Πρέπει συνεχῶς, ἀδιαλείπτως, νά λέμε τήν εὐχή. Μέσα στήν καρδιά μας καί στό νοῦ μας πρέπει νά μένει μόνο τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μας· γιατί, ὅταν ἐμεῖς ἀφήνουμε τήν προσευχή, τήν ἐπικοινωνία μας μέ τόν Θεό, τότε ὁ διάβολος μέ τούς λογισμούς ἀρχίζει καί μᾶς ζαλίζει καί δέν ξέρουμε πλέον οὔτε τί θέλουμε, οὔτε τί λέμε, οὔτε τί κάνουμε. Συνέχεια ἡ ψυχή πρέπει νά βρίσκεται σέ ἑτοιμότητα καί ἐγρήγορση καί νά εἶναι πάντα συνδεδεμένη μέ τό πνευματικό στρατηγεῖο, τόν Θεό. Ὅσο πιό συχνά εὔχεται μέσα του κανείς, τόσο πιό πολλή πνευματική σιγουριά αἰσθάνεται. Ὅταν κάνει κάποιος μιά χειρωνακτική ἐργασία, βοηθᾶ πολύ νά λέει τήν εὐχή, καί νά παρακολουθεῖ κάπου-κάπου καί τήν δουλειά. Ὅταν ὅμως κανείς κάνει κάποια λεπτή ἐργασία, π.χ. ὅταν ὁδηγεῖ αὐτοκίνητο ἤ χειρουργεῖ κάποιον ἀσθενή, τότε πρέπει νά λέει μέν τήν εὐχή, γιά νά βοηθιέται καί νά φωτίζεται ἀπό τόν Θεό, πρέπει ὅμως νά τήν λέει μέ τήν καρδιά· μέ τό νοῦ του πρέπει νά προσέχει πάρα πολύ στήν ἐξωτερική ἐργασία, γιά νά μήν κάνει κάτι λάθος.
(Ἀπό τό βιβλίο τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀνθολόγιον Συμβουλῶν Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου)
https://apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2024/34_2024(3717).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου