Η ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΖΩΗΣ

                Ο απόστολος Παύλος ενώνει με τήν θεολογία του δύο κορυφαία γεγονότα τής εν Χριστώ σωτηρίας που αφορούν άμεσα τήν συμμετοχή τού ανθρώπου στήν αιώνια ζωή. Τό πρώτο είναι η εις Άδου κάθοδος τού Χριστού και τό δεύτερο η εις ουρανούς άνοδός Του. Γράφει ότι Αυτός που κατέβηκε στα κατώτερα μέρη τής γής (δηλαδή, τόν Άδη κατά τόν άγιο Φώτιο, ή τον θάνατο κατά τόν Θεοδώρητο) είναι ο Ίδιος που ανέβηκε στόν ουρανό, δηλαδή στό ύψος τής θεϊκής Του αξίας και Πατρικής δόξας. Ο ίδιος Θεός κατέβηκε, ο Υιός τού Θεού, αλλά και ο ίδιος Θεός ανέβηκε, δηλαδή, πάλι ο Υιός τού Θεού. Με μια όμως διαφορά. Ήλθε ως ασώματος Θεός και έγινε άνθρωπος, αλά ανήλθε ως Θεάνθρωπος, όπως χαρακτηριστικά γράφει ο άγιος Θεοδώρητος : «Ασώματος γάρ κατελθών μετά σώματος ανελήλυθεν». Εκείνος που έχει ζωή αιώνια ως Θεός με τήν θεία συγκατάβασή του, δηλαδή κατάβαση, έκανε τόν άνθρωπο κοινωνό τής αιωνιότητάς του με τό να σαρκωθεί, να σταυρωθεί, να κατέβει στόν Άδη, να αναστηθεί και να αναληφθεί στόν ουρανό.

                Ο Χριστός στόν Άδη αιχμαλώτισε τήν αμαρτία και τα παράγωγα αυτής –δηλαδή τά εφάμαρτα πάθη, τήν φθορά και τόν θάνατο – με την δύναμη τής θεότητάς Του και την αναμαρτησία τής σταυρωθείσας ανθρώπινης φύσης Του. Γι αυτό «ουκ είδε διαφθορά» το πανάγιο σώμα Του. Και με τήν Ανάστασή Του σφράγισε τήν νίκη κατά τού θανάτου και τής αμαρτίας. Αυτό το αναστημένο σώμα Του που ήταν ενωμένο με τήν θεότητά Του, το ανέβασε «υπέρ άνω τών ουρανών», δηλαδή, διέσχισε τούς ουρανούς, εισήλθε στά άγια τών αγίων, εκεί που μόνο ο Τριαδικός Θεός κατοικεί και κάθισε μαζί με τήν ανθρώπινη φύση Του εκ δεξιών τού Θεού και Πατρός. Εκεί που πάντοτε είναι συγκάθεδρος, όπως ο Ίδιος είπε στήν Αρχιερατική Του προσευχή: «Δόξασόν με σύ, πάτερ, παρά σεαυτώ τη δόξη ή είχον πρό τού τόν κόσμον είναι παρά σοι». Δεν άφησε κανένα κενό δόξης ασυμπλήρωτο από γης εις ουρανόν και πάνω από κάθε ουρανό. «Εκάλυψεν ουρανούς η αρετή σου Χριστέ», όπως αναφέρει ο προφητάναξ Δαβίδ.

                Ευρισκόμενος εκεί άνοιξε τόν πλούτο τών θείων δωρεών τού Αγίου Πνεύματος και έδωσε «δόματα», δηλαδή, χαρίσματα σε όσους τόν αποδέχθηκαν ως σωτήρα και λυτρωτή τους. Έδωσε τήν χάρη Του που τήν κρατούσε μακριά από τούς ανθρώπους η παρακοή τών πρωτοπλάστων και οι αμαρτίες τών ανθρώπων.

                Το πρώτο κοινό χάρισμα, το δόμα, που δόθηκε σε όλους τούς ανθρώπους που πίστεψαν στόν Χριστό είναι η συμμετοχή τους στήν αιώνια ζωή «ίνα πάς ο πιστεύων εις Αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον». Τα άλλα χαρίσματα που δόθηκαν – το αποστολικό, το προφητικό, το ποιμαντικό, το διδακτικό –έχουν ως σκοπό τόν καταρτισμό, τήν διακονία τών πιστών, ώστε να έλθουν σε πλήρη επίγνωση τής εν Χριστώ αληθείας, να συμμετέχουν κατά χάριν στήν αγιότητα τού Θεού. Δεν δόθηκαν ως πρόφαση για εγωισμό και αλαζονεία, αλλά για ευκαιρία διακονίας και αγάπης στά μέλη τής Εκκλησίας, ώστε να στηριχθούν στήν πίστη, να αυξήσουν τήν κατά Θεό γνώση τούς, να φωτισθούν και να αξιωθούν όσο τό δυνατόν πληρέστερης και βαθύτερης κοινωνίας τους με τόν Θεάνθρωπο Χριστό και τήν αποκάλυψη τού Τριαδικού Θεού. Να έλθουν σε γνώση τού Θεού όχι από τήν εμπειρία τής φυσικής δημιουργίας αλλά, όπως λέει ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας, «διά θείας ελλάμψεως και ενυπόστατου φωτισμού τής καρδιάς για τήν υπερφυσική γνώση τού Υιού τού Θεού. Κάτι που κατορθώνεται ανάλογα με τόν καθαρισμό μας από τά ψυχικά και σωματικά πάθη. Αυτό εννοεί ο απ. Παύλος όταν λέει να φθάσουμε «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας τού πληρώματος τού Χριστού». Να φθάσουμε δηλαδή στό μέτρο εκείνο τής γνώσης που η πίστη μας να είναι τόσο βέβαιη ώστε να μην χρειαζόμαστε αποδείξεις, αλλά ο ίδιος ο Κύριος μέσα μας να μας πληροφορεί κατά χάριν για τού λόγου τό αληθές. Να γίνουμε πνευματικά ώριμοι ώστε να ζούμε αυτό που πιστεύουμε.

                Ο σύγχρονος άνθρωπος με τήν βοήθεια τής επιστήμης και τής τεχνολογίας επιδίδεται σε εντατικές και θεαματικές έρευνες τόσο τής γης όσο και τού αστρικού διαστήματος. Τα μέτρα τής γνώσεώς του συνεχώς διευρύνονται ανάλογα με τά επιστημονικά επιτεύγματα. Και τείνει να ωριμάσει όσο το δυνατόν περισσότερο στήν κατανόηση τού παρόντος κόσμου. Δεν μπορεί όμως να ξεφύγει από τα φυσικά του όρια. Γι αυτό δυσκολεύεται να ερευνήσει το θαύμα τής ζωής και της δημιουργίας ως δώρο Θεού με προοπτική αιωνιότητας.

                Από τήν άλλη πλευρά ο πιστός άνθρωπος, με τήν βοήθεια και τόν φωτισμό τής πίστης, αγωνίζεται να έλθει σε γνώση και εμπειρία τού αληθινού Θεού ζώντας τήν μυστηριακή ζωή τής Εκκλησίας και παίρνοντας σοφία και γνώση από τούς θεοφόρους πατέρες. Και έρχεται μέσω τής θείας χάριτος σε συνειδητοποίηση τής αιώνας ζωής, ότι δηλαδή υπάρχει και είναι πραγματική. Με άλλα λόγια, με την δύναμη τής πίστης και τής θείας χάριτος έρχεται σε επαφή με τον πνευματικό κόσμο, όπου το αιώνιο και τό άγιο συναντώνται στό πρόσωπο τού Χριστού και οδηγούν στήν γνώση τού άπειρου Θεού, τής αγίας και αδιαιρέτου Τριάδος. Με τήν θεία αυτήν εμπειρία δίνει το ορθό νόημα και στήν παρούσα ζωή που είναι καιρός προετοιμασίας για τήν αιώνια ζωή και μακαριότητα τού Τρισυπόστατου Θεού.

                Με άλλα λόγια, τα μέτρα γνώσης τής πίστης είναι απείρως μεγαλύτερα και δυνατότερα από τα μέτρα γνώσης τής επιστήμης και τής τεχνολογίας. Διότι έχουν ως αφετηρία αλλά και ολοκλήρωση τό πρόσωπο τού Χριστού, που είναι το πλήρωμα τής σοφίας και πάσης γνώσης. Ενώ τα μέτρα τής φυσικής επιστήμης και έρευνας κινδυνεύουν να επεκταθούν σε λανθασμένες εκτιμήσεις για τήν προέλευση τού κόσμου και τού ανθρώπου. Και να παραμερίσουν τόν Θεό ως δημιουργό και αιτία τού σύμπαντος κόσμου. Αυτή η εκτίμηση αποκαλείται από τόν απ. Παύλο αδικία. Επειδή, όπως γράφει ο ίδιος, αν και ο Θεός είναι αόρατος, μπορούν όμως να τόν δούν μέσα από τήν έρευνα και τήν παρατήρηση τής δημιουργίας : «Τα γάρ αόρατα από κτίσεως κόσμου τοίς ποιήμασιν νοούμενα καθοράται, η τε αυτού δύναμις και θειότης, εις το είναι αυτούς αναπολογήτους». Αν δεν μπορούν να τον δούν μέσα από τήν δημιουργία, αυτό οφείλεται στην έλλειψη πίστης, στήν απουσία τής χάριτος.

                Αυτό όμως το προνόμιο τής πίστης και τής χάριτος τό έχουν τα μέλη τής Εκκλησίας. Επειδή γνώρισαν και αποδέχθηκαν οικειοθελώς και τήν δύναμη τής πίστης και τήν δωρεά τής χάριτος.

Αρχιμ. Χ.Ν.