Ρετρό 43.0: «Υπήρξε κάποτε μια κάποια Ελλάδα»
Η προ 57 ετών διατυπωθείσα (και πλέον μη εκπληρωθείσα) ευχή του Λεωνίδα Φιλιππίδη να μην υπάρξουν «νεκροθάπται της Ελλάδος»
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
Σε μια ομιλία που είχε εκφωνήσει την 30ή Ιανουαρίου 1967 στην εν Αθήναις «Αδελφότητα Τηνίων» κατά τον εορτασμό της εν Τήνω Ευρέσεως της Αγίας Εικόνος του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, ο Λεωνίδας Ι. Φιλιππίδης (1898-1973), καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και ιδιαίτερος γραμματέας του Μητροπολίτου Χρυσοστόμου Σμύρνης, είχε αναπτύξει το θέμα «Προϋποθέσεις και αποτελέσματα του θαύματος».
Στην εισαγωγή εκείνης της ομιλίας του, η οποία δημοσιεύθηκε στο «Ημερολόγιον της Μεγαλόχαρης 1971» (εκδ. Πανελλήνιον Ιερόν Ίδρυμα Ευαγγελιστρίας Τήνου, σελ. 105-111), ο Φιλιππίδης προέταξε την μεγίστη σημασία που έχει για ένα έθνος ο σεβασμός και η τήρηση των παραδόσεων. Αναφερόμενος ειδικότερα στο ελληνικό Γένος, έλεγε χαρακτηριστικά:
Μόνο εχθροί του Γένους μπορούν να ισχυρίζονται ότι δύναται τούτο να επιζήσει χωρίς τις παραδόσεις του, «όταν μάλιστα αύται είναι τόσον παλαιαί, τόσον πλούσιαι, τόσον λαμπραί, τόσο δυναμικαί, όσον ουδενός άλλου λαού, αφού πάντες οι πεπολιτισμένοι λαοί αγωνίζονται και σεμνύνονται να θεμελιώσουν και να στερεώσουν τον ιδικόν των πολιτισμόν επάνω εις τας ιδικάς μας ελληνοχριστιανικάς παραδόσεις, ώστε είς εκ των φιλελλήνων να αναφωνή: “άνευ της Ελλάδος, τι θα ήτο ο κόσμος;”».
ΑΒΥΣΣΑΛΕΟ ΧΑΟΣ
Φωτίζοντας την στρεβλή λογική του πονηρού ανάποδου κόσμου μας, που, ανέκαθεν, βάπτιζε πρόοδο την οπισθοδρομική πορεία ενός έθνους το οποίο απεμπολεί τους πυλώνες της ταυτοτικής ιδιομορφίας του, ο Φιλιππίδης σημείωνε ότι:
«Αι ελληνοχριστιανικαί μας παραδόσεις όχι μόνον δεν συνιστούν παράγοντα οπισθοδρομήσεως, όπως ισχυρίζονται όσοι επιμένουν να τας καταργήσουν εν ονόματι της δήθεν προόδου, αλλά και προσφέρονται ως ανεξάντλητος πηγή εμπνεύσεων προς πραγματικήν πρόοδον ελληνοπρεπή, ιδία σήμερον, ότε κλυδωνίζεται και παραπαίει η ανθρωπότης. Εις την σκοτεινήν ταύτην αναρχικήν και ανατρεπτικήν περίοδον του αβυσσαλέου χάους, προ του οποίου συστενάζει το έμψυχον πλήρωμα του πλανήτου, το φως των παραδόσεων φωτίζει τον δρόμον προς διέξοδον και σωτηρίαν».
Συνεχίζοντας την εισαγωγική του τοποθέτηση περί της σημασίας των παραδόσεων, ο Φιλιππίδης χρησιμοποίησε την εξής ωραία παρομοίωση:
«Όσον δύναται να προχωρήσει πλοίον άνευ έλικος, και ας ήναι αύτη όπισθεν του πλοίου – όσον δύναται να σταθή οικοδομή άνευ θεμελίων, και ας ήναι ταύτα υπό το έδαφος, άλλο τόσον δύναται να σταθή και να προοδεύση και να ανυψωθή Έθνος αποκοπτόμενον από των παραδόσεών του».
