Κέντρο
τής ορθόδοξης λατρείας είναι το μυστήριο τής θείας Ευχαριστίας, η τέλεση τής
θείας Λειτουργίας, η προσφορά τής αναίμακτης θυσίας τού Κυρίου και Θεού ημών
Ιησού Χριστού. Αυτό το μεγάλο θαύμα τελεσιουργείται μέσα στόν χώρο τής Εκκλησίας
και τό περιβάλλει με το κύρος τής Αρχιερωσύνης Του ο Ίδιος ο Δεσπότης Χριστός,
η κεφαλή τού σώματος τής Εκκλησίας. Ό,τι δηλαδή τελούν εδώ στήν γή οι Αρχιερείς
και οι ιερείς τής στρατευομένης Εκκλησίας, αυτό τό επικυρώνει ο Χριστός.
Τα κύρια συστατικά τού κύρους τής θείας Λειτουργίας.
Αυτά προέρχονται
από το μεγαλείο τής σωτήριας χάριτος τού Μεγάλου Αρχιερέα Χριστού, που
διοχετεύεται με τό Άγιο Πνεύμα στό Μυστήριο. Ό, τι διακρίνει Εκείνον, τό ίδιο
διακρίνει και τήν θεία Ευχαριστία. Αυτές τις βασικές διακρίσεις μας τις απαριθμεί
ο απ. Παύλος, λέγοντας ότι τέτοιος Αρχιερέας μας χρειαζόταν, «όσιος, άκακος,
αμίαντος».
Πρώτον,
παραθέτει τήν αγιότητά Του, το οσιακό του μεγαλείο, τήν υπακοή Του στό έργο τής
σωτηρίας τού ανθρώπου μέχρι θανάτου, «θανάτου δε σταυρού». Παραθέτει και τήν
αποφασιστικότητά Του να ολοκληρώσει τό έργο τής θείας δικαιοσύνης τού Πατέρα
Του στήν γή: «πρέπον εστίν ημίν πληρώσαι πάσαν δικαιοσύνην». Γι αυτό και η θ.
Λειτουργία δικαιώνει τόν πιστό που συμμετέχει σ’ αυτήν. Τον δικαιώνει το Σώμα
και το Αίμα τού Χριστού «το εκχυθέν υπέρ τής τού κόσμου ζωής και σωτηρίας».
Δεύτερον,
προβάλλει τήν χωρίς όρια ακακία και καλοσύνη Του διότι «δεν βρέθηκε δολιότητα
στό στόμα του. Στήν επί γής ζωή Του «διήλθεν ευεργετών» τούς ανθρώπους παρά τήν
κακία και τήν αχαριστία πολλών απ΄ αυτούς. Αυτή είναι η ισχυρότερη απόδειξη τής
χάριτός Του: «τούτο χάρις παρά Θεού». Όσοι μετέχουν τήν θ. Λειτουργία
απολαμβάνουν τήν ανεξάντλητη καλοσύνη τής χάριτός Του παρά τήν αναξιότητά τους.
Τρίτον, επισημαίνει έντονα τό αμόλυντο
τού θείου Του προσώπου από κάθε είδους μολυσμό αμαρτίας επειδή «αμαρτίαν ουκ
εποίησεν». Ο Χριστός δεν έχει σχέση με τήν αμαρτία και δεν μπορεί να συγκριθεί η αναμαρτησία Του
ως ανθρώπου με κανένα άνθρωπο. Διότι η γέννησή Του ήταν εκ Πνεύματος Αγίου και
Μαρίας τής Παρθένου. Έκανε συγκατάβαση στούς αμαρτωλούς για να τούς απαλλάξει
από τήν αμαρτία. Και αυτή η συγκατάβαση κορυφώνεται στήν θ. Λειτουργία που
είναι ανάμνηση τής θυσίας Του επί τού Σταυρού. Θυσία που δώρησε άφεση αμαρτιών
και ζωή αιώνιο.
Τέταρτο, αποκαλύπτει τήν θεολογικά
αλήθεια ότι ως Αρχιερέας βρίσκεται στα δεξιά τού μεγαλείου και τής δόξας τού Θεού
Πατέρα που υπέρκειται τού φυσικού και τού πνευματικού ουρανού. Μετά τήν
Ανάστασή Του και τήν εις ουρανούς ανάληψή Του είναι ο «τα πάντα εν πάσι Χριστός».
Αποκαλεί δε τόν Χριστό ο απ. Παύλος «Υιόν εις τόν αιώνα τετελειωμένον», δηλαδή,
ο Χριστός , ως Υιός τού Θεού , έχει τήν ίδια φυσική ιδιότητα τής τελειότητας όπως
ο Θεός Πατέρας, επειδή είναι «ο εκ Πατρός γεννηθείς». Και ως Υιός τού ανθρώπου,
δηλαδή ως άνθρωπος συμμετέχει στήν τελειότητα τής θεότητάς Του. Είναι τέλειος
Θεός και τέλειος άνθρωπος και κάνει και εμάς μέτοχους κατά χάριν τής
τελειότητάς Του μέσα στό μυστήριο τής θ. Λειτουργίας, όπου ο αγιάζων ως Θεός
εις τούς αιώνας αγιάζει και εμάς. Συμμετέχουμε στήν τελειότητα και ενότητα τής
πίστεως στό πρόσωπό Του με την χάρη και τήν δύναμη τού Αγίου Πνεύματος που
τελεσιουργεί το μυστήριο τής αναίμακτης θυσίας. Κοινωνούμε του Σώματος και τού
Αίματός Του και οι ατελείς νιώθουμε τήν αγιότητά Του και τελειότητά Του μέσα στήν
ασθενική ανθρώπινη φύση μας. Ο λειτουργός τών αγίων Χριστός μάς καθιστά
λειτουργούς και κοινωνούς τών θείων Του μυστηρίων εδώ στόν κόσμο. Μάς αξιώνει
να κοινωνούμε τής αγιότητάς Του, διότι είναι επιθυμία Του και θέλημά Του: «Άγιοι
γίνεσθε ότι άγιος ειμί».
Αν ο σύγχρονος άνθρωπος με απλό και
ειλικρινή τρόπο μπορέσει να πιστέψει με βεβαιότητα στήν θεανθρώπινη παρουσία
τού Χριστού και τόν συναντήσει μέσα στό λατρευτικό χώρο τής Εκκλησίας θα ζήσει
τήν αποκάλυψη τής ζωής του. Διότι χωρίς υλικά έξοδα, χωρίς ψυχικό άγχος, χωρίς
γνωστικές απαιτήσεις θα αγγίξει τήν ζωντανή αλήθεια τής ζωής και θα τού αναπαύσει όλο τόν ψυχικό του
κόσμο. Θα τού δώσει τήν βεβαιότητα εκείνη που τού έχει στερήσει ο κόσμος τών
συνεχών αλλοιώσεων και απογοητεύσεων. Θα τόν εμπνεύσει να αντιληφθεί τήν
πνευματική αξία που έχει ο άνθρωπος πάνω στήν γή. Όχι σαν μιά νομική, ατομική
και οικονομική μονάδα που, αν δεν παράγει οδηγείται στό περιθώριο. Αλλά μια ευλογημένη
παρουσία τής αγάπης τού Θεού Εκείνου που τήν παρέχει σε εκείνους που τόν προσκυνούν
και σε εκείνους που τόν αποστρέφονται. Ενός ανθρώπου που βρήκε τήν πίστη στον Θεό
και τον εαυτό του και δεν εξαρτάται πιά από τήν αξιολόγηση τών άλλων ανθρώπων,
αλλά από τήν εκτίμηση και πατρική στοργή τού αληθινού Θεού τής Εκκλησίας, που
ζεί και διοχετεύει πλούσια τήν χάρη Του μέσα στήν θεία λατρεία.
Αρχιμ. Χ.Ν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου