Πόλεμος πολιτισμών στη γη της επαγγελίας.

Posted on 13 Ιουλίου, 2024

Γράφει ο Μέτοικος

Στα νεώτερα χρόνια, η πολιτική ιστορία στην κοιτίδα των «Αβρααμικών» θρησκειών, είναι συνυφασμένη με την ιστορία της τρομοκρατίας.

Τα πολιτισμικά σύνορα του Ισραήλ, είναι τα πιο εχθρικά που υπάρχουν στον πλανήτη.
Οι αγεφύρωτες πολιτισμικές διαφορές του Ιουδαϊσμού με το Ισλάμ οικοδομούν και συντηρούν ανταγωνιστικές σχέσεις απόλυτης εχθρότητας ανάμεσα σε διαφορετικές κουλτούρες, με αλλιώτικες κοινωνικές δομές και επιθετικά αντίπαλες ιστορικές μνήμες.

Στην κυριολεξία πρόκειται για «σύγκρουση πολιτισμών», όπως θα έλεγε και ο Samuel P. Huntington.

Οι ισλαμικές χώρες που σαν μέγγενη σφίγγουν έως συνθλίψεως το Ισραήλ, έχουν εξοστρακίσει μετά την επικράτηση των θεοκρατικών καθεστώτων κάθε ιδέα κοσμικότητας, διευρύνοντας με κρατική  ενθάρρυνση τη δράση εξτρεμιστικών φονταμενταλιστικών ομάδων που, σκοπό της ύπαρξης τους έχουν δια του

τζιχάντ  την επιβολή της «τελικής λύσης» στο εβραϊκό κράτος.

Όπως ο Χίτλερ οραματιζόταν την εξαφάνιση των εβραίων από προσώπου της ευρωπαϊκής γης με την εφαρμογή της «τελικής λύσης» στα στρατόπεδα εξόντωσης, έτσι και οι ισλαμιστές εξτρεμιστές της Χαμάς απερίφραστα δηλώνουν ότι, μοναδικός τους στόχος είναι η εξαφάνιση εβραίων και χριστιανών από τη Μέση Ανατολή.

Μετά τον Πρώτο Ιουδαϊκό πόλεμο και την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ άρχισε η Εβραϊκή διασπορά.  Η εγκατάσταση Εβραίων στη γη της επαγγελίας μετά το γκολούς (Εξορία) άρχισε από το 1492 όταν οι Βασιλείς της Σεφαράντ, όπως ονομάζεται η Ισπανία στην Παλαιά Διαθήκη, Ισαβέλλα Α΄ της Καστίλης και Φερδινάνδος Β΄ της Αραγωνίας σε μια πρωτοφανή έξαρση αντισημιτισμού που, δυστυχώς, υπάρχει έως και σήμερα στην Ιβηρική χερσόνησο, υποχρέωσαν με διάταγμα τους Ιουδαίους είτε να γίνουν καθολικοί είτε να μεταναστεύσουν. Το 1882 σημειώθηκε ένας δεύτερος μαζικός επαναπατρισμός Εβραίων στην Ερέτζ Ισραέλ (ιστορική πατρίδα) που προκλήθηκε από το φοβερό διωγμό Εβραίων στην Ουκρανία και τη Ρωσία μετά τη δολοφονία του Τσάρου Αλέξανδρου Β΄ στην Αγία Πετρούπολη.

Το 1897 με μοναδικό στόχο τη δημιουργία ενός κράτους που, θα είναι το σπίτι των απανταχού της γης Εβραίων, ο Θεόδωρος Χερτζλ  ίδρυσε την Παγκόσμια Σιωνιστική Οργάνωση.
Ο στόχος και σκοπός των σιωνιστών υλοποιήθηκε με τη «Διακήρυξη Μπάλφουρ» το Νοέμβριο του 1917. Με τη διακήρυξη αυτή που προκάλεσε έναν μεταναστευτικό πυρετό στους Ιουδαίους, η Αγγλία υποστήριξε τη δημιουργία μιας εθνικής εστίας για τους Εβραίους στην γη της Παλαιστίνης, ερήμην των Παλαιστινίων.

Με τη δημοσίευση της «Λευκής Βίβλου» από τους Άγγλους το 1939 σταμάτησε η μετανάστευση στην Ιουδαία και οι Άγγλοι διακήρυξαν ότι, μετά από μια περίοδο δέκα ετών υπό την εξουσία τους, η Παλαιστίνη θα ονομαζόταν ανεξάρτητο κράτος στο οποίο «Άραβες και Εβραίοι θα μοιράζονταν τη διακυβέρνηση κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να διασφαλίζονται τα βασικά δικαιώματα και των δύο κοινοτήτων».

Η διακήρυξη αυτή εξόργισε τους Εβραίους. Έχοντας παράδοση στην τρομοκρατία από την εποχή της ρωμαιοκρατίας με τους Σικάριους, αρχικά έφτιαξαν την  τρομοκρατική οργάνωση Haganah (Χαγκανά) από την οποία προήλθαν με διασπάσεις οι εγκληματικές συμμορίες Irgun (Ιργκούν) και Lehi (Λεχί).
Η τρομοκρατική οργάνωση Χαγκανά ιδρύθηκε το 1920 και συγκροτήθηκε από τους Εβραίους της Παλαιστίνης και επίσημα διαλύθηκε το 1948.
Το 1931 τα πιο ακραία μέλη της Χαγκανά αποκόπηκαν και έφτιαξαν την τρομοκρατική οργάνωση Ιργκούν.
Τα μέλη της Ιργκούν διακήρυτταν πως  «μόνο η εβραϊκή ένοπλη δύναμη θα εξασφάλιζε το εβραϊκό κράτος» απέναντι των Αράβων.
Το 1940 διασπάστηκε η τρομοκρατική οργάνωση Ιργκούν και δημιουργήθηκε η Λεχί που, το Δεκέμβριο του 1940 συμφώνησε με τους Ναζί να τους βοηθήσει στη Μέση Ανατολή με αντάλλαγμα την αναγνώριση εβραϊκού κράτους!

 «Θα κάνουμε ανταρτοπόλεμο. Είναι το μόνο όπλο των αδύναμων απέναντι στους δυνατούς. Ο μόνος τρόπος να επιτευχθεί ισορροπία δυνάμεων…».
– «Τι είδους επιχειρήσεις μπορούμε να πραγματοποιήσουμε;»
– «Ατομική τρομοκρατία. Τρομοκρατικές ενέργειες με ατομική δράση και στόχο υψηλά ιστάμενα πρόσωπα της κατοχικής διοίκησης (…)» διακήρυττε ο Γιτζάκ Σαμίρ που, δύο φορές έγινε πρωθυπουργός του Ισραήλ  (1983–1984, 1986–1992).
Ο Γιτζάκ Σαμίρ υπήρξε επικεφαλής της τρομοκρατικής οργάνωσης Λέχι και, το 1943 δημοσίευσε στο έντυπο της οργάνωσης ¨He Khazit¨ (Το Μέτωπο) τη «φιλοσοφία» της Ιουδαϊκής τρομοκρατίας, λέγοντας ότι πρέπει : «να διαλύσουμε όλες τις φοβίες και τις ανοησίες εναντίον της τρομοκρατίας με απλά, προφανή επιχειρήματα … Ούτε η εβραϊκή ηθική ούτε η εβραϊκή παράδοση μπορούν να αποκλείσουν την τρομοκρατία ως μέσο μάχης. Απέχουμε πολύ από το να έχουμε ηθικούς ενδοιασμούς όσον αφορά τον εθνικό μας πόλεμο. Έχουμε μπροστά μας την εντολή της Τορά, της οποίας η ηθική ξεπερνά αυτή οποιουδήποτε άλλου σώματος νόμων στον κόσμο: “Θα τους σβήσετε μέχρι τον τελευταίο άνθρωπο”».
Η ταυτότητα του εθνικιστή ορίζεται από τον αντίπαλό του.

Σήμερα, με διαφορετική διατύπωση, αυτό υποστηρίζει ο  Μαχμούντ αλ Ζαχάρ συνιδρυτής της Χαμάς που, το 2022 απειλούσε τόσο το κράτος του Ισραήλ όσο και τους χριστιανούς :«Ολόκληρος ο πλανήτης θα είναι υπό τον νόμο μας· δεν θα υπάρχουν άλλοι Εβραίοι ή χριστιανοί προδότες»!

Τα μέλη της τρομοκρατικής εβραϊκής οργάνωσης Ιργκούν προέβησαν σε τέτοιες ακρότητες που, εξέχουσες προσωπικότητες του Ιουδαϊσμού όπως η φιλόσοφος Χάνα Άρεντ και ο Άλμπερτ Αϊνστάιν δημόσια, με άρθρα και επιστολές τους, κατήγγειλαν τις θηριωδίες τους στον ελεύθερο κόσμο, ενώ ο Ουίνστον Τσόρτσιλ χαρακτήρισε τα μέλη της Ιργκούν ως «τους πιο άθλιους γκάνγκστερ» δηλώνοντας πως «δεν θα συγχωρούσε ποτέ τους τρομοκράτες της Ιργκούν».

Το Νοέμβριο του 1944 εβραίοι τρομοκράτες δολοφονούν τον Λόρδο Μόιν, το 1946 ανατινάζουν το ξενοδοχείο King David σκοτώνοντας 91 ανθρώπους, αυτή τη χρονιά ανατίναξαν τη βρετανική πρεσβεία στη Ρώμη, το 1948 έσφαξαν όλους τους παλαιστίνιους κατοίκους του χωριού Ντέιρ Γιασίν δυτικά της Ιερουσαλήμ και αυτό το χρόνο δολοφόνησαν τον μεσολαβητή του ΟΗΕ κόμη Φολκ Μπερναντότ.   

Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την αποκάλυψη του ολοκαυτώματος  της εβραϊκής ευρωπαϊκής κοινότητας από τον Χίτλερ, η παγκόσμια συμπάθεια στην ιδέα δημιουργίας ενός κράτους για τους Εβραίους αναθερμάνθηκε. Όμως, η αντίδραση των Αράβων ενάντια στην Αγγλία που διατηρούσε υπό τον στρατιωτικό της έλεγχο τη Μέση Ανατολή, σταμάτησε τη μετεγκατάσταση Εβραίων στην Παλαιστίνη.

Το 1947 η Αγγλία παρέπεμψε στον ΟΗΕ τη διευθέτηση του πολύπλοκου προβλήματος της συνύπαρξης των Εβραίων αποίκων με τους Παλαιστίνιους.

Ο ΟΗΕ, διάδοχος θεσμός της Κοινωνίας των Εθνών που ο Λένιν είχε χαρακτηρίσει ως «φωλιά ληστών», το Νοέμβριο του 1947 με την απόφαση 181 και καθοριστική παρέμβαση του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν αποφάσισε τη δημιουργία ενός εβραϊκού κράτους, διατηρώντας την πόλη της Ιερουσαλήμ υπό διεθνή έλεγχο.

Οι Βρετανοί, στρατιωτικά, εκκένωσαν τη χώρα της Παλαιστίνης στις 14 Μαΐου του 1948 και, την ίδια ημέρα, ο Δαβίδ Μπεν Γκουριόν ανακοίνωσε τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους του Ισραήλ που, πρώτη η Μόσχα αναγνώρισε, παραγνωρίζοντας τα δίκαια του Παλαιστινιακού λαού.

Τα Αραβικά κράτη την επόμενη ημέρα εισέβαλαν στην «επικράτεια» του κράτους του Ισραήλ.
Ο Στάλιν, μέσω της Τσεχοσλοβακίας, προμήθευσε στο νεοπαγές κράτος του Ισραήλ  οπλισμό κατά βάση γερμανικής προελεύσεως, σε τέτοιες ποσότητες που επηρέασαν την έκβαση του πολέμου. Ο πόλεμος του 1948 εδραίωσε την ανεξαρτησία του εβραϊκού κράτους, ενώ η Νάκμπα (καταστροφή) για τον παλαιστινιακό λαό είχε ως αποτέλεσμα τον ξεριζωμό από τις πατρογονικές τους εστίες 700.000 Παλαιστινίων και την ενσωμάτωση της Ιερουσαλήμ στο νεοπαγές κράτος του Ισραήλ.

Έκτοτε, ο πόλεμος ανάμεσα στο κράτος του Ισραήλ και τον αραβικό κόσμο δεν  σταμάτησε. Οι πολεμικές συγκρούσεις του 1956, 1967, 1973, 1982 και 2006 δείχνουν ότι, η δυνατότητα συνεννόησης ανάμεσα στους δύο πολιτισμούς εάν δεν είναι ανύπαρκτη, πάντως, έχει συρρικνωθεί δραματικά.

Ωστόσο και, μακροπρόθεσμα, το γεγονός ότι ο Αραβικός Συνασπισμός δεν δέχθηκε την απόφαση 181 του ΟΗΕ για τη δημιουργία δυο ανεξάρτητων κρατών, είχε καταστρεπτικές συνέπειες για το λαό της Παλαιστίνης.

Το 1966 ιδρύθηκε από τον Γιασέρ Αραφάτ η Οργάνωση Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης. Σύμφωνα με το καταστατικό της ΟΑΠ μοναδικός της στόχος ήταν η κατάλυση του κράτους του Ισραήλ. Από αυτή τη χρόνια οι τρομοκρατικές ενέργειες από την πλευρά των Παλαιστινίων, γίνονται είδηση ρουτίνας.
Η παλαιστινιακή τρομοκρατική οργάνωση «Μαύρος Σεπτέμβρης», κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 1972 στο Μόναχο, ευνουχίζει και στη συνέχεια δολοφονεί εννέα ισραηλινούς αθλητές. Το Ισραήλ  σκοτώνει τον αρχηγό της Χεζμπολάχ Αμπάς αλ Moυσσάβι και δολοφονεί την οικογένεια του το 1992 ενώ, στο μεσοδιάστημα των ετών 1994 – 2005 οι τρομοκρατικές οργανώσεις των Παλαιστινίων σκότωσαν κοντά στους 1000 ισραηλινούς σε περισσότερες από 160 επιθέσεις αυτοκτονίας.  

Το Ισραήλ το 1967 και, αμέσως μετά τον νικηφόρο πόλεμο των Έξι Ημερών ή Τρίτο Αραβοϊσραηλινό Πόλεμο, επέβαλε στην Δυτική Όχθη και στη Γάζα ένα καθεστώς κατοχής και τρόμου για τους Παλαιστίνιους και, αρνούνταν να τους αναγνωρίσει ως εθνότητα.

Η κατάσταση στις στρατοκρατούμενες από το Ισραήλ περιοχές των Παλαιστινίων ήταν τόσο τεταμένη που, ένα τροχαίο συμβάν στις 7 Δεκεμβρίου του 1987 σήμανε την έναρξη της πρώτης παλαιστινιακής Ιντιφάντα που κράτησε, έως και την υπογραφή των συμφωνιών του Όσλου το 1993. Με τις συμφωνίες αυτές το Ισραήλ αποδέχεται μια παλαιστινιακή αρχή που, με τη σειρά της υποσχέθηκε να αναγνωρίσει το κράτος του Ισραήλ. Για να επιτευχθεί αυτό το αποτέλεσμα χρειάστηκε να θυσιαστούν 1500 Παλαιστίνιοι και 400 ισραηλινοί πολίτες στον πόλεμο της τρομοκρατίας.  

Με την έναρξη της πρώτης Ιντιφάντα ιδρύεται η Χαμάς που, ποικιλότροπα ενισχύθηκε από το Ισραήλ ως αντίβαρο στην τρομοκρατική οργάνωση της Φατάχ.

Στις 4 Νοεμβρίου του 1995 οι σιωνιστές δολοφονούν τον πρωθυπουργό του Ισραήλ Γιτζάκ Ράμπιν αφού, πρώτα, το ακροδεξιό κόμμα Λικούντ και ο αρχηγός του Μπενιαμίν Νετανιάχου τον απαξίωσε κατηγορώντας τον ότι «απομακρύνθηκε από την εβραϊκή παράδοση […] και τις εβραϊκές αξίες» και, κάποιοι σιωνιστές ραβίνοι προέγραψαν τη δολοφονία τού πρώην επικεφαλή της τρομοκρατικής οργάνωσης Λέχι και πρωθυπουργού Ράμπιν με την ενεργοποίηση του αρχαίου νόμου «ντιν ρόντεφ».

Η κοντόθωρη πολιτική του Μπενιαμίν Νετανιάχου από το 1996, χρονιά που εκλέχθηκε πρωθυπουργός του Ισραήλ, στηρίχθηκε στην υποτίμηση των πνευματικών δυνατοτήτων των Παλαιστινίων.
Το 1999 χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία για ειρήνευση στους Αγίους Τόπους. Ο πρωθυπουργός Εχούντ Μπαράκ και ο Γιασέρ Αραφάτ δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν τη συμφωνία δημιουργίας ενός παλαιστινιακού κράτους, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.

Μετά την αποτυχία τού σχεδίου δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους, οι δύο εθνότητες κλείστηκαν στα πολιτισμικά όριά τους. Ο κατά βάση αμιγής πληθυσμός του Ισραήλ από Εσκεναζίμ Εβραίους με τα διάφορα μεταναστευτικά κύματα (αλιγιότ) και, κυρίως, μετά το ολοκαύτωμα,  έχασε την ενιαία πολιτική και πολιτισμική έκφρασή του. Οι νέοι άποικοι εκπροσωπούνται από οργανώσεις με εθνικιστικές τάσεις όπως η Έτσελ και η Λεχί και, με την ομάδα των Υπερορθόδοξων (Χαρεντίμ) πνίγουν τις μετριοπαθείς φωνές συνεννόησης με τους Παλαιστίνιους, ενώ, διαρρήδην απορρίπτουν κάθε ιδέα αναγνώρισης κράτους σε αυτούς.

Η Χαμάς, υπό την πνευματική καθοδήγηση του σεΐχη Γιουσούφ Ελ Καρντάουι εγκαταλείπει τον «φιλανθρωπικό» της προσανατολισμό και προτρέπει τους Μουσουλμάνους σε επιθέσεις αυτοκτονίας εναντίον εβραϊκών στόχων. Το 2005 η Χαμάς κερδίζει τις εκλογές από την Παλαιστινιακή Αρχή και, μια νέα περίοδος έντασης αρχίζει ανάμεσα στο Ισλάμ και τον Ιουδαϊσμό που υποδαυλίζεται από τα ακροδεξιά εβραϊκά κόμματα.
Η κατάσταση έντασης ανάμεσα στους δύο πολιτισμούς ευνοούσε τόσο τη Χαμάς που στρατολογούσε νέα μέλη, όσο και τα εβραϊκά ακροδεξιά κόμματα που η πολιτική ύπαρξη τους στηρίζεται στην καλλιέργεια του φόβου.

Το 2018 το εκλογικό αδιέξοδο στο Ισραήλ προκάλεσε μια κραυγαλέα χαλάρωση στον κρατικό μηχανισμό.
Το ξέφτισμα του πολιτικού ενδιαφέροντος στο Ισραήλ είχε τραγικές συνέπειες, καθώς η απάθεια και η αλλοτρίωση αποχρωμάτισαν την κοινωνία. Η απώλεια του αισθήματος της ενιαίας κοινότητας οδήγησε σε φατριασμούς, κοινωνική αποξένωση, αναρχία ενώ ανεπαίσθητα η εθνική συνείδηση αντικαταστάθηκε από τους επιτήδειους με τον εθνικισμό.
Το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής, βοηθούσε στην κρατική αποδιοργάνωση.
Η πολυφωνία περιόρισε την εθνική συνεννόηση, και οι Εβραίοι άρχισαν την οικοδόμηση ενός νέου πύργου της Βαβέλ.

Ο Νετανιάχου σχημάτισε κυβέρνηση στηριγμένος στις ψήφους δυο υπερορθόδοξων κομμάτων και δύο υπερεθνικιστικών κομμάτων, με αποτέλεσμα τα θρησκευτικά κόμματα να ζητούν οι χαρεντίμ (υπερορθόδοξοι) να μην υπηρετούν στο στρατό, οι πιλότοι να μην υπηρετούν στην αεροπορία, οι έφεδροι αξιωματικοί να μην συμμετέχουν στην στρατιωτική προετοιμασία, ενώ οι υπέρεθνικιστές δεν αναγνώριζαν κανένα πολιτικό δικαίωμα στους Παλαιστινίους.

Στο Ισραήλ, οι πολίτες του, έχοντας εγωκεντρικές αυταπάτες, θεώρησαν δεδομένη την υπεροχή τους έναντι των αραβικού κόσμου και, ιδιαίτερα, των παλαιστινίων.
Ο κόσμος που έκτιζαν ήταν άμορφος, αλλοτριωμένος και σταδιακά έχανε το νόημα του.

Οι οπαδοί της κοσμικότητας και του εκσυγχρονισμού στο Ισραήλ,  αρνούνταν την αλήθεια πως «η θρησκεία συνιστά τον θεμέλιο λίθο πάνω στον οποίο κτίζεται ο πολιτισμός».
Οι οπαδοί του εθνικισμού πάνω απ’ την αγάπη τους για το Ισραήλ βάζουν το μίσος για τους παλαιστινίους. Τα κόμματα εξουσίας πολιτεύονται επισείοντας διαρκώς το σκιάχτρο της τρομοκρατίας, που δεν παράγει πολιτικά και κοινωνικά βιώσιμα αποτελέσματα.

Τη μυωπική άποψη των οπαδών της κοσμικότητας ότι, μπορούν να ζήσουν «ευτυχισμένοι» και αδελφωμένοι σ’ ένα περιβάλλον που αναπνέει μόνον για να τους εξαφανίσει και, την κοντόφθαλμη θέση των εθνικιστών ότι έχουν επ’ άπειρον τη δυνατότητα να αρνούνται στους παλαιστινίους εθνική ύπαρξη, διόρθωσε η κτηνώδης επίθεση της 7ης Οκτωβρίου από τις ταξιαρχίες Εζεντίν αλ Κάσαμ της τρομοκρατικής παλαιστινιακής οργάνωσης Χαμάς που στοίχισε τη ζωή σε 1.189 ανθρώπους, ενώ απήχθηκαν 252 Ισραηλινοί.

Η παλαιστινιακή τρομοκρατική οργάνωση Χαμάς με την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου δικαίωσε το ιδεολογικοποιημένο  μίσος των εθνικιστών εβραίων εναντίον των παλαιστινίων, όπλισε τους υπερορθοδόξους και μετριοπαθείς πολίτες και, κυρίως, ανέκοψε την κοινωνική κατάρρευση του Ισραήλ, αιτία και σύμπτωμα της πολιτικής πολυφωνίας και πολιτισμικής πολυγλωσσίας που υπήρχε στην οικοδόμηση του σύγχρονου ισραηλίτικου πύργου της Βαβέλ.