Ακολούθως, ο ομιλητής κατέτασσε τους αρνητές αυτής της αναμφισβήτητης πραγματικότητας σε δύο κατηγορίες:
Στην πρώτη ανήκουν όσοι είναι άνευ συνειδήσεως πλανεμένοι, ενώ στην δεύτερη κατηγορία όσοι «πλανώσιν ενσυνειδήτως και εν επιγνώσει της καταστροφικής και ανεπανορθώτου συμφοράς, υπό τα ερείπια της οποίας θα εθάπτετο και η ιστορία μας και η Πατρίς μας και η ύπαρξίς μας· θα συνέβαινεν δήλον ό,τι ηύχετο ο διαβόητος εκείνος Μέττερνιχ, κατά την επανάστασιν του Γένους χάρις εις τον δυναμισμόν της πίστεώς του εις τας παραδόσεις του: ηύχετο ο μισέλλην εκείνος να ταφή η Ελλάς και επί της επιτυμβίου πλακός της να χαραχθή η μακάβριος επιγραφή: Fuit quodam Graecia», ελληνιστί: «Υπήρξε κάποτε μια κάποια Ελλάδα».
Ο Φιλιππίδης απευχόταν μια τέτοια εξέλιξη, λέγοντας:
«Μη γένοιτο να συμβή ποτέ τούτο, μηδέ να υπάρξουν νεκροθάπται της Ελλάδος».
ΑΦΥΠΝΙΣΤΙΚΟ ΣΗΜΑΝΤΡΟ
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σοφία για να αντιληφθεί και ο πιο καχύποπτος αναλυτής που έχει την τάση να στιγματίζει a priori ως «συνωμοσιολόγους» ή «ψεκασμένους» όποιους τολμούν να επικρίνουν την ισοπεδωτική για τα έθνη παγκοσμιοποίηση ότι, καθώς διάγουμε την τρίτη δεκαετία του 21ου (απατ)αιώνα, τα παραπάνω εισαγωγικά λόγια του Φιλιππίδη ηχούν σαν ένα αφυπνιστικό σήμαντρο για την κρίσιμη καμπή στην οποία βρίσκεται όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά ολόκληρος ο πλανήτης.
Αν ήδη από το έτος 1967 ο χαρισματικός ομιλητής έβλεπε ότι «κλυδωνίζεται και παραπαίει η ανθρωπότητα», ούσα εγκλωβισμένη σε μια «αναρχική και ανατρεπτική περίοδο αβυσσαλέου χάους», τότε εν έτει 2024 δεν αποκλείεται να βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού, έτοιμοι να αντικρίσουμε τις αποκαλυπτικές πύλες της κολάσεως.
Σε ό,τι αφορά δε την Ελλάδα, που ολίγον κατ’ ολίγον απέρριπτε στον κάλαθο των αχρήστων τις ελληνοχριστιανικές της παραδόσεις, έφθασε στις αρχές του τρέχοντος έτους στο πιο φρικτό της κατάντημα, να θεσμοθετήσει δηλαδή τον παρά φύσιν γάμο των ομοφυλοφίλων με την φαρισαϊκή (και, πάντως, χλιαρή) εναντίωση της Εκκλησίας της Ελλάδος, η κεφαλή της οποίας κάνει ό,τι μπορεί για να τροφοδοτεί την βάσιμη υπόνοια ότι είναι απολύτως ενταγμένη στο σώμα του κοσμικού θηρίου, που, με πρωτομάστορα τον υποκρυπτόμενο χειριστή της μητσοτακικής μαριονέτας και ορχήστρα τα πρώην μεγάλα κόμματα της προσχηματικής αντιπολίτευσης, βρυχάται αφηνιασμένο εναντίον της ελληνορθόδοξης παρακαταθήκης μας.
Πενήντα επτά χρόνια μετά την ευχή του Λεωνίδα Φιλιππίδη να μην υπάρξουν νεκροθάπται της Ελλάδος, θα πρέπει, δυστυχώς, να παραδεχθούμε ότι αυτή διαψεύσθηκε οικτρά.
Τα σημάδια δείχνουν ότι, όσον ούπω, θα στηθεί από τους δαιμόνιους οπαδούς της παγκοσμιοποιητικής Νέας Τάξης Πραγμάτων, που επί ολόκληρες δεκαετίες είχαν αγαστή συνεργασία με δεκάδες πρόθυμους ημεδαπούς προδότες, η προαναφερθείσα, μακάβρια λατινική επιγραφή «Fuit quodam Graecia».
ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ
Όποιος θεωρεί ότι το συμπέρασμα αυτό είναι υπερβολικό, δεν έχει παρά να συνεχίσει την ανάγνωση της ομιλίας του Λεωνίδα Φιλιππίδη, ο οποίος ανέλυσε τις θεμελιώδεις προϋποθέσεις του θαύματος, το οποίο είναι στενά συνυφασμένο με την Μεγαλόχαρη της Τήνου.
Η πρώτη από αυτές τις προϋποθέσεις είναι η αρετή εκείνου προς τον οποίο γίνεται το θαύμα:
«Η θεία Χάρις δεν αποκαλύπτεται και δεν κατασκηνώνει εις ρυπαράν ψυχήν, πλήρη παθών και κακίας».
Δεύτερη, αλλά εξίσου σπουδαία, προϋπόθεση για να συντελεσθεί το θαύμα είναι η πίστη εκείνου που το επικαλείται.
Ο Φιλιππίδης εφιστούσε την προσοχή μας στο γεγονός ότι, για να συντελεσθεί το θαύμα:
«η πίστις πρέπει να είναι ανεπιφύλακτος, αναμφιταλάντευτος και πλήρης. […] Όπως ο ηλεκτρικός λαμπτήρ ή φέγγει ή σβήνει – φέγγει, όταν εγγίση την πηγήν του ρεύματος ή σβήνη όταν απομακρυνθή, έστω και ολίγον, από αυτήν, ούτω και η πίστις». Ολοκληρώνοντας την ομιλία του, ο Φιλιππίδης αναφέρθηκε στο χαρακτηριστικό γνώρισμα εκείνου που έχει απόλυτη πίστη: «ούτος εξαρτά εαυτόν από του Θεού και μόνον, κρέμαται κυριολεκτικώς από τον Θεόν και στηρίζει και ελπίζει τα πάντα εις την δύναμιν του Θεού μόνον και εις την χάριν Του».
Επειδή, λοιπόν, ο σύγχρονος άνθρωπος αποκαθήλωσε τον Θεό και θεοποίησε την επιστήμη και την τεχνολογία, αναμένοντας από αυτές, και μόνο από αυτές, την επιτέλεση θαυμάτων, δεν πρέπει να μας ξενίζει ότι, όπως σημειώνει ο Φιλιππίδης:
«σπάνια είναι τα θαύματα σήμερον, ενώ εις την πρώτην χριστιανικήν εποχήν, ότε και βίου αγνότης υπήρχε και πίστεως πληρότης εις τους τότε Χριστιανούς, τα θαύματα ήσαν συχνά και εμαρτύρουν την επί τους όντως πιστούς ευδοκίαν και χάριν του Θεού».
Παρόμοια ανησυχία εκφράζει και ο Φράνσις Φουκουγιάμα (Francis Fukuyama) στο βιβλίο του “Our Posthuman Future: Consequences of the Biotechnology Revolution” (2002, σελ. 7), σχετικά με τους κινδύνους της βιοτεχνoλογίας. Συγκεκριμένα, αναφερόμενος στην ρήση του Χριστιανού συγγραφέως Κλάιβ Στέιπλς Λιούις (C. S. Lewis) περί «καταργήσεως του ανθρώπου» (the abolition of man) θεωρεί ότι η επιστήμη, μέσω της βιοτεχνολογίας, μπορεί να καταστρέψει την ανθρωπότητα. Η ανθρώπινη φύση, τονίζει ο Φουκουγιάμα, δεν είναι απλώς μια αφηρημένη έννοια αλλά κάτι πραγματικό και σταθερό, που μαζί με την θρησκεία, καθορίζει τις βασικότερες αξίες μας. Θεοποιώντας ο άνθρωπος την επιστήμη και επιχειρώντας να τροποποιήσει την ίδια του την φύση, ενδέχεται να παραβιάσει τη φυσική και θεϊκή τάξη, απειλώντας τις θεμελιώδεις αξίες που καθορίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη.
Ειδικά, όμως, για τον μέσο άπιστο Έλληνα της εποχής μας, το θαύμα βιώνεται μάλλον ως «συνωμοσιολογία», αφού αυτός, έχοντας απεμπολήσει τις ελληνορθόδοξες παραδόσεις, έβγαλε πρώτα από τον καθρέπτη του αυτοκινήτου του τον Σταυρό, αντικαθιστώντας τον με πάσης φύσεως χαϊμαλιά, αρκουδάκια, ματάκια, γούρια ή αρωματικά και, μετά την κήρυξη της πανδημίας τον Μάρτιο του 2020, με μάσκες (βλ. τις φωτογραφίες που παρατίθενται ακολούθως). Εν συνεχεία, τρομοκρατημένος από τον κορωνοϊό, που έλαβε το προπαγανδιστικό παρατσούκλι (φονικός) «αόρατος εχθρός», άρχισε να προσέρχεται και να προσεύχεται μέσα στους ιερούς ναούς σαν μασκοφόρος ληστής, ασπαζόμενος τις εικόνες εικονικά (με διπλή μάσκα ή και προσωπίδα!), προκειμένου να μη μολυνθεί από τον επικαθήμενο σε αυτές «ανθεκτικό» ιό!
IMAGINE
Με άπιστους Έλληνες, όμως, Ελλάδα δεν νοείται. Και χωρίς Ελλάδα, σβήνει και το φως της αλήθειας για ολόκληρη την ανθρωπότητα, δίνοντας την σκυτάλη στις αντίχριστες δυνάμεις του Άρχοντα του Σκότους, οι οποίες παρήλασαν ανερυθρίαστα στην αποκρυφιστική και αποκρουστική τελετή ενάρξεως των Ολυμπιακών Αγώνων που έλαβε χώρα στο Παρίσι, αλλά μέσω της προπαγανδιστικής οθόνης εισέβαλε σε κάθε σπίτι.
Δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι, για μία ακόμη φορά, ακούσαμε τον «ύμνο» της παγκόσμιας κυβέρνησης, δηλ. το τραγούδι «Imagine» (there’s no countries… and no religion, too… And the world will live as one) του Τζων Λένον, παιγμένο σε φλεγόμενο πιάνο1.
Άραγε, μας εστάλη, μέσω αυτής της εικόνας, το αλχημιστικό μήνυμα Igne Natura Renovatur Integra, ελληνιστί: «διά του πυρός αναγεννάται ολάκερη η φύση»; Πόσοι γνωρίζουν ότι το λατινικό ακρωνύμιο αυτής της φράσης (I.N.R.I.) αποτελεί αποκρυφιστική αντίστιξη του ιδίου ακρωνυμίου που ταυτοποιεί τον Χριστό ως «Ιησού τον Ναζωραίο, Βασιλέα των Ιουδαίων», δηλαδή: Iesus Nazarenus Rex Iudaeorum;
Συνδυάστε το με την διακωμώδηση του Μυστικού Δείπνου και βγάλτε τα συμπεράσματά σας!
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το ανωτέρω κείμενο αποτελεί εμπλουτισμένη εκδοχή του άρθρου που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 18/8/2024, σελ. 57.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου