής ζητούν πρωτεία και τιμές. Η απάντηση του Χριστού είναι σαφής και κατηγορηματική, «ουκ οίδατε τί αιτείσθε», δεν ξέρετε τι ζητάτε. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην προσωπική μας ζωή, όταν τα αιτήματά μας είναι μικροπρεπή. Όταν λαχταράμε, διακρίσεις, χρήμα, προβολή και επιβολή στους άλλους. Και το τραγικό είναι ότι τα ζητάμε από τον Χριστό, που τα περιφρόνησε και αποκάλυψε την μηδαμινότητά τους.
Το φυσικό αίτημα για άνοδο και πρωτιά έχει τις ρίζες του στην αρχή της δημιουργίας, τότε που ο Θεός έδωσε την εντολή στους ανθρώπους «αρχέτωσαν επί πάσης της γής». Η έμφυτη τάση του ανθρώπου να ανεβαίνει ψηλά και να προοδεύει στην επιστήμη, την τεχνολογία και σε όλα τα επίπεδα της ζωής βελτιώνει την ποιότητά της και προάγει τον πολιτισμό. Η έμφυτη, όμως, αυτή τάση διαστρέφεται από τον εγωισμό σε πάθος και αμαρτία. Είναι η συνέπεια της πτώσης των πρωτοπλάστων, τότε που τα πράγμα τα αντιστράφηκαν. Ο εγωισμός παραβίασε τα όρια της φύσης και της ζωής. Αν ο άνθρωπος δεν είναι προσανατολισμένος στον Θεό, γίνεται αναπόφευκτα εγωκεντρικός και φιλόδοξος, πράγμα που σημαίνει ότι όλοι οι άλλοι γίνονται μέσα για την δική του ικανοποίηση.
Ο πόθος της φιλοδοξίας γίνεται πάθος που αναζητά να παραμερίσει, να υποτάξει, να καταδυναστεύει και να καταπιέσει τους άλλους. Γι αυτό ο φιλόδοξος είναι αδίστακτος και σκληρός. Κατεβάζει τους άλλους προκειμένου να ανεβεί αυτός. Επιδιώκει αξιώματα όχι για να υπηρετεί τους άλλους, αλλά για να τον υπηρετούν. Έτσι δηλητηριάζει τις διαπροσωπικές του σχέσεις και τις οδηγεί σε αδιέξοδο. Γίνεται μισητός και ατιμώτερος πάντων. Μέσα στην φιλαρχία του πνίγεται από την ιδιοτέλεια, την κολακεία, την υποκρισία και καταλήγει στο πικρό κενό της ματαιοφροσύνης. Έστω και αν αναρριχηθεί σε υψηλά αξιώματα, έστω και αν πετύχει τις ματαιόδοξες επιδιώξεις του, παραμένει αχόρταγος, παραδομένος στο τυραννικό και ανικανοποίητο πάθος του.
Ο Χριστός μας προτρέπει να αντιμετωπίσουμε την ψυχική αρρώστια της φιλοδοξίας με την θεραπευτική αγωγή της ταπεινοφροσύνης. Στην πληγή της φιλαρχίας μας υποδεικνύει το φάρμακο της διακονίας και της θυσίας. Με τον λόγο και το παράδειγμά Του φανερώνει τον ασφαλή δρόμο της κατάκτησης του μεγαλείου. Ο Χριστός είναι ταπεινός, «μάθετε απ΄ εμού ότι πράός ειμι και ταπεινός τη καρδία» και αυτό είναι το μεγαλείο και η δόξα Του. μια δόξα που προέρχεται και εκφράζεται με την ταπείνωση ανατρέπει την συνηθισμένη ανθρώπινη λογική. Ακούμε τον Χριστό να μιλάει για δόξα την νύχτα του εξευτελισμού και της ατίμωσης στον κήπο της Γεθσημανή «νύν εδοξάσθη ο Υιός του ανθρώπου, και ο Θεός εδοξάσθη εν αυτώ». Η ταπείνωση γίνεται η πηγή της τελειότητας, ο μαγνήτης που ελκύει την χάρη του Θεού. «Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίσωσιν χάριν».
Για τα μέτρα του κόσμους η δύναμη μετριέται με την εξουσία και την επιβολή στους άλλους. Για τα σταθμά του Θεού η αξία ζυγίζεται με την διακονία και την θυσία για τους άλλους. Άλλωστε ο ίδιος ο Χριστός τονίζει ότι «ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι, και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών». Ο σταυρικός Του θάνατος υπήρξε το αποκορύφωμα και η απόδειξη της διακονίας Του. όταν διακονούμε τους άλλους, επιβεβαιώνουμε ότι ακολουθούμε τον Χριστό και θεραπεύουμε ό, τι πονάει τον άνθρωπο. Κάθε φορά που υπηρετούμε τους άλλους μας διαπερνά η χάρη του Θεού και γινόμαστε ο πραγματικός εαυτός μας.
Αγαπητοί αδελφοί, το μεγαλείο της ταπεινοφροσύνης και της μέχρι θυσίας διακονίας προς τον άλλον δεν ήταν ποτέ και δεν είναι και σήμερα αποδεκτό από τον κόσμο και τον πολιτισμό του. Μια ακόμη ανατροπή και αντίφαση μέσα στις τόσες πολλές στον αγώνα της σωτηρίας. Φαίνεται ιδεώδης και ακατόρθωτη. Όμως ας μην ξεχνάμε «τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστι». Γι αυτό ας εμπιστευόμαστε τον Θεό και ας προσπαθούμε. Ας κάνουμε εμείς την προσπάθεια για να βάλει το Θεός το αποτέλεσμα. Αμήν.
Αρχιμ. Ν.Κ.
Το φυσικό αίτημα για άνοδο και πρωτιά έχει τις ρίζες του στην αρχή της δημιουργίας, τότε που ο Θεός έδωσε την εντολή στους ανθρώπους «αρχέτωσαν επί πάσης της γής». Η έμφυτη τάση του ανθρώπου να ανεβαίνει ψηλά και να προοδεύει στην επιστήμη, την τεχνολογία και σε όλα τα επίπεδα της ζωής βελτιώνει την ποιότητά της και προάγει τον πολιτισμό. Η έμφυτη, όμως, αυτή τάση διαστρέφεται από τον εγωισμό σε πάθος και αμαρτία. Είναι η συνέπεια της πτώσης των πρωτοπλάστων, τότε που τα πράγμα τα αντιστράφηκαν. Ο εγωισμός παραβίασε τα όρια της φύσης και της ζωής. Αν ο άνθρωπος δεν είναι προσανατολισμένος στον Θεό, γίνεται αναπόφευκτα εγωκεντρικός και φιλόδοξος, πράγμα που σημαίνει ότι όλοι οι άλλοι γίνονται μέσα για την δική του ικανοποίηση.
Ο πόθος της φιλοδοξίας γίνεται πάθος που αναζητά να παραμερίσει, να υποτάξει, να καταδυναστεύει και να καταπιέσει τους άλλους. Γι αυτό ο φιλόδοξος είναι αδίστακτος και σκληρός. Κατεβάζει τους άλλους προκειμένου να ανεβεί αυτός. Επιδιώκει αξιώματα όχι για να υπηρετεί τους άλλους, αλλά για να τον υπηρετούν. Έτσι δηλητηριάζει τις διαπροσωπικές του σχέσεις και τις οδηγεί σε αδιέξοδο. Γίνεται μισητός και ατιμώτερος πάντων. Μέσα στην φιλαρχία του πνίγεται από την ιδιοτέλεια, την κολακεία, την υποκρισία και καταλήγει στο πικρό κενό της ματαιοφροσύνης. Έστω και αν αναρριχηθεί σε υψηλά αξιώματα, έστω και αν πετύχει τις ματαιόδοξες επιδιώξεις του, παραμένει αχόρταγος, παραδομένος στο τυραννικό και ανικανοποίητο πάθος του.
Ο Χριστός μας προτρέπει να αντιμετωπίσουμε την ψυχική αρρώστια της φιλοδοξίας με την θεραπευτική αγωγή της ταπεινοφροσύνης. Στην πληγή της φιλαρχίας μας υποδεικνύει το φάρμακο της διακονίας και της θυσίας. Με τον λόγο και το παράδειγμά Του φανερώνει τον ασφαλή δρόμο της κατάκτησης του μεγαλείου. Ο Χριστός είναι ταπεινός, «μάθετε απ΄ εμού ότι πράός ειμι και ταπεινός τη καρδία» και αυτό είναι το μεγαλείο και η δόξα Του. μια δόξα που προέρχεται και εκφράζεται με την ταπείνωση ανατρέπει την συνηθισμένη ανθρώπινη λογική. Ακούμε τον Χριστό να μιλάει για δόξα την νύχτα του εξευτελισμού και της ατίμωσης στον κήπο της Γεθσημανή «νύν εδοξάσθη ο Υιός του ανθρώπου, και ο Θεός εδοξάσθη εν αυτώ». Η ταπείνωση γίνεται η πηγή της τελειότητας, ο μαγνήτης που ελκύει την χάρη του Θεού. «Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίσωσιν χάριν».
Για τα μέτρα του κόσμους η δύναμη μετριέται με την εξουσία και την επιβολή στους άλλους. Για τα σταθμά του Θεού η αξία ζυγίζεται με την διακονία και την θυσία για τους άλλους. Άλλωστε ο ίδιος ο Χριστός τονίζει ότι «ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι, και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών». Ο σταυρικός Του θάνατος υπήρξε το αποκορύφωμα και η απόδειξη της διακονίας Του. όταν διακονούμε τους άλλους, επιβεβαιώνουμε ότι ακολουθούμε τον Χριστό και θεραπεύουμε ό, τι πονάει τον άνθρωπο. Κάθε φορά που υπηρετούμε τους άλλους μας διαπερνά η χάρη του Θεού και γινόμαστε ο πραγματικός εαυτός μας.
Αγαπητοί αδελφοί, το μεγαλείο της ταπεινοφροσύνης και της μέχρι θυσίας διακονίας προς τον άλλον δεν ήταν ποτέ και δεν είναι και σήμερα αποδεκτό από τον κόσμο και τον πολιτισμό του. Μια ακόμη ανατροπή και αντίφαση μέσα στις τόσες πολλές στον αγώνα της σωτηρίας. Φαίνεται ιδεώδης και ακατόρθωτη. Όμως ας μην ξεχνάμε «τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστι». Γι αυτό ας εμπιστευόμαστε τον Θεό και ας προσπαθούμε. Ας κάνουμε εμείς την προσπάθεια για να βάλει το Θεός το αποτέλεσμα. Αμήν.
Αρχιμ. Ν.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου